All Chapters of ชายพิการผู้นั้น ที่ใครไม่เห็นค่า นางจะเป็นภรรยาของเขาเอง: Chapter 31 - Chapter 40

เจ้าก้อนแป้งในท้องโตได้โตดี แม่กินอะไรเข้าไปก็ดูดสารอาหารไปหมด ให้นางกินของบำรุงมากอย่างไรก็รู้สึกอ่อนเพลียมากเหมือนเดิม“ทำหน้าซังกะตายอะไรขนาดนั้น เบื่ออย่างนั้นหรือ”“นิดหน่อยเจ้าค่ะ แต่สภาพข้าตอนนี้ให้เดินออกจากบ้านยังไม่รู้สึกว่าตัวเองจะไหวเลย ร่างกายกับจิตใจข้ากำลังเรียกร้องไม่สัมพันธ์กัน”“อดทนอีกนิดนะ อีกไม่กี่เดือนก็ได้เจอหน้าลูกแล้ว”“ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ แต่ก็อดอึดอัดไม่ได้ การเป็นแม่นี่ยากจังเลยนะเจ้าคะ”หงเสวียนซู่ไม่ได้ออกความเห็นอะไร แค่ตอบรับเป็นครั้งคราวไม่ให้นางเหงาปาก อารมณ์หญิงมีครรภ์ไม่มั่นคงเพราะร่างกายไม่เหมือนเดิม แถมยังรู้สึกไม่สบายตัวอีก แม้เจ้าตัวจะเข้าใจว่ากำลังประคับประคองและทะนุถนอมชีวิตใครอีกคนหนึ่ง แต่ลึก ๆ ก็อดจะหงุดหงิดกับความเปลี่ยนแปลงไม่ได้อยู่ดี“พวกเจ้าคิดชื่อลูกเอาไว้หรือยังล่ะ”“มีคิดไว้เจ้าค่ะ ทั้งของผู้หญิงผู้ชายแต่ยังไม่เลือกกันจริงจัง แค่คิดว่ามีชื่อไหนที่ชอบบ้างเอาไว้เท่านั้น”“ดีแล้วละ คิดเอาไว้ล่วงหน้าจะได้ไม่ต้องหัวหมุนเหมือนข้า ตอนมีเจ้าลูกชาย ข้ากับสามีคิดกันไม่ออกเลย สุดท้ายก็เลือกตัวอักษรที่ชอบจากหนังสือหน้าเดียว” หงเสวียนซู่นึกไปถึงต

พวกเขานั่งอิงกันเงียบ ๆ อยู่บนเตียง ต่างคนต่างจมลงไปในห้วงภวังค์ของตนการตัดสินใจนี้กะทันหันมาก และมีเรื่องต้องจัดการเต็มไปหมด เรื่องนี้ทำให้พวกเขาไม่สามารถข่มตาหลับได้จริง ๆ จางอวี๋จิงเอาแผนที่มาวางว่ามีแคว้นไหนที่ค่อนข้างสงบสุขบ้าง ข้อด้อยของที่ไหนกระทบกับนางน้อยที่สุด หญิงสาววิเคราะห์อย่างจริงจังจนผู้เป็นสามียังประหลาดใจ“ข้าจะรักษาสัญญา” ไป่จวิ้นเอ่ยพึมพำออกเสียงโดยไม่รู้ตัว จางอวี๋จิงหันมามองเพราะคิดว่าเขาพูดกับนางหญิงสาวชะงักไปครู่หนึ่งหลังได้สบตากับสามี ดวงตาคู่นั้นที่จ้องมองมาสะกดให้นางลืมหายใจ ดวงตาเป็นประกายแบบนั้นนางเคยเห็นอยู่ทุกวัน เพราะบิดาของนางใช้มันมองท่านแม่เสมอ“สัญญาอะไรหรือเจ้าคะ”“ข้าจะดูแลเจ้าให้ดี ไม่ให้ต้องลำบากอีก”“อา…สัญญาเมื่อตอนนั้นนี่เอง”ไป่จวิ้นผู้ประคองกายนางเข้าหา มอบอ้อมกอดแนบแน่นกู่ตะโกนบอกแทนคำมั่นสัญญา เขาจะไม่มีทางให้นางพบกับฝันร้ายเป็นครั้งที่สามวันต่อมาจางอวี๋จิงก็เดินทางไปพบพ่อแม่ของนาง ไปเยี่ยมเยียนท่านยายที่ป่วยไข้ตามประสาคนชรานางขอพูดคุยกันอย่างเป็นส่วนตัวในบ้านพวกเขาจึงค่อนข้างเงียบเสียง เรื่องที่บุตรสาวพึ่งบอกมาทำเอาบุพการีทั้งสองใจห

