Semua Bab ชายพิการผู้นั้น ที่ใครไม่เห็นค่า นางจะเป็นภรรยาของเขาเอง: Bab 11 - Bab 20

เมื่อพูดคุยกับสามีเรื่องก่อนหน้านี้เรียบร้อย จางอวี๋จิงก็หันไปตั้งใจกับงานที่กำลังทำอยู่ต่อ บริเวณรอบบ้านทางฝั่งซ้ายมือหากหันหน้าเข้ามามีพื้นที่มากพอ นางสามารถใช้ทำแปลงผักเล็ก ๆได้ แต่ต้องปรับสภาพดินอยู่พอสมควร หญิงสาวร่างเล็กจึงแบกจอบเสียมคราดพาดบ่าตะลุยสวนอยู่ขณะนี้ ผู้เป็นสามีนั่งผ่าฟืนมองเป็นกำลังใจให้อยู่ห่าง ๆจางอวี๋จิงมีสีหน้าเคร่งเครียด ขณะเดียวกันนางก็ยิ้มอยู่ด้วย งานนี้เป็นงานที่ทั้งสนุกและเหนื่อยในเวลาเดียวกัน การจะทำสวนไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับจางอวี๋จิงในตอนนี้ นางอยากทำ แต่ในใจก็หวาดกลัวว่าจะต้องสูญเสียมันไปอีก หญิงสาวตระหนักได้ว่า การยึดเอาสิ่งหนึ่งสิ่งเดียวเป็นทางรอดไม่ตอบสนองความต้องการของนาง“อวี๋จิง ได้เวลาพักแล้ว”ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สามีของนางเดินมาหา นางจดจ่ออยู่กับการปรับหน้าดินจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปขนาดไหนแล้ว“แต่งานยังไม่เสร็จนะเจ้าคะ”“พักก่อนค่อยมาทำต่อ หรือไม่ก็ให้น้องชายเจ้ามาช่วย ข้าจ่ายค่าตอบแทนให้เอง”“แบบนั้นก็ดีเลยเจ้าค่ะ เขาจะได้มีค่าขนมบ้าง” เมื่อคุยกับสามีเรียบร้อยนางก็ยอมพักตามที่บอกจางอวี๋จิงเดินมานั่งที่ตั่งไม้ตัวเล็กใกล้ ๆ กับที่สามีนั่

ถึงผู้คนที่อาศัยอยู่ในตัวเมืองของเมืองอวี้จะมีนิสัยหยาบคายและปากไม่มีหูรูด แต่ก็ไม่เคยทำอะไรถึงเนื้อถึงตัวอย่างเมื่อวานมาก่อน หากปล่อยไว้อาจลุกลามเป็นปัญหาร้ายแรงยิ่งขึ้นเหตุที่เมืองอวี้กลายเป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าเจ้าเมืองคนก่อนทำเป็นแบบอย่าง เขาใช้วิธีนี้กีดกันชาวเมืองที่ตนไม่ชอบหน้าออกไป ทำให้กลายเป็นแกะดำที่ไม่มีใครอยากเสวนาด้วย ถ้าไม่ให้ความร่วมมือก็จะเป็นภัยถึงตัวเองปัจจุบันเจ้าเมืองคนนั้นถูกสั่งปลด และมีคนใหม่มาทำหน้าที่แทน แต่ก็ยังไม่สามารถแก้ปัญหานี้ได้อย่างเหมาะสม จางอวี๋จิงเองยังไม่แน่ใจเลยว่า ถ้าร้องเรียนไปจะมีคนเป็นพยานให้นางได้สักกี่คนหญิงสาวตื่นนอนเวลาเดิมไม่ว่าเมื่อคืนจะนอนดึกกว่าปกติหรือไม่ นางเตรียมอาหารคาวหวานเอาไว้ พอจวนจะเสร็จฮูหยินอาวุโสกับสามีของนางก็ตื่นพอดี ระหว่างรอพวกเขาล้างหน้าล้างตานางก็ไปให้อาหารไก่ แล้วค่อยมาร่วมกินมื้อเช้าด้วยกัน“น้ำแกงหม้อนี้ไม่เลว เอาทำขายด้วยแล้วกัน” หงเสวียนซู่ชิมดูแล้ว รสชาติไม่จัดจ้านและไม่จืดชืดจนเกินไป กำลังพอดี ส่วนไป่จวิ้นชอบกินอาหารรสอ่อนเป็นทุนเดิม นี่จึงถือว่าพอดีแล้วสำหรับเขา“ท่านแม่ชอบข้าก็ดีใจเจ้าค่ะ ช่วงสายวันนี้น้อง

