บททั้งหมดของ บุรุษอัปลักษณ์ท้ายหมู่บ้านผู้นี้คือสามีข้า: บทที่ 21 - บทที่ 30

ตอนที่[16]เสน่ห์ปลายจวักเมื่อทุกคนได้กินข้าวหมูแดงพวกเขาก็ยกข้าวหมูแดงเป็นเมนูโปรดอีกหนึ่งเมนู เมื่ออิ่มหนำและพูดคุยกันอีกเล็กน้อยพวกเขาก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนบ้านใครบ้านมัน เช้าวันรุ่งขึ้นเยว่จินก็ไปตลาดแต่เช้าเช่นเดิมเพื่อรีบไปวางแผงขายรากบัวเชื่อม นางที่คิดว่ามาโลกนี้จะใช้ชีวิตสบาย ๆ กลับต้องทำงานต่อเนื่องราวกับคนเป็นหนี้ ทั้งที่มีเงินอยู่ในดินแดนอนันต์มากมาย คิดแล้วก็น่าขันสบาย ๆ แบบใดกัน และก็ไม่เกินที่คาดเอาไว้เมื่อไปถึงก็พบว่ามีคนยืนรอนางอยู่มากมายพวกเขาต่อแถวอย่างเป็นระเบียบและคนแรกที่นางเห็นก็คือคนที่นางรู้สึกคุ้นตาเพราะเขาบอกว่าเป็นบ่าวในจวน ๆ หนึ่งที่มักจะซื้อสินค้าของนางไปทีละมากที่สุดเท่าที่นางกำหนดเอาไว้ในแต่ละครั้ง “พี่จ่งเส้าวันนี้มาซื้อรากบัวเชื่อมอีกแล้วหรือเจ้าคะ” เยว่จินเอ่ยทักทายอีกฝ่ายด้วยความเป็นกันเอง “ใช่แล้ว นายท่านบ้านข้าชอบรากบัวเชื่อมของแม่นางมากเลย บอกครานี้ให้ซื้อไปเยอะ ๆ” “วันนี้ข้าจำกัดอยู่ที่คนละสิบโหลเจ้าค่ะ” เมื่อวานนางจำกัดคนละห้าโหลหลายคนมีโอกาสก็ซื้อห้าโหลกันทั้งนั้น ทว่าวันนี้นางทำมามากกว่าเดิมเลยเพิ่มเป็นคนละสิบโหล ซึ่งนั่นก็ทำให้จ่งเส้าร

ตอนที่[17]ถูกพบเข้าแล้ว“ว่าแต่ท่านหมอเยว่ไม่มองหน้าคนไข้เช่นนี้ก็รักษาได้หรือ” เสียงทุ้มนุ่มมากกว่าปกติเอ่ยขึ้น ในคำพูดนั้นเต็มไปด้วยความหยอกเย้าและเอื้อเอ็นดูนั้นทำให้เยว่จินก้มหน้าลงไปยิ่งกว่าเดิม สิ่งที่เป็นปัญหาสำหรับนางในตอนนี้ก็คือคนตรงหน้านี่แหละเขาเอาแต่หยอกเอินนางไม่หยุด ไม่ปรานีกันเลยยิ่งในตอนที่ยื่นหน้าหล่อ ๆ นั่นเข้ามาใกล้…ฮึ่ม! คนมันก็เขินเป็นนะ!!เยี่ยนซีเห็นว่าคนตรงหน้ายังเอาแต่ก้มหน้าเช่นนั้นจึงได้สำทับไปอีกประโยค “ว่าอย่างไรจะไม่มองหน้ากันจริง ๆ หรือ หรือว่าท่านหมอกำลังเขินอายข้า?”“ไม่ใช่นะเจ้าคะ!!” เยว่จินเงยหน้าตอบทันควัน จึงทำให้ได้สบสายตากับเขาอย่างไม่ตั้งใจ“หากไม่ใช่เช่นนั้นก็หันมามองหน้ากันแล้วรักษาดี ๆ เถิด” “อะแฮ่ม เช่นนั้นก็เตรียมตัวรักษาดี ๆ ได้เลยเจ้าค่ะ” เยว่จินเงยหน้าพยายามสบสายตาคนเจ้าเล่ห์ด้วยความกล้าหาญ จากนั้นก็รีบไปหยิบอุปกรณ์เพื่อทำการรักษาทันทีโดยไม่สนใจสายตาของเยี่ยนซีอีกต่อไป ชายหนุ่มรู้สึกขบขันในอารมณ์เป็นอย่างยิ่ง ทว่าเขาก็ไม่ได้คิดจะทำอันใดมากไปกว่านั้นอีกไม่เช่นนั้นนางอาจจะไม่รักษาเขาแล้วก็เป็นได้ เขายังอยากให้นางรักษาเขาอยู่นะ “ขาข

