All Chapters of หวนคืนอีกคราข้าไม่ขอเป็นคุณหนูผู้ถูกรังแก: Chapter 21 - Chapter 30

"มาแล้วหรือ ลี่ผิง" ลู่อี้เหนียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น เรียวมืองามวางถ้วยชาลงแช่มช้า "เจ้าค่ะท่านแม่" สือลี่ผิงค้อมศีรษะเล็กน้อย "มานี่สิ" ร่างบอบบางเยื้องย่างเข้าไปยังเบื้องหน้าของอีกฝ่าย แม้กาลก่อนสือลี่ผิงคนเดิมเข้ามาในนามของอนุ ทว่าคนผู้เดียวซึ่งเอ็นดูนางเป็นที่สุดก็คือฮูหยินใหญ่ตระกูลลู่ นางช่างเป็นสตรีจิตใจกว้าง ถึงแม้อายุไม่ได้น้อยแล้ว ทว่าใบหน้าของลู่อี้เหนียงยังคงงดงามราวสวรรค์ปั้นแต่ง น่าเสียดายยิ่งที่ต้องเข้ามาเป็นภรรยาของลู่เยี่ยนฮ่าว ตาแก่นั่นช่างไม่คู่ควรเลยจริง ๆ "นั่งลงเถิด" สือลี่ผิงผินหน้ามองที่ว่างฝั่งตรงข้ามก็พานเกรงใจ แต่เมื่อเหลียวมองสีหน้าของลู่อี้เหนียงทั้งใจดีและอบอุ่นเพียงนี้ ความอึดอัดใจตลอดหลายวันจึงผ่อนคลายลงไปมาก ริมฝีปากสีกุหลาบยิ้มละไมตอบกลับ "ขอบพระคุณเจ้าค่ะ" สือลี่ผิงหย่อนกายลงนั่ง ทางด้านลู่อี้เหนียงจึงยกป้านชาขึ้นรินให้นาง ด้วยสีหน้าสบายอารมณ์ "ท่านแม่ ข้ารินเองเจ้าค่ะ" "ไม่เป็นไร ชานี่คือชาใบอ่อน ของดีจากบ้านเกิดของข้าเชียว ต

การหารือสิ้นสุดเพียงเท่านั้น อีกสามวันจึงจะมีการจัดพิธีวิวาห์ขึ้น สือลี่ผิงขอปลีกตัวออกมาก่อน นางไม่อาจทนมองหน้าสือจินรุ่ยและฮูหยินใหญ่ตระกูลลู่ผู้สุดแสนไร้ยางอายได้อีกแล้ว มีอย่างที่ไหนติดหนี้เขายังกล้าเอ่ยปากเรื่องสินสอด ลู่อี้ฝานก็ช่างปะไร เดิมทีนางทำสัญญาเป็นภรรยาของเขาเพียงในนามเท่านั้น เหตุใดเขาจำต้องทำให้เรื่องราวบานปลายเอิกเกริกเพียงนี้กัน ก่อนวันวิวาห์สือลี่ผิงพยายามหลบเลี่ยงลู่อี้ฝาน บางวันนางถึงขั้นขอค้างที่ห้องของลู่อี้เหนียง โดยให้เหตุผลว่าจะช่วยนวดผ่อนคลายความเครียด อีกทั้งบ่าวสาวไม่ควรพบหน้าก่อนวันวิวาห์ ช่วงเช้าสือลี่ผิงจึงใช้เวลาในการปลูกบุปผาและต้นไม้ที่หน้าเรือนให้ลู่อี้เหนียง พยายามทำตัวยุ่งให้มากที่สุด ไม่รู้เหตุใดเวลาว่างนางมักนึกถึงใบหน้าเย็นชาของลู่อี้ฝานเสมอ แม้แต่ในใจของนางเขาก็เข้ามาวนเวียนจนแทบกระอักตายขณะที่สตรีร่างบอบบางกำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่กับบ่าวสองสามคน สือลี่ผิงรู้สึกตงิดใจชอบกล ประดุจกำลังถูกจับจ้อง นางจึงหันหลังขวับทันเห็นสาวรับใช้ของสืออี้หนานยกถังน้ำขึ้นเหนือหัวพอดี สบกับจังหวะที่นางยืดกายยืนขึ้นยกไม้ยกมือเพื่อคลายความเ

