All Chapters of โซ่คล้องรักอสูร: Chapter 11 - Chapter 20

ณัฐกรและนรินภัทรช่วยกันหอบหิ้วข้าวของที่ซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าชื่อดัง เข้ามาทางประตูหลังของโฮสเทล ซึ่งดัดแปลงจากตึกห้าชั้นสองคูหาให้เป็นห้องพักหรูหรา“ฉันน่ะไม่อยากจะเชื่อเลย ไหนพี่บอกว่าจะให้ฉันมานั่งสวย ๆ เป็นผู้จัดการโฮสเทล แต่ตอนนี้ฉันเหงื่อเปียกซ่ก ๆ วิ่งเที่ยวซื้อของ จนป่านนี้แล้ว ยังไม่เสร็จเลยนะ เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว หิวข้าวก็หิว” นรินภัทรบ่น เหงื่อแตกท่วมใบหน้าน้อย ๆ ของเธอไปหมดแล้ว“แป้ง ก็พี่มีแกอยู่คนเดียว ถ้าแกไม่ช่วยพี่ แล้วใครจะช่วยล่ะ อีกอย่างอรก็ดูทั้งลูกแกทั้งลูกพี่ แค่นั้นก็เหนื่อยแล้ว”“จ้าพี่ชาย นี่ถ้าฉันมีน้ำนมเองอะนะ ฉันก็จะเลี้ยงให้เองไปเลย ไม่ต้องมาเที่ยววิ่งรอกแบบนี้”“ก็นั่นไง ก็แกไม่มีน้ำนมไง ทำไปห้ามบ่น”ณัฐกรขนของรอบสุดท้ายเข้ามาแล้ว เห็นน้องสาวนั่งดื่มน้ำเย็น ๆ อยู่“อ้อ... แกแวะไปที่ขนส่งรุ่งเรืองหน่อยสิ”“ตอนไหน”“ก็ตอนนี้ไง”“หา! ไปเอาอะไรอีกล่ะ ฉันยังไม่ได้หายใจหายคอเลยนะพี่ปั๊ม โอ้ย! ฉันขอหม่ำข้าวก่อนได้ไหม”“ไม่ได้ ๆ เอานี่ไป ข้าวห่อ แกเอาไปกินในรถ แล้วก็ไปรับของให้พี่ ขนส่งรุ่งเรืองจะปิดตอนห้าโมงเย็น”“ตอนนี้สี่โมงครึ่งแล้ว” นรินภัทรยกมือถือขึ้นมา

พอสองลุงหลานมาถึง นรินภัทรก็เตรียมข้าวของทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว รวมถึงของกินที่สั่งมาจากแกร็บของเซเว่นด้วย“ไปลูกไป น่าสงสาร หน้าตาแดงหมดแล้ว”ณัฐกรเดินไปส่งหลานที่หน้าลิฟต์ ก่อนจะมาคุยกับพนักงานที่เข้ากะในตอนเย็น และอยู่โต้รุ่งจนถึงเช้า“หมอว่ายังไงจ๊ะ” นรินภัทรถามลูกสาว ตอนที่วางข้าวของลงหมดแล้ว เธอพุ่งเอามือไปแตะที่หน้าผากของลูก“ตัวยังร้อนจี๋นะ” หันไปหยิบเอาปรอทที่มีติดไว้ออกมาวัดไข้“หมอบอกให้อาบน้ำ”“อื้อ... แม่ว่า เราควรอาบแหละ จะได้ไล่ไข้ ไปลูกไป แม่อาบให้”“แม่หมอหล่อ”“หื้อ!” คนเป็นแม่หันมามองหน้าลูกสาวตอนที่ถอดเสื้อผ้าให้ เธอยิ้มนิด ๆ“ตัวแค่นี้ รู้จักคำว่าหล่อ”“หล่อเป็นยังไงชูใจ”“ตัวสูงกว่าลุง และยิ้มเก่ง”“อื้อ ถ้าสูงกว่าลุง และยิ้มเก่งคือหล่อใช่ไหม” อดคิดถึงผู้ชายที่ชื่อรามิลไม่ได้ เธอตกหลุมรักเขาก็เพราะรอยยิ้ม“แม่ แม่”“ว่าไงชูใจ”“หมอมีคิ้ว”“คิ้วหรือ ชูใจจ๊ะ ทุกคนมีคิ้วลูก”“แต่เหมือนนี้” จิ้มที่คิ้วตัวเองและหันไปมองกระจก คิ้วของชูใจคือดกดำ และหัวคิ้วมีขนคิ้วแทบจะมาชนกันแล้ว“เหมือนอะไรล่ะลูก”“เหมือนชูใจ แบบนี้ แบบนี้”“เหรอ” นรินภัทรพาลูกไปใต้ฝักบัวแล้วค่อย ๆ เปิด