ตอนที่[19]สามี ทั้งสามย่าหลานตามทั้งสองไปติด ๆ นางสวีวิ่งตามไปจนเกือบลืมว่าตนนั้นอายุเจ็ดสิบปีแล้วด้วยเพราะเป็นห่วงต่อเยี่ยนซีนั่นเอง เยว่จินแม้ว่าจะแบกชายหนุ่มร่างที่ร่างสูงใหญ่กว่าตนเองไว้ นางก็ไม่คิดว่าเป็นเรื่องที่หนักหนาอันใด เพราะนางฝึกซ้อมร่างกายมาค่อนข้างมากตอนอยู่ในดินแดนอนันต์ เยี่ยนซีที่เกือบจะหมดสติแล้วเพราะเสียเลือดมาก แต่ถึงกระนั้นเมื่อได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคยเขาก็อดที่สูดดมไม่ได้ ใบหน้าของนางแทบจะแนบชิดกับใบหน้าของเขา ในสถานการณ์เช่นนี้เขายังคิดเรื่องเช่นนี้ได้….ชายหนุ่มคิดแล้วก็ยิ้มให้กับตนเองอย่างเหนื่อยอ่อน เมื่อมาถึงที่เรือนนาเยว่จินก็ทำการรักษาทันทีโดยให้ทั้งนางสวีและเด็กน้อยทั้งสองรออยู่ข้างนอกคอยต้มน้ำร้อนให้ แผลของเยี่ยนซีนั้นมีการปริขาด กระดูกที่เพิ่งทำการปรับรูปก็มีการบิดเบี้ยวไปแทบหลุดออกจากกันด้วยซ้ำ เยว่จินนั้นรู้สึกปวดหัวไม่น้อยแต่เมื่อคิดได้ว่าที่เขาเป็นเช่นนี้ก็คงเพราะเป็นห่วงนางกลัวว่านางได้รับอันตรายกระมังจึงได้รีบด่วนไปไม่ห่วงตนเองเช่นนี้ ใบหน้างามได้แต่เผยสีหน้าอ่อนใจ “ท่านนี้นะช่างดื้อเสียจริง แต่ก็…ทำให้ข้าตกหลุมลึกของท่านจนจะขึ้นมาไม่ได้แล้วส

ตอนที่[21]ข่าวลือแปลก ๆ ต่อมาไม่นานก็มีข่าวลือแปลก ๆ เกิดขึ้นในหมู่บ้าน ว่าด้วยเรื่องมีหญิงสาวหมู่บ้านข้างเคียงหายไปอย่างไร้ร่องรอยก่อนจะพบว่าสตรีเหล่านั้นถูกจับไปขาย หลายคนคิดว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเยว่จิน สตรีแปลกหน้าที่อยู่ท้ายเรือนนาไม่มากก็น้อยอย่างแน่นอน เพราะตั้งแต่สตรีนางนี้ปรากฏตัวขึ้นก็มีเรื่องแปลก ๆ หลายอย่างอีกอย่างไม่เช่นนั้นหากไม่ใช่เพราะหญิงสาวผู้นั้นเกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์ สตรีเช่นนั้นจะมีเงินมากขึ้นได้อย่างไร ไหนจะบ้านอวี๋อีก เกิดการตีไข่ใส่สีพูดไปพูดมาสุดท้ายก็กลายเป็นว่าเยว่จินนั้นเป็นผู้ผิดโดยปริยาย ทว่าข่าวลือนั้นก็ถูกสยบลงด้วยวันหนึ่งเมื่อมีรถม้าคันใหญ่วิ่งเข้ามาในหมู่บ้านพร้อมกับถามหาเยว่จิน “ไม่ทราบว่าบ้านแม่นางเยว่ไปทางไหนหรือ” เสียงคนขับรถม้าเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่ามีกลุ่มชาวบ้านยืนออกันอยู่ แทนที่จะตอบคำถามชาวบ้านคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยความสงสัยจึงเอ่ยเขากลับ“ท่านมาหาแม่นางผู้นั้นทำไมหรือ” ทันใดนั้นเองที่บุรุษใบหน้าหล่อเหลาก็เปิดม่านออกก่อนจะคลี่ยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบชาวบ้านผู้นั้น “ข้าเป็นสหายของนางและเป็นผู้ที่ทำการค้าด้วยกัน วันนี้เพียงอยากมาเยี่ย

ตอนที่[22]เมื่อร่ำรวยความวุ่นวายจึงตามมา“แล้วคนดี ๆ ไม่สมควรที่จะถูกตอบแทนสิ่งดี ๆ หรือ” ครานี้เยว่จินเริ่มมีโทสะขึ้นมา กล้าว่าพี่เยี่ยนซีของนางหรือ “คนไร้น้ำใจอย่างพวกท่านที่ปล่อยให้คนที่พบเจอกับสถานการณ์ลำบากอยู่เรือนนาห่างไกลเช่นนี้โดยไม่คิดจะมอบน้ำใจแม้เพียงเล็กน้อยให้กับเขา สมควรที่จะได้รับสิ่งดี ๆจากข้าจริง ๆ น่ะหรือ”“นี่เจ้า…” ทุกคนต่างพูดไม่ออก“เจ้าคิดจะปฏิเสธจริง ๆ หรือ” ดวงตาของผู้นำหมู่บ้านจ้องเขม็งมองไปที่เยว่จินด้วยความไม่พอใจ สตรีผู้นี้ไม่สามารถเจรจาได้อย่างง่าย ๆ“เจ้าค่ะ คงต้องขอปฏิเสธ”“เช่นนั้นเจ้าคงไม่ว่าหากพวกเราจะขุดรากบัวเพื่อทำรากบัวเชื่อมไปขายให้กับโรงเตี๊ยมหงซูบ้าง” สายตาของเขาวาวโรจน์แสดงความเป็นต่อ“เชิญเลยเจ้าค่ะ หากทำได้ก็ทำไปได้เลย หากว่าคุณชายกู้รับซื้อละก็นะ”“นี่เจ้า!” หน้าหงซื่อชี้หน้าเยว่จินด้วยความไม่พอใจในกิริยาท่าทางกระฟัดกระเฟียดเกลียดชังในความถือดีของสตรีอายุน้อยผู้นี้ในระหว่างที่หลาย ๆ คนไม่พอใจ เยว่จินจึงได้พูดขึ้นมาลอย ๆ ว่า“เอ๋ ว่าแต่ไม่ใช่ว่าพวกท่านก็ขุดรากบัวไปลองทำแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ แต่ผลลัพธ์คงไม่ดีเท่าไรใช่หรือไม่ ข้าได้กลิ่นไ