บทที่ 3

เยี่ยชิวเดินออกมาจากห้องทำงานของไป๋ปิงด้วยอารมณ์น้อยใจจนอยากจะร้องไห้ กัวเส้าชงไม่เพียงแย่งจางลี่ลี่ไปจากเขา แล้วยังรวมหัวกันใส่ร้ายเขาอีก ที่สำคัญที่สุดคือ ไป๋ปิงไม่ยอมเชื่อสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด แล้วยังบอกให้เขาไปทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาลอีก

ผู้ช่วยพยาบาลคืออะไร?

ถ้าพูดกันแบบตรงๆ ก็คืองานแม่บ้านนั่นแหละ

หน้าที่ประจำวันคือการล้างเท้า ป้อนข้าว เช็ดตัว ซักเสื้อผ้าและจัดการเรื่องการขับถ่ายของคนไข้...

เขาเป็นนักศึกษาแพทย์ระดับหัวกะทิเชียวนะ ถ้าต้องไปทำงานพวกนั้น ตลอดห้าปีที่เรียนแพทย์มาก็สูญเปล่าน่ะสิ?

เยี่ยชิวเข้าใจดี อย่างไรเสียเขาก็เป็นคนไม่มีฐานะไม่มีอำนาจ ถึงได้ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

“ถ้าฉันเป็นทายาทเศรษฐี จางลี่ลี่ก็คงจะไม่ทรยศหักหลังกัน กัวเส้าชงก็คงไม่กล้าทุบตีทำร้ายฉัน แล้วหัวหน้าแผนกไป๋ก็คงไม่ให้ฉันไปทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาล”

“ท้ายที่สุดแล้ว มันก็เพราะว่าฉันไม่มีเงินไม่มีอำนาจ ถึงต้องเจอกับเรื่องอะไรแบบนี้”

“ชาตินี้ ฉันจะต้องประสบความสำเร็จให้ได้ ต้องกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่เหนือคนอื่น ต้องเหยียบพวกคนที่เคยดูถูกฉันให้จมดินทั้งหมด”

เยี่ยชิวลอบกำหมัดแน่น ก่อนจะสาบานเงียบๆ ในใจ

“ติ๊ง!”

ประตูลิฟต์เปิดออก เยี่ยชิวก้าวเดินเข้าไปข้างใน ทันใดนั้น กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยก็ลอยมาแตะจมูก เขาเงยหน้าขึ้นจึงพบว่าจางลี่ลี่กับกัวเส้าชงยืนอยู่ในลิฟต์ รอยแผลตรงบริเวณจมูกของกัวเส้าชงยังปรากฏให้เห็นชัดเจน เป็นแผลที่เกิดจากการถูกเยี่ยชิวต่อยตอนอยู่ในห้องเช่าของจางลี่ลี่เมื่อก่อนหน้านี้

คู่แค้นทางคับแคบจริงๆ!

ตอนแรกเยี่ยชิวคิดจะเดินออกจากลิฟต์ เพราะไม่อยากใช้ลิฟต์ตัวเดียวกันกับชายหญิงสารเลวคู่นี้ แต่คิดไม่ถึงว่ากัวเส้าชงจะหัวเราะด้วยท่าทางสะใจที่เห็นคนอื่นตกทุกข์ได้ยาก “อ้าว นี่มันผู้ช่วยพยาบาลเยี่ยไม่ใช่เหรอ บังเอิญจังเลยนะ!”

จางลี่ลี่ปรายตามองมาทางเยี่ยชิวอย่างรังเกียจ “ทำไมถึงเจอนายตลอดเลยเนี่ย? ซวยชะมัด!”