"ลู่อี้ฝาน ทะ...ท่านทำอะไร ปล่อยข้า!"ขาเรียวดีดดิ้นไปมา มือน้อย ๆ ทุบตีแผ่นหลังกว้างเป็นระวิง"หยุดดิ้น!""ไม่!"ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ขาของสือลี่ผิงพยายามกวัดแกว่งเอาตัวรอดเพียะ!สือลี่ผิงรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ฟาดลงมายังบั้นท้ายของตน นางหยุดดิ้นแล้ว ทว่าในใจกลับเต้นดังโครมคราม ภาพต่าง ๆ กลับหน้ากลับหลังไปเสียหมด เขากำลังล่วงเกินนางหรือ เมื่อสักครู่อาการเจ็บแสบนั่น ฝ่ามือของเขาอย่างนั้นรึ"ลู่อี้ฝาน นี่ท่าน คนไร้ยางอาย"เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเหยียดยิ้มกว้างชั่วร้าย "อยากดิ้นนักไม่ใช่หรือ ดิ้นต่อสิ เจ้าดิ้นเท่าใดข้าจะหวดก้นเจ้าเท่านั้น"สือลี่ผิงตะลึงงัน เขาต้องการสิ่งใดจากนางกันแน่ ไฉนต้องรังแกกันเฉกเช่นตุ๊กตาไม้ไร้ชีวิตตนหนึ่ง เพราะเกรงกลัวคำขู่ขวัญ สือลี่ผิงจึงปล่อยให้ศีรษะของตนห้อยต่องแต่งอยู่เช่นนั้น คนบนบ่าเลิกต่อต้านแล้ว ซือซือซึ่งกำลังมาตามสือลี่ผิงพลอยเบิกตากว้างด้วยความตระหนก นางเห็นว่านายของตนออกมานานนักทว่ายังไม่กลับเสียที คาดไม่ถึงว่าจะเห็นลู่อี้ฝานกำลังแบกกายอันเปียกลู่ไว้บนบ่าเช่นนั้นซือซือเอ่ยด้วยค

เจ้าของนัยน์ตาหงส์นั่งกวาดสายตาเศร้าสลดมองใบหน้าของตนผ่านคันช่องสีอำพัน ครึ่งหนึ่งของชีวิตสตรีควรฝากฝังไว้กับบุรุษอันเป็นที่รักมิใช่หรือ แล้วดูนางตอนนี้ เหตุใดต้องตบแต่งด้วยความไม่เต็มใจอยู่เรื่อย ดูเหมือนเวรกรรมที่กระทำเอาไว้คงยังชำระให้ตระกูลลู่ไม่หมดสิ้น นางจึงได้กลายมาเป็นสือลี่ผิงอีกคน หวนมาใช้หนี้แก่บุตรชายของลู่เยี่ยนฮ่าวแทน ทุกอย่างกำลังอลหม่านตบตีกันเสียจนสับสน สือลี่ผิงกำลังหมกมุ่นครุ่นคิดจึงไม่ทันได้ยินเสียงที่เยื้องย่างเข้ามาด้านในเนิบนาบ จนเมื่อสตรีร่างผอมบางประชิดกายของนาง พลางโน้มลงขนาบใบหู สือลี่ผิงจึงช้อนดวงตาขึ้น ทันทีที่พบว่าเป็นผู้ใด ดวงตากลมโตถึงกับเบิกกว้าง นางหันหลังขวับ "ท่านแม่!" สือลี่ผิงโผเข้ากอดเอวผู้เป็นมารดาเดี๋ยวนั้น น้ำเสียงสดใสระคนตื่นเต้นแฝงความลิงโลด ฝ่ามือผอมแกร็นค่อย ๆ ยกขึ้นลูบไล้ศีรษะของบุตรสาวเชื่องช้า "ลี่ผิง อย่าเสียใจไปเลยนะ ที่จริงแล้วเรื่องนี้เป็นแม่เองที่ตัดสินใจแทนเจ้า" สือลี่ผิงขมวดคิ้ว นางไม่เข้าใจ พลางแหงนหน้าขึ้นมองมารดาของตน "ท่านแม่หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ" 

รุ่งเช้าของวันถัดมาเสียงเอะอะเอ็ดตะโรดังสนั่นไปทั้งจวนสกุลลู่ ทว่าสือลี่ผิงและลู่อี้ฝานยังคงนอนตระกองกอดกันอยู่ไม่ห่าง เปลือกตาบางค่อย ๆ ขยับไหว ศีรษะของนางตอนนี้ชาหนึบไปเสียหมด สือลี่ผิงรู้สึกร้าวระบมไปทั้งตัว คิ้วเรียวเริ่มเคลื่อนเข้าหากันช้า ๆ เมื่อภาพบางอย่างสาดสะท้อนเข้ามายังมโนสำนึกเราฝันหรือ กำลังฝันเรื่องบัดสีใดกันร่างบอบบางขยับกายเนิบนาบ เมื่อรู้สึกประดุจมีบางสิ่งกำลังรั้งกายของตนเอาไว้ สือลี่ผิงจึงลดนัยน์ตาลงมองเนิบช้า ท่อนแขนแกร่งพาดอยู่บนเอวเปลือยเปล่า ขะ...แขนใคร คงไม่ใช่...สือลี่ผิงช้อนดวงตาขึ้นด้วยหัวใจไหวระทึก นางหวังเพียงว่าเมื่อคืนสืออี้หนานทำไม่สำเร็จเป็นพอ เพียงแต่นางกำลังนอนอยู่ใต้อ้อมแขนของบุรุษหรือ เช่นนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นคงไม่ใช่ความฝันนัยน์ตารูปหงส์กะพริบปริบ ๆ เมื่อสบประสานเข้ากับดวงตาคมปลาบเข้าพอดี "ตื่นแล้วหรือ" เสียงทุ้มเอ่ยถาม สือลี่ผิงเบิกตากว้าง นางรีบหลุบดวงตาลงแล้วเบิกขึ้นอีกครั้งเรื่องจริงหรือลู่อี้ฝานขมวดคิ้ว "เป็นอะไรของเจ้า"