Semua Bab ์Nevermind ไม่เหลือทางที่จะรัก: Bab 11 - Bab 20

Nevermind : 11อดีตที่ไม่อาจลืมเลือน:: Tham Talk ::ย้อนกลับไปเมื่อสมัยเรียนมหาลัยปีสี่คณะบริหารธุรกิจเอกชนแห่งหนึ่งพลั่ก“!”“พวกมึงว่าไอ้ธามมันจะกลายเป็นบ้าปะวะ?”“ไม่รู้ดิ แต่กูว่าคงอีกไม่นานหรอก มันอ่อนปวกเปียกขนาดนี้” ผมมอง ‘องศา’ เพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันและแน่นอนว่ามันเป็นคนที่มีอิทธิพลมากๆ คนหนึ่ง ครอบครัวของมันร่ำรวยและเป็นมาเฟียที่ไม่มีใครกล้ากับมัน แม้แต่ผมเองที่มักจะโดนรังแกอยู่บ่อยครั้ง เช่นวันนี้ก็โดนผลักจนหลังกระแทกกับขอบโต๊ะเก่าๆ ด้านหลังคณะ สายตาของผมมององศามันหยิบไม้หน้าสามขึ้นมาดูพลางเอาตรงปลายไม้แตะตรงปลายคางผมจนกลัวจนตัวสั่น “บ้านมันก็รวยนี่หว่า ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้วะมึง”เพื่อนอีกคนเท้าเอวถามองศาที่ยักไหล่ไหวมัน ผมมักจะเป็นคนที่โดนกระทำอย่างรุนแรง ไหนจะต้องคอยรองรับอารมณ์ขององศา หมอนี้มันชอบแกล้งผมเพราะเห็นว่าผมอ่อนแอและอ่อนปวกเปียก เพียงเพราะว่าผมเจอกับเหตุการณ์ที่ทำให้มักเก็บตัวอยู่เสมอ ผมไม่ค่อยสุงสิงกับใครแต่พวกขององศาก็ชอบที่จะมากลั่นแกล้งผม ทั้งที่ผมมักจะห่างพวกมันหรือไม่มองหน้า แต่พวกมันก็มักจะลากผมเข้ามาด้านหลังคณะเสมอๆ เพื่อที่จะ...ผัวะ“โอ๊ย!” ผมยกมื

Nevermind : 13ทำไมต้องรู้สึก“เธอเก่งมากเลยนะแพรวา”“ขอบคุณค่ะ”“เรียนจบ ฝันว่าอยากทำงานอะไรล่ะ?”“แพรยังไม่มีความฝันหรอกค่ะอาจารย์”“อ้าว ทำไมถึงไม่คิดเรื่องอนาคต มีปัญหาอะไรหรือเปล่าจ้ะ”อาจารย์ฟางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย อันที่จริงเรื่องอนาคตของฉันไปทางไหน ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันรู้แค่ว่าฉันจะต้องเรียนให้จบก็แค่นั้น ไม่เคยถามหาหรือเรียกร้องว่าอนาคตจะทำงานอะไร? หรืออยากเป็นอะไร มันไม่เคยมีอยู่ในหัวฉันเลยนับตั้งแต่วันที่โดนทำร้าย มันเหมือนกับว่าชีวิตฉันมันก็เท่านี้ จะเป็นยังไงก็ช่างขอแค่เรียนให้จบเป็นพอ อาจารย์ฟางสอนคลาสเรียนได้หนึ่งอาทิตย์แล้วล่ะ หนึ่งอาทิตย์ที่คุณองศากลับมาห้องบ้างนะ แต่เราก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลย ย้ำนะ ไม่ได้คุยเลย ถึงจะคุยแค่สองสามคำแบบว่าคุณองศาถามว่าเป็นยังไงบ้าง? แล้วก็จบ... ช่วงนี้คุณองศาดูติดสมาร์ทโฟนมากๆ ปกติแทบจะไม่หยิบด้วยซ้ำถ้าไม่มีเรื่องงาน“พอดีแพรอยากตั้งใจเรียนก่อนน่ะค่ะ”“ไม่เป็นไรนะ คนเราบางทีก็อยากคิดถึงแค่เรื่องเรียน เอาเป็นว่าตอนนี้แพรวาตั้งใจเรียนก่อน เรื่องงานค่อยว่ากันน่าจะดีกว่า จะได้ไม่กดดันตัวเองมากด้วย”“ค่ะ ขอบคุณนะคะอาจารย์”ฉันยกมื

