All Chapters of หวงรักเมียเก่า#เฮียองศา: Chapter 1 - Chapter 10

ผับCKกริ่งในยามค่ำคืนเสียงแก้วกระทบกันดังก้องไปทั่วบาร์ระดับไฮเอ็นซึ่งมีลูกค้าวีวีไอพี พวกเขาอยู่รอบๆ บาร์และโต๊ะสนทนาทั้งเต้นปลดปล่อยกันอย่างสนุกสนานตามจังหวะเพลงแดนซ์มันๆ กันอย่างมีชีวิตชีวา ท่ามกลางกลิ่นหอมของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และควันซิการ์ลอยอบอวลในอากาศ สร้างบรรยากาศที่รื่นเริงเย้ายวนใจภายใต้แสงนีออนหลากสีสัน ราวกับว่าทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนกับหลุดเข้าไปในอีกโลกใบหนึ่งเช่นเดียวกับร่างสูงหุ่นดีมาตรฐานชายไทย หนุ่มรูปหล่อใบหน้าคมเข้มเบ้าโครงหน้าฟ้าประทาน ‘องศา’ อายุ26ปี ซึ่งหลายๆ คนในแวดวงมักจะรู้จักในนาม ‘เฮียองศา’ เจ้าพ่อเงินกู้นอกระบบ เงินร้อน ดอกร้อยละ30 กำลังนั่งดื่มสำราญอยู่กับ ‘ภาคิน’ รุ่นพี่ รูปร่างสูงหุ่นดี ใบหน้าหล่อเหลาทรงเสน่ห์ไม่แพ้กัน อีกหนึ่งฉายาเขาก็คือตัวพ่อคลาสโนว่า ดีกรีด้านคารมไม่เป็นสองรองใครชวนให้สาวๆ ไม่ว่าใครที่เผลอใจให้เขาแล้วต่างก็ต้องตกหลุมพรางลมปากหวานจนโง่หัวไม่ขึ้นทั้งสองรู้จักและสนิทกันมากมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแห่งเดียวกันจนกระทั่งมาถึงตอนนี้ ภาคินเป็นเจ้าของผับCK แห่งนี้ที่เปิดเป็นเพียงแค่ฉากบังหน้าทางธุรกิจเพื่อไม่ให้เป็นที่น่าสงสัยหรือจับตามอง

หมับ!“อ๊ะ!?” หญิงสาวหลุดร้องเสียงหลงออกมาอย่างตกใจ เมื่อทันทีที่ชายหนุ่มเดินมาถึง เขาได้เอื้อมฝ่ามือหนาเข้ามาคว้าท่อนแขนเรียวเล็กและกระชากร่างเธอให้ลุกออกจากหน้าตักชายมีอายุคนดังกล่าวโดยไม่ทันตั้งตัว ก่อนดันตัวเธอให้มาหลบด้านหลังร่างเขาราวกับเป็นเกราะกำบังความปลอดภัย“เฮ้ยย! ไอ้หน้าอ่อน มึงเป็นใครวะ ยัยเด็กนั่นคนของกูนะ…”ผลั๊ว!!“โอ๊ย!!”ยังไม่ทันให้ชายมีอายุวางอำนาจบาตรใหญ่พูดจาโวยวายไม่พอใจจบประโยค หมัดหนักๆ ของชายหนุ่มก็ได้พุ่งใส่เข้าไปที่ใบหน้าอีกฝ่ายเต็มแรงทันที จนร่างท้วมเสียหลักเซล้มลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นอย่างหมดสภาพในเวลาต่อมา ท่ามกลางสายตาของคนหมู่มากภายในบาร์ที่ยืนมองดูเหตุการณ์ไม่มีใครกล้าพูดอะไร แต่เพียงแค่หมัดเดียวสำหรับชายหนุ่มอย่างองศามันจะไปสาแก่ใจได้ยังไง เขายกหมัดหนักขึ้นและกระแทกเข้าไปที่เบ้าหน้าอีกฝ่ายอีกครั้งโดยไม่ยั้งแรง ราวกับว่าคลื่นอารมณ์โกรธภายในใจกำลังปะทุดุเดือดและต้องการหาที่รองรับระบายมันออกมาให้หมด จนเลือดสีแดงสดไหลออกมาสาดกระเซ็นไปทั่วใบหน้าปูดบวมของอีกฝ่ายผลั๊ว! ตุบตับ! ตุบตับ!“อ๊ากก!!”“กรี๊ดด!”ท่ามกลางสายตาของผู้คนภายในบาร์ซึ่งต่างพากันเบิกตาก

