All Chapters of วราลีคนนี้ไม่เหมือนเดิม: Chapter 41 - Chapter 50

“ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเถอะครับ”เสียงนุ่มของภูริดังขึ้นข้างหู พร้อมมือที่ลูบหลังฉันเบา ๆ “ผมให้คนเอาเสื้อผ้า กับของใช้จำเป็นมาวางไว้ในห้องแล้ว”ฉันพยักหน้าช้า ๆ แล้วลุกเดินเข้าไปในห้องนอนของเขาภายในห้องตกแต่งด้วยโทนเข้ม เรียบหรู เตียงขนาดคิงไซซ์หัวเตียงบุหนังดำเรียบสะอาด พร้อมชุดเครื่องนอนสีเทาเนื้อเนียนพิเศษ มีโต๊ะข้างเตียงสองฝั่งแบบลอยตัว ทำจากไม้โอ๊คเข้ากับบรรยากาศ โคมไฟทรงเรียบให้แสงส้มอ่อนให้อารมณ์อบอุ่น ฉันมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างสำรวจ ก่อนจะหันไปคว้าชุดคลุมที่แขวนอยู่ข้างตู้ฉันยืนหน้ากระจก แล้วเอื้อมมือไปที่ซิปด้านหลังของชุดกี่เพ้าที่ยังใส่อยู่แต่มันติด…ฉันลองอีกครั้งก็ยังไม่ขยับสุดท้ายก็ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนแง้มออกไปภูริยังนั่งอยู่ที่เดิม ดวงตาคมหันมาสบตาฉันทันที“ขอโทษนะคะ...” ฉันพูดเบา ๆ “ซิปมันติด...ช่วยรูดลงให้หน่อยได้ไหมคะ?”เขาเลิกคิ้วนิดหน่อย ยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้“ได้สิครับ&rdqu

ไม่นานนัก คนขับรถก็มาถึง เราทั้งคู่จึงออกเดินทางไปยังบ้านตระกูลทรัพย์ไพศาลอนันต์ด้วยความเตึงเครียดเมื่อมาถึง แม่บ้านก็มาเชิญพวกเราให้ไปยังห้องประชุมประจำตระกูลทันที ห้องนั้นใหญ่กว้าง ตกแต่งอย่างหรูหราด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงโทนสีน้ำตาลเข้ม ตรงกลางห้อง มีโต๊ะประชุมตัวยาว สมาชิกในตระกูลนั่งกันเรียงรายกันครบทุกคนแล้ว แต่ไม่มีใครพูดอะไร ทำให้บรรยากาศภายในห้องอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออกพริบตาที่ฉันก้าวขาเข้าไปในห้อง พิรมลก็ลุกพรวดขึ้นตวาดเสียงแหลมใส่ทันที“นี่เธอยังกล้าโผล่หน้ามาอีกเหรอ! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอที่หายตัวไป ตระกูลเราคงไม่ต้องเสียดีลพันล้านให้ไอ้พวกนอกวงการนั่น!”คำพูดของเธอพุ่งมาแรงจนฉันแทบผงะไปหนึ่งก้าวแต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยอะไร เตชิตก็กอดอกพยักหน้าเสริมพาขวัญยกมือขึ้นกอดอก ปรายตามองอย่างรังเกียจ“โห...นึกว่าภรรยาว่าที่ผู้นำ TP กรุ๊ป จะเจ๋งกว่านี้ ที่แท้ก็แค่ตัวถ่วง”เตชินท์ที่นั่งอยู่หัวมุมโต๊ะ หันมาสบตาฉันแล้วกล่าวอย่างเฉยชา“การตัดสินใจยกดีลให้พวกนั้นเนี่ย มันส่งผลถึงทั้งองค์กรนะ

"ไม่เจ็บแผลโดนยิงแล้วเหรอ..." ฉันถามเสียงพร่าเขายิ้มอีกครั้ง ดวงตาทอประกายลึกซึ้ง“ไม่เจ็บ…ตอนนี้อยากกอดมากกว่า" เขาประกบจูบฉันแนบแน่น แล้วผละออกมาช้า ๆ จ้องมองหน้าฉันด้วยรอยยิ้มที่ไม่เหมือนทุกครั้งแววตาของเขาเจ้าเล่ห์จนน่าหมั่นไส้“ทำไมหน้าแดงขนาดนี้ครับ…หรือเพราะพี่เก่งเกินไป?”ฉันตีแขนเขาเบา ๆ “หยุดเลย…”“หยุดทำอะไรครับ ยังไม่ได้เริ่มจริง ๆ เลยนะ”เขาก้มลงกระซิบชิดหู น้ำเสียงกึ่งหัวเราะแต่ทุ้มลึก ปลายลิ้นแตะที่ติ่งหูฉันแผ่ว ๆ ก่อนจะลากลงที่แนวกราม“หรือว่าน้องวีเขินเพราะพี่ทำแบบนี้…”ฉันสะดุ้งเฮือก ร่างกายร้อนวูบขึ้นมาทันทีพอหันไปมองหน้าเขา ก็เหมือนโลกทั้งใบจะหยุดหมุนเพราะภาพตรงหน้า...คือภูริในแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนผมเขายุ่งเล็กน้อยจากแรงจูบ เหงื่อบาง ๆ ที่หน้าผาก ลมหายใจที่ถี่และร้อนและดวงตาคู่นั้น ทั้งมืดลึก เร่าร้อน ราวกับมีเปลวไฟกำลังเต้นอยู่ข้างในเขามองฉันด้วยสายตาที่ทั้งหวง ทั้งหื่น ทั้ง

