ตอนที่ 05 คนโรคจิต (2)

คำตอบของฉันทำให้เขาผ่อนแรงที่บีบข้อมือของฉันลง แต่ก็ยังไม่ปล่อยตัวฉันที่พิงอยู่กับรถของเขา

“ออ ในสายตาเธอฉันก็เป็นไอ้โรคจิตสินะ” เขาปล่อยมือจากฉันแล้วก็หัวเราะเบาๆ

คำพูดที่เหมือนกับตัดพ้อนั้นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดมากกว่าเดิม ลำคอแห้งผากไปหมดจนอยากขอน้ำสักแก้วแถมยังคิดอะไรไม่ออก

“ขอ…”

“หรือว่าเป็นตัวตลกที่เป็นโรคประหลาด” เขาพูดแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ

“ไม่ใช่แบบนั้น…”

“คิดว่าฉันอยากได้เธอนักหรือไง ต่อจากนี้ไปถ้าฉันจะเอาเธอก็เพื่อความสนุกกับระบายอารมณ์แค่นั้นแหละ”

“…”

“ระวังตัวไว้แล้วกัน” เขาพูดขณะที่ยังยิ้มแต่ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนพูดเล่นเลยสักนิดเดียว ประโยคนั้นมันคือคำขู่ชัดๆ

“อย่ามาขู่นะ แค่รู้มันผิดตรงไหน ไม่ได้ไปพูดให้ใครฟัง”

เขาหนีไปขึ้นรถและไม่สนใจฉันอีกต่อไป อารมณ์เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือในชั่วพริบตาเดียวเลย เพียงแค่คำพูดของฉันที่คงจะไปสะกิดโดนจุดอ่อนไหวในจิตใจของเขา

รถของเขาเคลื่อนออกไปแล้วปล่อยให้ฉันยืนรู้สึกแย่กับตัวเองอยู่ตรงนี้คนเดียว เป็นอีกครั้งที่ฉันคิดว่าตัวเองทำพลาดและกำลังเสียดายกับเรื่องของเขาทั้งที่เป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว แต่ทำไมมันถึงไม่รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด

ยิ่งไปกว่านั้นมันกลับรู้สึกแย่กว่าเดิมเป็นร้อยเท่า

หลายวันต่อมา

ฉันบอกใครไม่ได้แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างพวกมันเพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะเล่าลงรายละเอียด ทำได้แค่แกล้งทำเป็นไม่มีอะไร ถึงแม้ว่ายัยจินจะรู้เรื่องที่ฉันรู้จักกับพี่ไมเนอร์แต่ฉันก็ไม่ได้เล่าเรื่องหลังจากนั้นที่เราทะเลาะกันให้มันฟังฉันบอกใครไม่ได้แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างพวกมันเพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะเล่า

“แกยัยน้ำค้างคุยกับผู้ชาย” ยัยจินสะกิดแขนฉันให้มองเข้าไปในห้องเรียน

หลังจากที่พวกเรารอน้ำค้างอยู่นานตรงใต้ตึกมารู้อีกทียัยน้ำค้างดันอยู่ในห้องรอก่อนแล้วทั้งที่ไม่ใช่นิสัยของมัน ปกติพวกเราจะอยู่รอกันจนครบแก๊งก่อนถึงขึ้นมาห้องเรียน

“เขามาจีบแกเหรอ” ฉันถามมันด้วยความสนอกสนใจ เพราะเห็นรุ่นพี่ต่างคณะคนหนึ่งเพิ่งลุกจากเก้าอี้ตัวข้างๆ เพื่อนของตัวเอง

“พูดบ้าอะไร เขามาถามเรื่องงาน”

“หล่ออะ เป็นรุ่นพี่ปีสองใช่ไหม” ฉันแกล้งกะพริบตาถี่ๆ แล้วมองเพื่อนตัวเองสลับกับรุ่นพี่คนนั้น บอกตามตรงมันก็ไม่ใช่นิสัยของฉันหรอกแต่อยากคุยเล่นกับพวกมันเพื่อความสนุกเท่านั้น