 จางอวี๋จิงออกมานั่งรับลมจนถึงเช้าทุกครั้งที่ได้นอนค้างแรม ตอนนี้ถึงจะมีคนรู้ว่า พวกเขาย้ายถิ่นก็ไม่เป็นไรแล้ว แคว้นเล่อไม่ส่งคนมาตามหาประชาชนตัวเล็ก ๆ ที่หนีไปคนเดียวหรอกถึงจะเดินทางอย่างเปิดเผยแล้ว แต่จางอวี๋จิงก็ยังรักษาระยะห่างกับคนอื่นอยู่เหมือนเดิม“อีกสองวันน่าจะพ้นเขตป่านี้แล้วเจอถนนสายหลัก ตอนนั้นรถม้าคงไม่โคลงเคลงให้เจ้าเวียนหัวแล้วละนะ” ไป่จวิ้นถือชามอาหารมาให้ภรรยาที่มานั่งปลีกวิเวกอยู่คนเดียว“เรื่องงานไม่ได้อยู่ในหัวข้าแล้วเจ้าค่ะ สภาพข้าตอนนี้ไม่มีเวลาจะไปคิดเรื่องอื่นเลย แค่ทำให้ตัวเองกินข้าวได้บ้างก็เต็มกลืนแล้ว”ไป่จวิ้นขยับเก้าอี้มาชิดใกล้แล้วนั่งอิงแอบกับนาง หวังว่าไออุ่นและความรักจะช่วยปลอบประโลมช่วงเวลายากลำบากนี้ของนางได้ อารมณ์ของหญิงสาวเริ่มแปรปรวน เพราะมีความกดดันร่วมระหว่างเดินทาง กว่านางจะสงบแล้วกลับไปเป็นเหมือนเดิมก็คงหลังจากที่หาที่ลงหลักปักฐานได้อย่างมั่นคงแล้ว“หลังจากไปถึงเมืองแล้วอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”“...เป็ดน้ำแดง”“ได้ ๆ ข

“พวกนางคุยกันถูกคอ แม่นางหงเหงาปากมาหลายปีไม่มีเพื่อนคุย พอสบายใจจากเรื่องก่อนหน้านี้พวกเขาก็เดินตลาดเที่ยวไม่หยุดเลย สนิทกันกว่าก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำ”“ท่านพ่อก็เลยกลายเป็นวิญญาณตามติดท่านแม่และไม่มีใครสนใจสินะเจ้าคะ”จางชิงผิงโดนบุตรสาวโจมตีทางวาจาแทบกระอักเลือด“จิงเอ๋อร์ ปากคอเจ้าเราะรายขึ้นหรือเปล่า”“เปล่านี่เจ้าคะ ข้าปากร้ายมาตั้งนานแล้ว แค่ใช้กับคนอื่นไม่ใช่คนในครอบครัว”ถือว่าข้าโชคดีที่เป็นพ่อเจ้าใช่ไหม แต่เมื่อกี้เจ้าก็เพิ่งจี้ใจดำพ่อตัวเองนะหลังจากซื้อเครื่องเรือนและจัดวางเรียบร้อยก็ได้เวลาเข้าอยู่อย่างเป็นทางการ ท่านแม่พอใจบ้านที่พวกนางดูให้มากไม่มีจุดไหนน่าตำหนิเลย อาจเพราะพึ่งผ่านเรื่องยากลำบากกันมา ตอนนี้อะไรที่ดีกว่าก็ได้ทั้งนั้นทั้งที่อยู่อาศัยและที่ดินทำกินจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว ตอนนี้พวกเขาเป็นพลเมืองชั่วคราวของแคว้นหนาน หลังจากสองสกุลตั้งตัวใหม่ได้ไม่นานก็มีข่าวว่าแคว้นเล่อกับแคว้นฉู่จะทำสงครามกัน ทหารหลายหมื่นนายประชิดกำแพงเมืองของแคว้นเล่อแล้วด้วยซ้ำ ถ้าการ

“ลูกหมายถึงสัตว์แกะสลักพวกนั้นหรือ”เขาทำหน้าผิดหวัง “ไม่ใช่ของกินหรือขอรับ”“หากหลินเอ๋อร์อยากได้ของที่ปั้นเป็นรูปสัตว์ แม่จะซื้อน้ำตาลปั้นให้เจ้าก็ได้ แต่ได้แค่อีกชิ้นเดียวนะ วันนี้กินมากเกินไปแล้ว”“ขอรับ ข้าอยากได้น้ำตาลปั้น” เขาพูดด้วยเสียงที่ยังออกตัวพยัญชนะบางตัวไม่ชัด แต่แค่นี้พ่อแม่อย่างพวกเขาเข้าใจอยู่แล้วผู้เป็นบิดาแอบถอนหายใจเป็นครั้งที่สามแล้ว เขาคิดผิดเสียที่ไหน อาอวี๋ของเขาหรือตามใจลูกอีกจนได้อันสุดท้ายไม่เคยมีจริง ครั้งหน้าข้าจะห้ามพวกเขาแล้ว จะห้ามให้ได้!แล้วไป่จวิ้นก็ห้ามไม่ได้…“อาอวี๋ ที่เมืองข้าง ๆ มีงานประกวดพืชผลเจ้าอยากไปดูไหม”“มันคืออะไรหรือเจ้าคะ”“ใครมีผลผลิตที่ใหญ่และรูปทรงสวยที่สุดจะได้เงินรางวัลด้วย เจ้าเมืองนั้นอยากผลักดันให้เป็นเทศกาลประจำปี เพราะแถวนี้มีพื้นที่การเกษตรอยู่เยอะน่ะ”หากเป็นเรื่องนั้นก็ส่งผลดีกับกิจการของนางไม่มีเหตุผลที่จะไม่ไป ถึงไม่ชนะก็ไม่