Lahat ng Kabanata ng The Billionaire Ruse : Kabanata 21 - Kabanata 30

Tahimik si Isabelle habang nakaupo sa mahabang bench sa labas ng emergency room. Mahigpit ang hawak niya kay Shann, na nakasandal sa kanya at nakatulog na sa pagod. Sa loob pa rin si Mama. Inaoperahan.She closed her eyes for a moment.Everything’s a blur. Mula sa biglaang kasal hanggang sa ospital na ito. Wala siyang ibang pinanghahawakan kundi dasal—at si Leon Montenegro.Leon. Her strange husband.Hindi pa rin siya makapaniwala. Sa edad na bente ay tunay na kasal na siya at sa lalaking ni sa hinagap ay hindi niya aakalain na makakatuluyan niya. Kay bilis ng pangyayari na hindi niya inaasahan ang lahat. Noon, pangarap niyang maikasal sa simbahan, hindi man magarbo ngunit hindi minadali ang lahat. Iyong kasal na masasabi niyang kaniya. But everything that happens has a reason.Kagaya ni Leon, hindi man niya giusto pero ito ang sagot sa kaniyang dasal. Akala niya aalis na ito pagkatapos ng kasal. Pero nagulat siya nang abutan sila nito sa labas ng munisipyo—tahimik, hindi ngumiti,

Halos isang oras na ang lumipas bago dumating si Leon sa ospital.Nakasuot lang siya ng simpleng puting T-shirt na hapit sa matipuno niyang katawan, at kupas na maong. Pero kahit ganoon kasimple ang porma niya, hindi ito nakatakas sa mapanuring mga mata ng mga nurse at dumadaan. Para bang may sariling spotlight si Leon habang naglalakad sa pasilyo—parang isang Greek god na bumaba mula sa langit, diretsong papunta kay Isabelle.Tila hindi rin nakaiwas ang sarili ni Isabelle sa kagwapuhan nito. Wala na ang balbas at bigote, kaya mas lalong lumitaw ang makinis nitong balat—sun-kissed, yes, pero in a way that made him look even more masculine and magnetic.“Ate…” mahina pero may kurot sa braso niyang tawag ni Shann.Napakunot si Isabelle at saka lang niya napansing halos ilang pulgada na lang ang layo ng mukha ni Leon sa kaniya. Nakayuko ito, isang kamay ay nakapatong sa gilid ng upuan kung saan siya nakaupo.Bakit parang hindi ko siya napansin habang papalapit?“Anong iniisip mo?” tanong

Bago pa man makalabas si Isabelle ng silid, bumukas ang pinto—si Leon.Napako ang mga mata nito sa kanya. Biglang dumilim ang ekspresyon sa mukha nito at bahagyang nangunot ang kanyang noo.Isang loose T-shirt lang kasi ang suot ni Isabelle, hanggang hita lang ang haba. Wala siyang bra, at bakas sa ilalim ng tela ang kinis ng balat niya. Isa lang ‘yon sa mga nakita niya sa cabinet ni Leon, at dahil wala naman siyang dalang damit, iyon na ang nasuot niya.“Hiniram ko lang,” bulalas ni Isabelle agad, halos pabulong, kahit hindi naman siya tinatanong. Para bang kailangan niyang ipaliwanag agad ang sarili niya.Tumango si Leon, pero hindi nawala ang malamig at matalim na titig nito. Parang sinisiyasat siya nito—mula ulo hanggang paa. Hindi bastos, pero may bigat. May tension.Nakaramdam si Isabelle ng awkwardness. Gusto niyang gumalaw, pero parang may magneto sa mga mata ni Leon na hindi siya pinapalayo.“May pupuntahan ka?” tanong nito, malamig ang boses, halos walang emosyon.“Sa osp

Napatakip si Isabelle ng bibig para pigilan ang hagulgol na kanina pa nagbabadyang sumabog mula sa dibdib niya.Sunod-sunod ang pag-agos ng luha sa mga mata niya habang pinagmamasdan mula sa salaming pinto ang katawan ng ina—nakahiga, walang malay, at nakakabit sa kung anu-anong makina at tubo. Parang hindi siya makahinga sa nakikita. Ang “Ate...” tawag ni Shann, halos pabulong, paos na paos ang boses.Paglingon niya, nakita niyang nanginginig ang bunso, takot na takot. Dali-daling nilapitan ni Isabelle si Shann, hinaplos ang ulo nito at marahang tinakpan ang mga mata. Dahan-dahan siyang napaluhod sa harap nito, parang nawalan ng lakas ang mga tuhod niya.Parang kandilang nauupos. Hindi na niya alam kung saan huhugot ng lakas para paglabanan ang mga hamon sa buhay niya. Buong akala niya na kapag may pera na siyang hawak ay sapat na iyon. Gagaling na agad ang mama niya ngunit hindi pala. Sinabi ni Doc Santiago na naging maayos ang operasyon at nagising na si Mama kaninang alas-kuw

“Gabi na, ba’t hindi ka pa natutulog?” Biglang nagambala ng malamig at malalim na boses ang pananahimik ni Isabelle. Matapos niyang mapatulog ang kapatid ay dito siya sa veranda umupo para magmuni-muni. Masarap sa pakiramdam ang simoy ng hangin at ang pag-upo niya sa tumba-tumba. Pakiramdam niya ay safe siya sa lugar ni Leon kahit pa sabihin na napakalayo nila sa bayan. Wala ni isa man lang sila na kapitbahay dahil sa malawak na lupain ni Leon.Napalingon siya at nakita niya roon nakatayo si Leon sa hamba ng pinto, ang kaniyang katawan ay tila isang obra maestra sa kadiliman ng kuwarto. Ang malamlam na ilaw na nagmumula sa iilang poste ang siyang nagbibigay liwanag sa kanilang dalawa. Nagtagpo ang kanilang mata at may nakita siya na emosyon mula sa mga mata ni Leon na hindi niya matukoy. Kaagad na nagbaba siya ng tingin at doon napansin niya na wala itong suot na ano man na pang itaas na damit, kaya lantad na lantad ang kakisigan nito sa kaniya. Napalunok siya at dagling iniwas an