Lahat ng Kabanata ng โซ่คล้องรักอสูร: Kabanata 31 - Kabanata 40

ในตอนนั้นเอง นักเขียนคนที่จ้างนรินภัทรวาดปกก็ได้ส่งข้อความมารัว ๆ ทำให้เธอต้องไปคุยงานกับนักเขียน นักเขียนต้องการจะเปลี่ยนปกที่บรีฟมาทั้งหมด เธอจึงปล่อยให้รามิลได้ใกล้ชิดกับลูกรามิลกล่อมชูใจอยู่บนเตียง น้ำตาของเขาคลอเบ้าอยู่ตลอดเวลา เขามองเด็กหญิงที่ดูดนมจากขวด และส่งสายตาคะยั้นคะยอให้เขาเล่านิทาน รามิลควักเอาสกิลการเล่าเรื่องที่เขาได้อ่านเมื่อนานมากแล้วมาเล่าให้ชูใจฟังชูใจฟังไป ยิ้มไป หัวเราะไป ด้วยท่าทีมีความสุข ไม่ได้แสดงออกเลยว่าไม่สบาย บางครารามิลก็ลอบเช็ดน้ำตา เขาทำพลาดครั้งใหญ่หลวงที่ปล่อยให้นรินภัทรหอบท้องหนีจากมา เพราะการผลักไสจากเขาพอบรีฟงานเสร็จ นรินภัทรก็ปวดหัวมาก นักเขียนคนนี้ค่อนข้างเรื่องเยอะ แต่เธอก็จะให้ทิปทุกครั้งที่ปิดงานจบ หญิงสาวปวดหัวมาก เธอเดินไปที่กระเป๋าของตัวเอง หยิบยาแก้ปวดหัวออกมากิน ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ารามิลอยู่ในห้องนี้ และเขากำลังอยู่กับลูก แต่พอเธอหันกลับไปที่เตียง รามิลก็ได้กอดลูกสาว และนอนหลับอยู่เคียงคู่กันจู่ ๆ นรินภัทรก็หนาวเหน็บขึ้นมาอีกครั้ง เขาเป็นคนที่ปฏิเสธที่จะรับผิดชอบลูกมาตั้งแต่ต้น เธอไม่ควรจะให้โอกาสเขา นรินภัทรเดินเข้าไปเขย่าร่างของรา

(“แหม... ถามตรงประเด็นเลยนะ พี่ชอบน้องแป้งตรงนี้แหละ ที่หนูเป็นคนพูดตรง พี่น่ะหรือ ยังหรอกจ้า วีเป็นคนเลือกมากจะตาย พ่อคนช่างเลือกน่ะ พี่คิดว่าถ้าไม่ถูกใจเขาไม่แต่งงานอีกแน่ ๆ แต่ที่พี่กล้าคุยกับน้องแป้งคราวก่อน เพราะวีเขาเอ่ยปากกับพี่ว่าเขาน่ะชอบน้องแป้ง ชอบตั้งแต่แรกเห็น เขาชอบน้องแป้งจริง ๆ”)“ค่ะ แต่ว่า... ที่แป้งคิดเยอะ คือแป้งก็ไม่รู้ว่าจะเข้ากันได้ดีกับพี่วีหรือเปล่าน่ะค่ะ”(“เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา ต้องลองศึกษาดูใจกันไปก่อน เอาแบบนี้ดีไหมน้องแป้ง พี่จะให้วีไปรับน้องแป้งไปเที่ยว ไปกันแบบครอบครัว มีวี มีแป้ง แล้วก็ลูกสาวทั้งสองคน”)“ลูกสาวพี่วี ที่อายุสิบสองนะเหรอคะ” นรินภัทรกังวลเหมือนกัน เพราะเข้าสู่วัยรุ่น คิดสะระตะ อาจจะโดนสกัดได้(“ใช่จ้ะ น้องชื่อวาวา อายุสิบสองปีก็จริง แต่นิสัยยังเด็กนัก วาวาเป็นเด็กเรียนเก่ง เรียบร้อย ไม่พูดมากเจ๊าะแจ๊ะ ก็นิสัยเหมือนกับพ่อของเขานั่นแหละ จำได้ไหมล่ะว่าวาวาก็เคยมาที่ร้านผักเหมือนกัน”)“จำได้ค่ะ”(“น้องแป้งอยากไปเที่ยววันไหนดีจ๊ะ”)“พี่สายบัวคะ ช่วงนี้ยังไม่ได้ก่อนค่ะ เพราะว่าชูใจไม่สบายค่ะ”(“อ้าวเหรอ ชูใจเป็นอะไร วันนี้ที่ตลาดเขาก็คุยกั