ผู้ชายตรงหน้าเก่งจริงๆ ที่ทำให้ผู้หญิงโง่คนนี้เชื่อว่าเขานั้นรักเธอจริง เป็นเธอเองที่โง่ยอมทุ่มความรักที่มีทั้งหมดให้กับเขาหมดหน้าตักโดยไม่คิดจะเผื่อใจ รักจนยอมให้เขาเป็นพ่อของลูกในท้องตอนนี้ แต่สุดท้ายก็มารู้วันนี้เขากลับไม่เคยรักเธอเลย…“ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลยสักนิดเดียว จะเลิกไปตอนนี้ก็ได้นะ แต่ถ้าเธอรับได้และอยากจะรักฉันต่อก็ไม่ว่ากัน” เขาตอบอย่างเฉยชา เฉยชาเสียจนไม่มีความรู้สึกใดๆ แฝงอยู่ในน้ำเสียงนัยน์ตาสวยเต็มไปด้วยความชอกช้ำมองลึกลงไปในตาชายหนุ่ม ยิ่งเขาพ่นตอกย้ำคำพูดทำร้ายจิตใจประโยคเดิมๆ น้ำตาแห่งความปวดใจก็ไหลทะลักออกมาเหมือนทำนบแตกอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ เธอสะอื้นร่ำไห้หัวไหล่สั่น มือกำที่ตรวจครรภ์แน่นขึ้นจนเส้นเลือดหลังมือปูด“ฮึกก...พี่มันเลวที่สุด ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!”“ใช่…ฉันยอมรับว่าฉันมันเลวอย่างที่เธอว่าจริงๆ นั้นแหละ งั้นเราเลิกกันเถอะกอหญ้า...”“ฮึก…”พังหมดแล้ว ยับเยินแหลกสลายจนไม่มีชิ้นดี น่าเศร้านักที่เธอดันไปรักผู้ชายเลวๆ อย่างเขาและวันนี้ในที่สุดเธอก็ตาสว่างเสียที…ในเมื่อทุกอย่างมันชัดเจนและจบลงแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องรั้งมันไว้อีกต่อไป เธอฝืนกล้ำกลืนก้อนสะอื

“…”ถ้อยคำพูดของหญิงสาวนั้นทำให้ชายหนุ่มจุกอกพูดอะไรไม่ออก มองเห็นความหดหู่ในแววตาเขาได้อย่างชัดเจนความรู้สึกโหวงหวิวอ้างว้างเกาะกุมหัวใจ ในอกทั้งสองมีแต่ความเจ็บปวดระลอกแล้วระลอกเล่าในยามที่เขามองดูใบหน้าเย็นชาของเธอภายใต้หยาดน้ำตาที่หลั่งลงมาอาบใบหน้าเศร้า แต่จะโทษใครได้ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเขาเองที่ทำให้ทุกอย่างผิดพลาดไปหมด ไม่แปลกที่เธอจะมีท่าทีเฉยชาและเกลียดเขามากขนาดนี้“พี่รู้ว่าเธอยังโกรธและเกลียดพี่มาก ถึงเธอจะไม่อยากฟังสิ่งที่พี่พูดตอนนี้ก็ไม่เป็นไร พี่รอให้เธอใจเย็นลงกว่านี้ก่อนก็ได้” เขาพูดอ้อนวอนไปก็มองแววตาเฉยเมยไร้ความรู้สึกของเธอไป“งั้น ฉันก็ขอตัวก่อน”แต่ท้ายที่สุดถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะอ้อนวอนขอร้องมากแค่ไหนเธอก็ไม่อยากจะเสียเวลาสนใจอีกต่อไป หลังจากพูดจบเธอคิดแล้วว่าจะเดินหนีจากไปทันที แต่ทว่าก็ไม่วายที่จะโดนเขาอ่านใจราวกับคนรู้ทัน คว้ารั้งท่อนเรียวแขนเธอเอาไว้อีกครั้ง“กอหญ้าเดี๋ยวก่อน ให้พี่ไปเธอส่งที่บ้านนะ”“ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้” เธอยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมสะบัดมือเขาให้ออกจากการเกาะกุมอย่างไร้เยื่อใย“แต่นี่มันดึกมากเเล้วนะ กลับบ้านคนเดียวมันอันตรายให้พี่ไปส่

22.40น.“หลังจากเจ้าหญิงโอลีเฟียได้แต่งงานกับเจ้าชายไมเคิลท่ามกลางสายตาของประชากรในประเทศ ที่ต่างมาร่วมแสดงความยินดีกับราชาองค์ใหม่กันอย่างล้นหลาม แม้กาลเวลาจะห่างเหินยาวนาน แต่สุดท้ายแล้วโลกก็ยังหมุนประจบให้ทั้งสองได้กลับมาเจอและรักกัน ดูแลกันไปจวบจนชั่วนิรันดร จบบริบูรณ์…”“ฟี้~”เสียงกรนของเด็กชายที่เคลิบเคลิ้มเข้าสู่ห้วงนิทราหลับสบายอยู่ข้างกายดังขึ้นเสียงแผ่วหลังจากหญิงสาวเล่ามาถึงบทส่งท้ายของนิทานกล่อมนอน เธอจึงพับเก็บหนังสือนิทานเข้าที่จากนั้นโน้มตัวเลื่อนใบหน้าเข้ามาหอมหน้าผากเล็กของลูกชายอย่างทะนุถนอมไปฟอดหนึ่ง พร้อมกับเอ่ยคำอวยพรส่งเข้านอนประโยคสั้นๆ เหมือนดั่งในทุกๆ คืน“ฝันดีนะครับลูกแม่”“ฟี้~”หลังจากทำหน้าที่แม่เสร็จเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวจึงค่อยๆ เอนตัวลงนอนบนเตียงนุ่มข้างกายลูกชายอย่างระมัดระวัง กลัวว่าลูกจะตื่นด้วยความอ่อนล้ามาทั้งวัน“เฮ่อ~”ภายในห้องนอนอันเงียบสงบเสียงลมหายใจแผ่วเบาถูกถอนออกมาเบาๆ อย่างเหนื่อยล้า วันนี้คงเป็นอีกวันและเป็นอีกคืนหนึ่งที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างกอหญ้าคนนี้ต้องดิ้นรนฝืนตัวเองทำทุกวิถีทางหาเงินกลับมาบ้านให้ได้เยอะๆ ทุกวัน เพียงเพราะอยากสร้าง