Semua Bab ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ: Bab 51 - Bab 60

กลิ่นหอมของชาดอกเหมยจางๆ ลอยละล่องในอากาศ เงาแสงจากม่านไหมบางต้องผิวผนังหินอ่อนเย็นเฉียบฮองเฮาหลี่หลันซื่อนั่งอยู่ในอิริยาบถอ่อนช้อย ดวงตาหลุบต่ำ หม่าอิ๋นฉิงก้มตัวกระซิบรายงานข้างหู“ฮองเฮา…เพคะ ทูลให้ทรงทราบว่า องค์หญิงใหญ่หว่านชิง...ทรงลงทุนเย็บตุ๊กตาให้แก่ท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลงด้วยมือของพระองค์เองจนปลายนิ้วถูกเข็มทิ่ม มีผ้าพันแผลอยู่แทบทุกนิ้วเพคะ…ท่านแม่ทัพเอง...ก็ได้เห็นด้วยตา”ความเงียบงันปกคลุมทั่วห้อง เสียงรินชาละเอียดหยดลงถ้วยเบาๆ แล้วจึงเงียบลงฮองเฮาหลี่หลันซื่อยกถ้วยชาขึ้นแนบริมฝีปาก ก่อนจะวางลงอีกครั้ง ดวงตาเรียวยาวคมกริบแฝงความครุ่นคิด ไม่ได้กล่าวอะไรในทันที คลี่ยิ้มบางเบาทว่ารอยยิ้มนั้น กลับเย็นยะเยือกจนหม่าอิ๋นฉิงเผลอกลืนน้ำลาย“เข็มทิ่มหรือ ช่างแนบเนียน ฝีเข็มใครจะมองเห็นไม่มีแม้กระทั่งรอยแผล ทิ่มจริงหรือไม่...ไม่สำคัญ บางทีก็ไม่ได้เย็บเองด้วยซ้ำ” เสียงนั้นราบเรียบอ่อนแต่ทุกถ้อยคำหนาวเย็น"แต่ ตุ๊กตาที่มอบให้ท่านแม่ทัพบิดเบียวเหมือนเอ่อเอ่อ ฝีมือขององค์หญิงใหญ่ไม่มีผิดนะเพคะ” หม่าอิ๋นฉิงพูดขึ้นเบาๆ“เพียงแค่...ผ้าพันแผลในมือ กับตุ๊กตาตัวบิดเบียวของนาง...ก็นับว่านางสามา

แล้วก็ผ่านมาอีกวันกับภารกิจ โหดหิน กับแม่ทัพหน้าตาย ยามบ่ายคล้อยของอีกวัน ลมรำเพยแผ่วเบาเหนือสวนหลวง กลีบดอกเหมยปลิดปลิวลอยลงข้างหน้าต่างงดงามเหลือเชื่อ“ท่านแม่ทัพมาแล้วเจ้าค่ะ” ซื่อซื่อวิ่งมาบอกหว่านชิง ที่รีบจัดฉาก อิอิ ระบบ ฉันกำลังทำดีเพื่อโลกนิยาย อย่าลืมแต้มล่ะในตำหนักเหนือเมฆา โต๊ะตำรากลางห้องถูกวางเต็มไปด้วยของหวานเล็กๆ และเอกสารรายงานบ่อปลาคาร์ฟที่แม่ทัพเพิ่งนำมา หว่านชิงรีบฟุบลงกับโต๊ะหนังสือ ใบหน้าเล็กพิงลงกับแขนเรียวบนโต๊ะ ลมหายใจสม่ำเสมอ ริมฝีปากแดงระเรื่อเผยเพียงนิด...และ… มีขนมแปะที่มุมปากเล็กๆ ชิ้นหนึ่ง กลิ่นหอมของขนมอบอวลทั่วห้อง พร้อมกลิ่นกายหอมอ่อนจากผิวลอยล่อใจอยู่ทุกอณู เมื่อเช้าพรมน้ำอบน้ำหอมมาเต็มที่เสียงฝีเท้าหนักแน่นของท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลงเดินเข้ามาเงียบๆ ในมือถือรายงานพร้อมจะกล่าวบางอย่าง แต่พอเห็นนางฟุบหลับ...เขากลับหยุดนิ่งสายตาคมนั้นมองสำรวจใบหน้านุ่มละมุนของหญิงสาวผู้ที่ตนเคยมองว่าช่างเอาแต่ใจ แต่ตอนนี้…นางดูสงบและน่าเอ็นดูอย่างยิ่ง“เหมือนเด็กน้อยไม่เปลี่ยน…นางกินขนมเลอะปากอีกแล้ว…สินะ” ไป๋เหวินหลงพึมพำเบาๆ ขนมชิ้นเล็กที่เลอะที่มุมปาก สร้างความร