ไป่จวิ้นนั่งหลบแดดอยู่ใต้ร่มเงาไม้ระหว่างทาง พวกเขายังไม่ได้กินมื้อเที่ยงกันเลย ภรรยาของเขายุ่งมือเป็นระวิง ตอนนี้พึ่งจะได้นั่งพัก ทั้งที่คุยกันว่าเขาจะเป็นคนขายแท้ ๆ แต่เหมือนมาช่วยภรรยานับเงินเฉย ๆเรื่องการเรียกลูกค้าและสร้างความประทับใจกับร้านนี้ จางอวี๋จิงแทบจะทำเองทั้งหมด“เหนื่อยไหม” ไป่จวิ้นทั้งพัดทั้งวีและหาน้ำให้นางดื่ม ถ้าไม่ติดว่าขาใช้การไม่ได้อย่างสมบูรณ์ เขาคงอุ้มตามกลับแล้ว ไม่ต้องเดินกลับให้เมื่อยอีก“คิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ”“หือ?”“ท่านพี่เหม่อลอย หรือตอนที่ข้าเผลอมีคนพูดไม่ดีกับท่านอีก”“เปล่า ๆ ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก ข้าแค่รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก ถึงจะมีเรื่องโชคร้ายอยู่บ้าง แต่ผลลัพธ์ตอนนี้ข้าพอใจแล้ว”จางอวี๋จิงไม่รู้ว่าสามีกำลังพูดถึงเรื่องอะไร แต่หากเขาว่าดีนั่นก็พอแล้ว เรื่องน่ารำคาญใจทั้งหมดของบ้านสกุลไป่นางจะจัดการเอง ไม่มีเหตุผลต้องโดนรังแกอยู่ฝ่ายเดียวเสียหน่อยคนที่ว่าร้ายนางกับครอบครัวต้องโดนสั่งสอนความตั้งใจอันเด็ดเดี่ยวนี้สัมฤทธิ์ผลในอีกหลายเดือนต่อมาเมื่อก่อนจางอวี๋จิงไม่มีอะไรเลย ไม่ว่าชื่อเสียง อำนาจ หรือเงินทอง ปัจจุบันสองอย่างแรกก็ยังไม่มี แต่อะไร

“ยังคิดไม่ออกเลยเจ้าค่ะ เป็นของที่ท่านพี่อยากมอบให้ข้าแทนไม่ได้หรือเจ้าคะ”ยังมีวิธีนั้นด้วยสินะ“เอาอย่างนั้นก็ได้ เช่นนั้นเจ้ามีอะไรที่ไม่ชอบบ้าง”“จะให้ของที่ข้าไม่ชอบหรือเจ้าคะ?”“ใช่ที่ไหนกัน เพราะข้าจะได้เลี่ยงต่างหาก”ถึงจะไม่รู้ว่านางชอบอะไรบ้าง แต่ก็ควรรู้สิ่งที่นางไม่ชอบสักหน่อยไม่ใช่หรือ“ไม่มีอะไรที่เกลียดหรือกลัวเป็นพิเศษ แต่ข้าไม่ถูกกับพวกสัตว์เลื้อยคลานตัวเล็ก ๆ สักเท่าไรเจ้าค่ะ”จางอวี๋จิงค่อย ๆ นึกถึงช่วงเวลาวัยเด็กของนาง มันเต็มไปด้วยความยากลำบาก ต่อให้เป็นเรื่องที่ไม่ชอบก็ต้องทำ ต่อให้เป็นของที่เกลียดก็ต้องกิน ทำไปเพื่อความอยู่รอดจนไม่แน่ใจว่า นางไม่ชอบเรื่องเหล่านั้นจริง ๆ หรือเปล่า“อยากซื้อขนมกลับไปสักหน่อยไหม” เห็นสีหน้านางไม่สู้ดีไป่จวิ้นก็รีบเปลี่ยนเรื่องเขาทำพลาดไปหรือเปล่า ทำให้นางนึกถึงอดีตแย่ ๆ หรือไม่ ความกระวนกระวายใจแสดงออกผ่านสีหน้า จางอวี๋จิงอมยิ้มแตะมือลงบนแขนเขาเบา ๆ อย่างระมัดระวังสัมผัสแนบชิดไม่ทันตั้งตัวทำให้ชายหนุ่มเสียอาการ เขาเริ่มพูดตะกุกตะกักทุกประโยค แต่ไม่ได้สะบัดมือนางออก ก่อนหน้านี้คุยอะไรกันบ้างก็ลืมไปสิ้นแล้ว กลับมาถึงบ้านตั้งแต่ยา

 ทั้งเขาและนางต่างหวงแหนอีกคน ถนอมอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก ตอนนี้จะรอก็แค่เจ้าก้อนแป้งมาปรากฏตัวเท่านั้น ฮูหยินอาวุโสเกรงว่าตนจะไม่ได้อุ้มหลานหลายสัปดาห์ก่อนจึงเรียกหมอมาตรวจถึงบ้านร่างกายของจางอวี๋จิงแข็งแรงดี ความล่าช้าของเรื่องนี้ไม่ได้เกิดจากงาน ก่อนกลับท่านหมอจึงให้ยาบำรุงเอาไว้ ไป่จวิ้นก็เริ่มเปลี่ยนพฤติกรรมของตัวเองเล็กน้อย กลับไปฝึกเหมือนอย่างพลทหารในช่วงเช้าก่อนออกไปทำงาน แต่ด้วยข้อจำกัดด้านร่างกายจึงทำได้แบบลดระดับความยากลงมาหงเสวียนซู่ตระเวนหายาบำรุงมาให้จากหลายสำนัก ไป่จวิ้นรับมาด้วยท่าทีเขินอายแต่ก็กินจนหมด“คราวหน้าข้าจะปฏิเสธให้ชัดเจนเอง เจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องนี้อีกแล้วนะ”“จะดีหรือเจ้าคะ”“เสียลูกค้าไปคนสองคนไม่ลำบากหรอก เราไม่ได้ทำอะไรผิดเสียอย่าง คนที่ล้ำเส้นก่อนคือนาง หากเจ้าลำบากใจที่จะออกหน้า ข้าจะทำเอง”เมื่อสามีว่าอย่างนั้นนางก็สบายใจ จากที่ค้าขายมาหลายเดือนตระเวนไปมาแล้วทุกเมืองเล็กเมืองน้อย พวกเขามีลูกค้าหลายคนที่ติดใจในรสชาติ และกลายมาเป็นลูกค้าประจำ ไม่ได้มาซื้อเพราะจุดป