All Chapters of ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ: Chapter 151 - Chapter 160

ราชครูโม่ชิงเหยียนค่อยๆเปิดจดหมายที่ดูธรรมดาอย่างระมัดระวัง ก่อนส่งให้หว่านชิงได้อ่านในทันที หว่านชิงจับจดหมายด้วยมือทั้งสองแล้วเริ่มอ่าน ข้อความในนั้นเป็นลายมือของฮองเฮาเองที่เขียนถึงท่านโหว“เยี่ยนอิงก่อเรื่องเองโดยไม่ปรึกษาข้าเลย ทำร้ายหลี่เซวียนอี้จนล้มป่วยหนัก แต่ไม่คาดคิดว่าหลี่เซวียนอี้เจ้าเล่ห์ได้มอบตราประทับให้หว่านชิงเก็บไว้ก่อนเพื่อเตรียมการเรื่องนี้ตอนนี้วังหลวงตึงเครียด เตรียมพร้อมคนของท่านไว้เสมอเพื่อรอดูสถานการณ์รอบๆเมืองหลวงส่วนตัวของท่านก็ให้เร่งเดินทางมาวังหลวงเพื่อช่วยเยี่ยนอิงที่นี่ เพราะตอนนี้หว่านชิงกุมอำนาจทุกอย่างไว้หมดแล้ว แต่หากท่านมาด้วยตัวเองคงทำอะไรได้มากกว่าเดิม”อ่านจบหว่านชิงยกมือขึ้นกุมขมับ ร่างกายเหมือนจะตึงเครียดไปทั้งตัว จดหมายของฮองเฮาดูเหมือนจะมีแผนบางอย่างและกำลังร้องขอพันธมิตรยื่นมือเข้าช่วย หากจะจัดการเรื่องนี้…ยังมีอีกเรื่อง“เยี่ยนอิง...เป็นคนทำร้ายเสด็จพ่อจริงๆด้วย...แล้ววันนั้นยังมีหน้าทำหน้าซื่อตาใสแบบนั้นอีก ข้าอยากจะ...หึ” หว่านชิงพึมพำขณะที่กำมือแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด“อย่าได้ร้อนใจไป ข้ากลัวเจ้าจะทำอะไรวู่วาม” โม่ชิงเหยียนพูดอย่างตรงไปต

“หานเฟิงถ้าเจ้าไม่สามารถทำให้สำเร็จ…ข้าก็จะจัดการตามที่ข้าคิด ถ้าเขายังไม่เชื่อในอำนาจของข้า ข้าก็จะแสดงให้เขาเห็นว่าไม่ควรจะหักหลังคนอย่างข้า หว่านชิง"หว่านชิงมองไปที่หานเฟิงอย่างโหดเหี้ยม ยิ้มอย่างน่าสยดสยอง แม้จะรู้ดีว่าหานเฟิงนิสัยยังไงในต้นฉบับ นี่คือคนที่ไว้ใจได้แน่นอน หานเฟิงเบ้ปากรู้ดีว่าหว่านชิงชอบแกล้งล่อหลอกเขาและแกล้งขู่เขาเรื่อยเลย เจ้านายแบบใด๋"นายหญิงข้าไม่กล้าหรอกน่า ท่านวางใจข้าจะไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ตอนนี้ขอนอนก่อน" หานเฟิงพูดพร้อมกับหันหลังเตรียมตัวออกจากห้องหว่านชิงพยักหน้า "งั้นรอจดหมายจากท่านอาจารย์ ตอนไปก็ระวังตัวให้ดีและอย่าให้เรื่องนี้รั่วไหล…เด็ดขาด"โม่ชิงเหยียนหันไปมองหานเฟิงที่ยืนอยู่ห่างออกไปแล้วพยักหน้าให้หว่านชิง"ต้องให้เร็วด้วยเพราะหากช้าไปยิ่งจะทำให้ทุกอย่างมีพิรุธแค่นี้ก็ช้าไปหลายชั่วยามแล้วความจริงจดหมายนี่ต้องออกเดินทางไปแล้วถ้าเจ้าไม่ฆ่าคนส่งจดหมาย"“โห่ นายหญิงข้าหวังดีหากข้าไม่ชิงจดหมายมาเกรงว่าท่านจะไม่รู้เนื้อความในจดหมาย ควรขอบคุณข้า หานเฟิงถึงจะถูก” หานเฟิงหันมาโวย“ได้ ข้าขอบคุณและให้รู้ไว้ด้วยว่าคำขอบคุณของข้าสำคัญมากๆ เลยรู้ไห

