All Chapters of หวนคืนอีกคราข้าไม่ขอเป็นคุณหนูผู้ถูกรังแก: Chapter 11 - Chapter 20

เรือลำใหญ่หันกลับไปยังหนานโจว สือลี่ผิงไม่หลงเหลือทางให้เลือก นางคงต้องยอมถอยกลับไปตั้งหลักแล้วคิดหาวิธีเดินทางไปยังต้าโจวอีกครา ดูเหมือนโอกาสครั้งที่สองคงไม่ง่ายดายเช่นนั้น ทุกอย่างวุ่นวายยุ่งเหยิงไปเสียหมด นางหวังเพียงว่าตนอย่าได้ตกเป็นอนุของผู้ใดเท่านั้นเป็นพอ สือลี่ผิงคร้านจะเอาตัวรอดจากพวกปากเหยี่ยวเขี้ยวเสือเหลือเกิน ก่อนต้องตายอย่างน่าสังเวชสือลี่ผิงเคยแสดงบทบาทผู้ป่วยใกล้ตาย เจ็บออด ๆ แอด ๆ แสร้งเป็นสตรีหน้าตาอัปลักษณ์ไปวัน ๆ ลู่อี้ฝานมองหน้าเผือดสีของอีกฝ่ายก็พลันนิ่วหน้าไม่สบอารมณ์ เอ่ยกระท่อนกระแท่น "เจ้าเป็นอันใด หากไม่ไหวก็ออกไป" "ขะ...ข้าไหว ท่านบาดเจ็บเพียงนี้ อีกทั้งยังเป็นเพราะข้า ข้าไม่ใช่คนใจแคบเช่นท่านเสียหน่อย" "สือลี่ผิง เจ้านี่ช่าง...โอ๊ะ!" ต่อว่าไม่ทันไรลู่อี้ฝานก็ต้องร้องเจ็บแผลขึ้นมาเดี๋ยวนั้น สือลี่ผิงลนลานจนทำสิ่งใดไม่ถูก บาดแผลของเขาลึกมาก ซ้ำยังมีลูกธนูปักใกล้จุดสำคัญ ที่แย่ไปกว่านั้นคือบนเรือไม่มีหมอ ไม่มีผู้ใดสันทัดเรื่องการรักษาสักคน อุปกรณ์การแพทย์ล้วนไม่ต้องเอ่ยถึง แม้แต่

ทุกคนได้กลับสู่หนานโจวอย่างปลอดภัย ทว่าสือลี่ผิงร้องขอลู่อี้ฝานว่านางไม่ต้องการไปยังจวนสกุลสือ อีกทั้งเวลานี้มู่หรานอาการป่วยทรุดหนัก จึงทำให้สือลี่ผิงไม่สามารถเดินทางไปไหนได้เช่นกัน ในเมื่อนางเคยรับปากเขาเอาไว้ว่ายินดีทำทุกสิ่งตามความประสงค์ของลู่อี้ฝาน ดังนั้นสือลี่ผิงจึงไม่อาจแสร้งกลืนน้ำลายตัวเอง ชาตินี้หลบหนีการเป็นอนุได้ ทว่านางไม่อาจหลุดพ้นเงื้อมมือบุรุษตระกูลลู่ได้เลยจริง ๆ  ลู่อี้ฝานเห็นแก่ที่นางเคยช่วยชีวิตเขา จึงไม่คิดขู่ขวัญอีกฝ่ายให้ต้องหวาดหวั่น ทว่าถึงอย่างไรตระกูลสือก็ยังคงเป็นหนี้ตระกูลลู่ ซ้ำตอนนี้สืออี้หนานได้เข้ามาเป็นอนุของลู่เยี่ยนฮ่าวเป็นที่เรียบร้อย ลู่อี้ฝานจนปัญญาจะขัดขวางในเมื่อทุกอย่างดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาเองก็หาได้ใจไม้ไส้ระกำต่อสตรีตัวเล็ก ๆ ลู่อี้ฝานอนุญาตให้สือลี่ผิงและมารดาของนางพักรักษาตัวที่จวนของเขา ซึ่งเป็นจวนที่เขาซื้อเก็บไว้หลังจากได้รับตำแหน่งหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรสือลี่ผิงดูแลเขาอย่างไม่ขาดตกบกพร่องราวกับสามีภรรยาคู่หนึ่ง ถึงจะนับว่าเกี่ยงงอนกันบ้าง กระทั่งตีฝีปากกันเสียจนน้ำไหลไฟดับ ทว่านางกลับคอยช่วยใส่ยาป

