จันทร์แรมทำของ

ระย้าแก้วพอเที่ยวจนหนำใจจึงชวนอีแตงและพ่อพระพรายกลับเรือน เพราะแดดเริ่มแรงมาก ทั้งสามจึงเดินกลับไปที่ท่าเรือ เพื่อจะขึ้นเรือกลับไปที่เรือนของระย้าแก้ว

"วันนี้น้องสนุกมากเลยเจ้าค่ะ พี่พระพราย"ระแก้วยิ้มอารมณ์ดี

"เจ้าสนุกพี่ก็ดีใจ พี่ไม่อยากเห็นเจ้าทุกข์ใจ ไม่ว่าเรื่องอันใดก็ตาม เจ้ามิเหมาะที่จะร้องไห้หนาระย้าแก้วของพี่"

ระย้าแก้วที่เห็นความจริงใจและความใส่ใจของพระพรายที่มีต่อเธอ เธอรู้สึกขอบคุณที่พระพรายเอ็นดูและเมตตาเธอเช่นนี้

ไอ้สิงห์ที่เห็นพระพรายและระย้าแก้ว พากันขึ้นเรือจากท่าน้ำที่ตลาด มันจึงเร่งให้ไอ้ดำเดินตามและเตรียมออกจากตลาดเช่นกัน วันนี้มันจะต้องคุยกับระย้าแก้วให้ได้ มิว่าเกิดอันใดจักเกิดขึ้นก็ตาม

"พี่จักรีบไปที่ใดกันเล่า" ไอ้ดำรีบเอ่ยถามเห็นท่าทีรีบร้อนของไอ้สิงห์

"กูจะรีบไปที่ท่าเรือ มึงก็รีบตามกูมาเถิดกูมีบางอย่างจักต้องทำ"แต่พูดยังไม่ทันจบก็เหมือนฟ้ากลั่นแกล้งให้ไอ้สิงห์มีเหตุเมื่อเจอนางจันทร์แรมที่กลางตลาด

"พี่สิงห์..! พี่หายหน้าหายตาไปที่ใดมา เหตุใดพี่จึงมิไปหาข้าบ้างเลยเล่า"นางจันทร์แรมที่ทำท่าทีระริกระรี้ตัดพ้อไอ้สิงห์ สองมือก็จับแขนไม่ปล่อย

"เออ..พี่ติดธุระน่ะแม่จันทร์แรมปล่อยพี่ก่อนเถิด"

"พี่พูดเยี่ยงนี้ พี่มิคิดถึงข้าเลยใช่รือไม่ พี่ปล่อยให้ข้าทนทุกข์คิดถึงพี่อยู่ผู้เดียว"จันทร์แรมพูดพลางทำหน้าเศร้าเล่าความเท็จ

"แม่จันทร์แรม ข้าขอเถอะปล่อยแขนข้า"ไอ้สิงห์เริ่มใช้น้ำเสียงเข้ม

"ข้ามิปล่อย หากวันนี้พี่มิคุยกับข้าให้รู้เรื่อง เรื่องของเรา พ่อข้าถามมา พี่ต้องไปคุยกับพ่อข้าหนา"นางจันทร์แรมรีบกล่าวอ้างผู้เป็นพ่อเพราะกลัว ไอ้สิงห์จะทิ้งตนไป

"เอ็งพูดเรื่องกะไรของเอ็ง แม่จันทร์แรม"ไอ้สิงห์ทำท่าทีฉงนใจ ทั้งที่รู้อยู่แล้ว ว่านางจันทร์แรมจงใจจะให้มันรับผิดชอบแต่งงานด้วย

"ก็เรื่องที่พี่จักไปสู่ขอข้า กับพ่อไงเล่า หรือว่าพี่เพียงแค่หลอกข้าไปวันๆ"

"ข้ามิเคยหลอกเอ็ง เพราะข้าไม่เคยพูดเลยหนาว่าข้าจักแต่งงาน หรือไปสู่ขอเอ็ง กับพ่อของเอ็งหนา จันทร์แรม เอ็งเข้าใจผิดกระมัง"ไอ้สิงห์พูดอย่างไม่ไว้หน้า

