Semua Bab ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ: Bab 21 - Bab 30

บ่ายคล้อยแดดเริ่มอ่อนแรง ตำหนักกลางของฮองเฮาหลันซือกลับคึกคักขึ้นผิดปกติ นางกำนัลทั้งหลายวิ่งวุ่นราวผึ้งแตกรัง ต่างรีบเร่งจัดของให้เรียบร้อยก่อนองค์หญิงใหญ่หว่านชิงจะเสด็จมาถึง ท่ามกลางเสียงทำงานยังมีเสียงซุบซิบนินทาหว่านชิงอยู่เรื่อยๆ ว่ามารอบนี้นางจะสร้างปัญหาอะไรอีกหรือไม่ก็พนันกันว่าหว่านชิงจะมาสายมากไหม และนางจะตำหนิสิ่งที่ฮองเอาเตรียมไว้สำหรับงานนี้ไหม"องค์หญิงใหญ่เสด็จจจ!" เสียงขันทีขานๆ ดังแต่ท่าทีอ่อนน้อม ทำให้นางกำนัลทั้งตำหนักรีบเงียบและก้มตัวถวายความเคารพจนหัวแทบแตะพื้น สีหน้าหลายคนแฝงความตึงเครียด เพราะขึ้นชื่อว่าองค์หญิงใหญ่หว่านชิง แม้แต่ลมผิดทิศก็สามารถกลายเป็นข้อหากบฏได้ในพริบตาแต่วันนี้...กลับแปลกนัก องค์หญิงหว่านชิงมิได้เสด็จล่าช้าเช่นเคย มิได้ฉุนเฉียวหรือเอาแต่ใจทันทีที่มาถึง กลับเดินมาอย่างสงบนิ่ง ดูสง่างามแบบที่คนในตำหนักต้องกลืนน้ำลายด้วยความงุนงง แต่ก้ไม่มีใครกล้าเงยหน้ายังคงก้มหน้านิ่ง แสดงความคารวะ"ถวายพระพรองค์หญิงใหญ่เพคะ" เสียงทุ้มของหญิงวัยกลางคนดังขึ้นอย่างสุภาพนางคือ หม่าอิ๋นฉิง นางกำนัลคนสนิทของฮองเฮา หญิงสูงวัยผู้เคยผ่านร้อนผ่านหนาว เป็นขุนนางฝ่า

หว่านชิงเหมือนเริ่มจับบางอย่างได้แล้ว ข้าไม่ใช่คนโง่ คำพูดพวกนี้ยอมมองเจตนาออก ทุกคนรู้ดีว่าแม่ทัพไป๋เหวินหลงเป็นคนอย่างไร ไม่ชอบพูด ไม่ชอบสุงสิงกับใคร ใครเข้าใกล้มีแต่ถูกเขาผลักไส การพูดแบบนี้กับเขาก็มีแต่จะได้รับปฏิกิริยาตอบกลับเป็นความรำคาญหรือหลีกหนี ฮองเฮาผู้เป็นอีกหนึ่งสายใหญ่ในวังจะไม่รู้ข้อมูลนี้ย่อมเป็นไปไม่ได้ แต่ครั้งนี้ฮองเฮากลับพูดแซวออกมาตรงๆ เหมือนคนโง่ไม่มองหน้าคนฟังทั้งสอง ชัดเจนว่าฮองเฮาแสร้งซื่อเพื่อพูดให้หว่านชิงดูไม่ดีในสายตาแม่ทัพไป๋เหวินหลง ไป๋เหวินหลงในซีรี่ย์ คือบุรุษองอาจแต่ไร้เดียงสาในเรื่องหญิงสาว ไม่ใช่หยิ่ง แต่ไม่รู้วิธีปฏิบัติเมื่อเข้าใกล้หญิงงามต่างหาก เขาจึงมักตอบสนองด้วยการนิ่งเฉย บึ้งตึงและเพราะแบบนั้น เขาถึงมักมองว่าหญิงใดก็ตามที่เข้าหาเขา ย่อมต้องหวังผลประโยชน์หรือหน้าตาเขาแน่ๆ เพราะขนาดเขาไม่ได้ใส่ใจพวกนางพวกนางยังตามเขา และไม่ว่าจะไปที่ไหนท่านแม่ทัพไป๋คนนี้จะต้องทำหน้านิ่งตีหน้าตายเพื่อกันพวกหญิงที่วิ่งเข้าหาเขาออกไปเห้อ... นี่สินะ ความทุกข์ของคนหล่อ ฮ่าฮ่าฮ่าแต่ประโยคของฮองเฮาเมื่อครู่ กลับเหมือนการผลักข้าให้กลับไปเล่นบทนางร้ายผู้ไล่ตื้อแม

