Semua Bab Stumble Love รักสะดุดใจ: Bab 61 - Bab 70

“คือรถผมติดหลุมตรงโน้นน่ะครับ เลยเดินมาขอความช่วยเหลือครับ” เขาตะโกนแหงนหน้าขึ้นตอบ เธอมองตามทางที่ชายหนุ่มชี้ไป ฟ้าแลบดังแป๊บ เห็นรถเก๋งคันงามจอดอยู่ลิบ ๆ “ฝนตกอย่างนี้ขึ้นมาก่อนจ้ะ” เธอเอ่ยเชื้อเชิญให้ ลูกชายคนโตวิ่งมาเปิดประตูให้ สองคนถอดรองเท้าก่อนขึ้นบ้าน เพราะตอนนี้เปื้อนดินแดงไปหมด ชายหนุ่มประคองเธอขึ้นบนบ้าน “ไปไงมาไงคะเนี่ย” เธอเริ่มถาม “ผมชื่อภุชงค์ครับ นี่ศิริพักตร์ มาจากกรุงเทพฯ ครับ จะไปบ้านสวนคุณยาย” ชายหนุ่มบอกกล่าว “อ้อ... บ้านคุณหญิงสุพัตราเหรอคะ” เธอตอบออกมาเหมือนรู้จักคุ้นเคย คนแถวแถบนี้ใคร ๆ ก็รู้จักบ้านสวนคุณยาย “ครับ ผมเป็นหลานท่าน” เขาบอกเธอ “ดิฉัน เจียง นี่จ้อย กับจอยค่ะ” เธอแนะนำตัว และลูกทั้งสองคน วัยไล่ ๆ กันเจ็ดถึงแปดขวบ “คุณคงต้องนอนที่นี่แล้วค่ะ วันนี้สามีดิฉันไม่อยู่ไปช่วยงานหลวงพ่อที่วัด เห็นว่าจะไม่กลับ ถ้ากลับก็ตอนหัวรุ่งนั่นแหละ ยิ่งฝนตกอย่างนี้คงนอนที่วัดแล้วค่ะ” เธอเล่า ศิริพักตร์มองหน้าภุชงค์ ชายหนุ่มพยักหน้า เพราะจากที่เห็นหลุมโคลนที่รถของเขาติด คงต้องใช้รถลากขึ้นเท่านั้น เธอขยับเข้าใกล้ชายหนุ่มกระ

“ภุชงค์เอ๋ย เราทำอะไรไม่คิด ผู้หญิงเขาจะเสียหาย ถ้าใครรู้ พูดไปปากต่อปาก ที่นี่มันไม่เหมือนในกรุงนะลูก” คุณหญิงติงชายหนุ่ม “คุณยายก็ไปขอคุณพ่อคุณแม่ของคุณพักตร์ให้ผมเลยสิครับ ผมยินดีรับผิดชอบทุกอย่างเลย” เขาพูดพลางเบียดตัวเองเข้าหาหญิงสาว เธอไม่พูดว่าอะไร มันพูดไม่ออกนะ เหมือนโดนภุชงค์มัดมือชกอย่างไรอย่างนั้น “พาน้องไปดูห้องหับไป อาบน้ำอาบท่า เดี๋ยวมาทานข้าวกัน” คุณหญิงยายรีบพูด หันไปออกคำสั่งกับภุชงค์ “หนูพักตร์มื้อนี้ลองชิมฝีมือป้าผินเขานะลูก ดูฝีมือชาวสุพรรณ จะอร่อยสู้สาวชาวบางกอกได้ไหม” ศิริพักตร์หันไปยิ้มให้ป้าผินที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ “ค่ะ” เธอลุกตามภุชงค์ไปยังห้องที่คุณยายเตรียมไว้ให้ พินนาให้เด็ก ๆ มาช่วยยกกระเป๋ามาวางไว้ที่หน้าห้องพักรับรองของทั้งสอง ซึ่งเป็นห้องที่อยู่ติดกัน ภุชงค์พาเธอเดินตรงมายังห้องพัก ยกกระเป๋าของศิริพักตร์ เข้าไปไว้ยังห้องของเธอ เธอเดินข้ามธรณีประตูเข้าไป การตกแต่งต่าง ๆ ช่างเหมือนกับที่เรือนหลังเล็กของภุชงค์ที่กรุงเทพฯ เลย เพียงแต่เป็นสีของเนื้อไม้แท้ ทาเคลือบซะเงาวับสะท้อนให้เห็นเงาของตัวเองกันเลยทีเดียว ชายหนุ่มหันห

