All Chapters of วราลีคนนี้ไม่เหมือนเดิม: Chapter 11 - Chapter 18

ฉันมองลอดม่านหน้าต่างของห้องตัวเองในเช้าวันถัดมา แสงแดดอ่อนๆ ย้อมท้องฟ้าเป็นสีส้มอุ่น แต่ในใจกลับไม่ได้อบอุ่นตามเมื่อคืน... ฉันมั่นใจว่าเห็นเงาคนในมุมมืดตรงระเบียงหลังบ้าน สายตานั้นจ้องมาทางฉัน…จ้องแบบไม่ใช่แค่บังเอิญเดินผ่าน ฉันเคยผ่านการฝึกจับสังเกต เปรียบการเคลื่อนไหวได้แม่นยำเกินกว่าที่จะคิดไปเองและนั่นยิ่งทำให้ฉันมั่นใจว่าคนที่พยายามฆ่าวราลี ยังอยู่ไม่ไกลนัก บางที…อาจอยู่ในบ้านหลังนี้ก็ได้ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดก่อนจะเริ่มต้นกิจวัตรประจำวันทุกเช้าอย่างที่เคยทำทุกวัน หลังจากวิ่งและฝึกร่างกายเสร็จ ฉันยังไม่ทันได้จิบกาแฟคำแรกด้วยซ้ำ เสียงตะโกนแหลมของป้าแป้นก็ดังขึ้นจากหน้าบ้าน“หนูวีเอ้ย! ลงมานี่หน่อยสิ ไปซื้อของให้ป้าหน่อย!” ฉันวางแก้วลงอย่างจำยอม เดินมาหาป้าแป้นท่าทางเรียบเฉย ไม่แสดงความหงุดหงิดแม้ในใจจะอยากกรอกกาแฟลงคอรวดเดียวแล้ววิ่งหนีออกจากบ้านไปให้รู้แล้วรู้รอด“วันนี้ไปตลาดให้ป้าทีนะ ยังเจ็บขาอยู่เลยเนี่ย รายการอยู่ในกระดาษนี่ ส่วนคุณหนูพลอยไพลินเธอฝากซื้อของที่ห้าง ตามที่เขียนในใบนี้เลย อย่าลืมเอาใบเสร็จมาด้วยล่ะ” ป้าแป้นยื่นกระดาษโน้ต กับเงินปึกหนึ่งใส่มือฉันโดยไม่ถามฉั

คืนนั้นฉันนอนไม่หลับ...ความคิดวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา ทั้งภาพเหตุการณ์เมื่อวาน สีหน้าของภูริ คนร้ายที่พุ่งเข้าใส่เขา และความจริงที่ว่าศัตรูของเขา…อาจเป็นใครก็ได้และเมื่อฉันแต่งงานกับเขา…ไม่ว่าอยากหรือไม่ เราก็จะมีศัตรูคนเดียวกันโดยปริยายแค่คิดถึงสิ่งที่อาจรออยู่ข้างหน้า ก็เหมือนจะรู้สึกได้ถึงอายุขัยที่สั้นลงทีละวันแต่ตอนนี้ มีบางอย่างสำคัญกว่าให้ต้องจัดการสัญญาของคุณพิชิต…ฉันตัดสินใจเดินไปหาเขาในเช้าวันนั้น บรรยากาศในห้องทำงานของชายวัยกลางคนยังคงเงียบเชียบเหมือนเดิม เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงานตัวเดิม ผมเริ่มแซมสีดอกเลาเป็นการบ่งบอกว่าอายุของเขาเพิ่มมากขึ้นแล้ว“ดิฉันอยากพูดเรื่องที่คุณรับปากไว้ค่ะ เรื่องการเปิดตัวในฐานะผู้บริหาร และฐานะลูกสาว”เขาเงยหน้าขึ้นจากเอกสารช้าๆ สีหน้าไม่แสดงอารมณ์อะไร“หึ...ดูรีบร้อนเสียจริงนะ”“ดิฉันทำหน้าที่ของดิฉันแล้วค่ะ” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ“หรือคุณชายจะเปลี่ยนใจ?”คุณพิชิตมองฉันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวางปากกาและเอนตัวพิงพนักเก้าอี้“เปล่า...ฉันพูดคำไหนคำนั้น การดูตัวกับหลานชายคนเล็กตระกูลนั้นคงเป็นไปได้ดีอย่างแกว่า เมื่อคืนก่อนคุณหญิงสมศรีถึงกั