ลู่อี้ฝานกลับจากราชกิจในวังแล้ว เขายังคงต้องรับหน้าที่สืบคดีเรื่องการค้ามนุษย์ต่อไปตราบใดที่ความจริงยังไม่กระจ่าง งานของเขาช่างล้นมือนัก ทว่ากลับมิอาจละเลยอีกสองชีวิตที่อาศัยอยู่ด้วยกัน"หลันเต๋อ" ลู่อี้ฝานเอ่ยเรียกทั้งที่ดวงตายังกวาดมองตัวอักษรบนม้วนไม้ไผ่"ขอรับ""เจ้าไปตามนางมาให้ข้า""นาง...หมายถึง คุณหนูรองสือหรือขอรับ"ลู่อี้ฝานระบายหายใจเหนื่อยหน่าย เขาวางม้วนไม้ไผ่ลงพลางขึงดวงตามองผู้ติดตามอย่างนึกตำหนิ ทว่ามิได้จริงจังมากนัก "เจ้าคิดว่ายังมีนางใดอีกรึ"หลันเต๋อรีบรับคำละล่ำละลัก "ขอรับ ขอรับ ข้าน้อยทราบแล้ว"หลันเต๋อวิ่งรี่ออกไปหน้าตั้ง ในใจตระหนักนึกต่าง ๆ นานา เดิมทีนายของเขาแทบไม่อนุญาตให้ผู้ใดย่างกรายเข้าห้องทำงานด้วยซ้ำ นอกจากตนเพียงผู้เดียว ทว่าลู่อี้ฝานกลับเรียกพบสือลี่ผิงยามนี้ เป็นไปได้อย่างไรกัน..ขาเรียวสาวเท้ามาหยุดยืนบริเวณหน้าโต๊ะทำงานของเขา เสียงใสเอ่ยเรียบเรื่อย "ท่านเรียกข้าหรือ"ลู่อี้ฝานช้อนดวงตาขึ้น เขาโบกมือหนึ่งหน หลันเต๋อเข้าใจในบัดดล เขาจึงเร่งย้ายตนเองออกไปเดี๋ยวนั้น ทั้ง

สือลี่ผิงยืนตัวแข็งทื่ออยู่ด้านหน้าจวนของฮูหยินใหญ่ลู่ ความทรงจำสาดสะท้อนขึ้นทันควัน สือลี่ผิงเคยพบหน้าอีกฝ่ายไม่กี่ครั้งเท่านั้น ลู่อี้เหนียงเป็นคนจิตใจดี ซ้ำยังใจกว้างราวมหาสมุทร ไม่เช่นนั้นสามีของตนคงมิอาจมีอนุได้ล้นจวนถึงเพียงนี้ กระนั้นผู้เป็นภรรยาไหนเลยสามารถขัดสามีได้ หากอีกฝ่ายต้องการก็อย่าหวังใช้อำนาจความเป็นเมียหลวงเข้าขัดขวาง นางช่างน่าเวทนานัก"ยืนบื้อใดเล่า เข้าไปได้แล้ว" ลู่อี้ฝานเอ่ยเสียงขรึมสือลี่ผิงช้อนดวงตาขึ้น "คือว่า...ข้าต้องอยู่ที่จวนสกุลลู่หรือ""ใช่ เจ้าต้องอยู่ดูแลท่านแม่ของข้า"สือลี่ผิงลอบกลืนน้ำลายหนืดเหนียวลงคอด้วยความลำบน เหตุใดยิ่งหนีก็ยิ่งต้องพบเจอกันเล่า "อืม...เข้าใจแล้ว"สือลี่ผิงสาวเท้าเข้าไปด้านในพร้อมบุรุษตัวสูง คาดไม่ถึงว่าวันนี้ด้านในเรือนของฮูหยินใหญ่กำลังต้อนรับแขกอยู่ ทันทีที่เข้ามายังด้านในทั้งสองจึงค้อมศีรษะลง"ท่านแม่ พี่ใหญ่" ลู่อี้ฝานเอ่ยทักทายบุคคลทั้งสองสือลี่ผิงค้อมกายตามเขาเช่นกัน นางกวาดสายตามองสีหน้าใจดีของลู่อี้เหนียง ทว่ากลับต้องผงะ ยกมือขึ้นกุมศีรษะเดี๋ยวนั้น เมื่อนัยน์ตาดันสบ

ลู่อี้เหนียงจึงรีบเอ่ยปรามก่อนไฟสงครามจะปะทุ "ท่านพี่ ใจเย็นเจ้าค่ะ ถึงอย่างไรลูกก็ได้อยู่กับคนที่ตนชมชอบแล้ว ท่านเองก็ได้สิ่งที่ต้องการ" นางเอ่ยพลางเหลียวมองไปยังสืออี้หนาน นางยังคงแสร้งตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ ทว่าภายในใจสืออี้หนานตอนนี้ร้อนรุ่มประดุจถูกไฟสุมอกสืออี้หนานเกลียดสือลี่ผิง นางเป็นลูกที่บิดาไม่ตั้งใจให้เกิดด้วยซ้ำ ทว่าหน้าตา ความสามารถ กระทั่งเรื่องสามีในตอนนี้ สือลี่ผิงกลับเหนือกว่านาง ไยสวรรค์ไม่เคยเห็นนางอยู่ในสายตาบ้างหรือ หากเป็นไปได้นางอยากกำจัดสือลี่ผิงจากโลกใบนี้ไปซะ"เอาล่ะ ถึงอย่างไรก็พบหน้าคุณหนูรองที่หายจากจวนไปแล้วไม่ใช่หรือ งั้นคงแจ้งทางจวนสกุลสือได้แล้ว ว่าแท้จริงคุณหนูรองเพียงหนีตามคนรักก็เท่านั้น" ลู่หย่วนเอ่ยราวเป็นเรื่องสนุกสือลี่ผิงตัวแข็งทื่อ ขายหน้านัก หนีตามคนรักหรือ นางกำลังหนีจากขุมนรกต่างหากทุกคนต่างรู้ดี การที่สตรีนางหนึ่งหนีตามบุรุษเป็นเรื่องงามหน้าและสุดอับอายของตระกูล ลู่อี้เหนียงรู้สึกเห็นใจสือลี่ผิงนัก จึงเอ่ยถาม "อี้ฝาน แล้วเจ้าไม่จัดงานวิวาห์หรือ""ไม่จำเป็น! ข้าและนางจดทะเบียนกันแล้ว""หา...