Semua Bab ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ: Bab 41 - Bab 50

ตำหนักเหนือเมฆาดูสงบและร่มรื่นกลิ่นหอมของบุปผาแห้งและชาอุ่นลอยละลายอยู่ในอากาศ เสียงฝีเท้านุ่มนวลดังก้องมาแต่ไกล บ่าวหน้าตำหนักรีบโค้งตัวรายงานก่อนจะเปิดทางให้ข้างกายหว่านชิงแม่ทัพไป๋เหวินหลงนั่งนิ่งดั่งเงา กอดกระบี่ไว้แนบอก สายตาเฝ้าระวังรอบด้านราวกับเขายังคงอยู่บนแนวหน้า ไม่ใช่ในตำหนักเงียบงามกลางวังหลวงบ่าวคนหนึ่งรีบเข้ามากระซิบรายงาน หว่านชิงปรายตามองเล็กน้อย ก่อนวางพู่กันลงอย่างสงบ ประตูกว้างถูกเปิดออกช้าๆ ฮองเฮาหลี่หลันซื่อก้าวเข้ามาอย่างอ่อนแรง มีหม่าอิ๋ฉิงคอยพยุงอย่างทะนุถนอม และอีกข้างยังมีนางกำนัลอีกคนพร้อมกด้วยนางกำนัลและขันทีทั้งหมดรวมกันสิบสองคนถัดจากฮองเฮาเป็นองค์หญิงรองเยี่ยนอิงในอาภรณ์สีพีชสดใส เดินนำหน้าเข้ามาพร้อมรอยยิ้มหวานหยดแม่ทัพไป๋เหวินหลงประสานมือเคารพโดยไม่กล่าวคำใด ใบหน้านิ่งเย็นดังน้ำแข็งใต้ผ้าคลุมหิมะ ดวงตาเพียงเหลือบมองเยียนอิงเช่นคนที่อยากรู้อยากเห็นแต่หว่านชิงคิดว่าคงมองหญิงงามตามประสาคนหนุ่มทั่วไป แต่กลับเงียบสนิทหว่านชิงนั่งไขว่ห้างอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน โต๊ะข้างกายมีขนมน้ำตาลก้อนที่อาจารย์ให้ไว้หลังจากที่ดื่มยา น้ำชาอุ่น และกระดาษเขียนแผนรับมือเหตุ

ภายในตำหนักเหนือเมฆา กลิ่นชาดอกไม้จางๆ ลอยคลุ้งองค์หญิงใหญ่หลี่หว่านชิง นั่งทอดกายเอนหลังกับเบาะนุ่ม มือหนึ่งลูบเจ้าแมวระบบบนตัก อีกมือถือพู่กันจิ้มลงบนกระดาษบันทึกนึกไม่ออกว่าจะร่างแผนต่อไปอย่างไรเพราะมีเยี่ยนอิงมาคั่นกลางแผนปั่นหัวใจท่านแม่ทัพที่วางไว้ก็ล่มลงไปข้างกายยังเป็นแม่ทัพไป๋เหวินหลงที่นิ่งราวรูปสลักเสียงฝีเท้าก้าวสม่ำเสมอของขันทีประจำกายของฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ดังขึ้นก่อนที่ประตูไม้จะถูกเปิดออกพร้อมเสียงขานเบาๆ“ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะองค์หญิง…ท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลงรับราชโองการ”ขันทีจื่อกงดึงม้วนราชโองการที่ปักตราหลวงทองอร่ามออกมาจากกล่อง สะบัดคลี่อย่างนุ่มนวลแล้วขานด้วยน้ำเสียงของขันทีผู้รู้จังหวะ“ตามพระราชโองการของฝ่าบาทหลี่เซวียนอี้.. ทรงมีพระราชประสงค์ให้ แม่ทัพไป๋เหวินหลง ผู้ที่มีความซื่อสัตย์อดทนและเหมาะแก่การควบคุมดูแลงานใหญ่ รับหน้าที่ดูแลการกลบบ่อปลาคาร์ฟทั่วเขตวังหลวงเพื่อความเรียบร้อย ความสะอาด และความสงบของแคว้น”เงียบไปหนึ่งจังหวะ ขันทีจื่อกงอมยิ้มก่อนจะเอียงหน้ามององค์หญิงใหญ่หว่านชิงเล็กน้อย แล้วกล่าวเสริมเหมือนพูดเล่นแต่จริง“...และทรงมีพระบัญชาเพิ่มเติมว่า

เสียงในใจค่อยๆ กระซิบ…ข้าเคยคิดมาตลอดว่า หากหว่านชิงเพียงกลัวตายจากฝันร้าย เช่นนั้นก็แค่กลบบ่อใกล้ตำหนักก็เพียงพอแล้วมิใช่หรือ แล้วเหตุใดต้องขอให้กลบจนถึงเขตวังรอบนอก วุ่นวายหนักกว่าเดิมหลายเท่า คิดไปเองว่าเพราะหว่านชิงชอบให้คนอื่นมองว่านางยิ่งใหญ่และสำคัญที่สุดแต่ใครจะคิดถึงแผนการแบบนี้ของวห่านชิงภาพของหญิงสาวผู้เอนหลังพิงหมอนท่าทางขี้เกียจ และไร้แก่นสาร กลับผุดขึ้นในหัวของแม่ทัพอีกครั้งหรือว่า…หว่านชิงนางคิดมานานแล้ว…ตั้งใจทำให้วุ่นวาย…เพื่อยืดเวลาให้งานยาวออกไป…เพื่อให้ชาวบ้านมีข้าวกิน…เพื่อผ่านพ้นฤดูแล้งนี้…ไปได้อย่างราบรื่นแสร้งโง่…เพื่อลดแรงต้าน ยอมถูกเข้าใจผิด…แล้วยังไม่แก้ตัวเพื่อที่จะยอมเป็นคนแบบนั้นไป๋เหวินหลงยืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าเงียบๆ แล้วถามตัวเองในใจข้าคิดผิดมาตลอดเลยหรือ หว่านชิง…เป็นคนแบบนั้นจริงๆ หรือ?หรือว่า…เป็นผู้มีปัญญาเหนือคนทั้งวังเพียงแต่เลือกจะเงียบงัน และแสดงออกต่างออกไปภายในตำหนักเหนือเมฆาแสนเงียบสงบบนเบาะนุ่มข้างหน้าต่าง องค์หญิงใหญ่หว่านชิงกำลังเอนตัวนอนข้างเจ้าแมวระบบสีขาวปุกปุย ตรงหน้าคือหน้าจอระบบที่ลอยอยู่“เก่าร้อยเจ็