ฮองเฮาหลันซือหันไปยิ้มอ่อนโยนให้แม่ทัพหนุ่มผู้เงียบขรึม พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่แฝงความคุ้นเคย“ท่านแม่ทัพไป๋… ยังไงก็ต้องขอบคุณจริงๆ ที่มาร่วมวันนี้” ฮองเฮาหลันซือยิ้มจางๆ ดวงตาเปี่ยมด้วยความใส่ใจ “นึกว่าแม่ทัพเพิ่งกลับจากด่านชายแดน คงต้องวุ่นวายกับงานราชการ ไม่มีเวลามาพบข้าเสียอีก”ไป๋เหวินหลงพยักหน้าช้าๆ สีหน้าสงบเงียบไม่เผยความในใจ ดวงตาคมทอดมองไปยังจอกชาเบื้องหน้า“ข้าน้อยเพิ่งจะกลับจากชายแดนตั้งใจจะมาถวายพระพรหากแต่รอเวลาที่เหมาะสม” สายตานิ่งเฉยไมไ่ด้แสดงว่ารู้สึกเช่นไรฮองเฮาไม่ได้สนใจในความเย็นชานั้น กลับยิ้มอย่างอ่อนโยนยิ่งขึ้น น้ำเสียงแฝงความกังวลชัดเจนขึ้นมาเมื่อเอ่ยต่อ“ที่ด่านชายแดน… เป็นเช่นไรบ้าง? ท่านลุงซ่งอี้ซานของข้า เขาเป็นอย่างไรบ้าง หวังว่าสถานการณ์ที่นั่นจะไม่ทำให้เขาลำบากมากนัก…”แม่ทัพหนุ่มพยักหน้าเบาๆ อีกครั้ง ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงเรียบแต่หนักแน่น“สถานการณ์ที่ชายแดนข้าน้อยจัดการจนเรียบร้อย ตอนนี้สงบสุขดี การไปครั้งนี้ของท่านซ่งอี้ซานเป็นเพียงการตรวจเยี่ยมและเปลี่ยนผลัดหน้าที่ของข้า คงไม่ลำบากนักสำหรับท่านซ่ง”ฮองเฮาพยักหน้าอย่างคลายใจ จิบชาช้าๆ แล้ววา

ก่อนหน้านี้…ใต้เงาไม้ที่ทอดยาวข้างทางเดินในสวนหลวง หว่านชิงและหยางหลินเดินเคียงกันด้วยจังหวะก้าวที่แสนสบายอารมณ์ ลมเย็นพัดแผ่วผ่านปลายแขนเสื้อ หว่านชิงเหลียวไปมองน้องชายที่กำลังเดินพลางเตะหินก้อนเล็กเล่นอย่างคนที่อารมณ์ดี แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเจือยิ้ม“หยางหลินน้องรัก เจ้าเอาของขวัญของพี่ไปให้เขารึยัง?”หยุดเดินครู่หนึ่ง พลางเอียงคอถามอย่างฉงน หยางหลินนิ่งคิด“พี่สาวหมายถึงหยกใช่ไหม” หว่านชิงพยักหน้าขึ้นลง“หรือว่า...ท่านแม่ทัพเขาไม่ชอบหยกกันนะ? ทำไมดูเหมือนเขาโกรธข้าเลยล่ะ?”หยางหลินเหลือบมองพี่สาวก่อนถอนหายใจเบาๆ ตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความเข้าใจ“ให้ไปแล้วขอรับท่านพี่...ที่ดูเป็นแบบนั้นไม่แน่ว่าเพราะถูกบังคับให้งานเลี้ยงน้ำชา” เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนพูดต่อ “ความจริงแล้ว...ท่านน้านะน่ะ เขาไม่ชอบที่จะวุ่นวายกับใครเท่าไร”“อ้อออ~” หว่านชิงลากเสียงยาวอย่างเข้าใจ ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ อย่างยอมรับในนิสัยเฉพาะตัวของอีกฝ่าย แต่ทว่า...ฟึ่บ!เสียงกระทบกันของลมและร่างกายดังขึ้นโดยไม่มีสัญญาณเตือนใดๆ เงาร่างหนึ่งพุ่งวูบออกจากพุ่มไม้ด้านข้าง มือสังหารในชุดดำทะยานเข้าหาหยางหลินด

เสียงฝีเท้ากระแทกพื้นหินดัง ตึง ตึง ตึง ก่อนจะชะงักลงฮ่องเต้หลี่เซวียนเป็นมายืนอยู่หน้าห้อง สีหน้าแปรเปลี่ยนรวดเร็วจากความโกรธเมื่อครู่ กลายเป็นความตระหนกเต็มสองตา ได้ยินเสียงสะอื้นกระซิกๆ จากภายใน“ราชครูโม่ก็อยู่ด้วยรึ” ฮ่องเต้เอ่ยขึ้นอย่างตกใจเบาๆ ดวงตาสีเข้มปรายมองไปยังโม่ชิงเหยียนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักเหมือนเพียงแค่เผลออุทานออกมาเท่านั้น เพราะเสียงของหว่านชิงจากในห้องยังคงสะอึกสะอื้นไม่ขาดสาย“ลูกพ่อ! เจ้าเป็นอะไร บาดเจ็บตรงไหน ออกมาให้พ่อดูเร็วเข้าสิ!” เสียงของฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้เจือร้อนรนราวคนสติหลุดโม่ชิงเหยียนรีบขยับถอยห่างออกไปเล็กน้อย ยกมือประสานหลบให้ทางอย่างสุภาพ ปล่อยให้ฮ่องเต้ผู้เป็นบิดาได้เข้าใกล้ประตูมากขึ้นขบวนข้ารับใช้ก็ทยอยตามมาถึงบางคนถึงกลับหยุดหอบตรงนั้น เสียงฝีเท้าดังปนความวุ่นวายแน่นขนัด มาตามหลังอีกเป็นขบวน หัวหน้าหมอหลวงคนสนิทขันทีเฒ่าจือกงและเหล่าองครักษ์นางกำนัลต่างทะยานมาพร้อมกันอย่างรีบร้อนบานประตูไม้ค่อยๆ แง้มออกเล็กน้อย“ชิงเอ่อร์!”ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้รีบยื่นมือออกไปดันประตูให้เปิดออกจนสุด ดวงตาแทบลืมกะพริบเมื่อเห็นภาพลูกสาวคนโตของตนน้ำตานองหน้าดวง