All Chapters of ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ: Chapter 31 - Chapter 40

“ข้าไม่เลิกข้องแวะกับพี่หว่านชิงหรอกท่านแม่ท่านอย่าห้ามข้าเลย”เสียงของหยางหลินแม้ยังแผ่วเบาเพราะพิษบาดแผล แต่กลับหนักแน่นจนทั้งห้องเงียบกริบหยางหลินหอบหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วกัดฟันแน่น ข่มความเจ็บจากบาดแผลพลางจับมือกุ้ยเฟยหยุนชินแน่นขึ้น“พี่หว่านชิง…คือพี่สาวที่ดีที่สุดของข้า” สายตาที่หยางหลินมองมารดาเต็มไปด้วยความดื้อรั้นปนเว้าวอน กุ้ยเฟยหยุนชินนิ่งงัน ดวงตาสั่นระริก น้ำตาร่วงลงอีกครั้ง กุ้ยเฟยหยุนชินส่ายหน้าช้าๆ ราวคนที่ใจแตกสลาย“เจ้าพูดเช่นนี้กับแม่ของเจ้าได้อย่างไร หยางหลิน…นางเป็นใครกัน…เจ้ารู้จักนางแค่ไม่กี่ปี เจ้ากลับเชื่อนางมากกว่าแม่ที่อุ้มท้องเลี้ยงเจ้ามายี่สิบปีเช่นนี้หรือ…” นางเอื้อมมืออีกข้างแตะแก้มลูกชาย หยางหลินนิ่งไปเล็กน้อย แต่ไม่ยอมลดสายตาบรรยากาศรอบห้องเงียบงันจนแทบได้ยินเสียงหายใจของคนทั้งสามไป๋เหวินหลงยืนกอดอก มองสลับระหว่างหลานชายกับพี่สาว น้ำเสียงที่ดังขึ้นเบาและแผ่วราวถอนลมหายใจจากใจจริง“เรื่องนี้…พี่หญิงท่านจะต้องให้เวลาหยางหลิน เขาเองก็โตพอที่จะตัดสินใจด้วยตัวเอง”ไป๋เหวินหลงส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบขมับท่ามกลางความเงียบนั้น กุ้ยเฟยหยุนชินหันไปพยั

เจ้าระบบแมวน้อยยังลอยไปลอยมาอยู่ในห้องอย่างอารมณ์ดี ขนฟูขาวพองๆ แววตาสองสีเป็นประกายละมุนละไม เสียงเล็กสดใสเอ่ยขึ้นอย่างภาคภูมิ“ขอบคุณองค์หญิงใหญ่ที่ทำงานหนัก~ ระบบจึงสามารถมีร่างจริงๆ บนโลกใบนี้ได้ก็เพราะคะแนนที่องค์หญิงใหญ่สั่งสมมานั่นล่ะเจ้าค่ะ!”หว่านชิงตาโตอย่างสนใจ ก่อนจะเอื้อมนิ้วจิ้มลงกลางพุงนุ่มๆ ของเจ้าแมวที่นอนหงายลอยอยู่กลางอากาศ“อ๊ะ...สัมผัสได้จริงด้วย นุ่มมากๆ …” หว่านชิงมองเจ้าแมวด้วยดวงตาเป็นประกาย“ขอกอดได้มั้ยอ่า~”เจ้าแมวระบบพยักหน้าหงึกๆ อย่างไม่ใส่ใจนัก...แต่ไม่ทันขาดคำ เจ้าแมวขาวปลิวไปตามแรงของหว่านชิง หว่านชิงคว้าตัวของมันมากอดแน่นทันที “อร๊ายยยย~ คิดถึงแมวจังเลย! ดูซี่ ตัวนู้มมมมนุ่ม ฟูจังเลยยยย ดีมาก อัปเกรดนี้ถูกใจข้าอย่างแรง เอาไปเลย ร้อยดาวเต็มมม”ระบบแมวๆ ถูกกอดฟัดซ้ายฟัดขวา ซุกหน้าซุกหลัง ขนฟูชี้กระเซอะกระเซิงเป็นแผงดั่งถูกสายฟ้าแลบพาดผ่าน แมวทั้งตัวดูเหมือนผ่านสมรภูมิรบมามากกว่ามาอัปเกรดตัวเอง...แม้ว่าตอนแรกมันจะลอยตัวอย่างสง่างามดังสัตว์เทพก็ตาม ตอนนี้กลับดูเหมือนแมวเบื่อโลกที่ถูกเด็กห้าขวบจับเล่นจนจะกลายเป็นพรมขนสัตว์“...”หว่านชิงหัวเราะแหะๆ พลาง