เยี่ยชิวเลือกที่จะเมินเฉยพวกชายหญิงสารเลวสองคนนั้น เขาไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงอะไรกับพวกเขาจริงๆ

แต่เขาไม่รู้ว่าการเมินเฉยของเขา จะทำให้กัวเส้าชงโกรธจัด

“เยี่ยชิว ฉันไม่คิดจะปล่อยนายไปแค่นี้แน่” กัวเส้าชงพูดขึ้นมา “วันนี้ถือว่านายโชคดีหรอกนะ ที่มีไป๋ปิงนังบ้านั่นปกป้องอยู่ ไม่งั้นนายถูกไล่ออกจากโรงพยาบาลไปนานแล้ว แม้แต่งานผู้ช่วยพยาบาลก็ไม่มีสิทธิ์ทำหรอก”

“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับหัวหน้าแผนกไป๋ด้วย?” เยี่ยชิวถาม

“ฮึ ถ้าไม่ใช่เพราะไป๋ปิงเอาเกียรติของตัวเองเป็นประกันต่อหน้าแผนกศัลยกรรมทั้งหมด บอกว่าถ้าเกิดปัญหาอะไรขึ้นอีก เธอจะรับผิดชอบเองทั้งหมด นายคิดว่าแผนกศัลยกรรมจะยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ เหรอ?”

“ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ นายกับไป๋ปิงมีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่ ทำไมเธอถึงออกตัวปกป้องนายขนาดนั้น?”

กัวเส้าชงเอ่ยถามเยี่ยชิวด้วยความอยากรู้ “นายคงไม่ได้กำลังคบกับไป๋ปิงหรอกนะ?”

“แล้วยุ่งอะไรด้วยล่ะ!”

“แก——” กัวเส้าชงเงื้อหมัดขึ้นเตรียมจะต่อยหน้าเยี่ยชิว

“อย่าหุนหันพลันแล่นไป” จางลี่ลี่รีบเข้าไปห้ามกัวเส้าชงเอาไว้ กระซิบเตือนเขาว่า “ในลิฟต์มีกล้องวงจรปิดอยู่ ถ้าถูกถ่ายขึ้นมานายจะเดือดร้อนได้นะ”

กัวเส้าชงถึงได้เก็บหมัดไป ก่อนจะแค่นเสียงเย็นชา “เยี่ยชิว ตราบใดที่นายยังอยู่ในโรงพยาบาลแห่งนี้ ฉันก็มีวิธีทำให้นายตายได้”

เยี่ยชิวไม่สนใจกัวเส้าชง ในสมองของเขากำลังคิดเรื่องอื่นอยู่

“ดูเหมือนฉันจะเข้าใจหัวหน้าแผนกไป๋ผิดไป ถ้าเธอไม่ออกตัวปกป้องฉัน ป่านนี้ฉันคงโดนไล่ออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว”

เยี่ยชิวรู้สึกอบอุ่นไปทั้งใจ

กัวเส้าชงเห็นว่าเยี่ยชิวไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ จึงกรอกตาไปมาแล้วหันไปถามจางลี่ลี่ “ตอนนั้นเธอเห็นว่าไอ้ขยะนี่มีอะไรดีกันนะ?”

“คงตาบอดละมั้ง!”

“ก็จริงนะ ถ้าไม่ตาบอด จะไปคบกับไอ้ขยะพรรค์นี้ได้ยังไง ลี่ลี่ครับ ครั้งก่อนที่โรงแรมม่านรูดมันสุดยอดมากเลยล่ะ เอาไว้พวกเราหาเวลาไปกันอีกดีกว่า!”

“คนบ้า กลางวันแสกๆ ยังคิดจะทำเรื่องแบบนั้นอีก”

“แล้วเธอไม่ชอบหรือไง? ฉันจำได้นะว่าครั้งที่แล้วเธอครางอยู่ครึ่งค่อนชั่วโมงเลยนะ...”

ทั้งสองคนยิ่งพูดคุยกันยิ่งเปิดเผยธาตุแท้ออกมา

เพลิงโทสะในใจของเยี่ยชิวลุกโชนขึ้นอย่างรวดเร็ว ไอ้พวกชั่วช้าสองคนนี้ จงใจพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าต่อตาเขา เพราะจงใจจะยั่วโมโหเขาชัดๆ เลย

