All Chapters of บุรุษอัปลักษณ์ท้ายหมู่บ้านผู้นี้คือสามีข้า: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่[24]วันเกิดปีนี้มันดีจริง ๆ “พี่เยว่จินจะจัดงานวันเกิดหรือขอรับ”“งานวันเกิดคืออะไรหรือเจ้าคะ”“ก็เหมือนที่บ้านฝางอย่างไรเล่าที่เมื่อครบรอบวันเกิดบ้านนั้นก็มักจะซื้อเนื้อหมูมาทำหมูย่างกินกันในวันเกิดกัน” นางสวีสองเด็กน้อยรู้สึกตื่นเต้นเมื่อเยว่จินกล่าวว่านางจะจัดงานวันเกิดจึงได้เอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วถามกันยกใหญ่นางสวีแม้ว่าทั้งชีวิตไม่เคยจะจัดงานวันเกิดมาก่อนแต่ก็รู้สึกตื่นเต้นไปกับเยว่จินพลางคิดว่าตนจะซื้อของขวัญอะไรให้กับเยว่จินดี ตอนนี้ก็พอมีเงินแล้วทางด้านเยี่ยนซีนั้นอยู่ในภวังค์ของตนเองเขากำลังคิดเรื่องที่นางจำวันเกิดของตนเองได้แล้ว เช่นนั้นเรื่องอื่น ๆ เล่า แม้จะดีใจที่จะได้ร่วมเฉลิมฉลองวันเกิดกับนางแต่ก็คิดมากหากว่านางจำได้ทั้งหมดแล้วเกิดอยากจะจากเขาไปซึ่งหากเป็นเช่นนั้นจริงเขาจะทำเช่นไร แต่ว่าหากเป็นความต้องการของนางจริง ๆ เขาก็จะไม่ขัดความต้องการของนาง…“คิดอันใดอยู่หรือเจ้าคะ” เยว่จินเห็นเยี่ยนซีเงียบ ๆ ไปจึงได้เอื้อมมือไปแตะยังคิ้วที่ขมวดของเขาเพื่อให้คลายออกจากกัน ในตอนนั้นเยี่ยนซีจึงหลุดจากภวังค์แล้วเอ่ยถามขึ้น“เจ้าจำทุกอย่างได้แล้วหรือ”“ท่านหมายถึงความจำของข้า

ตอนที่[25]ลางสังหรณ์ เมื่อคืนหลังจากที่ผ่านเหตุการณ์เปิดเผยความในใจและเลื่อนสถานะกันแล้ว นางก็แทบจะไม่ได้นอนเพราะหลาย ๆ อย่างของเขามันยังรบกวนนาง เลยทำให้ตื่นมาในเช้าวันนี้ขอบตาของนางจึงมีรอยคล้ำอย่างชัดเจน แต่นางก็พยายามที่จะแต่งหน้ากลบมันเอาไว้เพราะกลัวว่าหากเขาเห็นก็อาจจะเอ่ยเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาอีกก็ได้แต่ถึงจะหนีอย่างไรวันนี้นางก็ต้องทำกายภาพบำบัดให้เขาอยู่ดีซึ่งนางได้ทำราวไม้ขึ้นเป็นการด่วนแล้วเช้านี้บรรยากาศระหว่างเยี่ยนซีและเยว่จินจึงเต็มไปด้วยความหวานเชื่อมยิ่งกว่ารากบัวเชื่อมที่นางทำเสียอีก นางสวีรับรู้ได้ทันทีว่าสถานะของทั้งสองคนนั้นเปลี่ยนไปแล้วก็ได้แต่อมยิ้มให้กับหนุ่มสาวทั้งสองที่มีจิตใจที่ตรงกัน“ท่านย่าทำไมพี่ชายถึงกอดพี่เยว่จินไม่ปล่อยเช่นนั้นเจ้าคะ” อวี๋หรูเอ่ยขึ้นด้วยความไร้เดียงสา“เอ่อ ก็เพราะว่าพี่ชายกำลังฝึกเดินอย่างไรเล่า ยังเดินไม่ถนัดก็ต้องประคองพี่สาวเอาไว้”“แต่ไม้ที่พี่เยว่จินทำเอาไว้ก็มีนะขอรับ แต่พี่ชายไม่จับ” อวี๋ซิ่งก็เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัยเช่นกัน ไม้ค้ำมีแต่พี่ชายกลับไม่ใช้กลับยึดตัวพี่สาวในการประคองตนเองแทนเสียอย่างนั้น นางสวีได้ยินเช่นนั้นจึงรี