ในห้องที่เงียบสงัดและอากาศเย็นของวังหลวง หว่านชิง ยืนอยู่หน้าห้องของ หยางหลิน มองไปท่านแม่ทัพที่ยืนหน้านิ่งอารักขาจริงจัง นิ่งเฉยและสงบเหมือนกับว่าเวลาทั้งหมดหยุดลงรอบตัว หว่านชิงยืนยิ้มบางๆ อย่างไม่รีบร้อน แต่ลึกๆ ภายในหัวใจของท่านแม่ทัพกลับเต็มไปด้วยความคับข้องใจเพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ไป๋เหวินหลง ซึ่งยืนอยู่หน้าห้องของหยางหลิน ได้ยินเสียงฝีเท้าของหว่านชิง ได้มาถึงแล้วและเห็นหว่านชิงยืนอยู่ตรงประตู เขาจึงรีบหันหลังและเตรียมเดินหนีไปทันที ราวกับว่าจะหลีกเลี่ยงการพบกันในสถานการณ์ที่ยากลำบากนี้ เขาตั้งใจหลับหน้าหว่านชิงแต่ยังไม่ทันที่จะเดินออกไปไกล หว่านชิง ก็จับข้อมือของท่านแม่ทัพ ไป๋เหวินหลง ไว้ได้ทันที ร่างสูงของท่านแม่ทัพชะงักและหยุดเดินในทันใด เสียงหว่านชิงดังก้องขึ้นในความเงียบ "ทำแบบนี้ข้าแย่เลยนะ อุตส่าห์คิดถึงท่านแม่ทัพยอมเดินมาถึงนี่ ท่านแม่ทัพกลับเดินหนีข้าได้ลงคอ? ใจร้ายที่สุดเลยคนอะไร"ไป๋เหวินหลง รู้สึกเหมือนหัวใจมันเต้นผิดจังหวะคำพูดของหว่านชิงทำเอาใจเต้นตึกตัก เขารู้สึกเหมือนร่างกายมันร้อนๆ หนาวๆ สับสนไปหมด การที่หว่านชิงพูดออกมาแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกประหม่าจนไ

ท่านโหวจงซือป้ายเหลียวยืนอยู่ที่ขบวนหน้าตำหนักใหญ่ของตัวเอง มองไปที่ม้าหลายตัวที่เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง ระยะทางที่ต้องเดินทางไม่ไกลนัก แต่สถานการณ์ในเมืองหลวงกำลังตึงเครียดจึงไม่สามารถประมาทได้ท่านโหวจงซือป้ายเหลียวหันไปมองหานเฟิงที่นั่งอยู่บนหลังม้าเตรียมพร้อมรับคำสั่ง ท่านโหวเดินเข้าไปหยุดลงตรงหน้าหานเฟิงส่งจดหมายฉบับหนึ่งให้"นี่...เอาจดหมายนี้ไปส่งให้ฮองเฮาโดยด่วน" ท่านโหวกล่าวด้วยเสียงเข้ม มั่นใจในตัวหานเฟิงที่มีความสามารถในการลักลอบส่งสารโดยไม่มีใครทันได้รู้“ได้สิ งานง่ายๆเอง”หานเฟิงรับจดหมายจากมือของท่านโหวอย่างรวดเร็ว ท่าทางผ่อนคลายสบายตามเคย เขารีบหมุนม้าออกไปด้วยความเร็วทันทีในขณะที่หานเฟิงจากไป ท่านโหวจงซือป้ายเหลียวก็ยังคงยืนมอง คิดถึงการเดินทางที่กำลังจะมาถึง เขาไม่มีอะไรให้กลัวอีกแล้ว"หากทุกอย่างเป็นไปตามแผน...ทุกคนจะต้องหมอบให้กับข้า" ท่านโหวพูดกับตัวเองอย่างมั่นใจ แล้วสั่งให้ขบวนเดินทางออกไปข้างหน้า ท่ามกลางการเตรียมตัวที่เงียบสงบไม่มีพิรุธใดๆในห้องที่ตกแต่งอย่างสงบงามไปด้วยสีทองและมุกหรูหรา หว่านชิงนั่งอยู่กลางห้อง สีหน้าเคร่งเครียดที่เกิดขึ้นจากการวางแผนที

ฮองเฮาทรุดกายลงไปกับพื้น คำรำพึงในใจดังก้องไม่หยุด หว่านชิงนังเด็กสารเลวนั้น! ก่อนจะหันไปมองโม่ชิงเหยียนที่ยืนอยู่ข้างหน้า"ท่านโหวไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ เหตุใดองค์หญิงใหญ่หว่านชิงต้องดึงท่านโหวมายุ่งกับเรื่องนี้ด้วย" ฮองเฮาถามเสียงต่ำ แม้ภายในจะเต็มไปด้วยความโกรธแต่ก็ยังสามารถปกปิดไว้ได้โม่ชิงเหยียนยิ้มบางๆ ด้วยท่าทางที่ดูเหมือนจะเข้าใจในทุกสิ่ง ก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะพูดเสียงเย็นว่า"ถ้าท่านแน่ใจเช่นนั้น…ก็แค่มีคนนำเสื้อคลุมของท่านโหวมาให้ข้า ข้าก็เลยคิดว่าฮองเฮายังติดต่อกับท่านโหว อาจจะพอนำเสื้อไปคืนท่านโหวได้"ฮองเฮากัดฟันจนเป็นสันนูน รู้สึกโกรธเกรี้ยวแต่ก็จำต้องควบคุมตัวเองไว้ ดวงตาจ้องไปยังโม่ชินเหยียนด้วยแววตาคมกริบ"ข้าไม่ได้รู้จักกับท่านโหวเป็นการส่วนตัว...ข้าไม่เคยติดต่อกับเขาเลย" น้ำเสียงของฮองเฮาสงบราบเรียบ พูดในท่าทีที่เยือกเย็น"หากท่านราชครูจะคิดอย่างนั้น ข้าก็ไม่อาจห้ามความคิดของท่านราชครูได้ ฉะนั้นข้าจะนำเสื้อคลุมไปส่งคืนท่านโหวด้วยตัวเอง"โม่ชิงเหยียนยิ้มออกมาอีกครั้ง ส่งสัญญาณให้ทหารด้านหลังนำเสื้อคลุมมาวางลงตรงหน้า ดันไปข้างหน้าเล็กน้อยด้วยรอยยิ้ม โม่ชิงเหยีย