All Chapters of ์Nevermind ไม่เหลือทางที่จะรัก: Chapter 41 - Chapter 50

“มึงฆ่ากูตายไปตั้งแต่หลายสิบปีก่อนแล้วไอ้องศา เป็นเพราะมึงกูถึงได้เป็นแบบนี้ พอกูเอาคืนบ้างทำไมมึงถึงไม่นึกถึงผลกรรมที่มึงทำไว้กับกูล่ะ? หรือยังไงพอคิดว่าทำร้ายกูได้ มึงก็กลับไปใช้ชีวิตได้ปกติ ต่างจากกูที่ต้องไปพบจิตแพทย์เพื่อรักษาอาการของกู ในขณะที่มึงมีชีวิตที่รุ่งเรืองมีผู้หญิงอย่างหัวใจของมึงไว้เคียงข้าง ต่างจากกูที่มันไม่มีใครเลย! แล้วตอนนี้กูจะเอาคืนบ้างทำไมกูต้องเป็นฝ่ายผิดด้วยล่ะ”“...”“เอาล่ะจับเวลานะ รีบๆ คลานมากราบตีนกูเดี๋ยวนี้ ปกป้องผู้หญิงของมึงสิ ถ้ากล้าทำอะนะ ฮ่าๆ”“ได้ งั้นตงลงกันก่อน ถ้ากูกราบมึง เรื่องนี้จะจบลงกูจะถือซะว่ากูชดใช้ให้มึงแล้ว... แค่ก หลังจากนี้มึงต้องเล่นกูแค่คนเดียว อย่าทำอะไรฟาง”“ได้ดิ กูตกลง” จริงด้วย คุณธามรอบคอบมากภาพของอาจารย์ฟางอยู่ที่ลูกน้องของเขา ถึงว่าหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ “ว่าแต่ห่วงแค่หัวใจแล้วไม่ห่วงนกต่อบ้างเหรอ?”คุณธามเอ่ยถามคุณองศาที่เหลือบมองฉัน หากแต่ว่าพอรู้ว่าคุณองศาเป็นห่วงใครมากที่สุดฉันก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมาเสียดื้อๆ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าคุณองศาก็ต้องเลือกอาจารย์ฟางก่อนฉันอยู่แล้ว ฉันมองคุณองศาที่พาร่างอันสะบักสะบอมของตัวเองคลานมา

เพราะว่าฉันไร้ค่าจนคุณองศาไม่เคยแม้แต่จะแลตามองสักครั้ง ที่เขาทำกับฉันที่ผ่านมามันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ ฉันเหมือนตัวแทนพี่ฟางพอเธอกลับมา คุณองศาก็ห่างเหินกับฉันและเลือกเธอมากกว่าฉัน ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่ควรคิดแต่ก็ดันคิด ทั้งที่ฉันไม่เคยมีความรู้สึกชอบใครจริงจัง ฉันก็ดันมีให้กับคนที่ไม่เคยมองฉัน ชอบเขาข้างเดียวมันก็เจ็บแบบนี้เองสินะและชอบเขาในแบบที่เขาไม่มีวันได้รู้หรือเขาก็ไม่มีทางชอบฉันกลับ มันทรมาจริงๆ นั่นแหละบ้านพักริมทะเลของคุณองศาที่เขาไม่เคยบอกว่ามี แต่พี่ฟางได้มาพักที่นี่ จะบอกว่าทะเลมันสวยมากเลยนะ สวยจนฉันรู้สึกว่าเรื่องที่มันค้างคาในใจถูกพัดผ่านไปจนหมด ฉันยืนมองท้องทะเลจากริมกระจกในตัวบ้านเห็นคุณองศากับพี่ฟางที่เขาพาเธอเดินเล่นและภาพนั้นทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน เอาจริงปะฉันมาทำอะไรที่นี่ก่อน? ที่มาก็เพราะพี่ฟางชวนฉันมา อันที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากมาหรอกนะ เสียเวลาทำมาหากินด้วย...“แพรวา ไม่ไปเดินเล่นเหรอ อากาศกำลังดีเลย”“เดี๋ยวแพรออกไปค่ะ” พี่ฟางเดินเข้ามาหลังจากเดินเล่นในช่วงเย็นของวันที่เรามาถึง ฉันมองสบตากับคุณองศาที่มองฉันราวกับว่าตั้งคำถามไว้มากมายแต่อย่าหวังว่าฉันจะตอบค

(“คุณองศา แพรนะคะถ้าคุณองศากลับมาไม่เห็นแพร แสดงว่าแพรได้ไปแล้วนะคะ”) ไปเหรอ? ไปไหนกัน (“แพรขอโทษนะคะที่ไปโดยไม่ได้บอกลาคุณองศาก่อน แต่แพรรู้ค่ะว่าถ้าแพรบอกคุณองศาก็คงจะรั้งแพรเอาไว้ ไม่ยอมปล่อยแพรไปแน่”) ก็รู้ใช่ไหมว่าผมต้องทำแบบนั้น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันยามฟังเสียของแพรวาที่สั่นเครือ(“แพรขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะคะ ขอบคุณที่คุณองศาไม่ปล่อยให้แพรต้องมีชะตากรรมที่เลวร้าย ทำให้แพรเข้มแข็งและสอนให้แพรรู้จักกับโลกใบนี้ว่ามันก็ไม่ได้แย่เสมอไป เรื่องราวที่ผ่านมาทำให้แพรรู้ค่ะและตัดสินใจว่าควรไปจากชีวิตคุณองศาดีกว่า เพราะแพรรู้ว่าคุณองศารู้สึกยังไงกับพี่ฟางและแพรรู้ว่าในอนาคตคุณองศาอาจจะสร้างครอบครัวกับเธอ ซึ่งแพรไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแพรจะอยู่ในสถานะไหนดี... แพรก็เลยตัดสินใจที่จะไปค่ะ เพราะแพรได้รู้ว่าคุณองศาคงจะใส่ใจพี่ฟางมากกว่าแพรอยู่แล้ว จริงไหมคะ”)“ไม่จริง” ผมส่ายหน้าไปมาขณะฟังน้ำเสียงของแพรวาที่เงียบไปสักพัก(“แพรทำอาหารไว้บนโต๊ะอุ่นทานด้วยนะคะ แล้วก็น้ำขิงแพรชงให้ก่อนนอนคุณองศาจะได้นอนหลับสบาย ไม่มีแพรแล้วคุณองศาต้องทานข้าวให้ครบทุกมื้อและอย่าตามหาแพรเลยนะคะ ปล่อยให้แพรได้ไปและแพ

