วันก่อนออกเดินทาง

ทางด้านจันทร์แรมที่ถือศีลภาวนาตามที่พ่อหมออาจารย์คงได้แนะนำเพราะนางต้องการทำนะหน้าทองในคืนวันเพ็ญที่จะมาถึงอีกสองเพลานางนุ่งขาวห่มขาวมิพูดมิจากับผู้ใด

"อีชมลูกสาวกูทำกระไร เหตุอันใดนางจึงจะต้องนุ่งขาวห่มขาวด้วย"ผู้เป็นบิดาของจันทร์แรมเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"เอ่อ...คือแม่นายจันทร์แรมไปหาอาจารย์คงมาเจ้าค่ะ"อีชุ่มมิอยากอธิบายอะไรมากเพียงแค่เอ่ยชื่ออาจารย์คงบิดาของจันทร์แรมก็เข้าใจทุกอย่างได้ดี

"หากข้าเตือนมันแล้วมิฟัง ก็จงปล่อยมันไปตามทางของมันเถิด"ผู้เป็นพ่อถึงกับถอดถอนหายใจ

เพียงอีกไม่กี่เพลาพี่สิงห์ก็จะตกเป็นของข้าทั้งกายและใจหากนับจากนี้เป็นต้นไปจะไม่มีผู้ใดมาพรากพี่ไปจากข้าได้อีก" จันทร์แรมที่นั่งภาวนาถือศีลอยู่ในห้องได้คิดในใจ

ทางด้านไอ้สิงห์ที่ร้อนรนอยากให้บิดาของตนและแม่ของตนไปขอระย้าแก้วจากแม่ศรีนวลและพ่อหมอไทย

"หากแต่สิ่งที่ไอ้สิงห์ทำไว้กับระย้าแก้วบางอย่างก็เกินกว่าจะให้อภัย สุดแล้วแต่เวรกรรมของเอ็งเถิดหนาไอ้สิงห์ หากพ่อไปขอแล้วพ่อและแม่เขามิยกให้ เอ็งจะต้องทำใจหนา"ผู้เป็นบิดาของไอ้สิงห์บอกกับลูกชายตั้งแต่เนิ่นๆ

"หากไปขอแล้วท่านทั้งสองมิยินยอม ลูกจักหาทางเอาชนะใจระย้าแก้วกลับมาให้ได้อีกคราพ่อ"ไอ้สิงห์พูดด้วยท่าทีขึงขัง

"หากเป็นเช่นนั้น พ่อก็จักเอาใจช่วยเอ็ง แต่หากมากกว่านั้น เอ็งอย่าได้คิดทำกระไรบุ่มบ่ามเชียวหนา"

ข้ารับปากพ่อ ว่าข้าจักมีทำอันใดให้น้องจะต้องแปดเปื้อน"

"หากเองรับปากเช่นนั้นพ่อก็สบายใจ"

ระย้าแก้วตอนนี้ก็จัดเก็บข้าวของจนไม่เหลือติดเรือน พรุ่งนี้แล้วหนอนางจะต้องจากเรือนที่นางรักและจากทุกสิ่งทิ้งทุกความทรงจำไว้ที่หมู่บ้านแห่งนี้

"ระย้าแก้ววันนี้พ่อพระพรายจะมาดู ที่เรือนว่าขาดเหลืออันใดบ้างในการเดินทาง คราวนี้จักต้องเดินทางไกลหลายวันโขอยู่นะลูก" พ่อหมอไทยบิดาของ ระย้าแก้วอธิบายลูกสาว

"ได้เจ้าค่ะคุณพ่อ ลูกว่าจะชวนพี่พระพรายไปรดน้ำแล ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์จากหลวงปู่มั่นที่วัดป่าเสียหน่อย"

"ก็ดีสิลูก ไปเถิด จักได้เป็นศิริมงคลแก่เจ้าทั้งสอง"

พูดจบยังมิทันขาดคำพระพรายก็เดินขึ้นเรือนมาพร้อมข้าวของมากมาย ที่หิ้วมาให้ระย้าแก้วรวมถึงผ้าแพร สไบต่างๆ ที่ได้สั่งให้แขกโยเดียเอามาส่งให้ที่เรือน