ปลายทางของความเข้าใจ อาจไม่ใช่สิ่งที่ค้นพบในวันเดียว แต่วันนี้…ความลังเลของแม่ทัพเริ่มถูกคลี่ออกอย่างเงียบงันและลึกซึ้งถุงผ้าหลายใบถูกวางเรียงกันอยู่บนโต๊ะไม้หยาบๆ มีทั้งขนม ไข่ไก่ ผักดอง และตุ๊กตาผ้าหลากสีที่เด็กๆ บ้านนอกถักด้วยมือโม่ชิงเหยียนค่อยๆ หยิบของบางชิ้นขึ้นมาพลิกดู พอถึงถุงสุดท้าย เขาก็ชะงักในถุงนั้นมีตุ๊กตาผ้าตัวหนึ่ง ทำจากเศษผ้าไหมสีชมพูแก้มแดง ร้อยผมด้วยเส้นด้ายดำสนิท ผูกด้วยริบบิ้นเล็กๆ สีทองและที่สำคัญใบหน้าถูกปักด้วยฝีเข็มหยาบแต่เปี่ยมความตั้งใจ มีคิ้วเรียว ดวงตากลมโต และรอยยิ้มเอียงๆ อย่างที่ใครบางคนชอบทำตอนกำลังคิดแผนการ…ร้ายสินะโม่ชิงเหยียนยิ้มน้อยๆ หยิบมันขึ้นมาพิศดู“ดูสิ สิ่งที่นางทำมันทำให้หัวใจผู้คนอบอุ่นแค่ไหน…ถึงขั้นมีคนทำตุ๊กตาหน้าตาเหมือนองค์หญิงใหญ่หว่านชิงขึ้นมา” เขาว่าอย่างขำๆ น้ำเสียงก็เหมือนจะแซว แต่ก็แฝงด้วยความอบอุ่น แม่ทัพไป๋ขมวดคิ้วเข้ามาดูใกล้ๆ แล้วเผลอยิ้มออกมา“เหมือนจริงๆ ด้วย…”เขายกมันขึ้นหมุนดูรอบด้านอย่างจริงจังก่อนจะ“แฮ่บ”คว้าตัวตุ๊กตานั้นแล้วหนีบไว้ข้างเอว เหมือนของส่วนตัว โม่ชิงเหยียนเบิกตากว้าง “อ้าว…ช้าก่อนท่านแม่ทัพ ข้าเดิมที

ณ ตำหนักผิงจื้อ ตำหนักของฮองเฮายามสาย ภายในตำหนักหอมกรุ่นด้วยกลิ่นดอกมู่ตานอบแห้ง น้ำชาร้อนวางไว้บนโต๊ะหยกขาว ฮองเฮาหลี่หลันซื่อกำลังนั่งอยู่บนตั่งยกพื้น มือเรียวงามถือถ้วยชาอย่างสงบงามสมศักดิ์ศรี นางกำลังฟังรายงานจากหม่าอิ๋นฉิง“กราบทูลเพคะ ฮองเฮา...เมื่อวานนี้องค์หญิงรองเยี่ยนอิง ได้รับตุ๊กตาผ้าหนึ่งตัวจากท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลงด้วยมือของเขาเอง...”หลี่หลันซื่อชะงักเล็กน้อย จากที่เคยหลุบตาอยู่ ก็เงยหน้าขึ้นอย่างสง่างาม ดวงตาฉ่ำเย็นเป็นเงา แววตานั้นหากมองผ่านก็เพียงเรียบนิ่ง...แต่หากใครจ้องลึกก็อาจรู้สึกได้ถึงสายลมคมดั่งมีด“เช่นนั้นหรือ…” ยกถ้วยชาขึ้นจิบเบาๆ แล้ววางลงช้าๆ“เพคะ ข้าคิดว่า...อาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่…”“ไม่เล็กเลย…” หลันซื่อพูดแทรกเบาๆ พร้อมกับยิ้มบางอย่างแผ่วเบา สีหน้านิ่งสงบ แต่รอยยิ้ม...กลับอ่อนละมุนราวมารดาผู้มองดูลูกสาวได้ของเล่นชิ้นใหม่“เยี่ยนอิงโตขึ้นแล้ว...เริ่มรู้จัก เลือก สิ่งที่ตนเองพึงใจ”หลันซื่อลูบขอบถ้วยชาด้วยปลายนิ้ว แววตาเย็นลึกแฝงประกายบางอย่าง ก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน“อิ๋นฉิง...ให้คนส่งขนมกุ้ยฮวาผสมเกาลัดไปที่จวนแม่ทัพทีเถอะ บอกว่า...เป็นของเยี่ยนอิง