นรินภัทรอยากได้อ้อมกอดนี้ อยากให้รามิลทำอะไร ๆ กับเธอไปมากกว่านี้ เธออยากผูกพันทางกายกับเขา เพื่อยึดเขาเอาไว้เป็นของตน มันเป็นความคิดที่บ้ามาก ทว่านรินภัทรต้องทำตามเสียงหัวใจของตัวเองรามิลผละจากกลีบปากของเธอ เขาเลื่อนฝ่ามือจัดการกับเสื้อผ้าของเธออย่างนุ่มนวล นรินภัทรไม่ขัดขืนเลยสักนิด เธอโอนอ่อนตามเขา และให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี จนเนื้อตัวของเธอเปลือยเปล่าสายตาของรามิลจ้องมองไปยังเรือนกายที่ขาวอล่างฉ่าง เขาไล่สายตามองไปจนทั่วร่าง นรินภัทรเพิ่งตระหนักว่าเธออายสายตาคู่นี้เหลือเกิน จนต้องเอามือขึ้นมาปิดบนปิดล่าง“ทำไมล่ะ ก็แป้งอยากให้พี่เห็น”เธอไม่ตอบ แต่กลับรั้งให้ร่างหนาของเขาเข้าแนบชิด เนื้อกายของสองหนุ่มสาวร้อนฉ่าไปตามแรงอารมณ์ปรารถนาที่ปะทุขึ้น“แป้งจะไม่เสียใจค่ะ” เธอเอ่ยปากเสียงหวาน แอ่นหน้าอกขึ้นรับการจุมพิตเบา ๆ ของรามิลที่เริ่มใช้ริมฝีปาก ปลายจมูกจรดสูดกลิ่นกายหอม ๆ ของสาวบริสุทธิ์ริมฝีปากของนรินภัทรอ้าออก เธอเปล่งเสียงครวญแผ่วบอกความรัญจวนใจที่แปลกประหลาดออกมาให้ชายหนุ่มได้รู้ใบหน้าคมสันมุดต่ำลงไปเรื่อย ๆ ก่อนที่กายกำยำจะแทรกแยกสองขาของนรินภัทรให้ออกห่างจากกัน เธอรับรู้ไ

