All Chapters of ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ: Chapter 161 - Chapter 170

ทั้งสองเดินเคียงข้างกันต่อไป ไป๋เหวินหลงส่งห่อพุทราเชื่อมให้องครักษ์ที่ตามมาไปแล้ว เพื่อให้หว่านชิงเอาไว้กินเล่นต่อ เมื่อหันกลับมาไป๋เหวินหลงก็ยังเอื้อมมือมาจับมือหว่านชิงอีกครั้งระหว่างเดินคู่กันไป"นั่นร้านขายผ้า เจ้าเลือกอาภรณ์สวยๆ ผ้าเนื้อดีอีกหลายๆ ชุดไหม ข้าจะซื้อให้เท่าที่เจ้าต้องการ" ไป๋เหวินหลงพูดเสียงเบา พลางมองไปยังร้านผ้าที่มีผ้าสวยๆ หลากหลายสีสันในร้านข้างหน้าหว่านชิงหันไปมองและยิ้มบางๆ"ท่านจะจ่ายอีกจริงเหรอ แต่ข้าก็มีผ้าอยู่แล้วนะ…" ตอบพลางเดินไปข้างๆ เขาด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ในใจไป๋เหวินหลงหยุดเดินและมองไปที่ผ้าที่ถูกแขวนโชว์อยู่ในร้าน เขาหยิบผ้าชิ้นหนึ่งสีฟ้าอ่อนที่ดูนุ่มละมุนแล้วยื่นให้หว่านชิงดู"ข้าคิดว่าเจ้าคงชอบสีนี้ ผ้านุ่มดีและสีนี้ก็คงเหมาะกับเจ้ามาก"หว่านชิงมองผ้าในมือเขาแล้วพยักหน้า แต่ในใจกลับรู้สึกถึงความใส่ใจของไป๋เหวินหลงในแต่ละการกระทำ พระเอกโคตรอบอุ่น ไม่ได้อวดแค่อยากบอก"ขอบคุณนะ งั้นท่านชอบอันไหนสีไหนที่ท่านคิดว่าข้าจะชอบหรือเหมาะกับข้า ท่านก็ซื้อเลย"ไป๋เหวินหลงเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจและเดินจูงมือหว่านชิงเข้าร้านทันที หว่านชิงอมยิ้มและมองดูไป๋เหวิ

ท่านโหวจงซือป้ายเหลียวยืนมองท้องฟ้าในยามเย็น เสียงลมพัดผ่านแต่ภายในจิตใจของท่านโหวกลับเต็มไปด้วยความคับข้องใจ ในที่สุดเส้นทางที่เขาวางไว้อยู่ในใจต้องไปถึงจุดแตกหักแล้ว การก้าวเดินของทัพในครั้งนี้ไม่ใช่แค่การเดินทางกลับวังหลวงเพียงอย่างเดียว แต่เป็นการประกาศตัวเป็นผู้ควบคุมอำนาจและหวนคืนสู่สถานะที่เขาควรจะมีเสียงของคนสนิทนามว่าซือห่าวถามขึ้นอย่างระมัดระวัง"ท่านโหวใกล้จะถึงเขตของแคว้นหนาน เราจะต้องเดินทางอย่างไรทหารสามแสนนายไปทางไหนย่อมมีเสียงดังคนของวังหลวงสอดแนมมากมายจะต้องรู้เข้าจนได้ เช่นไรจึงจะไม่ให้คนของวังหลวงรู้เรื่องการยกทัพกลับเข้าวังหลวง"ท่านโหวหันมองคนสนิทก่อนจะค่อยๆ พยักหน้าเบาๆ สายตามองไปยังรอยแผลที่ข้อมือของตัวเอง ซึ่งเกิดจากการถูกกัดโดยหว่านชิง ไม่มีแผลเป็นมีรอยคับแค้นในใจเพียงขณะพูดกลับรู้สึกถึงความแค้นที่ฝังลึกในใจ ที่ถึงแม้จะถูกกัดแผลเล็กๆ แต่ก็เหมือนกับถูกทิ่มแทงหัวใจของตัวเอง"มันคงต้องถึงคราวแตกหักแล้ว" เสียงของท่านโหวเรียบนิ่ง"ถึงหลี่เซวียนอี้จะยังไม่ตาย แต่การปกครองโดยฮ่องเต้หญิงไม่เคยเกิดขึ้นในแคว้นนี้ ชาวบ้านไม่มากก็น้อยจะต้องอยากสวามิภักดิ์ต่อข้า ในเมื่อพว