ตอนที่[27]ซ่งเยี่ยนซี ซ่งเยี่ยนซีเช่นนั้นหรือ เอ๋ ดูเหมือนจะคุ้น ๆ นะอ่าใช่ ตระกูลเก่าแก่ที่อวี๋ซิ่ง อวี๋หรูร้องตามในเพลงนั่นใช่หรือไม่ แผ่นดินจิ้นหลงรุ่งเรือง ซ่ง เซี่ย เสวี่ย เจิ้ง คงอยู่ อะไรนั่น“พี่เป็นบุตรชายคนโตของซ่งกั๋วกง เป็นผู้ที่ต้องสืบทอดตำแหน่งกั่วกงจากท่านพ่อ คนมักจะเรียกพี่ว่าซ่งกั๋วกงซื่อจื่อ ตระกูลซ่งเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลเก่าที่สำคัญของแคว้นจิ้นหลง…”แม้ว่าเยว่จินจะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างแต่ก็สรุปได้ว่าเขาเป็นบุตรชายของคนใหญ่คนโตที่ถูกคนลวงไปทำร้ายในระหว่างที่ไปสืบเรื่องราวบางอย่าง จู่ ๆ ร่างกายของเขาก็ไร้เรี่ยวแรงหลังจากดื่มน้ำชาที่ตรวจแล้วว่าไม่มีอะไร จากนั้นเขาก็ถูกนำไปทิ้งหน้าผาที่ห่างไกลจากเมืองหลวงในสภาพที่แทบไม่มีโอกาสรอดชีวิต ทว่าในตอนที่จะหมดสติไปนั้นเองนายพรานหานก็มาพบเข้าและช่วยเหลือเขา จากที่ไม่คิดว่าจะรอด จนสุดท้ายก็รอดและก็อย่างที่รู้ เขาได้ถูกคนตระกูลหานนำไปทิ้งไว้ที่เรือนนาที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน “แล้วท่านรู้หรือไม่เจ้าคะว่าผู้ใดเป็นผู้ที่ทำร้ายท่าน” “รู้”“เป็นคนใกล้ตัวท่านใช่หรือไม่เจ้าคะ” “จะว่าใกล้ก็ใกล้จะว่าไกลก็ไกล ความรู้สึกน่ะที่ไกล” “แล

ตอนที่[28]กล้าหรือในใจของผู้ที่ได้รับสายตาเช่นนั้นของซ่งเยี่ยนซีก็รู้สึกหวาดกลัวไปชั่วขณะแต่กระนั้นเมื่อคิดว่าหากวันนี้ตนเอาชนะพี่ชายต่างมารดาได้ พรุ่งนี้ทุกอย่างก็จะเปลี่ยนไปทั้งหมด ทุกอย่างของซ่งเยี่ยนซีจะกลายเป็นของเขาทั้งหมด ดังนั้นจึงรีบถลามาสู้เพื่อจะช่วงชิงความชนะเอามาให้ได้ทันที ซ่งซวนซุนรีบสั่งให้คนยิงธนูที่อาบไปด้วยยาพิษไปทางกลุ่มกำลังของซ่งเยี่ยนซีราวกับฝนห่าธนู ซ่งเยี่ยนซีใช้ดาบปัดป่ายธนูเหล่านั้นเป็นพัลวัน เหล่าทหารของเขาก็เช่นกัน แต่บางคนที่หลบไม่พ้นก็ต้องล้มลงไปด้วยความเจ็บปวด องค์ชายรองและซ่งซวนซุนต่างก็คิดว่าหากเป็นเช่นนี้คงต้องจัดการซ่งเยี่ยนซีเสียก่อน เพราะคนผู้นี้เก่งกาจและทำเรื่องที่คาดไม่ถึงได้มากมาย จึงได้ส่งสัญญาณให้กัน ก่อนจะใช้จังหวะที่ซ่งเยี่ยนซีกำลังหลบฝนห่าธนูนั้นเข้าไปจัดการรุมจัดการเขาพร้อมกันองค์ชายสามที่คิดจะไปช่วยสหายก็ถูกธนูสกัดกั้นเอาไว้ ยามนี้ขมับของซ่งเยี่ยนซีกำลังตึงเครียดเพราะต้องรับมือในหลาย ๆ ด้าน อีกทั้งสองคนข้างหน้าก็กำลังจะมุ่งเข้ามาจัดการเขา… แม้บรรยากาศจะตึงเครียดแต่ใบหน้าของเขาก็ไม่ได้แสดงความตื่นตระหนกใด ๆ และในจังหวะนั้นเองที่เสีย

ตอนที่[30]ถอนหมั้นกับตระกูลเซี่ย “ว่าอย่างไรนะถอนหมั้นเช่นนั้นหรือ!!” “ขอรับท่านพ่อท่านแม่ ข้ามีคนในใจแล้วและนางก็เป็นคนที่ช่วยเหลือข้ามาโดยตลอดในตอนที่ข้าหายไป รวมถึงเหตุการณ์ทำลายกลุ่มกบฏในครั้งนี้ก็เป็นนางที่เข้าช่วยเหลือและเป็นกำลังหลักด้วย หากว่าพวกท่านไม่เชื่อก็ไปสอบถามองค์ชายสามได้” สองภรรยาสามีต่างตกตะลึงในสิ่งที่ได้ยิน สตรีเช่นไรกันจึงมีความสามารถเช่นนี้ จากนั้นซ่งเยี่ยนซีจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดที่เขาหายไปหนึ่งปีกว่า ๆ ให้กับบิดาและมารดาฟังพร้อมบอกถึงความสามารถของเยว่จินที่ไม่อาจดูแคลนได้โดยไม่ขาดตกแม้แต่ข้อเดียว และเพราะเหตุใดนางจึงกลายมาเป็นคนที่อยู่ในใจของเขาทั้งที่เขาไม่เคยสนใจสตรีผู้ใดมาก่อน “ก่อนที่แม่จะตัดสินใจอันใดแม่อยากให้เจ้าพาแม่นางเยว่ผู้นั้นมาหาพวกเราที่จวนก่อนได้หรือไม่” “หืม”“พวกเราไม่รังแกนางหรอกน่า แค่อยากเห็นว่าที่ลูกสะใภ้ก็เท่านั้น” ซ่งกั๋วกงฮูหยินรีบเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสายตาไม่ไว้ใจจากบุตรชายนี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ในวันถัดมาเยว่จินพร้อมกับนางสวีและหลาน ๆ ทั้งสองจึงได้มาอยู่ที่หน้าจวนตระกูลซ่ง “โห บ้านพี่ชายหลังใหญ่เสียจริง” อวี๋ซิ่งเอ่ยขึ้นมา