ซื่อซื่อวิ่งเข้ามาอย่างร่าเริง“องค์หญิงเจ้าคะ มีคนขององค์หญิงรองเยี่ยนอิงมาส่งขนมเจ้าค่ะ บอกว่าอบสดๆ จากเรือนขององค์หญิงรอง”“หือ…ขนมจากเยี่ยนอิง” หว่านชิงลืมตาขึ้นเล็กน้อยหว่านชิงลุกขึ้นนั่ง ขณะซื่อซื่อเปิดห่อผ้าไหมที่หุ้มกล่องไม้อย่างงดงาม กลิ่นหอมอบอวลลอยออกมาทันที เป็นกลิ่นหอมกรุ่นของงาดำ น้ำผึ้งและกล้วยหอมอบใหม่ๆ “กลิ่นหอมมากเลยแฮะ…” หว่านชิงจ้องขนมในกล่อง ดวงตาเป็นประกายทันทีเจ้าแมวระบบโผล่มาเหนือไหล่ ทำเสียงเหมียวเบาๆ“นายหญิง...ไม่ลองใช้ขวดทดสอบพิษก่อนหรือเจ้าคะ” “จะวางยาข้าทำไมกันล่ะนั่นมันน้องสาวข้านะ” หว่านชิงโบกมือ“พูดแบบนี้ถ้าชักตาตั้งข้าจะไม่ช่วยเลยเชียว”หว่านชิงหัวเราะเบาๆ พลางหยิบขนมขึ้นมาชิ้นหนึ่ง“นี่มันน่าจะเป็นขนมแบบเดียวกับที่เยี่ยนอิงส่งไปให้ท่านแม่ทัพเมื่อวานนั่นแหละมั้ง อาจจะทำส่วนของข้าด้วย”หว่านชิงสูดกลิ่นหอมใส่จมูกด้วยความเคลิบเคลิ้ม ไม่ใช่สิ หอมๆ อุ่นๆ เลยนี่“แถมเยี่ยนอิงก็อ่อนหวาน เรียบร้อยแบบนั้น จะกล้าวางยาข้าเหรอ… ขืนทำแบบนั้นแล้วท่านแม่ทัพรู้ เขาต้องไม่ปลื้มแน่”จากนั้น…หว่านชิงก็ อ้าปากงับขนมเข้าปากทั้งชิ้น พร้อมใบหน้าพริ้มพราย“อื้อ หอม หวาน…