กริ๊ง กริ๊ง... มือถือของนรินภัทรดังขึ้น เธอรีบควานหา ก่อนจะกดรับ(“ตื่นได้แล้วนะ”) ณัฐกรส่งเสียงมาตามสาย“พี่… กี่โมงแล้วเนี่ย” ตาของนรินภัทรยังไม่เปิด(“หกโมงครึ่ง”) คำตอบของพี่ชายน่าโมโหนัก“โธ่! ทำไมพี่โทรมาเช้าจังเลยฮึ... เมื่อคืนฉันก็ไม่ได้นอนเลยนะ ฉันเป็นห่วงชูใจ จนนอนไม่หลับ เพิ่งจะมาหลับเอาตอนค่อนรุ่ง”(“ขอโทษ ๆ พอดีพี่ซื้อข้าวต้มมาฝากแกกับหลานน่ะ”)“เอาแขวนไว้ก็ได้นี่นา แล้วส่งข้อความมาบอก” เสียงอ่อย ยังไม่อยากจะตื่นในตอนนี้(“พี่จะโทรมาถามอาการของชูใจด้วย ชูใจเป็นยังไงบ้างล่ะ ดีขึ้นไหม”)“อื้อ... ฉันปลุกให้ลุกมากินยาทุกสี่ชั่วโมงนะ”(“ดี ๆ”)“ตอนนี้ไข้ลดแล้ว” นรินภัทรเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของลูกน้อย ตัวของชูใจเย็นมาอยู่ในระดับปรกติแล้ว เธอก็พลอยหายใจโล่ง(“แสดงว่ากินยาได้ผล อ้อ... พี่แขวนข้าวต้มเอาไว้ที่หน้าห้องของแกแล้วนะ พี่จะลงไปข้างล่างแล้ว จะต้องไปทำงานต่อ ว่าจะไปดูร้านกาแฟด้วย”)“อ้าว... พี่ไม่เข้ามาดูหลานก่อนเหรอ”(“ไม่แล้วล่ะ แกจะได้นอนต่อไง แค่นี้แหละ” พี่ชายวางสายไป นรินภัทรทิ้งมือถือ แล้วนอนต่อณัฐกรกำลังจะเดินไปที่ลิฟต์ประตูห้องของรามิลเปิดออกมาพอดี“สวัสดีครับ

ติ้ง... ติ้ง... มีข้อความเข้า(ชูใจดีขึ้นยัง) อรนิลส่งข้อความมา(ดีแล้วพี่ แต่บ่นถึงแต่อ๊บอ๊บ บอกว่าจะกลับบ้าน)(สงสัยคิดถึงน้องแน่ ๆ ว่าแต่ขี้มูกมีไหม)(ไม่มีนะพี่)(ดีแล้ว ถ้ามีก็ต้องล้างจมูกนะ จะได้ให้พี่ปั๊มเอาอุปกรณ์ไปให้)(ไม่มีจริง ๆ พี่ น่าจะทอนซิลอักเสบเท่านั้น)(ถ้ามีอะไรไม่ต้องเป็นห่วงนะ พี่ปั๊มเล่าว่า หมอที่รักษาชู­ใจพักอยู่กับเรา บอกว่าหล่อหน้าตาดี)(เหรอคะ)(ยังหนุ่ม ๆ ที่จริงหน้าหมอน่าจะไปเรียนสาขาความสวยความงาม พวกศัลยกรรม หรือรักษาสิวฝ้า ทำให้คนสวยขึ้น น่าจะทำเงินได้เยอะ) อรนิลหาเรื่องเมาท์(อ๊บอ๊บ ทำอะไร)(นอนนะสิ กินแล้วก็นอน ชูใจล่ะ)(นอนพี่ หลับปุ๋ยเลย)(แป้งจะเอาอะไรไหม พี่จะให้พี่ปั๊มเอาไปให้)(เอาชุดนอน กับเสื้อผ้านุ่งนี่แหละ)(เมื่อวานหยิบไปให้แค่ชุดเดียว พี่หาให้นะ เอาของชูใจด้วยก็แล้วกัน)(ค่ะ) การสนทนายุติลงนรินภัทรเดินไปที่ระเบียง เธอทอดสายตามองไปยังพื้นทะเลเบื้องหน้า‘หรือจะย้ายมาอยู่ที่นี่ดี จะได้ทำงานได้มากขึ้น’มือถือสั่นเตือนว่าข้อความเอ็มเอสเอ็นเข้า(คุณนักวาดมีคิวไหมคะ ขอจองได้ไหม พี่ขอจองสามปกเลยค่ะ) แค่ได้เห็นข้อความ นรินภัทรก็ยิ้มออกมา การมีงานเ