Lahat ng Kabanata ng The Billionaire Ruse : Kabanata 31 - Kabanata 40

Pigil na pigil ni Isabelle ang kaniyang paghinga nang hawakan ni Leon ang baba niya, kasunod ng pagbukas ng bibig niya ang pagpasok ng dila nito sa loob. Ginalugad nito ang buong loob ng bibig niya na tila ba may hinahanap doon. Kakaiba, possible pala na kakaiba ang paraan ng paghalik. Hindi ito Nagmamadali. Bawat dantay ng labi nito sa bibig niya ay punong-puno ng pagsuyo at para bang gusto nito namnamin. Matagal, magalugad at naghahanap ng katugon ang halik na pinapalasap sa kaniya ni Leon. Hindi ito nagde-demand at tila hinahayaan siya nito na kusang tumugon. Kaya kahit hindi niya alam kung papaano ang humalik, tumugon siya sa paraan na alam niya. Kusang sumunod ang bibig niya sa kung papaano humalik si Leon. Nang tila na pinangapusan na rin ito ng hininga saka lang ito tumigil ngunit hindi ito lumayo, pareho sila naghahabol ng hininga, pareho sila nakatingin sa isa’t isa, pareho sila na malakas ang tibok ng puso. Hindi alam ni Isabelle kung bakit dinig na dinig niya ang bawat

“Wow, ate, nagluluto ka po ba ng pancake?” masayang tanong ni Shann sa kalagitnaan ng kaniyang pagluluto. Nilingon niya ang kapatid na namimilog ang mga mata na nakatingin sa plato na may pancake. Suot nito ang paborito nitong na terno pajama na Batman. "Opo. Nakapaghilamos ka na ba?" "Opo, ate. Matatapos ka na po ba?" tanong nito. Paborito kasi iyon ni Shann at matagal-tagal na rin na hindi niya ito napagluluto ng ganoon. Dapat ay garlic rice, omelet at fried bangus lang ang agahan nila. Ngunit napansin niya sa hanging cabinet ni Leon ang mix pancake kaya gumawa na rin siya para kay Shann. "Malapit na. Good morning, pumpkin.” Kaagad na napanguso si Shann sa ginawa niyang pagtawag. “Ate!” tila angal nito. Natawa siya at hininaan ang apoy sa niluluto niyang pancake. “At, bakit?” Napakamot ng ulo si Shann. "Big boy na 'ko." "So?" “’Wag mo na ‘kong tatawagin ng pumpkin. Baka mamaya may makarinig sa'yo diyan, aasarin ako.”Isang malutong na tawa ang pinakawalan niya. “At sino

Sa isang sulok, tahimik na umiiyak si Isabelle.Mula roon, tanaw niya si Lucio—ang ama niyang limang taon niyang hindi nakita—habang masaya itong nakikipagkuwentuhan kay Willow, ang anak nito kay Melinda.Masakit. Akala niya wala na siyang pakialam. Pero ngayong kaharap na niya ang katotohanan, ramdam niyang mahal pa rin niya si Papa Lucio. At ang pinakamasakit? Parang wala siyang lugar sa mundo nito.Si Willow—nakabihis ng mamahalin, kumikinang ang alahas, at lutang ang confidence. Prinsesang-prinsesa. Samantalang siya? Parang invisible.“Papa, bakit?” bulong niya habang pinipigilan ang luha. “Bakit mo ako iniwan?”Unti-unting bumagsak ang ulan. Malamig ang hangin pero mas malamig ang sakit sa dibdib niya.Nang yakapin ni Lucio si Willow at halikan ito sa noo, hindi na niya kinaya. Napahagulgol siya.Tumakbo siya sa may nakaparadang kotse at nagtago. Doon siya umiyak, habang pinapanood paalis ang sasakyan ng ama niya. Hanggang sa tuluyan na itong maglaho sa paningin niya.Ilang minut

“Ahhh!” Malakas na sigaw ni Willow pagkapasok pa lang niya sa entertainment room kung saan naroon ang kaniyang ina na si Melinda.Kasalukuyan itong nanonood ng pelikula bilang pampalipas oras nito.Kaagad na napalingon si Melinda sa anak niya.Taas-baba ang dibdib ni Willow dahil sa galit. Hindi niya aakalain na ibang-iba na ang Isabelle na makikita niya ngayon.Naniningkit ang mga mata niya. Nanggigigil siya sa galit. Gusto niyang magwala, gusto niyang itapon ang lahat ng nakikita niya ngayon!“Ahhh!” muli na naman niyang sigaw, malakas na sinipa niya ang isang upuan, dahilan para ito’y tumilapon.“Willow, anak, anong problema?” nag-aalalang tanong ni Melinda.“Ahh! I hate her!” Inis na naman na sigaw nito at pinagtatapon ang mga throw pillow na nakahilera sa mahabang sofa nila. "I hate her. I hate her a lot!" “Willow!” tili ni Melinda nang kinuha niya ang isang figurine na nabili nito sa South Africa.Isang matalim na tingin ang pinakawalan ni Willow nang lumingon siya sa ina.“Ang

Nang sunduin si Isabelle sa ospital, masayang ibinida ng kapatid niyang si Shann ang ginawa nito kasama si Leon.“Alam mo ba, ate, mayroong malaking fishpond si Kuya Leon sa gitna ng bukid. Andami namin nahuli ng mga Tilapia. Nag-ihaw rin kami ni Kuya Leon, si Manang Ising naman po ang nagluto ng ginataan na Tilapia. Tinuruan din po akong magsaing ni Manang Ising.”Ngumiti siya sa kapatid at ginulo ang buhok nito.“Talaga? Marunong ka ng magsaing at manghuli ng tilapia?”Tumango-tango ng ulo si Shann, ang mga mata nito ay nagniningning sa saya.“Opo. Itanong mo kay Kuya Leon, ang dami kong nahuli na tilapia, hindi ba Kuya Leon?”Tumingin siya sa lalaki na nasa unahan, seryoso lang ito nagmamaneho. Nang inayos nito ang rear-view mirror, nagtama ang kanilang mga mata. Matagal at wala ni isa sa kanila ang gustong magbawi ng tingin.Ngumiti siya.Ngunit imbes na gumanti ito ng ngiti ay muling itinuon nito ang mga mata sa daan.Napahinga nang malalim si Isabelle. Pilit niyang iniignora an