Semua Bab หวงรักเมียเก่า#เฮียองศา: Bab 41 - Bab 50

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เป็นเวลาต่อนาทีที่ชายหนุ่มและหญิงสาวยังคงนั่งโอบกอดรอฟังผลตรวจอาการของลูกชายอย่างใจจดใจจ่อตรงหน้าห้องฉุกเฉินด้วยความกระวนกระวายใจจนสติแทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจนกระทั่ง… แกร๊กเสียงของบานประตูห้องฉุกเฉินที่ถูกผลักออกดังขึ้น โดยร่างสูงในชุดสีขาวของบุคลากรทางการแพทย์ ดึงความสนใจให้ร่างทั้งสองเด้งตัวออกจากเก้าอี้อย่างอัตโนมัติ ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินปรี่เข้ามาเอ่ยปากถามอาการของลูกชายด้วยความร้อนรุ่มหัวใจทันที “ลูกชายผมอาการเป็นยังไงบ้างครับ” “ลูกฉันเป็นยังไงบ้างคะ” ดวงตาสวยแดงก่ำบวมช้ำจากการร้องไห้เป็นเวลานานคลอระเรื่อน้ำตา ถามเสียงสั่นเครือด้วยความเป็นกังวลอย่างหนักขณะนึกภาวนาในใจขอให้ลูกชายแคล้วคลาดปลอดภัยดี เพราะเธอไม่สามารถรับรู้ความเสียใจมากกว่านี้ได้อีกต่อไปแล้ว แต่หลังจากที่แพทย์ได้ยินคำถามอันเป็นกังวลของทั้งสองแล้วนั้น เขากลับระบายยิ้มและพูดตอบกลับมาด้วยสีหน้าผ่อนคลาย“คุณแม่และคุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ตอนนี้คนไข้ได้พ้นขีดอันตรายแล้ว อาการเบื้องต้นก็คือทางเดินหายใจของคนไข้เกิดการติดขัดชั่วคราวจึงทำให้หมดสติไป ซึ่งตอนนี้หมอได้ให้ออกซิเจนและยังต้องอยู่ภายใ

หลังจากชายหนุ่มนั่งตกอยู่ในภวังค์ความเคร่งเครียดอยู่สักพักหนึ่ง เขาก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ราวกับพยายามระงับอารมณ์เดือดดาลให้สงบลง ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นกังวลขึ้นมาแทน เมื่อจู่ๆ หัวใจของเขาก็ดันเรียกร้องหาแต่หญิงสาวคนรักกับลูกชาย เพราะกลัวป่านนี้เธออาจจะแอบร้องไห้คนเดียวอยู่ก็ได้ ดังนั้นหลังจากเสร็จธุระแล้ว ชายหนุ่มจึงเอ่ยกล่าวลาหนุ่มรุ่นพี่ขึ้น ก่อนจะรีบลุกขึ้นออกจากเก้าอี้เตรียมจะจากไป“ธุระผมมีแค่นี้แหละ งั้นผมกลับแล้วนะ” พรึ่บ!พูดจบชายหนุ่มก็หันหลังเดินจากไปโดยทันทีในเวลาต่อมา ทว่าหนุ่มรุ่นพี่ที่เห็นว่าเขาจะเดินจากไปแล้ว เขาถึงกับเบิกตากว้าง ลุกพรวดขึ้นออกจากเก้าอี้พร้อมเอ่ยปากห้ามปรามขึ้นมากะทันหัน ดึงความสนใจให้คนที่กำลังจากไปต้องชะงักฝ่าเท้าและหันกลับมามองด้วยความสงสัย “เฮ้ย! ไอ้องศา” “มีอะไรอีกเหรอพี่?” เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “นั่นมึงจะรีบไปไหน” “ก็จะกลับไปหาลูกกับเมียไง ป่านนี้กอหญ้าคงจะรอแย่แล้ว ผมต้องรีบกลับก่อน” “อันนั้นกูรู้ แต่มึงไม่คิดจะจ่ายค่าซ่อมประตูให้กูหน่อยเหรอว่ะ ดูสิ่งที่มึงทำดิ” ภาคินชี้นิ้วตรงไปยังบานประตูห้องทำงานของเขาซึ่งเป็นไม้แกะสลักลายมังกรอย่า

หัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบหนึ่ง ใบหน้าซีดเผือดลงในพริบตาเบิกตากว้างจ้องมองหญิงสาวอย่างตื่นตะลึง ไม่คิดว่าเธอจะตามเขามาที่นี่ “เธอตามพี่มาทำไม!” เขาเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าและน้ำเสียงร้อนรนใจทันทีที่เธอวิ่งมาถึงตรงหน้า “พี่อย่ายิงนะ!” พูดจบ ร่างเล็กปรี่เข้ามาจับท่อนแขนแกร่งชายหนุ่มแน่น ดวงตากลมโตคลอหยาดน้ำตามองมาอย่างเว้าวอนขอให้เขาหยุดสิ่งที่กำลังจะทำ “อึก…” เห็นดังนั้นฝ่ามือหนากระชับด้ามกระบอกปืนในมือแน่น แววตาสบมองเธอด้วยความลังเล เพราะใจหนึ่งเขาอยากจัดการแก้แค้นเรื่องนี้ให้มันจบ แต่อีกใจกลับไม่ต้องการให้เธอมาเห็นอะไรแบบนี้ และในขณะเดียวกันเสียงของหนุ่มรุ่นน้องที่เพิ่งวิ่งมาถึงพร้อมกับเสียงหอบเหนื่อยเอ่ยดังขึ้นอีกคนด้วยน้ำเสียงแตกตื่น “พี่องศา นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?” “พี่อย่าทำแบบนี้เลยนะ ฉันขอร้องล่ะ” หญิงสาวยังคงพูดอ้อนวอนพร้อมออกแรงเขย่าท่อนแขนแกร่งของชายหนุ่มอย่างไม่ยอมแพ้อย่างต้องการที่จะให้เขาหยุดทำสิ่งนี้ให้ได้ เพราะเธอไม่อยากให้เขาทำความผิดในเรื่องร้ายแรงที่สุดสำหรับมนุษย์โดยการพรากชีวิตคนทั้งคนแบบนี้ “….” เขาไม่ตอบ เพียงเม้มริมฝีปากแน่นสบมองตาเธออย่างระงับกลั้นอารมณ์เดื

สิ้นเสียงเข้มของชายหนุ่ม ร่างเพรียวบางที่กำลังจะก้าวเท้าหันหลังหนีไปจากตรงนั้นถึงกับสะท้านเฮือกด้วยความตกใจอย่างหนักราวกับว่าตัวจะแข็งค้างไปโดยพลันแต่ท้ายที่สุดเมื่อเห็นว่าไร้ทางเลือกอื่นแล้ว นอกจากจะต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หล่อนที่ตื่นตระหนกจนหัวไหล่เกร็งเม้มริมฝีปากแดงแน่นขึ้นชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจหันกลับไปแสร้งทำเป็นเยือกเย็นพยายามระงับเก็บอาการและสีหน้าเอาไว้อย่างสุดกำลัง“เมื่อกี้พี่เรียกลิตาเหรอคะ?” หล่อนทำทีเลิกคิ้วถามด้วยสีหน้าใสซื่อ ทว่าชายหนุ่มที่ได้เห็นสีหน้าและท่าทีไร้จิตสำนึกในสิ่งที่กระทำลงไปของหล่อนเช่นนั้นแล้ว ก็ยิ่งกระตุ้นให้คลื่นโทสะในใจเขายิ่งกระเพื่อมไหวเดือดดาลมากขึ้นเรื่อยๆ จนไม่สามารถระงับมันเอาไว้ได้“หยุดทำเป็นไม่รู้เรื่องได้แล้วลิตา! เธอทำแบบนั้นทำไม!?” เขาตะคอกเสียงดังออกมาด้วยความโกรธจัดอย่างคนหมดความอดทน แต่หากว่าในเวลานี้ชายวัยกลางคนเป็นบิดาของลิตากลับพลันขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจสิ่งที่ชายหนุ่มได้พูดมาก่อนจะถามกลับไปเสียงเข้ม“นี่มันเรื่องอะไรกันองศา? คนกันเองแท้ๆ แล้วทำไมถึงได้มีท่าทางดูโกรธแค้นกันขนาดนั้นล่ะ”“คุณอาไปถามจากปากลูกสาวคุ

ในที่สุดใบหน้าซึ่งเปี่ยมไปด้วยความเดือดดาลของผู้เป็นพ่อที่ยืนไล่สายตามองร่างลูกสาวถูกบอดี้การ์ดลากตัวกลับเข้าไปไปสงบสติอารมณ์ ก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลงกลับกลายเป็นใบหน้าสลดเศร้าใจขึ้นมาแทน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาพร้อมส่ายหน้าไปมาเบาๆ อย่างหนักใจทั้งรู้สึกผิดแทนต่อสิ่งที่ลูกสาวได้กระทำลงไป ในนาทีต่อมาชายวัยกลางคนจึงตัดสินใจก้าวเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มและหญิงสาว จากนั้นโค้งตัวคำนับพร้อมกล่าวคำขอโทษจากใจจริงโดยไม่ถือศักดิ์ศรีของผู้นำตระกูลแต่อย่างใด “อาต้องขอโทษเธอทั้งสองแทนลิตาจริงๆ ที่อบรมสั่งสอนเธอไม่ดีพอจนปล่อยให้ไปก่อเรื่องแบบนี้ขึ้น” “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร” ไม่ทันให้ชายวัยกลางคนได้กล่าวขอโทษจบประโยค จู่ๆ หญิงสาวซึ่งทนเห็นภาพตรงหน้าไม่ได้ จึงเอ่ยขึ้นพร้อมรีบเข้ามาห้ามปรามให้เขาหยุดทำอย่างนี้ด้วยความรู้สึกเห็นใจทั้งสงสารในเวลาเดียวกัน เมื่อนึกถึงหัวอกของคนเป็นพ่อที่ต้องมารับผิดชอบชดเชยความผิดแทนผู้กระทำแบบนี้ ทว่าชายวัยกลางคนกลับยังยินยอมโค้งตัวคำนับอยู่อย่างนั้นพร้อมกล่าวขอโทษทั้งสองต่อไปอย่างรู้สึกผิดจากใจจริง“ไม่ได้ครับ ยังไงผมในฐานะประมุขของตระกูล ลูกสาวของผมทำความผิด