All Chapters of บุรุษอัปลักษณ์ท้ายหมู่บ้านผู้นี้คือสามีข้า: Chapter 41 - Chapter 50

ตอนที่[31]ถูกใส่ร้าย“เหตุใดพี่ใหญ่ถึงคิดเช่นนั้นเจ้าคะ ข้าก็แค่แปลกใจแล้วก็ดีใจที่ท่านกลับมาแล้วเท่านั้นเจ้าค่ะ” ว่าแล้วก็แสดงสีหน้าน่าสงสารราวกับกำลังถูกรังแกก็ไม่ปาน“เจ้าอย่าเสแสร้งอีกเลย ดีใจเช่นนั้นหรือ ข้าว่าเสียใจมากกว่ากระมังที่ข้าไม่ตายอยู่ในป่านั่น!” !!!“ก่อนที่ข้าจะสลบไป ข้ายังได้ยินเสียงเจ้าสั่งการอีกด้วยนะว่า ขอให้ข้าตายแบบโหดเหี้ยมที่สุด ทรมานที่สุด ขอให้สภาพศพดูไม่ได้มิใช่หรือ…” เยว่จินลากเสียงในช่วงท้าย สายตาเต็มไปด้วยความน่าหวาดประหวั่นพรั่นพรึง สองแม่ลูกเม้มปากก้มหน้าไม่กล้าพูดสิ่งใด“จินเออร์ นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน” กลับเป็นเซี่ยฮูหยินที่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดันสายตากวาดมองสองแม่ลูกที่อยู่ตรงหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ หากเป็นอย่างที่คิดจริง ๆ อย่าหวังจะมีชีวิตที่ดีเลย“ท่านแม่วันนั้นที่ข้าไปไหว้พระ จู่ ๆ ในวัดก็มีกลุ่มคนร้ายเข้ามา ไม่ทันจะได้ทำสิ่งใดทุกคนในวัดก็สลบไป พวกคนร้ายปิดหน้าตาจึงไม่เป็นอะไร ก่อนที่ข้าจะสิ้นสติข้าได้ยินเสียงของสตรีผู้หนึ่งสั่งการว่าขอให้นำข้าไปจัดการให้ตายตกไปในสภาพไม่สู้ดี สตรีผู้นั้นแม้จะปิดบังหน้าตาแต่ข้าก็จำเสียงนางได้ และนอ

ตอนที่[32]วันนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทว่าในระหว่างที่พวกมันจะลงมือ ก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอัศจรรย์พันลึกอันใดขึ้น จู่ ๆ ท้องฟ้าที่เงียบสงบก็เกิดสายฟ้าสายใหญ่ขึ้น ก่อนที่สายฟ้านั้นจะฟาดฟันลงมาอย่างแรงเปรี้ยง!‘กรี๊ดดดด’และมันก็ฟาดไปยังกลุ่มคนชั่วที่กำลังจะรังแกนางทั้งหมด แม้กระทั่งบ่าวรับใช้ของเซี่ยลี่ถิง นางไม่รู้ว่าพวกมันตายหรือยัง แต่ในตอนนั้นที่พวกมันล้มลงแน่นิ่งไป ฉับพลันเบื้องหน้าก็ปรากฏห่อผ้าห่อหนึ่งขึ้น ในนั้นมีอาภรณ์และของกินอยู่จำนวนหนึ่ง ไม่ทันคิดอันใดจึงรีบรวบมันมาแนบอกแล้ววิ่งหนีไปป่าทันที ทว่าวิ่งไปด้วยความเนิ่นนานไม่มีจุดหมาย ท้ายที่สุดก็หมดแรงด้วยเพราะฤทธิ์ยาที่ได้รับมาเรื่อย ๆ ความทรงจำสุดท้ายคือนางฟุบลงที่กลางป่าที่มีความสลับซับซ้อน จากนั้นก็จำอันใดไม่ได้อีก “เมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นคืนนั้น ที่ข้าไปขอความช่วยเหลือจากพี่ เยี่ยนซีที่เรือนนาเจ้าค่ะ” “ชั่วช้านัก! คนของเซี่ยลี่ถิงผู้นั้นต้องเป็นหงซั่วบ่าวรับใช้ที่มีท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ผู้นั้นเป็นแน่” เซี่ยฮูหยินเอ่ยขึ้นน้ำเสียงดุดันเต็มไปด้วยความโกรธ“จินเออร์เรื่องนี้พ่อจะจัดการให้เจ้าอย่างแน่นอน ไม่ต้องเป็นห่วง คน