“เดี๋ยวผมรอลูกพี่อยู่ที่นี่แหละ เสร็จแล้วเดี๋ยวไปหาคุณภูริด้วยกัน”ฉันพยักหน้าให้ ก่อนจะลงจากรถ“โอเค ฉันไปไม่นานหรอก”ฉันยืนอยู่หน้าประตูบ้าน สูดหายใจลึก พอคิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้น หัวก็เริ่มหนึบเหมือนระเบิดเวลานับถอยหลังแต่มันจะต้องจบ...วันนี้แหละ ทับทิมจะไม่ได้ลอยนวลอีกต่อไปไม่ถึงนาทีหลังจากที่เปิดประตูเข้าไป ทันทีที่แม่เห็นฉัน เธอก็รีบลุกพรวดเข้ามาหา น้ำตาคลอเต็มสองตา ก่อนจะโผเข้ามากอดฉันแน่น“วี! ลูกปลอดภัยใช่ไหม?”ฉันยกมือกอดตอบแน่น “ไม่เป็นไรค่ะ แม่…วีไม่เป็นไร”ไม่รอช้า ฉันเรียกรวมตัวสมาชิกภายในบ้านทันที ไม่นานคุณพิชิต ทับทิม และพลอยไพลิน ต่างทยอยกันมานั่งในห้องรับแขก บรรยากาศเงียบกริบ ตึงเครียดจนได้กลิ่นความกลัวลอยฟุ้งไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไร ทับทิมก็เปิดปากก่อนทันที เสียงเย้ยหยันดังลั่น“อุ๊ย ตายจริง! ได้ข่าวว่าไปทำงามหน้ามาเหรอ? ทำตระกูลทรัพย์ไพศาลอนันต์เสียหายเป็นพันล้าน แกจะรับผิดชอบยังไงหา?!”ฉันไม่ตอบ หันไปมองเธอนิ่ง ๆ

สายตาฉันเหลือบไปเห็นมอเตอร์ไซค์อีกคันนอนตะแคงอยู่ข้างถนน ห่างออกไปไม่ถึงสิบเมตร...คันนั้นยังดูใช้งานได้ฉันกัดฟันแน่น ฝืนพาร่างตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยถลอกลุกขึ้นยืน มือขวากำปืนไว้แน่น ส่วนมือซ้ายลากขาเปื้อนเลือดค่อย ๆ พาตัวเองไปยังมอเตอร์ไซค์“ฟื้นตัวให้ไวนะ…ฉันยังต้องลุยต่อ” ฉันบ่นกับตัวเอง ขณะยกรถขึ้นและลองบิดเครื่อง เสียงเครื่องยนต์คำรามเบา ๆ ขึ้นมาทันทีราวกับตอบรับฉันคว้าหมวกกันน็อกเก่า ๆ ใบหนึ่งที่แขวนอยู่ข้างเบาะ สวมมันอย่างรวดเร็ว แล้วบิดคันเร่งออกตัว บนถนนที่เริ่มว่างเปล่า เป้าหมายของฉันคือ...ลินามือข้างหนึ่งของฉันล้วงเครื่องมือสื่อสาร พยายามติดต่อหาชนกันต์ด้วยเสียงหอบแฮก[ลูกพี่!?] ในที่สุดชนกันต์ก็ตอบกลับมาเสียที ฉันถอนหายใจโล่ง“กันต์…พวกมันได้ตัวพี่ภูไปแล้ว!” ฉันเร่งเสียง “ฉันติดเครื่องติดตามไว้ในเสื้อเขา ส่งพิกัดที่ได้มาให้ฉันด่วน!”[เวรเอ๊ย! พวกมันรู้ได้ยังไง!?] เขาสบถ [เดี๋ยวส่งพิกัดให้ภายในสิบวินาที]ฉันตัดสายไป แล้วเร่งเครื่องอย่างเต็มแรงฝ่าเส้นทางสลับซ