All Chapters of The Return Of The Abandoned Ex-Wife: Chapter 171 - Chapter 180

“My wife called me?” Bumukas ang pintuan ng silid at bumungad ang nakangising mukha ni West. Nakasuit pa rin ito pero bahagyang magulo ang suot na necktie at nakabukas ang iilang butones ng kanyang polo sa bandang dibdib.Naniningkit ang mga mata ni Amber nang makita ang lalaki. Hindi siya nag-atubiling lapitan ito at isang malakas na sampal ang bumungad kay West—kasunod pa ng sunod-sunod na suntok, dala ng nag-uumapaw na galit at poot.Napawi ang ngisi sa mukha ng lalaki.Nakaramdam man ng pananakit at pagkamanhid ang mga kamay ay hindi alintana iyon ni Amber. Mailbas man lang niya ang sakit, inis at galit na nararamdaman.“Nahihibang ka na ba?!” sigaw ni Amber, nanlalaki ang mga mata, puno ng pagkasuklam. “Ikaw ang may kagagawan ng aksidente, ‘di ba?! At ng mga lalaking kumidnap sa’kin?! Hindi mo man lang ba naisip na baka may masaktan? Masugatan? O, mas malala—mamatay?! Sa sarili mong kagagawan!”Napabasa ng labi si West, lasap ang dugo sa dulo ng bibig niya mula sa pananakit ni Am

Matapos na makuha ni Amber ang cellphone ni Jacob ay agad niyang tinawagan si Natasha. Lumipas ang mga oras ay hindi nagpakita si Amber, kaya labis ang kaba ng kanyang naramdaman habang nasa loob ito ng airport. She tried to contact her but she can’t be reached. Kaya nang may tumawag sa kanya ay agad niyang nasagot ng walang paligoy-ligoy.“Asha,” wika ni Amber sa mahinahong boses kahit abot-abot na ang kabang nararamdaman.“Amy!” naiiyak na sigaw ni Natasha mula sa kabilang linya.“Kumusta? Did that psychopath named Lee do anything to you?” Mahina at mabilis nitong saad.“I’m fine,” malumanay ang boses ni Natasha, pero may bahid pa rin ng panginginig.“What about you? You didn’t get on the plane?”At this time, dapat nasa loob na sila ng eroplano patungong Paris, pero dahil sa pakulo ni West ay naudlot iyon.Nang marinig ni Natasha ang tanong ni Amber ay bigla itong nag-init ng ulo. “Bakit pa sasakay?!” sigaw niya. “That West Lee must be sick! His people went to the airport and took

Bago pa makalingon si Amber, mabilis na kinuha ni West ang cellpohone niya. Sa balkonahe, nakatayo si West sa likod ng upuang kinauupuan ni Amber. Kalma niyang fina-flip ang screen ng phone gamit ang hinlalaki, pero nakita nilang ended na agad ang tawag sa kabilang linya.Hindi siya nagpakita ng reaksyon. Tahimik lang niyang muling dinial ang number.Beep. Beep. Walang sumagot. Walang nag-end ng call—hanggang sa kusa itong naputol. Ganito raw palagi tuwing tumatawag siya.“Tsk. That’s so rude,” sarkastikong sabi niya, isinantabi ang phone.“Anong ginagawa mo?” galit na tanong ni Su Yunmian habang tumayo mula sa upuan. Halatang naglalagablab ang mata niya habang nakatitig sa lalaking walang sense of boundaries.West only gave her a faint smile, full of arrogance and twisted concern. “I’m just worried, Amber. Baka lokohin ka na naman ng iba. So this time… I’ll handle it for you.”Imbes na umatras, lumapit pa si West. Napaatras naman si Amber nang kusa, hanggang sa ang likod niya’y tumam

Huminga ng malalim si Natasha bago muling magsalita. “Can we just trust Jael Yoshiro on this one, Amber?”Tahimik na nagbago ng posisyon si Amber. Mula sa pagkakaupo ay dahan-dahan siyang humiga sa malamig na sahig ng kwarto, nakatitig sa mataas na kisame, habang hawak pa rin ang cellphone sa may tainga. Walang emosyon sa kanyang mukha, pero ang bigat ng puso niya’y hindi maitago sa kanyang tinig.“How do you cooperate then?” tanong niya sa malumanay na boses, halatang pagod at wala nang lakas makipagtalo.Hindi na rin siya tumutol pa. Alam niyang may dahilan si Natasha sa bawat hakbang nito. Her friend might be impulsive at times, but never careless. Hindi magiging abogado si Natasha Ferrer kung madali siyang lokohin o bitbitin sa mga pain ng kalaban.Maya-maya pa ay nagsimula nang ikuwento ni Natasha ang naging usapan nila ni Jael Yoshiro noong nagpunta ito sa bahay ni Amber kahapon.“As Jael said, he still needs to lay low for now,” panimula ni Natasha. “While hiding, kinakausap niy

SA MASTER’S BEDROOM.Gaya ng mga nagdaang pagkain, si Manang Jiji na naman ang naka-assign upang subuan si Amber. Palitan sila ni Aling Rosa, o kung sinong available sa mga katiwala ng villa. Tahimik ang buong silid habang maingat na isinusubo ni Manang Jiji ang ulam, pero kahit walang salita, alam ng matanda na may mabigat na bumabalot kay Amber.Nasa mga mata pa lang ng babae—malalim, wala sa focus, parang malayo ang iniisip. Alam iyon ni Manang Jiji, ngunit hindi siya kailanman nagtangkang magtanong. Hindi niya puwedeng pangunahan ang damdamin ng maybahay ng amo.Ngunit hindi mapigilan ni Manang Jiji ang magsalita.“Alam mo namang may makakausap ka sa bahay na ito, iha,” wika ng matanda.Pilit na ngumiti naman si Amber. “Alam ko ho, Manang.”Ngumiti si Manang Jiji. “Ngiti ka na, hindi na kita nakikitang ngumingiti, Amber.”Napakagat ng labi si Amber saka ito yumuko, pilit tinatago ang sakit na nararamdaman.“Amber,” patuloy ni Manang Jiji, “isang uri ng fossilized resin ‘yan. Matiba