“อยู่นิติศาสตร์ไหม เคยเห็นแวบ ๆ ในเพจ” จินพูดเสริม

“ใช่ ๆ ฉันแอบมองมาตั้งแต่วันแรกแล้ว” ฉันแกล้งพูดแล้วยิ้มเขิน

“ก็ได้แค่มองแหละย่ะ ยัยน้ำค้างได้คุยเป็นชั่วโมง”

“เว่อร์ เพิ่งมานั่งคุยไม่ถึงสิบนาที” ฉันปฏิเสธข้อกล่าวหานั้นเสียงแข็ง

“พี่เขาชื่ออะไรเหรอ” จินเอียงหน้าไปถามยัยน้ำค้าง คล้ายว่าอยากแกล้งเพื่อนมากกว่าอยากรู้เรื่องผู้ชายเสียอีก

“พี่ปั้น”

“จ้า คุยกันแป๊บเดียวแต่รู้ชื่อเขาแล้ว” ฉันแหย่มันแล้วหัวเราะชอบใจจนยัยน้ำค้างเริ่มโวยวายเพราะถูกแกล้ง แบบนั้นยิ่งทำให้พวกเราอยากแกล้งมันมากกว่าเดิม

“ก็เขาแนะนำตัวเองไหม หา!!”

“แก! พี่ฟิวส์!” ยัยจินทำสีหน้าตกใจพร้อมกับสายตาของมันที่มองไปยังประตูบานใหญ่ของห้องเรียน

“มาทำอะไรวะ กรี๊ด! หล่อฉิบหายเลย” ฉันหวีดขึ้นมาเบาๆ จนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ เพราะตรงนั้นมีรุ่นพี่ปีสี่คนหนึ่งที่ฉันคุ้นหน้าเป็นอย่างดีกำลังยืนมองมาทางพวกเรานั่งอยู่ อาจจะไม่ใช่เราแต่เป็นคนอื่น แต่รัศมีสายตามันตรงมาทางนี้แน่ หรือจะเป็น…

อยู่ๆ ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ถึงคืนวันที่เกิดเหตุการณ์วุ่นวายของยัยน้ำค้างฉันเมามากแต่ก็รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาอะไรบางอย่าง ไม่ค่อยมั่นใจว่าจะใช่อย่างที่คิดหรือเปล่า

เหลือบตามองเพื่อนสนิทอีกสองคนก่อนจะกลับไปมองที่พี่ฟิวส์ ผู้ชายที่ฉันเคยแอบปลื้มตั้งแต่เห็นเขาช่วงที่เข้ามาเรียนใหม่ๆ ดีกรีเป็นถึงนายกสโมสรนักศึกษาที่สาวๆ หลงรักกันค่อนมหาวิทยาลัย เขามากับรุ่นพี่อีกคนที่ฉันเคยเห็นหน้าแต่ไม่รู้จักชื่อ

“มาทำอะไรวะระริน” ยัยจินถามด้วยความอยากรู้

ไม่ต่างจากฉันนักหรอกเพราะอยากรู้เหมือนกันว่าจะใช่อย่างที่คิดหรือเปล่าเพราะสายตาของหนุ่มรุ่นพี่ดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยทำความรู้จักกับพี่ฟิวส์แต่ก็พอจะเดาออกว่าตอนนี้เขาดูไม่พอใจกับอะไรบางอย่าง

“เขามองใคร เราเหรอ” ยัยจินพูดพึมพำ

“ใช่เหรอแก แต่ก็มองทางนี้แหละ” ฉันเอ่ยแล้วก็เหลือบมองยัยน้ำค้างที่ทำหน้ามึนๆ เหลียวซ้ายแลขวาอยู่

มองยัยน้ำค้างแน่!

