Semua Bab วราลีคนนี้ไม่เหมือนเดิม: Bab 21 - Bab 30

 หลังจากงานมื้อกลางวันระหว่างสองตระกูลสิ้นสุดลง บรรยากาศดูผ่อนคลายลงไปไม่น้อย แต่สำหรับฉัน...สิ่งที่รออยู่ข้างหน้ายังคงหนักหนาไม่ต่างจากสนามรบอีกเกือบ ๆ สองเดือน...คือช่วงเวลาที่ฉันต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับ ‘งานเปิดตัว’ อย่างเป็นทางการ ในฐานะลูกสาวคนโตของคุณพิชิต และผู้บริหารคนใหม่ของโรงสีพาณิชย์วงศ์ฟังดูง่าย แต่ความจริงกลับไม่ง่ายเลยสักนิดโรงสีของบ้านฉันตั้งอยู่ติดกับคฤหาสน์ใหญ่ แบ่งเขตอย่างชัดเจนด้วยกำแพงอิฐสีเทาเตี้ย ๆ และต้นไทรตัดแต่งอย่างเรียบร้อยตลอดแนวพื้นที่ด้านในถูกจัดโซนอย่างมีระบบ ฝั่งหนึ่งเป็นโกดังเก็บข้าว เครื่องสี และสายพานลำเลียง อีกฝั่งเป็นออฟฟิศสองชั้นแบบเรียบง่าย มีห้องประชุม ห้องบัญชี และห้องทำงานของผู้บริหารเรียงราย รวมไปถึงห้องทำงานใหม่ของฉันที่ถูกจัดและตกแต่งไว้ด้วยคุณพิชิตเริ่มพาฉันไปแนะนำตัวกับบอร์ดบริหารภายในบริษัทอย่างเป็นทางการ พวกเขาแสดงออก ‘เหมือนจะ’ ต้อนรับ แต่ฉันจับได้ไม่ยากเลยว่า...แววตาเหล่านั้นเต็มไปด้วยความสงสัย ไม่ไว้ใจ และตั้งแง่“เธอคือคนที่ช่วยวิเคราะห์ต

 หลังจากซื้อของกันเสร็จ เขาพาฉันไปทานมื้อเย็นที่ร้านอาหารอิตาเลียน ริมแม่น้ำ บรรยากาศอบอุ่น แสงไฟประดับอ่อนนุ่ม และเสียงเพลงคลาสสิกที่เปิดคลอเบา ๆ ระหว่างอาหาร เรายังคุยกันเรื่องโน่นนี่นั่น ทั้งเรื่องงานในบริษัท โรงสี ชีวิตระหว่างเรียนของเขา ไปจนถึงเรื่องเรื่อยเปื่อยอย่างสัตว์ที่ชอบและอยากเลี้ยง ฉันเหลือบมองเขาอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น“ฉันสงสัยมานานแล้วค่ะ…”เขาเงยหน้าจากจานมองฉัน เลิกคิ้วเล็กน้อย“ทำไมคุณถึงไม่มีรูปหลุดออกมาเลยสักครั้ง? เป็นสิบ ๆ ปีแล้วนะคะที่สื่อแทบไม่เคยได้ภาพคุณเลย นอกจากรูปคุณถือไม้ลูกชิ้นเมื่อสิบปีก่อนน่ะ”ภูริหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะตอบเรียบ ๆ“ผมไม่ชอบถูกจับตามอง”“ถ้าใครจะรู้จักผม ผมอยากให้รู้จักเพราะ ‘ผลงาน’ มากกว่า ‘ใบหน้า’ หรือ ‘ชีวิตส่วนตัว’ ”ฉันเลิกคิ้วนิด ๆ“แต่ยุคนี้นะคะ…คนดังในวงการธุรกิจ ยังไงก็ต้องมีภาพหลุดบ้างสิ อย่างน้อยเวลาไปงานอีเวนต์ หรือเซ็นสัญญาอะไรใหญ่ ๆ ก็ต้อง