“เออ ขอโทษได้ปะละ” เมื่อเช้าก็ไอ้นนท์ มาตอนนี้ก็โดนเพื่อนสนิทตอกย้ำอีก ฟางยิ้มขำราวกับว่าสิ่งที่ผมพบเจอมันเป็นเรื่องตลกแต่มันไม่ตลกสำหรับผมไง ตอกย้ำกันเข้าไปนะ!“พออยู่ด้วยกันมานาน รู้สึกอะไรบ้างล่ะ” ผมมองสบตากับฟางที่ดูดชาเขียวเย็น “ฟางสังเกตมาสักพักแล้วนะ บอกไว้ก่อนว่าแพรวาคิดยังไงกับองศา”“คิดยังไงฟาง”“ไม่บอก” เธอแลบลิ้นใส่ผมจนอยากจะตบหัวเธอสักที “ไว้เจอแพรวาก็ถามเธอเองสิ”“...”“แต่ระหว่างนี้ก็คิดถึงเธอไปก่อน อยู่กับตัวเองและทบทวนความรู้สึกตัวเองให้มากๆ นะองศา มันไม่สายเกินไปถ้านายจะมีใครสักคน ตอนนี้อายุก็สามสิบสองแล้ว เริ่มมีหัวใจสักทีเถอะ”“หัวใจน่ะมี” ใช่ ผมมีหัวใจมานานเพียงแต่ว่าไม่เคยมอบมันให้กับใคร ผมไม่เคยมีความรู้สึกนั้นจริงๆ กับใครสักที ถ้าเป็นกับฟางมันเป็นเพียงความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันก็เหมือนกับแพรวาและตะวันที่มีความรู้สึกดีๆ ให้กัน แต่เป็นได้แค่นั้นไม่ได้ถึงขั้นที่จะมีความสัมพันธ์เชิงลึกซึ้ง ส่วนผมกับแพรวาเรามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งมันก็แค่นั้นไง เพราะผมไม่เคยบอกไม่เคยพูดว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ เอาแต่บอกว่าเธอคือน้องสาว เอาแต่บอกเธอว่าอย่าคิดอะไรเกินเลยกับผมนะ สุดท้าย...

“อย่าให้กูต้องเข้าไปในห้องของมันเองนะไอ้นนท์” เค้นเสียงแข็งขู่นนท์ที่มองลูกน้องของมันสามคนถือปืนจ่อมาทางผม ไอ้นนท์เปิดประตูเข้าไปรออยู่ประมาณสิบนาที มันก็ออกมาพร้อมเจ้านายของมันที่สวมกางเกงยีนส์สีซีดโหลดต่ำเห็นขอบกางเกงบ็อกเซอร์และเปลือยท่อนบนที่มีรอยสักมากมายอยู่บนเรือนร่างแทบไม่เห็นผิวเนื้อด้วยซ้ำ“มึงมีอะไรไอ้ธาม กูว่ามันควรจบได้แล้วนะ”“กูจะไม่จบก็ต่อเมื่อกูได้เจอแพรวา” มันทำหน้ามึนงงที่จู่ๆ ผมก็มาที่นี่ทั้งที่ไม่ควรมา หากแต่ว่าเพราะชื่อของแพรวามันค้ำคออยู่ไง ผมถึงต้องเหยียบถึงถิ่นมัน “แพรวาอยู่ไหน ตามเธอมาคุยกับกู”“เธอไม่อยู่”“มึงโกหก!” ผมตวาดไอ้องศาที่เท้าเอวมองผม “กูต้องเจอแพรวา เดี๋ยวนี้ไอ้องศา”“มีธุระอะไรสำคัญ”“...”“กูขอย้ำอีกครั้งนะ แพรวาไม่อยู่เธอหนีกูไปแล้ว พอใจมึงยัง!” มันตะคอกใส่ผมที่หน้าเสียทันที แพรวาไปแล้วจริงๆ งั้นเหรอ? เธอทิ้งผมไปจริงๆ เหรอ ทำไมล่ะ เราได้เจอกันแล้วนะทำไมเธอถึงยอมไปทั้งๆ ที่ผมยังไม่เจอเธอเลย ดวงตาของผมเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาที่มองไอ้องศาใบหน้าหล่อแลดูเรียบนิ่งขณะยกมือเสยเส้นผมสีดำขึ้นไป “กูพยายามตามหา แต่ก็ไม่เจอ”“ไม่จริง เธอต้องไม่ทิ้งกูไปเหมือนตอน