ผ่านไปหลายชั่วโมง ฉันยื่นแฟ้มงานที่ตรวจสอบเรียบร้อยให้กับชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน“เสร็จแล้วค่ะ”ภูริเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ก่อนจะรับแฟ้มจากมือฉันไปเปิดดูทีละหน้า ฉันยืนรออย่างเกร็ง ๆ แม้จะมั่นใจว่าเช็กทุกอย่างอย่างละเอียดแล้ว แต่เมื่อเขาเป็นคนตรวจ…ฉันก็อดประหม่าไม่ได้ เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เขาปิดแฟ้มลงและพยักหน้าเบา ๆ“เรียบร้อยดีครับ ถูกต้องหมด”แค่ประโยคสั้น ๆ ก็ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้ถอนหายใจลึก ๆ เป็นครั้งแรกของวัน“ตั้งแต่พรุ่งนี้ คุณไปเรียนรู้ระบบงานกับแต่ละแผนกครับ”ภูริพูดเรียบ ๆ ระหว่างส่งแฟ้มงานให้ฉัน“ให้ครบทุกแผนก ฝ่ายละหนึ่งวัน จะได้เห็นภาพรวมว่าบริษัททำงานยังไง ตั้งแต่ระดับปฏิบัติการจนถึงการตัดสินใจระดับบริหาร”ฉันรับคำโดยไม่ลังเล ไม่ใช่เพราะกลัว...แต่เพราะรู้อยู่เต็มอกว่านี่คือโอกาสทอง ที่จะได้เก็บเกี่ยวให้มากที่สุดหนึ่งสัปดาห์ต่อมา ฉันวนไปเรียนรู้งานกับทุกแผนกจริง ๆ ทั้งบัญชี การตลาด บุคคล ฝ่ายก่อสร้าง ฝ่ายจัดซื้อ และแม้กระทั่งทีมคอล เซนเตอร์ ที่ต้องรับมือกับลูกค้าทุกระดับ จดทุกอย่างลงสมุด ไม่เว้นแม้แต่กระบวนการเล็ก ๆ อย่างการจัดสรรงบประมาณรายโปรเจกต์ ห

 เสียงเคาะประตูดังขึ้นในตอนที่ฉันกำลังนอนงง ๆ อยู่บนเตียง หัวตึ้บ ร่างปวกเปียก และโลกทั้งใบหมุนวนเบา ๆ แบบไม่จบไม่สิ้น“วี ตื่นหรือยังลูก แม่เอาซุปแก้แฮงค์มาให้”“อื้อ...เข้ามาเลยค่ะ…”ประตูเปิดออก พร้อมกับกลิ่นหอมของซุปขิงลอยมาแตะจมูก แม่วางถาดไว้ข้างเตียง ฉันยันตัวลุกนั่งอย่างยากลำบาก“เมื่อคืน...วีกลับมาที่นี่ได้ยังไงคะ?” ฉันถามพลางขมวดคิ้ว “วี...จำไม่ค่อยได้เลย”“ก็คุณภูริน่ะสิ เป็นคนอุ้มวีมาส่ง” แม่พูดเรียบ ๆ พลางยกถ้วยซุปมาให้“หา?” ฉันแทบสำลักอากาศ“ใช่ อุ้มเข้ามาส่งถึงห้องนอนเลยล่ะ” แม่ส่ายหัวเบา ๆ “ดื่มน่ะแม่ไม่ว่าหรอกนะ แต่ต้องรู้จักพอประมาณเข้าใจไหมลูก”ฉันพึมพำอะไรไม่เป็นภาษาก่อนจะยกซุปขึ้นซด ในหัวเริ่มมีภาพบางอย่างแวบกลับมา…ฉัน...อยู่ในอ้อมแขนของเขาลืมตาขึ้นเบา ๆ เห็นใบหน้าเขาใกล้แค่คืบตอนนั้นฉัน...เอื้อมมือไปแตะหน้าเขา แล้วพูดว่า…“หล่อจัง… เห