Nevermind : 15แค่ความคิดเท่านั้นหลังจากวันนั้นผ่านมาสองวันแผลที่โดนน้ำร้อนลวกก็หายดีขึ้นมาก ฉันมาทำงานที่ร้านกาแฟแค่งานเดียวเท่านั้น คุณองศาขู่ว่าถ้าหากรู้ว่าทำงานที่อื่นนอกจากร้านกาแฟ จะสั่งให้เลิกทำงานและให้อยู่เฉยๆ ใครจะไปอยู่ได้กันล่ะยิ่งเป็นฉันที่ชอบทำงานหาเงินด้วยแล้วนะ ฉันยืนเช็ดโต๊ะในเวลาบ่ายแก่แม้ว่าแผลน้ำร้อนลวกจะดีขึ้นแต่คุณองศาก็ยังคงให้พันผ้าเพื่อป้องกันและกำชับว่าทำอะไรให้ระวังมากกว่านี้อันที่จริงฉันไม่ได้ซุ่มซ่ามแต่ยัยหมีต่างหากที่ทำให้ฉันต้องเจ็บตัวน่ะ ลืมเล่าด้วยว่ายัยหมีดูโทรมมากไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรกับพี่ตะวัน แต่ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อยวันนี้คุณองศาบอกว่าจะพาฉันไปกินข้าวด้วย เราสองคนแทบจะไม่ได้กินข้าวด้วยกันเลย พอฉันเจ็บตัวนั่นแหละคุณองศาถึงได้เลือกอยู่กับฉันมากกว่าอยู่กับงาน อยากเจ็บตัวบ่อยๆ เหมือนกันนะ จะได้อยู่กับคุณองศาทุกเวลา ทุกนาทีไปเลย จะบอกว่าช่วงนี้เราสองคนได้ทำกิจกรรมร่วมกันเยอะเลย เช่นคุณองศาพาฉันไปเดินห้างและพาไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะ ทำให้ฉันได้วาดรูปเขาด้วยแต่ไม่ให้ดูหรอก เดี๋ยวคุณองศาจะหาว่าฉันวาดเขาไม่หล่อ นอกจากจะทำกิจกรรมยามว่างด้วยกั

Nevermind : 17ของขวัญ“พรุ่งนี้วันเกิดแพรวาเหรอครับ?”“ค่ะ เลยจะรบกวนคุณนนท์พาไปทำบุญทีได้หรือเปล่าคะ พอดีตรงกับวันหยุดพอดี”“ได้สิครับ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”“งั้นสักเก้าโมงนะคะ พอดีช่วงเย็นแพรนัดกับเพื่อนๆ พวกเขาจะจัดงานวันเกิดให้น่ะค่ะ”“ครับ แล้วจะไปกี่โมง”“น่าจะช่วงหกโมงค่ะ กลับไม่ดึกแน่นอนค่ะ”ฉันคุยกับคุณนนท์ในช่วงเช้าของวัน ซึ่งคุณนนท์เข้ามาหาฉันที่กำลังทำข้าวผัดกินก็เลยผัดเผื่อคุณนนท์ด้วย หลังจากเมื่อคืนที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงฉันก็รีบตั้งสติของตัวเองให้ลุกขึ้นมาทันที อย่ามานอนเสียใจอยู่เลยและเพราะว่าเสียใจไงถึงได้รู้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของฉัน เกือบไม่รู้เพราะนิวเป็นคนโทรมาบอกนั่นแหละ นิวบอกวันเกิดฉันเสมอฉันเป็นพวกขี้ลืมน่ะ ไม่นิวก็เอมสองคนนี้ที่จะบอกก่อนล่วงหน้าเสมอ อย่างพรุ่งนี้นิวก็บอกว่าแม่ของเขาจะจัดงานวันเกิดให้ซึ่งเป็นปีที่สอง“ปกติแพรวาไม่ค่อยอินกับวันเกิดเหรอครับ?”“จะบอกยังไงดีคะ” วางแก้วน้ำเปล่าให้คุณนนท์ที่นั่งตรงโต๊ะอาหาร “อยู่กับป้าแพรไม่เคยฉลองวันเกิดตัวเองเลยค่ะ”“...”“เค้กสักก้อนก็ไม่เคยได้ ได้เค้กก้อนแรกก็นิวกับเอม เพื่อนน่ะค่ะที่ให้แพร”“ไม่ใช่ไม่อิน แต่แ

Nevermind : 19แกะห่อของขวัญบนเตียง:: Ongsa Talk ::“คะ คุณองศาจะทำจริงๆ เหรอคะ?”“ใช่”ผมตอบคนตัวเล็กที่อยู่ใต้ร่างของผม เวลานี้ผมไม่สนใจอะไรแล้วล่ะ ผมสนแค่ว่าผมทนต่อไปไม่ไหวแล้วยิ่งแพรวามายั่วผมทั้งที่เธอไม่ได้ตั้งใจหรือตั้งใจก็เถอะ วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ แน่นอนว่ามันเลยมาได้เที่ยงคืนสิบนาที หากแต่ว่าผมที่ไปทำธุระกับฟางเพื่อนสมัยเด็กที่เธอต้องไปอยู่อเมริกาตั้งแต่สิบขวบ เวลานี้เธอกลับมาและทำให้ผมที่ปลาบปลื้มเธอมาตั้งแต่เด็กๆ รู้สึกปลื้มเธอขึ้นไปอีก เนื่องจากเธอเป็นคนเก่งและสวย แถมยังฉลาดหลักแหลม เป็นถึงอาจารย์ที่สอนแพรวาที่มหาลัยอีกต่างหาก เพราะเธอเพิ่งกลับมาการจะไปดูที่ดินชายทะเลมันยากมากผมเลยจำต้องไปกับเธอแต่เด็กดื้อคนนี้ไม่ยอมบอกผมเรื่องวันเกิด ถ้าหากนนท์ไม่โทรบอกผมช่วงบ่ายผมก็คงไม่รู้ หลังจากเสร็จธุระก็รีบบึ่งรถกลับทันทีกว่าจะมาถึงก็ป่าเข้าไปเกือบสี่ทุ่มดีนะที่ยังหาซื้อเค้กกับช่อดอกไม้ได้ทัน พร้อมสร้อยคอที่ราคาเกือบแสน ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมเลือกสร้อยคอเส้นนี้เป็นของขวัญให้กับแพรวา เงินเกือบแสนเลยนะไหนจะเค้กที่ก้อนละสองพัน ช่อดอกไม้ห้าพันเปย์สาวไม่เท่าไหร่... แต่เปย์แพรวาผมไม