"ผ้าแพรเหล่านี้ พี่พระพรายซื้อให้ลูกเจ้าค่ะเหมาหมดร้านกันเลยเจ้าค่ะคุณพ่อ"

"โอ้โห..!! พ่อพระพรายเหตุใดซื้อให้แม่ระย้าแก้วเยอะแยะเช่นนี้เล่า นางใส่เป็นปีจักใส่หมดไหมหนา"

"มิเป็นอันใดดอกขอรับคุณลุง กระผมตั้งใจให้แม่ระยะแก้วเอง"

"พ่อพระพรายมาก็ดีแล้ว ลุงว่าจักให้พระพรายพาระย้าไปที่วัดป่า ถัดจากวัดกลางหมู่บ้านไปมิไกลมากนักดอก ไปขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์หลวงปู่มั่น และรดน้ำมนต์ก่อนที่เจ้าทั้งสองจักออกเดินทาง เพื่อเป็นสิริมงคลแก่ชีวิตของเจ้าทั้งสอง" พ่อหมอไทยเอ่ยแทนลูกสาว

"หลานยินดีขอรับ เดี๋ยวหลานจักดูแลน้องให้ดีเท่าชีวิตของหลานเลย"

"งั้นไปกันเถอะระย้าแก้วเดี๋ยวจักสาย"

"คุณพ่อเจ้าค่ะวันนี้ ไม่ต้องเอาพี่แตงไปเป็นเพื่อนลูกดอกหนา ข้าจักรีบไปรีบกลับ ให้พี่แตงอยู่เตรียมข้าวของเครื่องใช้ให้ข้าที่เรือนนี้ล่ะ"

"ตามแต่ใจเจ้าเถิด ระย้าแก้ว"

พระพรายแลระย้าแก้ว ก็ไปขึ้นเรือเพื่อไปที่ท่าวัดป่า แต่ก่อนที่จะไปถ้าวัดป่า ระย้าแก้วขอแวะซื้อข้าวของบางส่วนที่จำเป็น พวกเทียนน้ำมันตะเกียงไปถวายให้กับหลวงปู่มั่นจักได้มีใช้รวมถึงเหล่าบรรดาลูกศิษย์ด้วย

"หากเจ้าต้องการซื้อของเหล่านี้ ที่เจ้าบอกพี่ เราจักต้องแวะตลาดเสียก่อนหนา เดี๋ยวพี่จะให้ฝีพายหิ้วของให้แก่เจ้า พี่จักได้ไม่ต้องห่วงเจ้าจักเหนื่อยหิ้วของเอง" พระพายเสนอความคิดเห็นให้กับระย้าแก้ว

"ขอบน้ำใจคุณพี่พระพรายมากเจ้าค่ะ ที่คิดเผื่อน้องและคิดคำนวณมาให้น้องเป็นอย่างดี"

"ก็พี่รักเจ้า เอ็นดูเจ้าเช่นนี้ หากมิดูแลเจ้าจักให้พี่ดูแลผู้ใดกันเล่า"พร้อมกับลูบหัวระย้าแก้วเบา ๆ

ผ่านไปเพียงชั่วครู่ฝีพายมือดีของพระพรายก็พายเรือมาจอดที่ท่าน้ำกลางตลาด จึงจอดเทียบท่าและผูกเรือไว้ที่หัวเสาอย่างแน่นหนา

"ไอ้บุญเดี๋ยวเอ็งไปกับข้าแลแม่ระย้าแก้ว ประเดี๋ยวจักต้องช่วยนางถือข้าวของเพื่อเอาไปวัดหนา"

"ขอรับคุณพระพราย"

ระย้าแก้วเดินตรงไปที่ร้านขายเครื่องหอม ตะเกียงแลเทียนต่าง ๆ นางเลือกหลายอย่างสำหรับใช้ถวายหลวงพ่อมั่นและจีวรใหม่อีก 1 ชุด

"คุณพี่เจ้าค่ะ มิต้องการร่มให้น้องดอกหนา น้องเกรงใจเหลือเกิน"

