Semua Bab Break the rules แหกกฎเฮดว๊าก: Bab 11 - Bab 20

"อย่าคิดว่าที่คนอื่นเขาเงียบฟังเธอ มันหมายความว่าเขาจะยอมรับความคิดเห็น และทำตามที่เธอบอกทุกครั้งนะมิเชลล์! แต่ที่เขาไม่พูดก็เพราะว่าเกรงใจ ที่เธอทำให้ทุกคนได้ลายเซ็นพี่ว๊าก!! เพราะฉะนั้นอย่าอวดฉลาดไปหน่อยเลย!!" เบต้า สาวสวยตาคมเอ่ยต่อว่าพลางกระตุกยิ้มมาทางมิเชลล์ด้วยความเย้ยหยัน... เธอคนนี้มีความไม่พอใจในตัวมิเชลล์ตั้งแต่วันรายงานตัวแล้ว ความก๋ากั่นของมิเชลล์ที่ไม่เกรงกลัวผู้ใดแม้แต่รุ่นพี่ มันทำให้เธอรู้สึกขัดหูขัดตา ยิ่งเป็นตอนที่ร่างเล็กอวดเก่ง ไปเสนอหน้าขอลายเซ็นพี่ว๊ากให้เพื่อนทุกคนอีก! "ใช่! แสร้งทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์ คิดว่าไม่มีใครเขามองเธอออกเลยหรอว่าตอแหล!! เหอะ! ทำให้ทุกคนคิดว่าเสียสละเพื่อเพื่อน แต่ใจจริงแล้วเธออยากเข้าใกล้และตีสนิทพวกพี่เขาจนตัวสั่น!" โมเดลเพื่อนสนิทเบต้าเอ่ยขึ้นสมทบ "พูดจบยัง? ถ้าจบแล้วก็หุบปากเน่าๆ ของเธอสองคนไปซะ มันเหม็น!!" มิเชลล์กอดอกเลิกคิ้วถามอย่างกวนๆ ก่อนจะพูดคำสุดท้ายออกมาเสียงดัง ทำให้เพื่อนทุกคนต้องปิดปากหัวเราะ "อีมิเชลล์!! ทำไม? รับความจริงกับที่ฉันพูดไม่ได้รึไง..." "คนที่รับไม่ได้คือพวกเธอต่างหาก ถึงได้มีความคิดต่ำแบบนั้น

ด้านล่าง"ป๊ามีอะไรจะคุยกับผมครับ?" คิรันเปิดประเด็นทันทีหลังจากลงมาจากชั้นบนและนั่งลงข้างผู้เป็นพ่อ...เขาไม่อยากจะเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว เพราะเกรงว่าถ้าคุยนาน คราวนี้ยัยเด็กดื้อคงได้ชิงหลับไปจริงๆ"ได้ข่าวว่าโปรเจคใหม่มีปัญหาใช่ไหม?""ครับ...""......" คิมหันต์เงียบเพื่อรอฟังให้คิรันพูดต่อ"มีคนลักลอบเลียนแบบสินค้า และวัสดุของเรา ซ้ำพวกมันยังแอบอ้างชื่อว่าเป็นสินค้าของเรา เพื่อให้ผ่านการตรวจสอบ และนำไปขายในราคาที่สูงกว่า"สินค้าที่ว่าคือ อาวุธที่ถูกสั่งการโดยเทคโนโลยี ไม่ต้องมีคนสั่งการโดยตรง เพียงแค่มีรีโมทคอนโทรลอยู่ในมือ ก็สามารถสั่งการอาวุธชิ้นนั้นได้แล้ว อีกทั้งอาวุธชิ้นนั้นยังถูกออกแบบมาให้มีการทำลาย และระบบป้องกันความเสียหายมาในตัวด้วย ซึ่งมีด้วยกัน3 ฟังชั่น คือ ยิงด้วยกระสุน ระเบิด และปล่อยก๊าซพิษที่ทำลายระบบประสาท"ทำแบบนั้นได้มันต้องเป็นคนใน! เพราะข้อมูลทุกอย่างจะมีระบบป้องกันไว้อย่างแน่นหนา ถ้าไม่เป็นคนใน ก็ต้องเป็นคนที่มีฝีมือมากถึงเอาข้อมูลพวกนั้นไปได้ และสามารถดัดแปลงเลียนแบบได้อีก""แล้วแกจะจัดการยังไง?""จริงๆ กำหนดการส่งสินค้าล็อตใหม่คืออีก1 อาทิตย์ แต่ตอนนี้ของเล