“พี่รักแป้งครับ พี่รักแป้งนะ พี่รักแป้ง แล้วพี่ก็รักลูกด้วย ลูกของเรา ที่พี่พูดไปอย่างนั้น เพราะพี่รู้ว่าแป้งจะไม่มีวันทำร้ายลูก แป้งจะต้องเก็บลูกเอาไว้ เพื่อรอพี่”“ฉันเกลียด” เธอขบเม้มปากตอนนี้เขาทำเกินเลย รามิลทำอย่างที่เขาอยากทำ ในหัวของรามิลคือนรินภัทรเป็นของเขา และจะเป็นตลอดไปนรินภัทรเป็นแม่ของลูกของเขาด้วย“ถ้าแป้งเกลียดพี่ ให้พี่ตีความหมายของคำว่าเกลียดนั่น พี่หมายถึงคำว่ารัก แป้งยังรักพี่” เขาปิดปากเธอไม่ให้พูดมากอีกต่อไป แม้จะมีเสียงครางประท้วงอยู่ในลำคอมือหนารื้อร่นกางเกงตัวจิ๋วที่ซ่อนอยู่ใต้กระโปรงให้หลุดพ้นออกจากปลายขา ปลายนิ้วจู่โจมลงไปบนสามเหลี่ยมมันเหมือนกับว่า ยิ่งรัก ยิ่งเกลียด ยิ่งรัก ยิ่งหลง ทั้งโหยหาซึ่งกันและกัน ร่างกายที่เคย ๆ ดวงใจที่เคยประสานเป็นหนึ่งเดียวตั้งแต่คราวอดีต วันนี้จะกลับหวนคืนมีเหตุผลหลายอย่างที่รามิลอยากจะเล่าสู่เธอฟัง และจากนี้รา­มิลจะไม่ปกปิดเรื่องใด ๆ กับนรินภัทรอีกแล้ว เขาจะเล่าทุกเรื่องราวให้เธอได้รับรู้รามิลไม่สนใจสายตาเย็นชาของเธอ เขาต้องการเธอกลับคืน เขาจะทำทุกวิถีทาง เพราะก่อนหน้าเขาไม่เคยที่จะพยายามทำอะไรเลย“พี่รักแป้ง” เขากระซิบ

เขาขับตามเธอไป รามิลตามไปห่างพอสมควรเพื่อที่ไม่ให้เธอจับได้ จนนรินภัทรขับไปถึงบ้าน เขาจอดห่างพอสมควร เฝ้ามองสองแม่ลูกเข้าไปในบ้านอย่างปลอดภัยรามิลได้คิดแล้ว เขาควรเฝ้ามองทั้งสองคนอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ ตอนนี้รามิลเหมือนคนบ้า เขานั่งอยู่ในรถ ส่งสายตามองไปยังบ้านของนรินภัทรจนกระทั่งไฟในบ้านดับหมดทุกดวงรามิลถึงได้ขับรถออกไปจากที่นั่น ตอนที่เขาขับออกมา เขาก็พยายามจะมองหาบ้านที่อยู่ใกล้ที่นี่ที่สุดนับจากนี้เขาจะดูแลเธอกับลูก แม้ว่านรินภัทรจะไม่พอใจก็ตามรามิลกลับมาถึงที่พัก เขาเอารูปที่ถ่ายชูใจออกมาดู เขาเพ่งมองแล้วยิ้ม“พ่อรักลูกนะชูใจ”เขามองอย่างไม่เบื่อ จนกระทั่งเขาหลับไป แรงใจของรา­มิลกลับมาอีกครั้งหนึ่ง เขารู้แล้วว่าต่อไปเขาจะอยู่เพื่อใครรามิลยังเฝ้าตามสองแม่ลูกอยู่เสมอ ในตอนที่เขามีเวลา โดยที่นรินภัทรไม่เคยรู้ตัวเลย เธอได้แต่เฝ้าคิด สุดท้ายคนเห็นแก่ตัวอย่างรามิลก็เห็นเธอเป็นแค่ของเล่นสนุกนึกไปแล้วก็เจ็บใจติ้ง ติ้ง... มีข้อความเข้า(ผมอยากจะจ้างวาดปกงานนิยายครับ)นรินภัทรไม่คุ้นชื่อ แถมคนนี้ยังทักมาในอินบอกซ์ เธอยังไม่ได้เป็นเพื่อนกับเขา(ทราบจากไหนคะ เพราะทางนักวาดไม่ได้เปิดเพ

“แม่จ๊ะ อ๊บอ๊บมาแล้ว” ชูใจวิ่งไปต้อนรับขับสู้เลย“หายแล้วเหรออ๊บอ๊บ พี่ชูใจก็หายแล้วนา” นรินภัทรออกไปช่วยณัฐกรขนของเข้าบ้าน“ฉันจัดการบ้านให้เอี่ยมแล้ว ฉีดยาฆ่าเชื้อทั่วเลย”“ดีแล้วล่ะ”“ว่าแต่กลับมาตั้งแต่วันไหน” อรนิลถาม“ก็วันนั้นแหละ นอนกันได้สองคืนมั้ง นอนไม่ค่อยหลับขอกลับมาอยู่บ้านดีกว่า มันไม่คุ้นที่นอน” คำถามของอรนิลทำให้นรินภัทรอดคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่โรงแรมไม่ได้“อ้อ... วันนี้พี่แวะไปที่ร้านกาแฟมา พี่สายบัวเขาถามเรื่องแกใหญ่ มีอะไรกัน พี่งงไปหมด ตอนที่พี่สายบัวเข้ามาคุยด้วยนะ”“ก็ไม่มีอะไร เพียงแต่ฉันคิดว่า ฉันอยากจะมีผัวน่ะ”“หื้อ!” ณัฐกรตาโตเมื่อได้ยินคำตอบของน้องสาว“หา! เรื่องอะไรนะแป้ง พี่ฟังไม่ถนัด” อรนิลถามย้ำ เพราะฟังไม่ถนัดถนี่จริง ๆ“ฉันคิดว่า อาจจะถึงเวลาที่ต้องหาแฟน แบบว่าอยากได้คนมาช่วยดูแลชูใจด้วย”“เฮ้ย! คิดดี ๆ นะโว้ย” พี่ชายโวยวาย ปกติเขาก็หวงน้องสาวอยู่แล้ว“ทำไม พี่วีเขาไม่ดีตรงไหน”“ไม่ใช่ ไม่ดี เดี๋ยวจะมีปัญหา” ณัฐกรพยักพเยิดให้หันไปดูชูใจ“ฉันก็คิดเผื่อชูใจนั่นแหละ เด็กโตทุกวัน ถ้ามีพ่อก็จะดี”“มันจะดีได้อย่างไร มีข่าวถมถืดที่ว่า พ่อเลี้ยงปล้ำลู