All Chapters of The Billionaire Ruse : Chapter 11 - Chapter 20

Mr. Z stood completely still sa pinakamataas na bahagi ng Z’ Oasis Hotel and Casino. The velvet drapes were drawn apart, revealing a towering glass wall that framed the city like a haunting painting—majestic, silent, untouchable.Pero hindi lungsod ang laman ng isip niya ngayon.Doon sa ibaba... Siya ang babaing matagal na niyang pinagmamasdan. Isabelle Caballero.... There she was. Walking slowly sa harap ng hotel, wearing a simple white dress na tila nililipad ng hangin. She looked like a vision—soft, radiant, unshaken by the chaos of the world. Her face, kahit mula sa malayo, carried a stillness that cut through the noise of the city. Walang makeup, walang alahas. Just her. And yet she glowed.Isang buntong-hininga ang pinakawalan niya, mabagal, mabigat.Limang taon.Limang taon na niyang pinapanood si Isabelle mula sa dilim. She was the one thing he never tried to control, never dared to touch.He ruled men. Pinapatahimik niya ang mga negosyante, politiko, senador, pati ang

Napakurap si Isabelle. She instinctively swallowed hard, trying to push back the bitterness that had lodged in her throat. Kung gaano kakinang ang mga suot ni Tita Melinda, ganoon naman kasimple ang pananamit ng kanyang ina. Mula noon hanggang ngayon, ni minsan ay hindi niya nakita ang mama niya na nagsuot ng kahit anong mamahaling alahas—kahit nung buo pa ang pamilya nila. “What are you doing here?” tanong ni Melinda, nakakunot ang noo. “Have you walked the long pathway?” Pinunasan ni Isabelle ang pawis sa kanyang mukha, sabay iling. Pero agad siyang natauhan. “Hindi po… I mean, opo pala. Opo, nilakad ko po. Wala po kasi akong pamasahe sa taxi.” Melinda let out a soft sigh, almost performative. “Oh, Isabelle. Why did you do that? I wish you had told my assistant, Agnes, earlier so the driver could’ve picked you up. You didn’t have to walk that far.” May simpatya sa tono ng boses ni Melinda—pero wala sa mata. The blank expression made Isabelle uncertain if the concern was rea

Kinabukasan, sa kabila ng kakulangan sa tulog, nagising si Isabelle nang mas maaga kaysa sa karaniwan. Ramdam niya ang bigat ng araw na ito—kailangan niyang magpatuloy, maging matatag para sa ina niya, pero hindi pa rin nawawala ang takot sa dibdib. Ano kaya ang hinihingi ni Melinda? Ano ang magiging kapalit ng kasunduan? Paano niya haharapin ito?Habang nag-aalmusal, tumawag si Wendy."Good morning, Wendy! Kumusta na? Si Shann, kumusta na?" bati ni Isabelle habang nagsasalin ng mainit na tubig sa kanyang tasa na may kape.“Good morning, Belle! Ayos lang kami. Si Shann natutulog pa, pero hinahanap ka na nga. Ikaw, kumusta? Mukhang puyat ka yata,” sagot ni Wendy sa kabilang linya.“Medyo puyat nga, pero okay lang. Marami lang iniisip,” sagot ni Isabelle, pilit na ngumiti habang hawak ang tasa ng kape.Habang nag-uusap sila ni Wendy, napansin ni Isabelle ang isang itim na sasakyan na nakaparada sa labas ng kanilang gate. Kumabog ang dibdib niya.Sino kaya iyon?Tumingin siya sa orasan—a

Pagkatapos sa bangko, dumiretso muna si Isabelle sa simbahan.Tahimik siyang naupo sa isang sulok, saka pumikit at nagdasal. Hindi niya pinilit na humiling. Ang gusto lang niya ay magpasalamat—sa lahat ng nangyari, mabuti man o masama. Alam niyang pagsubok lang ang lahat ng ito, at kailangan niyang magpakatatag.Kung sa ganitong paraan siya makakatulong kay Mama Ana—kahit pansariling kaligayahan pa niya ang nakataya—okay lang. Kaya niya. Kakayanin niya.Pagkatapos magdasal, nagtungo siya sa ospital para bantayan ang kaniyang ina.Habang naglalakad papasok sa entrance, panay ang lingon ni Isabelle sa paligid. May kung anong pakiramdam na tila may mga matang nakatutok sa kanya. Pero nang tumingin siya sa likod, wala naman siyang makitang kahina-hinala. Kahit ang lalaki na ilang beses niyang nakita kanina ay wala rin naman. Huminga siya nang malalim."Guni-guni mo lang 'yan, Isabelle," bulong niya sa sarili. “Ms. Caballero!”Isang malakas na boses ang tumawag mula sa likuran niya.N

Napalunok si Isabelle habang nakatitig sa likod ng lalaking nagpakilalang si Leon Montenegro. Matangkad. Matikas. Mysterious. And there was something in the way he walked—calm, commanding—that made her heartbeat go wild. Ang mga mata nito na para bang may ibig ipahiwatig sa kaniya. Bakit ganito kabilis ang tibok ng puso ko? Napahawak siya sa dibdib at huminga nang malalim.Hindi niya alam kung kaba ba ito o takot. Pero habang kasunod niya ang lalaki sa mahaba at tahimik na pasilyo ng munisipyo, the anxiety in her chest kept growing stronger.What if he’s not really Leon? Bigla siyang napatigil. Hindi ba't hindi naman talaga siya nito direktang pinakilala sa sarili kanina? Walang ID. Walang ebidensya. Walang kahit ano.“Anong ginagawa mo, Isabelle?” bulong niya sa sarili, pilit pinipigilan ang panic.Napatingin siya sa paligid. Tahimik. Walang ibang tao. Tila sinadyang sila lang ang naroon.At ang lalaking nasa unahan niya, hindi man lang lumilingon. Deretso lang sa paglalakad, pa