ด้านหลังตำหนักเหนือเมฆาแดดยามเย็นสาดส่องเฉียงผ่านซุ้มต้นหลิว สาดแสงอ่อนละมุนลงบนเรือนผ้าของแม่ทัพไป๋เหวินหลงยืนพิงเสาหิน มือข้างหนึ่งจับด้ามพัดในมือเคาะเบาๆ ราวกับคิดมากเกินไปจะอยู่เฉยได้ สีหน้าขึงขังเต็มไปด้วยความสับสนลึกๆ“เจ้าว่ายังไงกับเรื่องวันนี้” เสียงทุ้มต่ำของไป๋เหวินหลงเอ่ยขึ้นในที่สุดโม่ชิงเหยียนเหลือบตามองเขานิ่งๆ ก่อนจะพูดตอบช้าๆ“หากหมายถึงเรื่องขนมมีพิษ...ข้าคิดว่า ยังตัดสินเร็วเกินไป เรื่องนี้ไม่แน่ชัดว่าจะเป็นคนใน”ไป๋เหวินหลงถอนหายใจเบาๆ ก่อนพยักหน้า“ข้าก็เห็นด้วย...องค์หญิงรองเยี่ยนอิงดูไร้เดียงสาเกินกว่าจะคิดร้าย อีกทั้งยังส่งของโดยใช้ชื่อจริงเช่นนั้น ไม่สมเหตุผลเลยแม้แต่น้อย หากคิดจะวางยาจริง ไยต้องใช้ชื่อของตนเองให้เป็นหลักฐานชัดเจน”ราชครูหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะหมุนตัวก้าวไปช้าๆ อย่างครุ่นคิด แววตาของเขานิ่งลึก ดั่งแม่น้ำที่เงียบสงบแต่เต็มไปด้วยกระแสใต้น้ำ“คำพูดของท่านแม่ทัพ...ก็ฟังขึ้น แต่ลองกลับกัน...” เขาหยุดเดิน แล้วหันกลับมา แววตาคมคายประสานกับสายตาของแม่ทัพ“หากคนทั้งวังคิดเช่นท่าน คิดว่าการใช้ชื่อจริงเพื่อส่งของนั้นเป็นสิ่งที่ไม่มีใครโง่พอจะทำ”“งั้

ณ ตำหนักเหนือเมฆากลางสายลมหนาวที่พัดพาใบไม้ปลิวละล่อง ภายในห้องบรรทมเงียบงันยิ่งกว่าเดิม หว่านชิงนอนนิ่งอยู่บนเตียง ผิวขาวซีดราวหิมะ แม้หลับตาแต่เรียวคิ้วกลับขมวดเข้าหากันเล็กน้อย บ่งบอกถึงความเจ็บปวดที่กำลังรุมเร้า โลหิตยังคงซึมซับจากมุมปากเป็นระยะ ท่ามกลางกลิ่นยาขมปร่าที่อบอวลอยู่ทั่วทั้งตำหนักหมอหลวงชรายืนอยู่ข้างเตียง ใบหน้าเคร่งเครียด มือที่ถือห่อยาสั่นเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่“พิษชนิดนี้…ร้ายแรงกว่าที่คิดไว้มากนัก” เขาเงยหน้าขึ้นมองแม่ทัพไป๋เหวินหลงและราชครูโม่ชิงเหยียนด้วยแววตาหนักใจ “ต้องปรุงยาถอนพิษขึ้นมาใหม่เฉพาะสำหรับองค์หญิงใหญ่ ขืนรอสูตรเดิม อาจสายเกินไป”ไป๋เหวินหลงเงียบงัน สีหน้ามืดครึ้ม ดวงตาคมดุคู่นั้นทอดมองไปยังหว่านชิงที่นอนแน่นิ่งบนเตียง “...คนวางยานี้ ตั้งใจให้หว่านชิงตาย”โม่ชิงเหยียนขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าปกติที่มักจะสงบนิ่งก็คล้ายจะหวั่นไหวขึ้นมาเล็กน้อย “เป็นพิษเย็นแทรกพิษร้อน...ผู้ปรุงพิษต้องมีความรู้มาก และจิตใจอำมหิตโดยแท้”“ใครกันที่ทำเรื่องแบบนี้” เสียงของไป๋เหวินหรงขรึมดั่งเหล็กกล้า แม้ไม่เปล่งอารมณ์ แต่ทุกถ้อยคำล้วนเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง ในขณ