"เหตุใดพี่จึงพูดเช่นนี้เล่า แล้วตลอดเพลาที่ผ่านมามันคืออันใด พี่ตอบข้าได้หรือไม่"

"เอ็งคงเข้าใจผิดไปเอง ข้ามิได้ชอบเอ็งดั่งเช่นวันเก่าก่อน ตอนนี้เอ็งได้ยินชัดหรือไม่"ไอ้สิงห์ออกปากโดยไม่ไว้หน้า และไม่สนใจนางจันทร์แรมเลยแม้แต่นิดเดียว

"กรี๊ด..!! นางจันทร์แรมกรี๊ดจนลั่นตลาดไอ้สิงห์รู้สึกอับอายเหลือทน ที่เคยรู้สึกมาชอบผู้หญิงตลาดล่างอย่างนางจันทร์แรมเช่นนี้

"หากเอ็งจักเป็นบ้า เอ็งก็ยืนกรี๊ดอยู่ที่นี่แหละ อย่ามายุ่งกับข้าอีกหนา" ไอ้สิงห์ได้ทีรีบตัดความสัมพันธ์

"ข้ามิยอมดอกหนา..! พี่ไปมาหาสู่ข้า คนทั้งตลาดทั้งหมู่บ้าน ทั่วคุ้งน้ำต่างพากันรับรู้ ว่าพี่ชอบคออยู่กับข้า แล้วเหตุใดอยู่ดีๆพี่จะมาทิ้งขว้างข้าเช่นนี้เล่า"

"เอ็งดูการกระทำของเอ็งเถิด เอ็งจะให้ข้าชอบเอ็งลงได้เยี่ยงไร"

"มิจริงดอก ข้ารู้ว่าพี่อาจจักมีใจให้นางระย้าแก้วมาตั้งนานแล้ว พี่ทรยศหักหลังข้า แล้วพี่ยังจากมาโทษข้าอีกรึ"

"อีระย้าแก้ว อีผู้หญิงช็อกการี คนอย่างมันมิสมควรได้พี่ไปจากข้าดอกหนา"

พอได้ยินว่าจันทร์แรมพูดถึงระย้าแก้วในทางที่ไม่ดีหากเป็นเมื่อก่อน มันคงจะไม่ดุไม่เอ็ดจันทร์แรม แต่ครั้งนี้มันกลับรู้สึกไม่อยากให้ผู้ใดมาต่อว่าระย้าแก้วนอกจากมันคนเดียวที่มีสิทธิ์กระทำ

"หุบปากเน่าๆของเจ้าเสีย..!! อย่าพูดถึงนางอีกหากยังอยากมีชีวิตกลับไปที่หมู่บ้านของเอ็ง"

ไอ้สิงห์ที่โมโหจัดจนเลือดแทบจะขึ้นมากับคำ พูดร้ายๆ ของจันทร์แรม ที่มันมิเคยเห็นมิเคย เปิดหูเปิดตาได้มองเห็น

"เมื่อก่อนผีห่าซาตานตนใด ถึงได้ดลใจให้ข้าหันมารักมาชอบเอ็งได้"

ไอ้สิ่งที่รู้สึกขยะแขยงจันทร์แรมเป็นที่สุด ตอนนี้มันถึงกับสะบัดแขนอย่างแรง ออกจากการก่อกุมของจันทร์แรม

จันทร์แรมอารมณ์เสียเป็น นางกลับบ้านมาด้วยความว้าวุ่นใจ ราวกับกำลังจะเสียของรักของหวงที่นางคิดว่ามิมีวันจะตีจากนางไปที่ใด

ผู้เป็นบิดาของนางจันทร์แรมเห็นลูกมีอาการกับฟัดกะเฟียดจึงได้ถามไถ่

"เอ็งเป็นกะไรของเอ็งนางจันทร์แรมถึงได้ทำหน้างอเป็นม้าหมากรุกเช่นนี้"