เจ้าแมวระบบก็กะพริบตาสองสามครั้งก่อนพูดต่อ“อ้อ อีกอย่าง องค์หญิงใหญ่มีแต้มสะสมถึง 150 แต้ม จากวันนี้ไป ข้าน้อยระบบแมวๆ จะคอยอยู่ข้างกายเป็นผู้ช่วยขององค์หญิงใหญ่ตลอดเวลา เพราะฉะนั้น…พรุ่งนี้เช้าองค์หญิงใหญ่ต้องสั่งข้าวเผื่อข้าน้อยด้วยนะเจ้าคะ และหาตำแหน่งให้ข้าน้อยในวังแห่งนี้ ที่จะไม่ถูกคนอื่นฟัดเสียหาย เพราะตอนนี้คนอื่นๆ ในโลกนี้สามารถเห็นและสัมผัสข้าน้อยได้แล้วเจ้าค่ะ”มันพูดหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ ก่อนจะกระโดดลงจากโต๊ะเขียนหนังสือ เดินลากเท้าข้ามผืนพรมอย่างเกียจคร้าน แล้วกระโดดขึ้นแท่นนอนด้วยท่าทางเป็นเจ้าบ้านวนไปวนมาอยู่สองสามรอบ ก่อนจะทิ้งตัวนุ่มๆ ลงตรงกลางอย่างสง่าผ่าเผย แล้วหลับตาพริ้มราวกับไม่ใช่ระบบ แต่เป็นแมวบ้านกินดีอยู่ดีมาแต่กำเนิดหว่านชิงถอนหายใจ กลอกตาแรงอย่างสุดกลั้น รีบเก็บตำราซ่อนไว้ในชั้นตามเดิม ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินกลับมาหาแท่นนอน“ตัวติ๊ดเดียวทำนอนกินที่ไปได้…”หว่านชิงบ่นพลางใช้ปลายนิ้วเขี่ยๆ เจ้าแมวที่ตอนนี้กลายเป็นขยะเปียกๆ นิ่มๆ ตัวอ่อนตัวย้วยไปไว้ข้างๆ แท่นนอนแทนตำแหน่งกลางที่มันยึดไว้“ขืนข้านอนเบียดเจ้าคงกลิ้งหล่นพื้นแน่”เจ้าแมวไม่ตอบ แ

แขนข้างกอดกระบี่ส่วนอีกข้าง… แทบจะกำหมัดแน่นเหมือนต้องสะกดใจไม่เดินหนีออกไปอีกครั้ง “อะข้าได้กลิ่นสำนึกผิดหรือเปล่าน้ามันหอมสิ้นดี ท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลง...” หว่านชิงที่นั่งอยู่บนตั่งไม้ข้างโต๊ะน้ำชาเงยหน้าขึ้นมา ดวงตากลมโตกะพริบถี่เล็กน้อยราวกับยังงุนงงว่า ใครเอาเกลือกองโตมากองไว้กลางตำหนักก็อาภรณ์ที่สวมใส่ขาวราวกับซักมาสักสิบน้ำได้กระมังแมวระบบที่อยู่บนตักนางส่งเสียง “เหมียว” หนึ่งที แบบงง ๆ คล้ายจะบอกว่า มนุษย์ผู้นี้...พลังงานเศร้าซึมรุนแรงมาก ควรให้คุกกี้เสี่ยงทายหรือไม่?ไป๋เหวินหลงเงยหน้าขึ้นสบตาหว่านชิงแวบหนึ่ง แล้วรีบหลบตาทันทีเหมือนโดนแสงอาทิตย์แผดเผา... หรืออาจแค่รู้สึกผิดจนต้านรัศมีหว่านชิงไม่ไหว“ข้า...” เขาเริ่มพูด น้ำเสียงต่ำและแหบแห้งราวกับนกกระเรียนแก่ที่เพิ่งโดนฝนซัดทั้งคืน “ข้ามา…เพราะบัญชาฝ่าบาท.”“อ้อข้าเองก็ได้ยินว่าเสด็จพ่อบัญชาว่าอย่างนั้น” หว่านชิงพยักหน้ายิ้มๆ ดวงตาไม่ได้แสดงความโกรธ แต่รอยยิ้มนั่น...เหมือนกำลังพิจารณาว่า จะเอาคืนด้วยขนมหวาน หรือเข็มเย็บผ้าแม่ทัพไป๋เหวินหลงกอดกระบี่แน่นขึ้นกว่าเดิม เงียบไปสามวินาทีก่อนจะถอนหายใจยาวเป็นห้วงเหลือบมองแล้วก็ห

ฮองเฮาหลี่หลันซื่อยิ้มอ่อน พยักหน้าเบา ๆ ให้หม่าอิ๋นฉิงที่ยืนรออยู่เงียบ ๆ ด้านข้าง“ไปเตรียมของที่ข้าสั่งให้เรียบร้อย” (หมายถึงงานที่สั่งให้ไปทำ) หม่าอิ๋นฉิงรับคำ เงียบงัน ก้มศีรษะถอยหลังออกจากห้องไปอย่างนอบน้อม ปล่อยให้เพียงแม่ลูกได้พูดคุยกันในความเงียบอ่อนโยนของตำหนักหรูหลี่หลันซื่อหันกลับมา กวักมือเบา ๆ เรียกเยี่ยนอิงด้วยแววตาเปี่ยมห่วงใย“มานี่มา เจ้าเข้ามาให้แม่ดูหน่อยสิลูก”เยี่ยนอิงรีบก้าวเข้ามานั่งเคียงกับมารดาอย่างว่าง่ายหลี่หลันซื่อประคองมือนางเบา ๆ เหมือนอยากสัมผัสให้แน่ใจ“มีคนมารายงานแม่ว่าเจ้าโดนลอบสังหาร แม่ตกใจมาก กังวลทั้งวัน คิดจะออกไปหาด้วยตนเอง…เจ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่?”เสียงของนางนุ่มนวลดั่งม่านน้ำไหล ละเอียดประณีตจนน้ำตาแทบจะกลั่นออกมาเยี่ยนอิงส่ายหน้าเบา ๆ “ท่านแม่ ลูกสบายดีเจ้าค่ะ”รอยยิ้มบางผุดขึ้นมาบนใบหน้า“เมื่อวานโชคดีที่มีท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลง… เขาเข้ามาช่วยทันเวลา ลูกถึงไม่เป็นอะไรเลย”“ดีแล้ว…”หลี่หลันซื่อพยักหน้าเบา ๆ ขณะนิ้วยาวเรียวงามยังเคลื่อนลูกประคำในมืออย่างไม่ขาดสายริมฝีปากยังคงแต้มยิ้มอ่อน แม้แววตาจะยากอ่านก็ตามที“วันนี้กลับมาเร็วนัก” นา