ตอนที่[33]สถานะใหม่ “เหตุใดเจ้าถึงดูอารมณ์ดีนัก ไม่ใช่ว่าไปทำอะไรมาใช่หรือไม่” “เปล่านะเจ้าคะ” เยว่จินเอ่ยเสียงสูงส่ายหน้าเป็นพัลวัน ดูอย่างไรก็มีลับลมคมในนัก ซ่งเยี่ยนซีอมยิ้มออกมากับท่าทางนั้นด้วยความเอ็นดู เขาจึงเอื้อมมือไปลูบศีรษะของนางเบา ๆ หลังจากที่หลายอย่างถูกคลี่คลายและจัดการไป โดยเฉพาะเหล่าคนชั่วต่าง ๆ ผู้ใดที่เกี่ยวข้องกับการกบฏรับโทษประหารอย่างเดียวไม่มีข้อละเว้น ส่วนผู้อื่นที่เกี่ยวข้องทางอ้อมหรือกระทำชั่วในด้านอื่น ๆ ก็รับโทษเนรเทศไปใช้แรงงานชายแดนห้ามออกจากที่คุมขังตลอดชีวิต แน่นอนว่าเซี่ยลี่ถิงและมารดาได้รับโทษในส่วนนี้ เนื่องจากเซี่ยเยว่จินถือว่าเป็นผู้มีพระคุณต่อแว่นแคว้นโทษของสองแม่ลูกจึงได้หนักกว่าที่ควรจะเป็น เหตุการณ์เหล่านี้ล้วนมีหลายคนสูญเสีย แม้ว่าจะเจ็บปวดแต่ว่าก็ต้องเดินหน้าต่อเมื่อทุกอย่างถูกสะสางพวกเขาทั้งสองจึงมีเวลามาเดินตลาดในเมืองหลวงด้วยกันเป็นครั้งแรก ซึ่งที่นี่คึกคักกว่าที่ตลาดที่ตำบลเลี่ยงลี่ไม่น้อยหากในโลกก่อนนี่คงเรียกว่าเป็นการ ‘ออกเดต’ กันกระมัง หนำซ้ำบุรุษที่มักจะไม่แสดงอาการใด ๆ ยามนี้เขายังจับมือของนางเอาไว้ตลอดเพื่อเดินชมตลาดด้วยกัน

ตอนที่[34]วันมงคลที่รอคอย “ท่านพ่อท่านแม่ยังไม่นอนหรือขอรับ” ฝีเท้าหนักเดินเข้าไปในห้องโถงเมื่อเห็นว่าบิดามารดากำลังพูดคุยกันอยู่ในนั้น “พวกเรากำลังรอเจ้า” “มีอะไรหรือขอรับ” ซ่งเยี่ยนซีเสียงปรับสีหน้าเป็นจริงจังเมื่อเห็นสีหน้าของเขาที่เริ่มจริงจังขึ้น “หลังจากที่พวกเราได้ปรึกษากันแล้ว พ่อได้คิดว่าพ่อจะส่งต่อตำแหน่งกั๋วกงให้เจ้าเร็ว ๆ นี้เจ้าจะว่าอย่างไร” “เหตุใดจึงเร็วนักท่านก็ยังอายุไม่เท่าไรจะรีบหนีไปไหนเล่า” เวลานี้บิดายังอายุเพียงห้าสิบกว่าปีเท่านั้น เหตุใดจะต้องรีบมอบตำแหน่งกั๋วกงให้เขาเร็วเช่นนี้ “หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ต่าง ๆ ขึ้น มีผู้ที่ฝักใฝ่ในตำแหน่งนี้ซึ่งเป็นตำแหน่งของเจ้า พ่อไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก จึงอยากมอบมันให้เจ้าโดยเร็ว” บิดาคงหมายถึงน้องชายต่างมารดาผู้นั้น“แต่…”“และอีกอย่างพ่อก็ทำงานหนักมามากอยากไปพักผ่อนกับมารดาเจ้าแล้ว มารดาเจ้าก็อยู่แต่ในจวนไม่ค่อยได้ออกไปเปิดหูเปิดตาที่ใดนัก ต่อจากนี้พวกเราจะท่องเที่ยวให้ทั่วทั้งแคว้นเลยละ” ซ่งกั๋วกงกล่าวขึ้นด้วยดวงตาเป็นประกายจุดประสงค์สำคัญอยู่ที่ตรงนี้สินะเมื่อมองไปที่มารดาก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังรอคอยคำตอบ

ตอนที่[35]การจากลา อี้ห่าวเมื่อเห็นว่าคนที่เขารอคอยมาถึงเขาก็รีบหมุนตัวกลับไปก่อนที่จะเข้าไปสวมกอดคนทั้งสองทันที “พวกเจ้ามาแล้วหรือ เป็นอย่างไรบ้างสบายดีหรือไม่”เมื่อได้ยินเสียงของผู้ที่จากไปนาน จิ้นกว่างฮ่องเต้ก็หลั่งน้ำตาออกมาทันที “เสด็จพ่อ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง แล้วที่นี่คือที่ใด ท่านอยู่ที่นี่มาตลอดเลยหรือ…” “ข้าสบายดี และใช่ข้าอยู่ที่นี่มาตลอด ยังไม่ได้ไปเกิดที่ใดเลย” “เพราะเหตุใดกันเล่า ทุกปีกระหม่อมจะต้องทำพิธีรำลึกถึงพระองค์ ขอให้พระองค์มีความสุขบนสรวงสวรรค์และที่นี่ใช่สวรรค์หรือไม่” “ไม่ใช่ที่นี่ไม่ใช่สวรรค์ ข้ามันเรียกว่าดินแดนอนันต์ซึ่งนี่เป็นของนังหนูเยว่จิน” จากนั้นเขาจึงค่อย ๆ เล่าเรื่องทุกอย่างให้ทั้งสองฟังโดยละเอียด “ข้ารอวันที่เยว่จินมาถึง เพื่อต้องการให้นางได้ช่วยเหลือเยี่ยนซี จากนั้นเขาจึงจะได้ไปช่วยเหลือพวกเจ้าได้” “เหตุใดจึงต้องเป็นเยี่ยนซีหรือเสด็จปู่” องค์ชายสามเอ่ยถามเสด็จปู่ของตนด้วยความไม่เข้าใจ เข้าใจว่าซ่งเยี่ยนซีคือผู้ช่วยคนสำคัญของเขา แต่เขารู้สึกว่ามันมีนัยที่มากกว่านั้น“หากไม่มีเยี่ยนซีพวกเจ้าจะผ่านเรื่องราวพวกนี้ไปไม่ได้” “เสด็จพ่อกล่าวว่าห