Semua Bab ์Nevermind ไม่เหลือทางที่จะรัก: Bab 31 - Bab 40

“ทำไงดีวะเนี่ย ขืนปล่อยให้ไอ้ธามทำแบบนั้น มีหวังชื่อเสียงของฟางจบแน่” คิ้วของฉันขมวดเข้าหากันทันทีที่ได้ยินชื่อของคุณธามและของอาจารย์ฟาง หมายความว่ายังไงกันเกิดเรื่องอะไรกันแน่?“คุณองศายังจะส่งแพรวาไปหรือเปล่าครับ”“ไม่รู้” คำตอบของคุณองศาทำให้ฉันนิ่งไปทันที “ใจหนึ่งกูไม่อยากให้แพรวาไปเสี่ยงอันตราย แต่อีกใจก็ยังไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี ถ้าเป็นแพรวาต้องช่วยฟางได้แน่”“ทำไมคุณองศาถึงได้มั่นใจล่ะครับ ถ้าส่งแพรวาไปช่วยคุณฟางได้ แล้วแพรวาล่ะครับ? เธอจะเป็นยังไง”“นั่นคือสิ่งที่กูยังคิดอยู่ เหลือแค่แพรวาคนเดียวเท่านั้นนะไอ้นนท์”“ผมทราบครับ แล้วถ้าแพรวาเป็นอันตรายขึ้นมา คุณธามทำร้ายแพรวา...”“อย่าพูดอะไรที่มันยังมาไม่ถึง” นี่พวกเขาคุยอะไรกันแน่เนี่ย ฉันงงไปหมดแล้วนะ “ยังไงก็ต้องรีบ ฟางอาจจะคิดสั้นก็ได้นะไอ้นนท์ มึงอย่าลืม”“ผมทราบครับ ผมก็ห่วงแพรวาเหมือนกัน อย่าลืมนะครับเธอเองก็ไม่ได้รู้เรื่องของคุณองศากับคุณธาม”“ใช่ เพราะตอนนี้มันกำลังเอาคืนกูอยู่ไง” น้ำเสียงของคุณองศาทำให้ฉันเหลือบตาไปมองแผ่นหลังกว้างที่ยืนบดบังไม่ให้คุณนนท์เห็นในห้องและยันมือกับขอบประตูไว้ “กูที่เคยแกล้งมันจนมันต้องเป็นแบ

“แพรวา”“เอาเป็นว่าแพรจะเอารูปนั้นมาให้ได้ค่ะ คุณองศาไม่ต้องเป็นห่วง” ฉันดันภาพนั้นไปตรงหน้าคุณองศา ตอนนี้ฉันต้องเข้มแข็งให้มากเดิม ฉันจะต้องทำงานให้คุณองศาแต่จะไม่ทำร้ายคุณธาม ถึงจะรับไม่ได้กับสิ่งที่เขาทำกับอาจารย์ฟางก็ตามที“ทำไมเธอถึงใส่ใจความรู้สึกของมันขนาดนี้แพรวา” คุณนนท์มองสบตากับฉันพลางส่ายหน้าไม่ให้บอกว่าฉันรู้จักกับคุณธาม ก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงพูดไม่ได้เหมือนกันก็เลยเลือกที่จะเชื่อคุณนนท์“แพรเข้าใจคนที่ถูกกระทำไงคะ”“แล้วทำไมต้องใส่ใจมันมากขนาดนั้น” เค้นเสียงแข็งถามด้วยอารมณ์หงุดหงิด“คุณองศาทำร้ายคุณธามมาก่อน เหมือนกับที่แพรโดนป้าทำร้าย แพรถึงได้เห็นใจเขาและไม่คิดจะทำร้ายเขาอีกไงคะ ก็เหมือนที่คุณองศาไม่ตอกย้ำความเจ็บปวดให้กับแพร” แม้จะไม่ใช่ในทางร่างกาย หากแต่ว่าเป็นหัวใจต่างหากที่คุณองศาทำร้ายมันซะอย่างไร้เยื่อใย “เอาเป็นว่าแพรจะทำเอาภาพนั้นมาให้คุณองศา มันอาจจะต้องใช้เวลาเพราะแพรก็ไม่รู้จะเข้าหาเขาและตีสนิทได้ยังไง”“ฉันจะให้นนท์กับลูกน้องตามติดเธอ”“ไม่ต้องค่ะ” รีบปฏิเสธเขาจนคุณองศาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้และมองฉันหน้าตาตึงเครียด “ทำแบบนั้นแพรจะยิ่งตกเป็นเป้า ขืนคุณธามรู้