"เจ้าดูสิ แดดแรงเยี่ยงนี้ หากเจ้าโดนแดดโดนลมแล้วเกิดล้มป่วยขึ้นมา คุณป้าศรีนวลจักเอ็ดพี่ได้หนา ที่ดูแลเจ้ามิดี"

"ระย้าแก้วถึงกับถอนหายใจ กับพระพรายที่เป็นห่วงเธอเหลือเกิน"

ไอ้สิงห์กับไอ้ดำที่เดินตรวจตราลาดตระเวนจนมาถึงตลาดแลได้เห็นภาพบาดตาบาดใจไอ้สิงห์ถึงกับโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง เข็นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ไอ้สิงห์เดินจ้ำอ้าวไม่สนใจไอ้ดำที่ตามติดมา และตรงเข้าไปหมายคว้าข้อมือของระย้าแก้ว

แต่พระพรายที่เห็นและสัมผัสได้ถึงอันตรายจึงตวาดไอ้สิงห์กลับ

"ไอ้สิงห์เอ็งจักทำอันใด..!" พระพรายรีบหุบร่มและใช้ร่มกันไอ้สิงห์ให้ห่างจากระย้าแก้ว

"เรื่องของกูกับระย้าแก้ว มึงมิต้องเสือก..!"ไอ้สิงห์โตหวาดกลับเช่นกันอย่างมิเกรงกลัว

"กูมิเสือกมิได้ดอก เพราะระย้าแก้วมากับกู แลพ่อกับแม่นางก็ไว้ใจกูให้ดูแลนาง"พระพรายพูดแบบเป็นต่อ

"มึงนี่มันฉลาดเหลือเกินนะ"

ระย้าแก้วมิหันกลับไปมองไอ้สิงห์เลยแม้แต่น้อยแต่นางได้รู้ทุกถ้อยคำ ที่ไอ้สิงห์พูด แต่ก็ไม่อยากจะสนใจ

"หากเอ็งมพูดกับข้า ข้าจักบอกไอ้หน้าอ่อนนี่ ว่าเกิดอันใดขึ้นระหว่างเอ็งกับข้า ไอ้สิงห์หันมาขู่

"เอ็งหมายความเยี่ยงไร เกิดอันใดขึ้นระหว่างเอ็งแลแม่ระย้าแก้ว เอ็งทำอันใดระย้าแก้วกันแน่..!"

"มันเป็นเรื่องของคนสองคน อย่างไรเอ็งมิคู่ควรที่จะรู้ดอก"

"หากพี่อยากจักพูด พี่ก็พูดออกมาเลย ดีซะอีกที่นี่กลางตลาด ผู้คนจักได้พูดแลจดจำว่าข้าเป็นหญิงชั่วเช่นไร มิเป็นอันใดดอก เยี่ยงไรพี่ก็รังเกียจข้าอยู่แล้วทำเลยพี่สิงห์"ระย้าแก้วมิสนใจคำขู่ของไอ้สิงห์เลยแม้แต่น้อยแถมยังกล้าท้าทายอีกด้วย

"นี่เอ็ง..!!" ใจจริงไอ้สิงห์มิต้องการจักทำเช่นนั้นเพียงแต่ขู่ให้ระย้าแก้วหันมาสนใจตัวเองก็เท่านั้น

"ไปเถิดพี่พระพราย ประเดี๋ยวเราจะสาย หากเดี๋ยวแต่หลวงปู่ท่านจักรอเรานานหนา เราอย่ามาเสียเวลากับคนพาลเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ"

"ก็ดีเราไปกันเถิด"

ระย้าแก้วที่ซื้อจีวรผ้าไตรเรียบร้อยจึงรีบเดินออกจากร้าน ทันทีที่ระย้าแก้วก้าวขาแตะต้องแดด พระพรายรีบกางร่ม ดูแลระย้าแก้วดุจไข่ในหิน

ไอ้สิงห์รู้สึกเจ็บปวด แต่มันก็มิอาจทำอันใดได้ มันจึงตั้งใจจักตามระย้าแก้วไป ว่านางจะไปที่ใดกันแน่เหตุใดจึงไปวัดทั้งที่มิใช่วันพระ