Semua Bab หวงรักเมียเก่า#เฮียองศา: Bab 31 - Bab 40

เมื่อเห็นว่าเธออุ้มร่างลูกชายขึ้นไปพักผ่อนบนชั้นสองแล้ว ร่างสูงจึงเดินมาทิ้งตัวลงบนโซฟาก่อนค่อยๆ เอนหลังพิงนั่งยิ้มกริ่มกับตัวเองอยู่คนเดียว ขณะสายตาทอดมองฝนข้างนอกหน้าต่างบานเล็กที่ยังคงตกหนักอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเร็วๆ นี้ แต่ผ่านไปเพียงไม่กี่นาทีต่อมา ขณะที่นั่งมองสายฝนเพลินๆ อยู่พักหนึ่งนั้น ชายหนุ่มที่แบกความเหนื่อยล้าจากการตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อเร่งขับรถถ่อมาถึงที่นี่ ทำให้ร่างกายเขาเริ่มอ่อนแรงลงโดยอัตโนมัติ ก่อนที่ร่างค่อยๆ เอนตัวนอนลงบนโซฟา เปลือกตาคมก็ค่อยๆ หย่อนลงอย่างช้าๆ จนกระทั่งปิดสนิทและเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัวในที่สุด “ฟี้~” บนชั้นสอง ทว่าในระหว่างที่ชายหนุ่มเคลิ้มหลับเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว คนที่พักผ่อนอยู่บนชั้นสองของบ้านกลับยังคงนอนพลิกตัวไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ข้างกายลูกชายที่นอนหลับสนิทแล้วอีกคน พรึ่บ พรึ่บ 22.45น.นี่ก็เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้วที่หญิงสาวยังคงนอนไม่หลับสักที แม้เธอจะพยายามข่มตาหลับแล้วแต่ก็เหมือนจะดูไร้ประโยชน์ อาจจะเป็นเพราะว่าคืนนี้มีบุคคลอื่นมานอนในบ้านเพิ่มอีกคนเช่นเดียวกับคำพูดของเขาในวันนี้ยังวนเวียนติดอยู่ในหัวเธอไม่จางหายจนกระทั่งถึงตอนน

20.15น. เวลาล่วงเลยจนกระทั่งมาถึงยามค่ำ หลังจากเผลอลืมเล่นสนุกกันมาทั้งวัน ตอนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ชายหนุ่มต้องยืนอยู่หน้าประตูรั้วบ้านกล่าวลาหญิงสาวและลูกชายตัวน้อย ฟอด ฟอด ฟอด~ แต่ก่อนเดินทางกลับ ร่างสูงก็ยังไม่ลืมที่จะนั่งย่อตัวลงมาหอมแก้มนุ่มนิ่มไปสองสามฟอด ฝ่ามือหนายกมือขึ้นลูบศีรษะลูกชายเบาๆ และกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พรุ่งนี้พ่อจะซื้อขนมกับของเล่นมาฝากอีกนะ” “ขอบคุณฮะพ่อ” ได้ยินดังนั้น ดวงตากลมโตเบิกตากว้างเป็นประกายอย่างดีใจ ก่อนรีบโผล่เข้ากอดร่างคนเป็นพ่อแน่นพร้อมกล่าวขอบคุณ โดยที่มีหญิงสาวซึ่งยืนมองภาพตรงหน้านิ่งด้วยความรู้สึกหวั่นไหวอยู่ภายในใจลึกๆ “ดูแลแม่ด้วยนะระหว่างที่พ่อไม่อยู่ หนูอย่าซนนะลูก พ่อคิดถึงหนูนะ” “ฮะพ่อ ผมก็คิดถึงพ่อเหมือนกันฮะ” ไม่นานหลังจากล่ำลากันพอให้หายคิดถึง แต่นัยน์แววตาของทั้งคู่กลับยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ เมื่อจำต้องแยกจากกันอย่างไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ เช่นเดียวกับอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นที่ค่อยๆ ถูกคลายออก จากนั้นร่างสูงจึงลุกขึ้นยืนแล้วหันมาสบตากับหญิงสาวที่ยืนมองพวกเขาโดยไม่พูดอะไร พร้อมกับเผยรอยยิ้มบางๆ ส่งให้กับเธอ “กอหญ้า พี่ก