ข้าก็มิรู้เช่นกันพ่อ ว่าพี่สิงห์มันเป็นอันใดมัน ถึงได้มีทีท่าเหินห่างข้า แถมวันนี้ยังบอกว่ามิเคยคิดว่าจะมาพูดจาสู่ขอข้ากับพ่อ" นางจันทร์แรมพูดพร้อมทำท่าทางหงุดหงิด

"นั่น..!! เห็นไหมเล่า ข้าพูดไม่มีผิดคำไอ้สิงห์มันคงเห็นธาตุแท้ของเอ็งแล้วกระมัง แล้วเอ็งจะทำเยี่ยงไรต่อไป"

"หากมิได้เล่ห์ ต้องเอาด้วยกล หากมีด้วยมนต์ต้องเอาด้วยคาถา ข้าจักไปหาหมอผีที่ท้ายตลาดเห็นเขาว่าทำเสน่ห์ขลังนักพ่อ"

"เอ็งทำเยี่ยงนั้นมิดีหนา หากวันใดวันหนึ่งของเข้าตัวเอ็ง เอ็งจักตายโหงนะลูก" ผู้เป็นพ่อกล่าวเตือนบุตรสาวด้วยความหวังดี

"พ่อมิต้องเป็นห่วงข้าดอก หากฆ่าตายไปพ่อจักได้สบายใจยิ่งขึ้น มิต้องปวดหัวอย่างไรเล่า"

"เอ็งนี่ มันเถียงคำมิตกฟากจริงๆ ตามใจเอ็งเถิดหากข้ากล่าวเตือนเอ็งแล้ว เอ็งยังมิฟังคำ ข้าก็มิอาจจะห้ามอันใดเอ็งได้อีก"

ผู้เป็นบิดาของนางจันทร์แรมถึงกับเอือมระอากับความดื้อดึงของบุตรสาวของตนเอง

เย็นวันนั้นนางจันทร์แรมชวนอีชม บ่าวคนล่าสุดที่มารับใช้ ให้ไปที่ท้ายตลาดหลังหมู่บ้าน เพื่อไปพบพ่อหมอหรือชาวบ้านเรียกว่าหมอผีคง

"พวกมึงสองคนมาทำอันใดที่สำนักของกู" หมอผีคงหรือคนเรียกอาจารย์คงที่ชำนาญเรื่องสายเวทย์มนต์ดำ

"มึงมิต้องพูด กูรู้แล้วว่ามึงมาทำอันใด เข้ามาในเรือนกูก่อน" หมอผีคงที่รู้ใจของจันทร์แรมเพียงแค่มองหน้ามัน

ข้าไหว้จ้ะ พ่อหมอ ข้าอยากจะทำเสน่ห์ใส่ผู้ชายคนหนึ่ง ข้าอยากให้มันรัก มันหลงข้าจนโงหัวไม่ขึ้น ร้องเรียกหาแต่ข้า กินนอนมิได้ยามมิได้เห็นหน้าข้า

"ของอย่างนี้ หากจะทำมึงจะต้องมีค่าอัดหนา"

"ต้องจ่ายอัดเท่าใด ข้ามิว่า แต่ขอให้เห็นผลจริงดั่งที่ข้าต้องการก็พอ"

"คืนจันทร์เพ็ญ มึงมาลงหน้าทองกับกูก่อน หลังจากนั้นกูจะถึงทำพิธีให้กับมึง"

"วันใดเล่าพ่อ จึงอยากจะทำพิธีนะหน้าทองให้แก่ข้า"

"อีกสองวันข้างหน้า มึงจะต้องนุ่งขาวห่มขาว ถือศีลไม่พูดไม่จากับผู้ใด แลจะต้องอยู่เพียงแต่ภายในห้อง จนกว่าจะถึงเที่ยงคืนของวันพระจันทร์ขึ้น มึงจะตกลงรือไม่ มันอยู่ที่ตัวมึง"

จันทร์แรมตอบตกลงโดยมิไตร่ตรองอันใดว่าจะมีผลร้ายแรงเพียงใด หากของที่นางทำ ย้อนกลับมาจักมีจุดจบเยี่ยงไร