All Chapters of โซ่คล้องรักอสูร: Chapter 41 - Chapter 50

นรินภัทรเริ่มฉุกคิดว่า การปล่อยให้รามิลเข้าใกล้เธอและลูก พร้อมกับครอบครัวแบบนี้ มีแต่เสีย ไม่มีได้ มองแล้วจะมีแต่เธอที่จะเสียเปรียบและเพลี่ยงพล้ำอีกอย่างเธอกลัวตัวเองมากกว่า หัวใจที่มันเคยอ่อนแอ หัวใจที่มันเคยรักรามิล คนรักกันแล้ว จะทำให้ลืมกันได้หรือนรินภัทรได้คำตอบในทันทีว่า เป็นไปไม่ได้ เธอรักรามิล มาก เคยรักแบบไหนมาก่อน ทุ่มเทสุดตัวและหัวใจ ถึงแม้ว่าเขาจะร้ายกับเธอแค่ไหน แต่ลึก ๆ มันมีความโหยหาพิเศษความรัก เมื่อเรารักใครสักคน แล้วจะเปลี่ยนให้เลิกรักได้หรือ อาจจะเกลียดชัง รักมากก็เกลียดมาก แล้วถ้ามันเท่ากัน แล้วเกิดแยกไม่ออกล่ะ หรือเป็นแค่ทั้งรักทั้งเกลียดยิ่งคิดเธอก็ยิ่งปวดหัว แทบจะไม่ได้ยินในสิ่งที่หนุ่ม ๆ สนทนากันแล้วนรินภัทรเฝ้าแต่คิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เคยทำร่วมกันกับรามิลมา ที่ยังเป็นความทรงจำที่ยากจะลืม ทั้งดีและร้าย แล้วที่เธอนึกถึงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน คือเรื่องเลวร้ายที่เขาได้พูดกับเธอ แม้นรินภัทรจะสั่งให้เธอลืม แต่หลักฐานคือลูก หญิงสาวทำให้ลืมไม่ได้ที่จริงแกงไตปลาก็อร่อยมาก แต่นรินภัทรกลับกินไม่ลง เธอกินหมดจานนั้น เธอก็รีบรวบช้อน“อ้าว... น้องแป้ง แกงไตปลาไม่ถูกปา

ทุกคนมาถึงที่รีสอร์ต ได้ที่นั่งที่ริมสระน้ำ ที่ข้ามไปถนนอีกฝั่งนั้นก็เป็นท้องทะเลของอ่าวนางรีสอร์ตทำสนามเด็กเล่น และมีกองทรายให้เด็ก ๆ เล่นด้วย วาวากับชูใจเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำเรียบร้อย แล้วพากันไปเล่นที่กองทรายพร้อมกับของเล่นที่นรินภัทรเตรียมมาให้ โดยมีรามิลนั่งเฝ้าสังเกตการณ์ เขาคอยดูแลแบบประคบประหงมชูใจมาก ๆทวีที่เป็นคนช่างสังเกต เขาพิศมองใบหน้าของชูใจกับรา­มิล ทั้งสองมีใบหน้าที่คล้ายคลึงกันมาก ทั้งคิ้ว ตา จมูก แม้กระทั่งริมฝีปาก ก็เหมือนกันอย่างกับแกะออกมาจากพิมพ์เดียวทวีนั่งมองนรินภัทร ซึ่งเธอเองก็ไม่ละสายตาจากสองพ่อลูกนั้นได้ ทวีจึงเอ่ยขึ้น“แป้งพี่ขอถามจริง ๆ เถอะ แป้งมีอะไรกับคุณหมอหรือเปล่า” คำถามที่ตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม จนคนฟังชะงักงัน“อะไรนะคะ”“พี่เกิดก่อน พี่แก่แล้ว อีกอย่างพี่มีเซนส์ คุณหมอเป็นพ่อของชูใจใช่ไหมแป้ง” ยิงคำถามตรงยิ่งกว่าเดิมคำถามนี้เล่นเอานรินภัทรถึงกับเอ๋อรับประทาน“พี่เอาอะไรมาพูดคะ”“พี่ก็เอาสิ่งที่พี่เห็นยังไงล่ะแป้ง แป้งกำลังทำอะไรอยู่หรือ แป้งหลอกตัวเองอยู่หรือเปล่า” ท่าทีที่ลุกลนไม่มีความสุข ท่าทางไม่ปรกติ“ตอนที่พี่สายบัวมาบอกพี่ พี่สุดแสนจะงง

จนเวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง มือถือของทวีก็ดังขึ้น ที่บ้านโทรศัพท์มาบอกว่าคุณแม่ของเขาล้มในห้องน้ำ“แป้ง พี่ต้องกลับก่อนนะ วันหลังเราค่อยเจอกันอีก”“พี่วีคะ แม่ของพี่เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ”“พี่ก็ยังไม่รู้ แต่แม่ไม่ยอมไปหาหมอน่ะ แม่ของพี่ดื้อที่สุดในโลก”“คุณวี ให้ผมไปดูอาการให้ไหมครับ” รามิลเอ่ยแสดงน้ำใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณหมอ ผมก็มีญาติเป็นหมอเหมือนกัน พี่สาวบอกว่าญาติที่เป็นหมอกำลังดูแลให้อยู่ครับ”“ค่อยโล่งอก แต่หากอาการไม่ดีจริง ๆ ก็จะพาไปโรงพยาบาลนะครับ”“ครับผม แม่ผมค่อนข้างดื้อน่ะ มีผมคนเดียวนี่แหละที่กำราบอยู่”“พี่วาวามาเจอกันอีกนะ” ชูใจอาลัยอาวรณ์“จ้ะ วันหลังพี่มาเล่นด้วยอีก” สาวน้อยร่ำลากัน“คุณหมอครับ ผมฝากหมอไปส่งแป้งกับชูใจให้ผมด้วยนะครับ”“พี่วีไม่ต้องเป็นห่วงแป้งหรอกค่ะ รีบกลับไปดูแม่เถอะ เดินทางกลับบ้านให้ขับรถดี ๆ ด้วยนะ พี่วีไม่ต้องรีบค่ะ”“จ้ะ พี่ถึงที่บ้านแล้ว พี่จะโทรมาบอกนะครับ”ทวีกับวาวาเก็บของแล้วเดินไปที่รถนรินภัทรเองก็ต้องเก็บของเช่นกัน เธอจับลูกเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ และเปลี่ยนเสื้อผ้าจากนั้นก็ออกมาเจอรามิล“พี่จะไปส่งแป้งที่บ้าน”รามิลไม่รอฟังคำ

ร่องสาวบีบรัด แข็งขาเกร็ง และตัวเธอก็สั่นสะเทิ้น นริน­ภัทรส่งเสียงสุขออกมาเบา ๆ อย่างต่อเนื่อง แบบคอนโทรลตัวเองไม่ได้อีกต่อไปช่องทางน้อย ๆ ส่งสายน้ำใส ๆ ออกมามากมาย เน้นย้ำถึงความสัมพันธ์ที่ตัดกันไม่ขาด รามิลเองก็ครางกระเส่าดังขรมอยู่ในลำคอ เขายังคงใช้ลิ้นดูดดุนและกระตุ้นแทงเข้าไปในร่องรักของนรินภัทรเธอกรีดร้องดัง ๆ ส่งท้าย พร้อมกับพาตัวเองปีนป่ายขึ้นสวรรค์ไปแล้ว น้ำตาแห่งความเสียวซ่าน ความเสียใจ และความไม่พอใจในการกระทำของรามิลหลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดรามิลเห็น... แต่เขาจะต้องทำให้มันจบ เขาไม่อยากพลาดอีก ใครอาจจะด่าว่าเขาอย่างไรก็ตาม แต่ชายหนุ่มคิดว่านี่เป็นทางเดียวที่จะได้เมียและลูกกลับคืน เขาก็เป็นคนเถื่อนที่จะทำให้หัวใจของนรินภัทรอ่อนลงรามิลลุกขึ้นจัดการเสื้อผ้าของตัวเอง แป๊บเดียวกายหนุ่มก็ล่อนจ้อน เขาจรดแกนแข็งเข้าไปต้องปากทาง ก่อนจะกดแทรกเข้าไปในร่องของเธออย่างรวดเร็วนรินภัทรผวากอดรัดเขา ความเร็วความแรงทำให้เจ็บเหมือนกัน เธอจับจิกกรีดเล็บไปบนเนื้อตัวของรามิล เขาไม่ได้หยุดการกระทำ แต่กลับเริ่มโยกบดบี้ ชายหนุ่มสูดปากซี้ดเสียงยาว ๆ อารมณ์หนุ่มเลื่อนลั่นเดือดพล่านเขาบดควงและตอก

ในเวลาต่อมา ชูใจเดินออกมาจากห้อง“แม่ ชูใจอยู่ที่ไหน”รามิลลุกขึ้นไปโอบกอดลูกเอาไว้ เขาหอมแก้มชูใจทั้งซ้ายทั้งขวา“บ้านของลุงหมอเหรอ”“ชูใจ ต่อไปหนูต้องเรียกว่าพ่อนะครับ”“พ่อ” เด็กหญิงทำหน้างง“ถ้าพ่อจะแต่งงานกับแม่ ชูใจจะว่าอะไรไหม” การที่จะเล่าอะไรให้เด็กวัยแค่นี้ฟัง ชูใจก็คงไม่เข้าใจชูใจส่ายหน้า“ฮึ... ชูใจไม่ให้พ่อแต่งงานกับแม่หรือ” รามิลหน้าเสียนรินภัทรหัวเราะ “ชูใจไม่เข้าใจหรอกว่า แต่งงานคืออะไรน่ะ”“อ้อ... ถ้าอย่างนั้นพ่อพูดใหม่ ชูใจกับแม่มาอยู่กับพ่อได้ไหม”“อยู่ที่นี่หรือ”“อื้อ ได้ไหม”เด็กหญิงเริ่มเดินสำรวจ รามิลซื้อของเล่นมาวางเอาไว้บางส่วนแล้ว ตั้งใจจะเอาไปให้ชูใจชูใจเมื่อเห็นของเล่นเท่านั้นแหละ“นี่ของใคร”“ของชูใจไง พ่อซื้อให้” รามิลเดินเข้าไปหา“และถ้าชูใจอยากได้อะไร พ่อก็จะซื้อให้”“พี่ราม” นรินภัทรส่งเสียงปราม“ซื้อให้ตามสมควร และความเหมาะสมนะ”“เล่นได้ไหม” เด็กก็คือเด็ก ไม่สนใจแล้วว่าพ่อพูดอะไร“ได้สิ มันเป็นของชูใจ เล่นได้เลย มา... พ่อแกะให้” เขาลงไปนั่งเล่นกับลูกนรินภัทรมองภาพตรงหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ20.00 น.ทั้งสามพ่อแม่ลูกมานั่งอยู่ที่บ้าน และนั่งอยู่ต่อหน้