“ไปแล้ว” เสียงของยัยจินทำให้เราทั้งคู่ต้องหันกลับมามองทางประตูที่ก่อนหน้านี้มีนายกสโมสรนักศึกษายืนอยู่แต่ตอนนี้เขาหายไปแล้ว

“สรุปคือใคร” ยัยน้ำค้างยังคงทำหน้ามึนกับการปรากฏตัวของพี่ฟิวส์ บวกกับความไม่รู้อะไรเลยของมัน

“น้ำค้างแกไปอยู่นรกขุมไหนมาเนี่ยถึงไม่รู้จักพี่ฟิวส์” ฉันถามมันทั้งที่รู้นิสัยเพื่อนของตัวเองอยู่แล้ว มันไม่ค่อยจะมีเวลาสนใจเรื่องไหนนักหรอก ไม่เหมือนอย่างฉันกับยัยจินที่มีเวลาว่างพูดถึงชาวบ้านตลอด

“อย่าไปว่ามัน ชีวิตมันว่างไถจอดูผู้ชายแบบแกไหม” ยัยจินหันมาว่าฉันก่อนจะอธิบายให้ยัยน้ำค้างฟัง

“พี่ฟิวส์นายกสโมฯ ไงเพื่อน แกไม่เคยเห็นเลยเหรอ”

“อ๋อ ก็ว่าคุ้น ๆ”

“ชาตินี้แกจะมีผัวไหมเนี่ย”

“ไม่ต้องไปห่วงมันหรอกนะเพื่อน เพราะถึงมันไม่รู้จักผู้ชายแต่ผู้ชายรู้จักมันค่ะ มันสวย” ยัยจินหันมาบอกฉันพร้อมกับสีหน้าเหนื่อยหน่ายของมัน

จริงอย่างที่มันว่า ถึงยัยน้ำค้างจะไม่ค่อยมีเวลาทำกิจกรรมต่างๆ ในคณะอย่างพวกเราแต่พวกรุ่นพี่รุ่นเพื่อนก็รู้จักมันกันหมดเพราะน้ำค้างเป็นคนน่ารักมากๆ ฉันถึงคิดมาตลอดว่าถ้ามันลงประกวดแทนฉันมันอาจจะได้ตำแหน่งนั้นไปก็ได้

“เออเนอะ ฉันก็ลืมคิดไป” ฉันแกล้งทำหน้าเบื่อใส่เพื่อนที่นั่งทำตาแบ๋วอยู่ข้างๆ แต่จริงๆ ไม่ได้คิดเบื่ออะไรมันเลยสักนิด

สิ่งที่ฉันคิดอยู่ตอนนี้คือ ถ้าพี่ฟิวส์เป็นคู่กรณีของยัยน้ำค้างจริง คงซวยแน่เพราะหนีไปทางไหนก็คงไม่รอด

พี่ไมเนอร์กับพี่ฟิวส์เป็นเพื่อนกัน กลุ่มของพี่ฟิวส์ที่เป็นพวกกรรมการสโมสรนักศึกษานั้นมีแต่คนหน้าตาดีทั้งนั้น ฉันได้เจอบ่อยก็ตอนที่อยู่ในช่วงประกวดเพราะต้องไปติดต่อเรื่องงานกิจกรรมที่พวกสโมสรนักศึกษาเป็นคนกำหนดกับพวกรุ่นพี่บ๊วย

แล้วก็คำบอกเล่าจากพี่ไมเนอร์ช่วงที่เราคุยกัน เขาเองก็พูดถึงพี่ฟิวส์บ่อยๆ นั่นหมายความว่าพี่ฟิวส์รู้แล้วว่าเป็นน้ำค้างขณะที่เพื่อนฉันมันยังไม่รู้ตัวเลยว่าผู้ชายอีกคนนั้นเป็นใคร

ภาวนาขอให้เป็นคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ฟิวส์แล้วกัน

------------------------

ถ้าใครเคยอ่านเรื่องแพ้รักนายรุ่นพี่ ฉากนี้จะอยู่ในเรื่องด้วยค่า 

แต่ในเรื่องนี้จะเป็นมุมมองของระรินน้า 

กดหัวใจ กดเข้าชั้น คอมเม้นกันด้วยน้าา