แกงเลียง บวบ ฟักทอง และหัวปลี กลิ่นใบแมงลักโชยหอมกรุ่นขึ้นมา พะแนงหมู ที่โรยด้วยใบมะกรูดหั่นฝอย น้ำแกงดูข้นขลุกขลิก ยำถั่วพูต้มสุก คลุกหอมแดงเจียว โรยด้วยถั่วลิสงคั่ว และพริกแห้ง และน้ำพริกปลาทู มีทั้งผักสดและผักลวก เป็นเครื่องเคียง "ลองทานดูสิลูก ว่ารสมือแม่ผินเป็นอย่างไรบ้าง" ท่านเอ่ยเชื้อเชิญหญิงสาวให้เริ่มลงมือทาน ศิริพักตร์รู้ขนบธรรมเนียมไทยเป็นอย่างดี หญิงสาวรอให้คุณหญิงยายตักอาหารคำแรกเข้าปากไปก่อน จึงเริ่มตักอาหารตรงหน้ามาใส่ที่จานของตัวเอง ภุชงค์มองหญิงสาวอย่างไม่วางตา เขาตักอาหารให้เธออยู่หลายครา หญิงสาวได้แต่ก้มหน้ามองที่จานตัวเอง ไม่กล้าจะสบตาเขา ชายหนุ่มรู้สึกขัดเคืองใจนิดหน่อย "อร่อยไหมลูก พอสูสีกับฝีมือของหนูพักตร์หรือเปล่า" คุณหญิงเอ่ยถาม น้ำเสียงปนเอ็นดู หันไปมองชายหนุ่ม "แม่สายใจโทรศัพท์มารายงานเรียบร้อยแล้ว เรื่องที่เราพาเธอไปทานอาหารที่ร้านหนูพักตร์มา ชมเปาะใหญ่มาว่า อาหารอร่อยมาก จนต้องเติมข้าว" คุณหญิงยายพูดพลางหัวเราะ ปลื้มในว่าที่หลานสะใภ้ที่หมายใจไว้ ประทับใจในหญิงสาวหลายอย่าง เธอค

หญิงสาวยังคงนั่งอยู่ที่เดิมอยู่นาน นั่งกอดเข่า เหมือนจะปลอบใจตัวเอง น้ำตาไหลอาบแก้ม คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับเธอซ้ำไปซ้ำมา มือยังคงจับจี้ที่ห้อยคอไว้แน่น รู้สึกปวดร้าวสะท้านไปทั้งใจ “ฮึก ...ฮึก” เธอพยายามสะกดกั้นอารมณ์ของตัวเองไม่ให้ร้องไห้“เธอก็รู้อยู่แก่ใจนี่ว่ามันจะต้องลงเอยเช่นนี้ จะมาร้องไห้คร่ำครวญให้เกิดอะไรขึ้นมา ผู้หญิงหน้าโง่อย่างเธอ สมแล้วที่โดนเขาทิ้ง”หลินสะอื้น และใช้หลังมือปาดน้ำตาที่แก้ม“ลุกขึ้นไปเก็บของซะ จะอยู่ให้เขากลับมาไล่หรือไง” เธอสั่งตัวเอง ค่อยลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้อง เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูทะมัดทะแมง เก็บเสื้อผ้าที่เธอแขวนไว้ที่ราวและสัมภาระที่เป็นของเธอลงกระเป๋าเธอมองไปรอบ ๆ ห้องอีกครั้งหนึ่ง เหมือนจะร่ำลา“โธ่เอ๊ย โง่ไง หลงไปกับหน้าตาที่หล่อเหลา ความดูดี ความร่ำรวย ฝันลม ๆ แล้ง ๆ กลับไปในที่ ที่เธอควรอยู่ซะ” เธอตอกย้ำเข้าไปในความคิดของตัวเองเธอมองตัวเองในกระจก ยกทิชชูขึ้นซับน้ำตา หยิบตลับแป้งในกระเป๋ามาตบที่หน้าตัวเองและใต้ตาเพื่อกลบร่องรอยการร้องไห้ หาแว่นกันแดดในกระเป๋ามาเสียบไว้ที่หน้าอกเธอเดินลากกระเป๋าออกมาจากห้อง และเมื่อลิฟต์ลงมาถึงชั

“เดี๋ยวผมกับคุณพักตร์ตามไปทีหลังครับ” เขาตอบพินนา เธอหันยิ้มให้ส่งสายตาแบบรู้ทัน หันไปยิ้มให้ศิริพักตร์ หญิงสาวเขินหน้าเริ่มแดง“ค่ะ ได้ค่ะ เดี๋ยวพินไปเรียนคุณหญิงยายให้นะคะ” ก่อนจะไปยังไม่วายหันหลังกลับมาบอกกับชายหนุ่ม “อะอืม.... คุณภุชงค์คะ คืนนี้มีคนอยู่เฝ้าบ้านนะคะ พี่เดชกับศรีค่ะ” แล้วหันหลังรีบเดินไปตามเสียงเรียกของลูกศิริพักตร์หันมาทุบที่แขนเขาอีกครั้ง “คุณนี่รุ่มร่ามตลอดเลยนะคะ ไม่ดูตาม้าตาเรือ พักตร์อายเขานะ” ต่อว่าชายหนุ่มและใช้นิ้วชี้ชี้หน้าเขา ชายหนุ่มจับคว้ามือนั้นมาจุมพิตเบา ๆ“ขึ้นเรือนดีกว่า เราไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน แล้วผมจะพาคุณไปเที่ยวงานวัด” เธอส่งยิ้มให้เขาพากันเดินขึ้นบันไดเรือนรับรองไปศิริพักตร์ออกปากไล่เขาให้เข้าห้องของตัวเอง เมื่อมาถึงที่หน้าห้องพัก เขาไม่สนใจเดินนำเธอเข้าไปในห้องของหญิงสาว ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง“สักประเดี๋ยวไม่ได้หรือครับ” เขาแกล้งทำว่าเหนื่อยมาทั้งวัน หลับตาลงหญิงสาวจึงเดินเข้าห้องน้ำ โดยไม่ลืมหยิบเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนเข้าไปในห้องน้ำด้วย เมื่อเวลาผ่านไป เธอก้าวออกมาจากห้องน้ำ ยังคงเห็นชายหนุ่มนอนหลับตาอยู่บนเตียงเธอเดินเข้าไปนั่งลงใกล้