คำถามที่เป็นเหมือนสายฟ้าผ่าจู่โจมมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้ใบหน้าหล่อชาวาบเผือดสีลงในพริบตา หัวใจเขาบีบตัวแน่นจนพูดอะไรไม่ออก คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะรู้เรื่องนี้ ซึ่งไม่ต่างจากหญิงสาวที่กลั้นหายใจรอฟังคำตอบจากเขาอย่างตื่นเต้นจนหัวไหล่เกร็งเช่นเดียวกัน “พี่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง…” เขาเอ่ยถามกลับเสียงสั่นเบาๆ อย่างกระวนกระวาย ขณะร่างกายสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ “ต้นหน คือพี่ไม่ได้ตั้งใจให้เธอคิดมากนะ แต่ที่พี่ถามแบบนั้นเพราะพี่มีความจำเป็นจริงๆ ที่ต้องรู้เรื่องนี้ว่ามันเป็นยังไงกันแน่?” เธอรีบเอ่ยปากอธิบายให้หนุ่มรุ่นน้องเข้าใจถึงจุดประสงค์ เมื่อเห็นว่าเขาดูตื่นตระหนกกับคำถามนี้เกินไป และเกลี้ยกล่อมให้เขาใจเย็นลง “ต้นหนใจเย็นๆ นะ พี่เข้าใจว่าเธอคงลำบากใจมากที่จะพูด” แต่หลังจากฟังหญิงสาวพูดจบ ความตื่นตระหนกและกระวนกระวายใจในช่วงเวลาสั้นๆ ของหนุ่มรุ่นน้องก็ค่อยๆ สงบลงอย่างช้าๆ จนเริ่มกลับมาสู่สภาวะปกติ ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าสลดขึ้นมาแทน จนกระทั่งผ่านไปสักพักหนึ่ง หนุ่มรุ่นน้องที่นั่งก้มหน้านิ่งเงียบไปพักใหญ่ เขาได้แอบถอนหายใจออกมาอย่างข่มกลั้นอารมณ์ ก

หลังจากสิ่งที่ค้างคาในใจมานานถูกคลี่คลายลงแทบหมด คนทั้งสองที่นั่งเศร้าใจอยู่พักใหญ่ก็ต่างเริ่มกลับมาสดใสเช่นเดิมอีกครั้ง “พี่ขอบคุณเธอมากนะต้นหน ที่ช่วยแนะนำให้พี่คิดอะไรหลายๆ อย่างได้มากขึ้น” เธอกล่าวขอบคุณออกมาจากใจจริง เพราะถ้าหากไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนชี้ทางให้เธอคิดและไตร่ตรองในหลายๆ เรื่องได้ ป่านนี้เธอก็คงยังหาทางออกไม่เจอและปัญหาทางใจทุกอย่างก็คงจะคารังคาซังอยู่เช่นเดิมต่อไป “ผมบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไรเลยครับ พี่ไม่ต้องขอบคุณผมเลย คนที่พี่ควรจะขอบคุณก็คือตัวพี่เองมากกว่า ที่สามารถแก้และผ่านไปได้ด้วยตัวเองได้” “นั่นสินะ…” ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะกล่าวมาเช่นนั้น แต่ลึกๆ หญิงสาวก็อดมองหนุ่มรุ่นน้องด้วยแววตาอบอุ่นเปี่ยมไมตรีอย่างรู้สึกขอบคุณไม่ได้ เพราะอย่างน้อยๆ คำพูดน้องชายที่ดีที่สุดเช่นเขาก็ทำให้เธอสบายใจจากเดิมและเริ่มมีชัดเจนในหลายๆ อย่างมากขึ้น เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่สบตามองมาด้วยความรู้สึกหลากหลายทั้งเศร้าใจและยินดีกับการเริ่มต้นรักครั้งใหม่ของเธอเหมือนกัน แต่เพื่อไม่ให้สถานการณ์กลับมาอึดอัดเขาจึงเลือกที่จะทำทีเปลี่ยนเรื่องพูดคุยไม่ให้ตัวเองช้ำใจไปมากกว่านี้ “ว่าแต่พี่กลับ

ตึก! ตึก ตึก! พรึ่บ! “กอหญ้า เธออยู่ไหนกอหญ้า ตอบพี่หน่อยกอหญ้า สิงหาลูกอยู่ไหน!!” ท่ามกลางเปลวเพลิงอันร้อนระอุที่กำลังลุกโชนอย่างรุนแรง คนตัวสูงได้วิ่งฝ่าแบบไม่คิดชีวิตเข้ามาจนกระทั่งมาถึงยังส่วนของหน้าประตูทางเข้า เขาหันซ้ายขวาพยายามกวาดสายตามองพร้อมตะโกนเรียกหาหญิงสาวด้วยความตื่นตระหนกอย่างหนัก เป็นห่วงกลัวว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝันกับเธอและลูก“พี่ ฉันอยู่ตรงนี้ค่ะ ฉันกับลูก แค่ก เราอยู่ตรงนี้!” แต่ในขณะนั้นเองเสียงที่คุ้นเคยของหญิงสาวก็เอ่ยดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ดึงความสนใจให้ชายหนุ่มต้องหันขวับกลับไปมอง ก่อนเธอจะปรากฏตัววิ่งออกมาจากภายในตัวบ้านพร้อมกับร่างลูกชายในอ้อมอก “กอหญ้า!!” เพียงแวบแรกที่ได้เห็นว่าหญิงสาวกับลูกชายยังปลอดภัย หัวใจชายหนุ่มก็กระตุกวูบอย่างแรง เขาเบิกตากว้างพร้อมตะโกนเรียกเธอด้วยความตื่นตระหนกและไม่รอช้าที่จะสาวเท้าวิ่งฝ่าเข้าไปช่วยเธอกับลูกชายในทันที ตึก! ตึก! ตึก! “แค่ก แค่ก แค่ก” กลุ่มควันไฟที่ก่อตัวอย่างหนาแน่นทำให้หญิงสาวยังคงไอสำลักไม่หยุด เช่นเดียวกับอายความร้อนจากกองเพลิงเริ่มพานให้สายตาของเธอเริ่มเกิดอาการพร่ามัว แต่ด้วยสัญชาตญาณของความเป็นแม่เ