เขาเกือบทนไม่ไหวหันไปต่อยปากพวกเขาอยู่แล้ว

แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะอดทนไว้

เยี่ยชิวรู้ว่าถ้าเขาลงมือก่อนเมื่อไหร่ จะถูกกล้องวงจรปิดในลิฟต์บันทึกภาพเอาไว้ทั้งหมด เมื่อถึงตอนนั้น กัวเส้าชงก็จะเอาภาพหลักฐานจากกล้องวงจรปิดไปฟ้องร้อง คราวนี้แม้แต่ไป๋ปิงก็ปกป้องเขาไม่ได้

ทีนี้เขาก็จะถูกไล่ออกจากโรงพยาบาล กลายเป็นหมาจรจัดข้างถนนของจริง

“วีรบุรุษแก้แค้นสิบปีก็ไม่สาย ฉันอดทนอดกลั้นแค่ชั่วคราวไม่ใช่เรื่องแย่หรอก?” เยี่ยชิวลอบเอ่ยในใจ

เมื่อลิฟต์เคลื่อนตัวมาถึงชั้นแรก ก็จะเป็นโถงขนาดใหญ่ของโรงพยาบาล

ตอนนี้ภายในโถงกลางของโรงพยาบาลเต็มไปด้วยผู้ป่วย หลายคนกำลังต่อแถวกันลงทะเบียน รับยาและจ่ายค่ารักษา...

กัวเส้าชงเหลือบตามองเยี่ยชิวอย่างเย็นชา ลอบคิดในใจ ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าไอ้หมอนี่จะทนได้ถึงเมื่อไหร่?

เยี่ยชิวสังเกตเห็นสายตาของกัวเส้าชง จึงรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา รีบเร่งฝีเท้าเพื่อออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

“ผู้ช่วยพยาบาลเยี่ย จะรีบไปไหนน่ะ!” กัวเส้าชงเข้ามาขวางทางเยี่ยชิว ใบหน้าเปี่ยมรอยยิ้ม

“นายคิดจะทำอะไร?” เยี่ยชิวถามด้วยความหวาดระแวง

“ฉันคิดจะทำอะไร อีกเดี๋ยวนายก็รู้เองนั่นแหละ” กัวเส้าชงยิ้มชั่วร้าย ก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่น “ทุกคนรีบมาดูทางนี้เร็วเข้า ฉันอยากแนะนำใครบางคนให้รู้จัก”

พริบตานั้น เสียงตะโกนของกัวเส้าชงก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนให้มองตามไป

กัวเส้าชงผายมือไปทางเยี่ยชิวแล้วบอกกับทุกคนว่า “เขาชื่อเยี่ยชิว เป็นแพทย์ฝึกหัดประจำโรงพยาบาลของพวกเรา แต่เพราะจิตใจสกปรกทำเรื่องชั่วร้าย คัดลอกประวัติผู้ป่วยของฉัน หลังถูกฉันจับได้ก็พยายามจะทำร้ายฉันเพื่อปิดปาก”

“พวกคุณดูบาดแผลที่จมูกของฉันสิ? เขาเป็นคนทำร้ายฉันจนเป็นแบบนี้”

“ตอนนี้เขาถูกโยกย้ายงานไปเป็นผู้ช่วยพยาบาลแล้ว ทุกคนต้องจำหน้าของเขาไว้ให้ดีนะ ถ้าต้องการผู้ช่วยพยาบาลอย่าไปเรียกใช้เขาเชียวล่ะ ไม่งั้นถูกเขาทำร้ายขึ้นมา อย่าหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน!”

ผู้ป่วยและญาติที่มาเยี่ยมไข้ภายในห้องโถงไม่ทราบเรื่องราวความเป็นจริง พอได้ยินกัวเส้าชงพูดแบบนั้นก็พากันก่นด่ายกใหญ่

“โรงพยาบาลเจียงโจวดีร้ายยังไงก็เป็นถึงโรงพยาบาลระดับสาม ทำไมถึงรับคนพรรค์นี้เข้ามาทำงานได้นะ!”

“แบบนี้มันเป็นหายนะชัดๆ เลย!”

“ถ้าให้ฉันพูดนะ คนแบบนี้ควรจะไสหัวออกไปจากโรงพยาบาลซะ!”

“......”