"อืม...ทั้งกังวล และก็เป็นห่วง!""เชลล์ต้องทำยังไงพี่ถึงจะไม่รู้สึกแบบนั้น..." เธอไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนี้ แล้วยิ่งสาเหตุมันก็มาจากเธอด้วย!"ไม่ว่าเธอจะทำยังไงฉันก็ไม่มีทางเลิกรู้สึกแบบนั้น...ไม่มีใครที่จะไม่เป็นห่วงคนที่ตัวเองรักหรอกนะ...มิเชลล์" ตึกๆๆ หัวใจดวงน้อยของมิเชลล์สั่นระรัวในทันที นี่เขากำลังบอกรักเธอทางอ้อมรึเปล่าเนี่ย...แต่สิ่งที่เขาพูดมันก็จริงนะ เพราะเธอเองก็เป็นห่วงเขาเช่นกัน และยิ่งรู้ว่างานที่เขาทำอยู่ทุกวันนี้มันเสี่ยงไปด้วยอันตราย ก็ไม่มีวันไหนเลยที่เธอจะไม่เป็นห่วงเขา!"เชลล์ก็เป็นห่วงพี่เหมือนกัน..." มิเชลล์พูดออกไปอย่างล่องลอย ซึ่งมันเป็นคำพูดที่ออกมาจากความรู้สึกจากใจจริง"เชลล์จะดูแลตัวเองให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้คิรันต้องเป็นกังวล"พรึ่บ!!"ฉันก็จะดูแลเธอให้ดีที่สุดด้วยมิเชลล์...ขอโทษที่ลากเธอมาใช้ชีวิตเสี่ยงอันตราย แต่ฉันมันเห็นแก่ตัวเกินกว่าที่จะปล่อยเธอไปได้จริงๆ" คิรันรั้งร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะหายจากเขาไป"อืม ดีแล้วที่เห็นแก่ตัว..." เพราะถ้าเขาปล่อยเธอไปจริงๆ หลังจากนี้เธอก็ไม่รู้เลยว่าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง แต่ที่รู้...มันต้องทรมา

วันหยุดสุดสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว และผ่านไปอย่างทรหดมากสำหรับมิเชลล์ 2 วันที่ผ่านมาเธอได้แต่นอนซมอยู่ที่ห้อง โดยที่ไปไหนไม่ได้เลย เพราะปวดระบมไปทั้งตัวจนไข้ขึ้น ทำได้แค่นอนและก็กินอยู่บนเตียง!และไข้ก็เพิ่งจะลดลงเมื่อเช้านี่เอง...ตอนแรกร่างสูงไม่ให้เธอมาด้วยซ้ำเพราะเพิ่งฟื้นไข้ แต่เธอก็ดั้นด้นอยากจะมาให้ได้ เขาจึงต้องยอม เพราะถ้าไม่ยอมเธอก็แค่โกรธ และไม่พูดด้วย แค่นั้น!"พวกแกใกล้ถึงคิวที่พวกเราจะจับสายรหัสแล้ว ตื่นเต้นจัง!!" เสียงรดาเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้น...วันนี้มีการจับสายรหัส โชคดีนะที่ตัดสินใจมา ไม่งั้นคงพลาดโอกาสสำคัญ..."ฉันก็ตื่นเต้น แต่มันมีเรื่องที่น่าตื่นเต้นมากกว่านี้อีกพวกแก...เลิกประชุมเชียร์แล้ว เดี๋ยวเล่าให้ฟัง!" หื้ม? เรื่องอะไรที่ทำให้พริกแกงยืนยันว่าตื่นเต้นมากกว่าการจับสายรหัส..."บอกเลยไม่ได้หรอ?" มิลินถาม เพราะอยากรู้มากๆ เนื่องจากเรื่องไหนที่พริกแกงยืนยันแล้วว่าตื่นเต้น มันจะต้องเป็นเรื่องเด็ดมากแน่นอน!"ไม่ได้ เรื่องมันยาว...นั้น! ถึงคิวเราจับฉลากแล้ว!" ทั้ง4 หันไปหยิบฉลากที่มีคำใบ้สายรหัสที่ละคนด้วยหัวใจตุ๊มๆ ต่อมๆ"ลุ้นอ่ะ!! ฉันจะได้สายรหัสในกลุ่มที่ว๊ากไ

"เรียกพี่เบลล์มาทำไมคะ?" มิเชลล์ถามขึ้นหลังจากเมเบลล์ออกไปแล้ว"ฉันไม่ได้เรียก..." คิรันขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่เข้าใจ มันไม่มีความจำเป็นเลยที่เขาจะเรียกเมเบลล์มา ในเมื่อเขาทำให้เมเบลล์ออกห่างจากชีวิตได้แล้ว"แต่เขาบอกว่าพี่เป็นคนนัด..." คิรันดุนลิ้นเข้ากระพุ้งแก้มทันทีเมื่อได้ยินที่ร่างเล็กพูด"ฉันไม่ได้นัด และไม่มีความจำเป็นที่ต้องเจอ" คิรันยืนยันด้วยเสียงหนักแน่นและสีหน้าจริงจัง"ค่ะ..." เธอเชื่อเขา เพราะมันก็ไม่มีความจำเป็นที่เขาต้องโกหกเธอเหมือนกัน"ถ้าเชื่อก็เลิกขมวดคิ้วได้แล้ว..." มือหนานวดคลึงหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันของมิเชลล์ให้คลายออกหมับ!!"คิรัน..." มิเชลล์จับมือใหญ่ไว้ แล้วเอ่ยเรียกอีกคนเสียงเรียบ"....""คืออ...มีคนรู้เรื่องที่คิรันแต่งงานแล้ว เชลล์กลัวว่าจะมีคนรู้เรื่องของเรา..." ซึ่งจะให้ทุกคนรู้ตอนนี้ไม่ได้ อย่างน้อยก็ขอให้ผ่านช่วงรับน้องไปก่อน"คนที่รู้คือใคร...ใช่เด็กที่ชื่อรดาไหม?" เพื่อนของมิเชลล์เขาสืบประวัติมาทุกคนแล้ว ว่าแต่ละคนเป็นยังไงบ้าง และร่างบางสามารถคบหาหรือไว้ใจได้ไหม ซึ่งแต่ละคนก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรแต่จะมีอยู่คนหนึ่งคือรดา เขารู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นญาติห่างๆ