หานเฟิงกระตุกบังเหียนม้าหยุดลงหน้าจวนเมื่อมีสัญญาณว่าอยู่ในที่ปลอดภัย เขากระดิกคอบ่งบอกว่าเสร็จงานแล้ว หานเฟิงก้าวลงจากหลังม้าหยิบห่อจดหมายที่ท่านโหวมอบมาแนบแน่นไว้ ในมือ ก่อนเดินตรงเข้าหาองค์หญิงใหญ่หว่านชิงที่อยู่ภายในห้องด้วยท่าทางเคารพแต่ก็ยังร่าเริง“นี่ นายหญิงงงง ดูนี่สิ ดูว่าข้าเอาอะไรกลับมา”หว่านชิงรับจดหมายมาจากมือหานเฟิง ดวงตาที่เคยเจือด้วยรอยยิ้มพลันคมกริบเมื่อเห็นผ้าและตราประทับที่มุมซอง ฉีกผ้าเปิดจดหมายอย่างใจเย็น กางกระดาษออก อ่านออกเสียงให้หานเฟิงฟังครึ่งหนึ่งและให้ตัวเองครึ่งหนึ่งเนื้อความในจดหมายเป็นลายมือบรรจงคมกริบของท่านโหวจงซื่อป้ายเหลียว“ถึงหลี่หลันซื่อ ระยะเวลากำหนด ข้าจะนำทัพกลับสู่หลวงในอีกสิบค่ำ ข้า พร้อมด้วยพลสามแสนนายจะเคลื่อนผ่านสามเส้นทางเพื่อรวบรวมกำลัง ข้าจะไม่ยั้งมือทั้งนั้นเพราะการเนรเทศนั้นยังคงเป็นบาดแผลในใจของข้า หว่านชิงนั้นกัดข้าเมื่อยังเยาว์ ข้าจำความเจ็บช้ำนั้นได้ดี ข้าจะกลับมาจัดการให้จงได้จงวางใจเถิด หลันซือ ข้าจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยตามที่ควรเป็น ข้าไม่พร่ำเพรื่อคำว่าสงบอีกต่อไป”หว่านชิงค่อยๆ พับกระดาษ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น สีหน้าปิด

ในห้องบรรทมของฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ที่มืดมิดและเงียบสงบ เสียงฝีเท้าเบาๆ ของหว่านชิงที่เดินเข้ามาในห้องของฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้สะท้อนในห้องเงียบข้างๆ หว่านชิงคือไป๋เหวินหลงที่ตามมาเพื่ออารักขา เดินเคียงข้างตลอดทางใบหน้าของไป๋เหวินหลงแสดงออกถึงความห่วงใยอย่างชัดเจนแต่ก็ไม่แสดงออกถึงความกังวลใดๆ เขาคอยมองไปที่หว่านชิงเป็นระยะๆเมื่อทั้งสองมาถึงประตูห้องบรรทม ขันทีจือกงซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ก็ยิ้มแย้มแล้วก้มศีรษะลงต่ำ ก่อนที่จะไปเปิดประตูให้เข้าพบ"องค์หญิงใหญ่ เชิญ" เสียงนั้นแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความเคารพหว่านชิงเดินเข้าไปในห้องนั้น มือข้างหนึ่งดึงแขนของไป๋เหวินหลงที่จะยืนรอให้ตามมา ร่างของฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ที่นอนอยู่บนเตียงยังคงไร้การเคลื่อนไหวแต่ก็ตื่นอยู่ ขันทีและนางกำนัลหลายคนคอยดูแลไม่ห่างหว่านชิงหยุดยืนอยู่ข้างเตียงของฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลและความเศร้า หว่านชิงก้มลงช้าๆ และใช้มือข้างหนึ่งสัมผัสที่มือของฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้อย่างอ่อนโยน เสียงของหว่านชิงเบาหวิวแต่เต็มไปด้วยความรักและห่วงใย“เสด็จพ่อ…ลูกมาเยี่ยมท่านอีกแล้วนะ...ท่านคงจะดีใจที่ลูกมาหาท่านบ่อยๆ แล้ว"

ทหารยามประตูเปิดออก ทั้งสองคนก็เดินเข้าไป ทหารยามที่ยืนประจำอยู่ที่ประตูขังด้านในอีกชั้นทำความเคารพให้กับไป๋เหวินหลงและหว่านชิง ก่อนที่หว่านชิงจะหันไปหาไป๋เหวินหลง"ไป๋เหวินหลง เจ้าคอยอยู่ที่นี่ก่อน คุยกับผู้คุมฟังรายงานการคุมขังและถามด้วยว่าเยี่ยนอิงขออะไรบ้าง พูดอะไรบ้างในช่วงที่ผ่านมา ส่วนข้าจะไปพูดกับเยี่ยนอิงก่อน"“ข้าว่ามันอันตราย เจ้ารอไปพร้อมข้าเถอะ" คว้าข้อมือบางไว้“ข้าแค่อยากคุยกับน้องสาวเป็นการส่วนตัว เผื่อใช้มิตรภาพพี่น้องเกลี้ยกล่อมนางได้บ้าง”หว่านชิงยิ้มบางๆ ขำกับความห่วงใยจนทุกวันนี้ตัวติดกันแล้วกับไป๋เหวินหลง ไป๋เหวินหลงยอมพยักหน้ารับคำแต่ก็ขมวดคิ้วมุ่นหว่านชิงเดินออกไปตามทางแยกที่นำไปสู่ห้องขังที่เยี่ยนอิงถูกขังอยู่ ส่วนไป๋เหวินหลงก็เดินเข้าไปคุยกับผู้คุมที่ยืนอยู่อีกด้านเยี่ยนอิงอยู่ในสภาพที่ไม่ดีนักแม้จะถูกขังในห้องขังที่ดูดี มีอาหารการกินที่หว่านชิงสั่งคนจัดเตรียมไว้อย่างดี แต่เยี่ยนอิงกลับทำลายข้าวของในห้องและอาหารที่ได้รับก็ยังคงทิ้งเกือบทั้งหมด การแสดงออกของเยี่ยนอิงทำให้หว่านชิงรู้สึกหนักใจยิ่งขึ้นเมื่อเห็นหว่านชิงเดินเข้ามาเยี่ยนอิงยืนอยู่ในนั้นรีบลุกขึ้น