เยี่ยชิวตระหนักดีว่าในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่ว่าเขาจะแก้ตัวอย่างไรก็ไม่มีทางพ้นผิดได้ เพราะไม่มีใครยอมเชื่อคำพูดของเขาหรอก จึงปรายสายตาเย็นชาไปทางกัวเส้าชง คิดจะเดินหนีออกไปจากตรงนี้

“อะไรกัน กินปูนร้อนท้องเลยคิดจะหนีเหรอ?” กัวเส้าชงขยับเข้ามาขวางทางเยี่ยชิว ก่อนจะตะโกนบอกทุกคนอีกครั้ง “ทุกท่าน ฉันจะบอกความลับอันน่าตกใจอีกอย่างให้ทุกคนฟัง”

พอได้ยินคำว่า ‘ความลับ‘ เยี่ยชิวก็รู้ทันทีว่ากัวเส้าชงคิดจะพูดเรื่องอะไร เขาพลันตวาดอย่างเดือดดาลว่า “กัวเส้าชง นายจะรังแกกันมากไปแล้วนะ!”

กัวเส้าชงแสยะยิ้มชั่วร้าย ตะโกนลั่นว่า “ทุกท่าน ฉันจะบอกอะไรให้นะ ผู้ช่วยพยาบาลเยี่ยคนนี้น่ะ ความจริงแล้วเป็นเด็กนอกคอกที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อตัวเองเป็นใคร”

ฮือฮา!

มีเสียงดังเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณ

“คิดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยชิวจะเป็นลูกไม่มีพ่อ!”

“มิน่าล่ะถึงได้ลอกประวัติผู้ป่วยของคุณหมอกัว แล้วยังกล้าทำร้ายคุณหมอกัวอีก ที่แท้ก็ขาดการอบรมเลี้ยงดูนี่เอง!”

“ลูกไม่มีพ่อแบบนี้ สมควรออกไปจากโรงพยาบาลซะ!”

“......”

คนทั้งหมดต่างมองมาที่เยี่ยชิวด้วยสายตาที่แตกต่างกันไป

เยี่ยชิวใบหน้ามืดครึ้ม จ้องกัวเส้าชงเขม็ง เพลิงโทสะในดวงตาแทบจะพวยพุ่งออกมาด้านนอก

กัวเส้าชงไม่คิดจะหยุดการหลบหลู่ดูหมิ่นเยี่ยชิวเพียงแค่นี้ เขาก้าวเข้าไปตบหน้าเยี่ยชิวฉาดใหญ่ เอ่ยอย่างเย่อหยิ่งว่า “ฉันจะรังแกนายซะอย่าง มีปัญหาหรือไง?”

เยี่ยชิวเดือดดาลจนถึงขีดสุด เขากำหมัดตัวเองแน่น

ไอ้สารเลวกัวเส้าชงนี่ กล้าเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขาต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ จะให้ทนต่อไปได้ยังไง

แต่เยี่ยชิวรู้ดีว่าถ้าตนเองลงไม้ลงมือเมื่อไหร่ จะถูกโรงพยาบาลไล่ออกทันที

โรงพยาบาลเจียงโจวเป็นโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในเมืองเจียงโจว ถ้าถูกไล่ออกจากที่นี่ ชื่อเสียงของเยี่ยชิวจะต้องป่นปี้แน่นอน โรงพยาบาลอื่นจะกล้าจ้างเขาได้อย่างไร?

“ต้องโทษตัวเองที่ไม่มีอำนาจวาสนา ไม่อย่างนั้นกัวเส้าชงจะกล้าเหิมเกริมขนาดนี้ได้ยังไง ถ้าฉัน...”

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็นึกบางอย่างออก

จะลองดูดีไหมนะ?

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ เยี่ยชิวตะคอกสวนกลับไปว่า “กัวเส้าชง นายพูดจากลับผิดเป็นถูกแบบนี้ ไม่กลัวโดนสวรรค์ลงโทษหรือยังไง?”

“สวรรค์จะไปลงโทษอะไรได้! ขนาดเง็กเซียนฮ่องเต้ฉันยังไม่กลัวเลย!”

ปัง——

สิ้นเสียงของกัวเส้าชง ศีรษะของเขาก็มีเลือดอาบทันที