“แก…แกเป็นใครกันแน่!?” อาทิตย์ละล่ำละลั่ก“เป็นผีมาทวงคืนความยุติธรรมให้วราลี”“อีบ้า! เพ้อเจ้อ!”“เอ้า พอบอกไปก็ไม่เชื่อซะงั้น” ฉันลุกขึ้น เดินไปรอบ ๆ ช้า ๆ อย่างสบายใจ “เอาล่ะ ขั้นตอนต่อไปฉันจะเรียกตำรวจมาจับแก” ก่อนจะหมุนตัวไปเผชิญหน้า และใช้ปลายมีดเชยคางคนตรงหน้าขึ้นมา“และสิ่งที่แกต้องทำ…คือสารภาพกับตำรวจให้หมดเปลือกว่าแกเคยทำอะไรเลว ๆ กับวราลีไว้บ้าง ถึงฉันจะอัดเสียงแกไว้หมดแล้วก็เถอะ แต่แกก็ต้องสารภาพด้วยตัวเองอยู่ดี ไม่งั้น…”ฉันกระชับมีดให้แน่น ก่อนจะเงื้อมือขึ้นในท่าแทง อาทิตย์เบิกตากว้างร้องลั่น ฉันแทงมีดลงมาอย่างแรง แต่ทว่าจงใจหยุดมือให้ปลายมีดคมปลาบอยู่ห่างจากดวงตาเขาแค่เซนติเมตรเดียว ฉันจ้องใบหน้าของอาทิตย์ที่กำลังกลัวสุดขีด เขาคงไม่คิดว่าเรื่องจะกลับตาลปัตรมาเป็นแบบนี้ได้ฉันลดมีดลง เดินอ้อมไปข้างหลังเก้าอี้ ก่อนจะนั่งยอง ๆ ลงตรงมือที่ถูกมัดไว้ของอาทิตย์“อันนี้เป็นค่ามัดจำ”“อะไร!? แกจะทำอะ

 หลังจากพูดคุยกันพอสมควร คุณหญิงสมศรีก็ตามผู้ดูแลให้มาพาเธอขึ้นไปเอนหลังยามบ่ายตามประสาของคนชรา ภาวินท์ออกไปทำธุระข้างนอก ส่วนภูริก็ขอตัวขึ้นไปเอาหนังสือที่ห้องสมุดบนชั้นสองของบ้านใหญ่ ตอนนี้จึงเหลือแค่ฉันนั่งรออยู่บริเวณโถงรับแขกเพียงลำพังระหว่างมองสำรวจรอบ ๆ บ้านเพลิน ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากข้างหลัง“ดูคุณน้องวราลีเข้ากับคุณย่าได้ดีนะคะ” พาขวัญยืนกอดอก ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม ทว่าดวงตานั้นตั้งใจดูแคลนฉันอย่างเต็มที่“รู้วิธีประจบประแจง เอ๊ย...เข้าหาผู้ใหญ่ อย่างว่าแหละเนอะ แม่คงสอนมาดี”ฉันเพียงยิ้มบาง ๆ ตอบ ก่อนจะเอ่ยกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ“ค่ะ โดยเฉพาะเรื่องมารยาท ท่านย้ำนักแหละค่ะว่าให้สงบปากสงบคำ อย่าพูดสิ่งที่คิดออกมาทั้งหมด เพราะบางทีมันอาจทำให้เราดูโง่โดยไม่รู้ตัว”แววตาของพาขวัญแข็งกระด้างขึ้นนิดหนึ่ง“ฉันรู้นะว่าพวกเธอคบกันเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะผลประโยชน์...ไม่งั้นคนแบบเธอน่ะเหรอ หึ...ภูริคงไม่แม้แต่จะชายตามองด้วยซ้ำ”“อย่างน้อยฉันก็มีประโยชน์สำห

 หลังจากวันนั้น ฉันไม่ได้เจอเหตุการณ์อะไรแปลก ๆ อีกเลยถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึกว่ามันเงียบเกินไป...แต่ฉันไม่มีเวลาให้คิดเรื่องอื่นนอกจากตั้งใจทำงานและเตรียมตัวขึ้นรับตำแหน่งให้ดีที่สุดก็เพื่อวันนี้...วันเปิดตัวอย่างเป็นทางการของฉันบนมือถือบอกเวลาเป็นตอนตีสี่ครึ่ง ฉันรีบไปอาบน้ำเตรียมตัวเพราะมีนัดแต่งหน้าทำผมกับพี่ชินตอนตีห้าสามชั่วโมงต่อมา ฉันจ้องมองตัวเองในกระจกแทบไม่เชื่อสายตา ชุดสูทกระโปรงเข้ารูปสีขาวงาช้างกับเมคอัพโทนอบอุ่น ทำให้ภาพสะท้อนตรงหน้าดูไม่เหมือนกับฉันเลยในวันปกติ“สวยมาก เริ่ดมาก มงลงสุด ๆ!” พี่ชินพูดพลางแต้มลิปกลอสสุดท้ายที่ริมฝีปากฉัน“ยกเครดิตให้พี่ชินหมดเลยค่ะ” ฉันยิ้มให้ตัวเองในกระจกอย่างพอใจ“น้องวีสวยอยู่แล้วค่ะ พี่แค่เพิ่มแสงให้เฉย ๆ” เขาหัวเราะเบา ๆ ขณะเก็บอุปกรณ์พอดีประตูเปิดออก แม่ และตาล เลขาของฉันเดินเข้ามาพร้อมกัน“งั้นพี่ขอไปแต่งหน้าให้คุณน้องพลอยก่อนนะคะ” พี่ชินว่าก่อนจะเดินออกไป“วันนี้ลูกแม่สวยที่สุดเลย