All Chapters of โซ่คล้องรักอสูร: Chapter 21 - Chapter 30

ในตอนนั้นน­รินภัทรรู้สึกปวดท้องจุก ๆ เธออยากจะเข้าห้องน้ำเหลือเกิน“ชูใจจ๊ะ ถ้ามีคนมาเคาะประตู หนูเปิดประตูได้ไหมลูก”“ได้ค่ะ”“นี่ชูใจจ๋า เอาของอย่างเดียว แล้วก็รีบปิดประตูเลยนะ”“จ้ะ ๆ” สาวน้อยรับปาก บางทีชูใจก็พูดรู้เรื่อง บางทีก็พูดไม่รู้เรื่อง แต่น­รินภัทรไม่ไหวแล้ว เธอปวดท้องหนัก หญิงสาวรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็วน­รินภัทรเธอเป็นคนที่มีปัญหาเกี่ยวกับการกินและลำไส้ พอกินอะไรเข้าไปปุ๊บ ลำไส้ก็จะขับออกในทันทีเช่นกัน เธอเบื่อตรงนี้มาก ๆ เลยไม่ค่อยออกบ้านไปไหน เพราะไม่ชอบเข้าห้องน้ำของที่อื่นก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูชูใจที่ได้รับคำสั่งของแม่ สาวน้อยเดินไปเปิดประตู น­ริน­ภัทรเอาสลักกลอนออกให้แล้ว ชูใจจึงหมุนแค่ลูกบิด พอเห็นหน้าคุณหมอก็จำได้ ชูใจยิ้มสดใสให้คุณหมอในทันที“สวัสดีจ้าสาวน้อย”“คุณหมอ” เธอชี้หน้าเขา แล้วออกอาการเขิน ๆ“จำลุงหมอได้ด้วยเหรอเนี่ย เก่งนะครับ ขนาดเมื่อวานไข้ขึ้นสูงนะ”สาวน้อยยกมือไหว้อย่างเขิน ๆ แม้จะไม่มีผู้ใหญ่คอยสั่ง แต่ก็ทำตามที่แม่และลุงเคยสอน“นี่ครับ ของที่ลุงปั๊มฝากมาให้หนูกับแม่น่ะ ให้ลุงหมอเอาวางไว้ตรงไหนเหรอจ๊ะ”“ตรงนี้” ชี้ลงไปที่พื้น“ตร

รามิลค่อย ๆ หันมามอง พอเขาได้เห็นหน้าของเธอ หัวใจของเขาก็หล่นวูบ คนที่เขาเฝ้าคิดถึงและคะนึงหา คนที่เขาตามหา เธอมาอยู่ที่นี่ ‘น­รินภัทร’“แป้ง” ปากเขาขยับเรียกชื่อเธออย่างแผ่วเบาน­รินภัทรที่ได้สบตาเขา หัวใจของหญิงสาวก็แทบหยุดเต้น เธอหน้าชา ตัวแข็งทื่อ เท้าเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่ มันไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อีก“แป้ง” รามิลเอื้อนเอ่ยชื่อของเธอออกมาอีกครั้ง‘นี่มันอะไรกัน เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร’ คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวทันใด...“ชูใจมาหาแม่ ลุกขึ้นมาหาแม่เดี๋ยวนี้” น­รินภัทรเอ่ยเสียงดังขึ้นมาอย่างลืมตัวชูใจตกใจ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงเสียงดังเหมือนตอนที่แม่ชอบดุด่าเธอ สาวน้อยเริ่มทำหน้าแย่ ๆ ทำเหมือนจะร้องไห้ออกมาแล้ว ชูใจไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรผิด“ได้ยินไหมชูใจ แม่เรียกน่ะ ลุกขึ้นมาหาแม่เดี๋ยวนี้”ชูใจทิ้งของในมือ เด็กน้อยค่อย ๆ ลุกขึ้นรามิลก็ลุกขึ้นเช่นกันชูใจเดินช้า ๆ เข้ามาหาแม่“แม่จ๋า” เสียงแหลมเล็กสั่นเครือร่างหนาของรามิล เขามองแม่ลูกสลับกันไปมา เขาก้าวย่างเข้ามาหาน­รินภัทรที่ตอนนี้ชูใจกำลังเกาะขาแม่ของเธออยู่ รามิลแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าจะเป็นผู้หญิงที่เขาห่วงหาน้ำต

ผลัวะ... บานประตูที่แง้มเอาไว้อยู่แล้วถูกเปิดออก“ชูใจ” แม่เสียงกร้าว สาวน้อยรีบหันมามองแม่“แม่ตื่นแล้ว”“ใช่ แม่ตื่นแล้ว” สายตาดุมองผ่านลูกสาวไปยังอีกคน รามิลนั่งนิ่ง ใบหน้าของเขาขึ้นรอยช้ำอย่างชัดเจน“กลับห้องกับแม่”“แต่...”“ไม่มีแต่” เธอตรงเข้าไปคว้าแขนของลูกที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ดึงเบา ๆ ก่อนจะช้อนร่างของชูใจขึ้นมาอุ้ม“แม่บอกว่ายังไง อย่าไปไหนตัวคนเดียว โลกนี้มันมีคนใจร้ายเยอะมากลูกรู้ไหม บางคนรู้หน้าก็ไม่รู้ใจ ไปกลับห้อง” เธอไม่สนใจทั้งนั้นว่ารามิลจะทำสีหน้าอย่างไรเขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และก้าวมาดักหน้าของเธอเอาไว้ ทั้งสองปะทะสายตากัน น­รินภัทรแสยะยิ้ม หัวคิ้วของเธอขมวดจนเป็นปม“พูดภาษาคนให้รู้เรื่องหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะบอกพี่ปั๊ม” เธอไม่ได้ขู่เขา เพราะถ้าน­รินภัทรบอกความจริงว่าอะไรเกิดขึ้นในตอนนั้น และรามิลพูดอะไรกับเธอ น­รินภัทรเชื่อว่าพี่ชายคงจะไม่เอาเขาไว้แน่ ๆ“ก็บอกไปสิ พี่ยอมรับผิด”“คิดอะไรอยู่ มันสายไปแล้วต่างหาก” เธอเลี่ยงเขา และเดินผ่าน ทว่ารามิลกลับคว้าท่อนแขนของน­รินภัทรเอาไว้“ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน” น­รินภัทรบิดข้อมือชูใจมองทั้งสองคนอย่างงง ๆ มองสลับใบหน้าของ