ต่างแยกย้ายกันไป คุณธามเดินเข้าห้องทำงานส่วนฉันก็ขึ้นมาที่ห้องของเขา ใช้เวลาอาบน้ำประมาณยี่สิบนาทีได้ฉันก็ส่งข้อความหาคุณนนท์ว่าตอนนี้คงต้องค้างกับคุณธาม ซึ่งคุณนนท์ยังไม่อ่านข้อความฉันสวมเสื้อเชิ้ตสีดำของคุณธาม เพราะแม่บ้านเอาเสื้อผ้าฉันไปซักให้ ระหว่างนั้นก็มองสมาร์ทโฟนของคุณธามที่วางอยู่บนลิ้นชักหัวเตียงสีดำสุดหรู หยิบขึ้นมาหวังจะหารูปอาจารย์ฟางหากแต่ว่าพอมองหน้าจอฉันก็มึนงงที่เป็นแบบต้องปลดล็อกถึงเข้าหน้าหลักได้ หากแต่ว่าภาพบนหน้าจอทำให้ฉันมึนงงเข้าไปใหญ่ ปกติผู้ชายมักจะตั้งรูปตัวเองแบบเท่ๆ หล่อๆ ถูกปะ แต่ของคุณธามกลับเป็นภาพถ่ายสะพานข้ามแม่น้ำ“อะไรของเขา” ผู้ชายอย่างคุณธามตั้งหน้าจออะไรแบบนี้ด้วยเหรอ สลัดความคิดนั้นออกและหาวิธีปลดล็อกหน้าจอแต่ก็ไม่ได้ ทำแค่ครั้งเดียวพอไม่ได้ฉันก็วางมันลงเพราะกลัวว่าคุณธามจะรู้ว่ามีคนพยายามเข้าไปดูข้อมูลให้สมาร์ทโฟนของเขา ฉันก็เลยมองไปที่ไอแพดที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานก็ว่างเปล่า เพราะต้องเข้ารหัสทุกเครื่องเลยมั้ง คุณธามรอบคอบจริงๆ นั่นแหละ พอทำอะไรไม่ได้ก็เปิดลิ้นชักค้นหาเผื่อว่าคุณธามจะปริ้นรูปออกมาเก็บไว้เพื่อแบล็กเมล์คุณองศา เฮ้อ ทำยังไงดีล่ะเนี่ย

“ฉันก็ว่าแล้วทำไมถึงได้ปกป้องมันนัก รู้เรื่องที่ฉันทำกับมันไว้สินะ” ยิ่งแพรวาไม่ได้ปฏิเสธผมก็ยิ่งบีบไหล่เธอแน่นขึ้น ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวของผม หากแต่รู้แค่ว่าใบหน้าของผมร้อนผ่าวรวมไปถึงร่างกายที่เหมือนโดนไฟไหม้ไปทั้งตัว “ทำเป็นเห็นใจมัน ที่แท้เธอก็คงอยากจะให้ฉันคลานไปกราบตีนมันและไม่ยอมช่วยฟางใช่ไหมแพรวา ตอบฉันมาสิ!”“ปล่อยแพรนะ แพรเจ็บ”“เมื่อคืนไม่กลับห้อง อ้างว่ามันหลอน หรือจริงๆ แล้วเธอไปนอนอ้าขาให้มันเอาใช่ไหมแพรวา!”เพียะ“...”“ทำไมต้องดูถูกแพรขนาดนั้นด้วย!” ฝ่ามือเล็กๆ กระทบกับแก้มของผมที่ไม่ได้สะทกสะท้านเลยแม้แต่นิดที่แพรวาตบหน้า หากแต่ว่าผมกลับจ้องเธอตาเขม็งทันทีที่เธอหมุนตัวจะหนี ผมก็เดินไปซ้อนด้านหลังและโอบเอวแพรวาพาเธอโยนลงบนเตียงจนร่างเล็กจุกน้ำตาเล็ด “คะ คุณองศาจะทำอะไร”“เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอแพรวา” ผมขึ้นคร่อมแพรวาและตึงข้อมือทั้งสองของเธอไว้เหนือหัวจนเธอส่ายหน้าไปมาราวกับรู้ว่าผมจะทำอะไร “ฉันจะลบรอยมันออกให้หมด”“คุณธามไม่ได้ทำอะไรแพรเลยนะคะ”“ทำไม่ทำเธอรู้อยู่แก่ใจ เธอไปนอนกับมัน เธอทำแบบนี้กับฉันได้ไงแพรวา”“พะ แพรเปล่า... อื้อ”ยังไม่ทันได้ที่แพรวาจะพูดจบผมก็แ

น้ำเสียงของคุณองศาแลดูแผ่วเบาในตอนท้าย ทำเอาให้ฉันได้แต่นิ่งไม่พูดอะไรออกไปเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งที่ฉันไม่เคยชอบคุณธามแต่ฉัน ‘ชอบ’ เขามาตลอด ใช่ ฉันชอบคุณองศา ชอบเขามากๆ และชอบมานานแล้วด้วย ไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันเผลอไปรู้สึกทั้งที่ไม่ควร ถึงต้องเก็บงำความรู้สึกของตัวเอง เหยียบมันไม่ให้คุณองศารับรู้ ถึงแบบนั้นฉันรู้ตัวเองดีว่าไม่ได้มีค่าพอจะให้คุณองศาหันมาสนใจกัน ฉันไม่อาจเอื้อมมือไปคว้าผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างเขา ฉันรู้ว่าตัวเองไม่มีอะไรเหมาะสมกับเขาและสำคัญคือ เขาไม่เคยชอบฉันเลย... ไม่เคยมีความรู้สึกนั้นออกมาจากการแสดงออกของเขาแม้แต่นิด หากจะมีก็มีให้แค่อาจารย์ฟางแค่คนเดียวเท่านั้นและฉันก็เจียมตัวเองเสมอไม่กล้าไปบอกความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อคุณองศาให้เขาได้รับรู้หรอก จนตายเขาก็ไม่มีวันรู้ว่าฉันชอบเขามากแค่ไหนผู้หญิงอย่างฉันที่ไม่มีสิทธิ์รู้สึกอะไรกับเขา... มันก็ใช่แล้วนี่แพรวา“แพรขอผ่านนะคะ” คำตอบของฉันทำให้คุณองศาคลายมือออกจากต้นแขน“ถ้างั้น... เธอคงให้คำตอบฉันได้”“อะไรคะ?”“เธอบ่ายเบี่ยงที่จะบอกว่าเธอชอบไอ้ธาม แต่ขอผ่านมันก็หมายถึงว่าเธอคงรู้สึกดีๆ กับมันใช