คนที่อยู่ข้างห้องได้ยินแต่เสียงของนรินภัทร รามิลรู้สึกชื่นใจในอดีตเขารักนรินภัทรมาก รักสุดหัวใจ แต่เขาไม่กล้าบอกเธอ เพราะเขารู้อนาคตของตัวเองเขาพลาดเองที่ยอมมีอะไรกับเธอ ต้องยอมรับว่าเขาก็รักเธอแหละ ไม่อย่างนั้นคนเราจะยอมมีสัมพันธ์ทางกายกันได้อย่างไรถ้าไม่รักกันรามิลจำใจแต่งงานกับศศิตา ในระหว่างชีวิตสมรส เขามีอะไรกับศศิตาตอนเมาหนัก อยู่กันหลายปีรามิลกับศศิตามีอะไรกันแค่สามสี่ครั้งเองกระมัง รามิลพยายามหลบเลี่ยงทุกครั้งแล้วที่ศศิตาทำตัวแบบนั้น สาเหตุหนึ่งก็เป็นเพราะเขาไม่ทำการบ้านนั่นเองชายหนุ่มได้แต่คิดว่า จะทำอย่างไรดีให้นรินภัทรยกโทษให้กับเขา โทษของเขามันหนักหนาจนเกินไป เธอต้องทนอับอาย ต้องทนแบกท้องอุ้มลูก แถมยังมีคำพูดที่ทำให้จิตใจของเธอจมดิ่งอีก เขาเป็นพ่อประสาอะไร นึกถึงตอนนั้นทีไร รามิลก็ได้แต่เสียใจ‘แป้งจ๊ะ พี่อยากบอกว่า ที่จริงพี่ก็เจ็บปวดนะ เจ็บปวดตรงนี้’ ชายหนุ่มทุบหน้าอกของตัวเอง เขาเจ็บปวดที่ต้องไปแต่งงานกับคนอื่น ทั้งที่ไม่ได้รักศศิตาที่รามิลยอมทำทุกอย่าง ก็เพราะเขากตัญญูและรักแม่‘ขอโทษนะแป้ง พี่ขอโทษจริง ๆ’เสียงกดลิฟต์และการทำงานของลิฟต์ ทำให้รามิลเดินออกมานอกห้อง

มันเป็นตราบาปในหัวใจของรามิลมาตั้งแต่วันที่เขาเอ่ยปากให้เธอไปกำจัดลูก แต่เขารู้ดีว่านรินภัทรไม่ใช่คนแบบนั้น อย่างไรเธอก็ต้องเก็บลูกเอาไว้วันที่เธอท้อง รามิลไม่มีสถานะที่จะปกป้องอะไรเธอได้ อีกอย่างเขาไม่รู้ว่าแม่คิดอย่างไร ถ้ารู้ว่านรินภัทรท้อง รามิลในตอนนั้น เขาคิดอย่างเดียว เขาไม่อยากให้เธอเดือดร้อนและวุ่นวายในชีวิตมากไปกว่าที่เป็นอยู่ซึ่งรามิลยอมรับว่าเขาสับสน“พี่ขอโทษ”“ขอโทษเหรอ” เธอชูกำปั้นขึ้น“แป้งจะทุบ จะตีพี่ จะทำอะไรก็ได้นะ”“ฉันจะไม่ทำต่อหน้าลูก”“แต่ถ้าเป็นลับหลัง แป้งทำได้นี่”“อย่ามาท้านะ” สายตาของนรินภัทรอย่างเคียดแค้น“พี่ไม่ได้ท้า แต่ถ้าแป้งทำแล้วสบายใจ ก็ตามสบาย แป้งจะทุบตีพี่เหมือนเมื่อวานก็ได้”เธอจึงสังเกตเห็นร่องรอยบนใบหน้าของเขาทั้งหมด“แม่หิวข้าว แม่...” ชูใจเรียกแม่“โธ่! พอไข้ลด ก็ร้องจะกินข้าวเลย” รามิลซื้อข้าวผัดมา เขารีบเสนอ“ชูใจกินข้าวผัดไหมลูก”“ข้าวผัดอะไร”“ข้าวผัดหมู”“กิน” รามิลไม่สนใจนรินภัทร เขารีบปลีกตัวไปจัดการข้าวผัด ก่อนจะกลับมาอุ้มชูใจให้ไปนั่งที่โต๊ะทั้งผ้าเช็ดตัว เขาเริ่มป้อนข้าวลูก สาวน้อยนั่งกินไม่เกรงใจเจ้าของข้าวผัด ชูใจเคี้ยวหมับ ๆ