บทที่ 7

“เมื่อกี๊นายบอกว่ามีวิธีลบรอยแผลเป็นของฉันได้ เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?” ผู้หญิงคนนั้นถาม

เยี่ยชิวยังไม่ทันจะได้ตอบคำถาม หมอหวังก็ชิงพูดขึ้นก่อนว่า “คุณหลินครับ อย่าไปฟังที่เขาพูดจาไร้สาระเลยครับ คัมภีร์คาถาเหมาซานอะไรนั่นมันเป็นแค่เรื่องงมงาย ไม่มีทางช่วยลบรอยแผลเป็นของคุณได้หรอก”

ผู้หญิงคนนั้นมองหมอหวังแล้วถามเสียงเรียบว่า “คุณชื่อเยี่ยชิวเหรอ?”

หมอหวังตอบด้วยรอยยิ้ม “คุณหลินอย่าล้อผมเล่นสิครับ ผมจะชื่อเยี่ยชิวได้ยังไงกันล่ะ?”

“ในเมื่อคุณไม่ได้ชื่อเยี่ยชิว คุณมีสิทธิ์อะไรมาตอบคำถามของฉันกันคะ?” ผู้หญิงคนนั้นวางตัวสูงส่ง บรรยากาศที่แผ่ออกมาจากตัวเธอดูทรงพลังขึ้นอย่างฉับพลัน สายตาก็คมกริบยิ่งกว่าเดิมด้วย

ชิ้ง!

หน้าผากของหมอหวังหลั่งเหงื่อเย็นเฉียบออกมา

เยี่ยชิวหันมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความตกตะลึง

เขาพบว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ายามนี้มีบรรยากาศคล้ายคลึงกับไป๋ปิงอย่างมาก เพียงแต่เธอมีความดุร้ายมากกว่านิดหน่อย

เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้แท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่?

หมอหวังเช็ดเหงื่อบนหน้าผากพร้อมกล่าวขอโทษ “คุณหลิน ขอโทษครับ ผม...”

“คัมภีร์คาถาเหมาซานที่นายพูดถึงเมื่อกี๊นี้มันคืออะไรกัน?” ผู้หญิงคนนั้นไม่สนใจหมอหวัง เธอหันมามองเยี่ยชิวด้วยท่าทางสงสัย ใบหน้าประดับรอยยิ้มจางๆ แตกต่างกับสีหน้าเมื่อครู่นี้อย่างสิ้นเชิง

เยี่ยชิวตอบคำถามเธอว่า “คัมภีร์คาถาเหมาซานเป็นศาสตร์ลับที่มีความความลึกลับอย่างยิ่ง มันมีประสิทธิภาพที่น่าอัศจรรย์ใจมาก คนที่ไม่เข้าใจเกี่ยวกับมันมักจะคิดว่าเป็นแค่เรื่องงมงายไร้สาระ ส่วนคนที่เข้าใจมันอย่างถ่องแท้จะยกย่องว่ามันคือทักษะศักดิ์สิทธิ์”

“คัมภีร์คาถาเหมาซานสามารถลบรอยแผลเป็นให้ฉันได้จริงๆ เหรอ?” ผู้หญิงคนนั้นถามย้ำอีกครั้ง

“ได้ครับ” เยี่ยชิวตอบอย่างมั่นใจ

‘คัมภีร์คาถาเหมาซานฉบับสมบูรณ์’ เล่มนั้น มีคาถาอยู่ชนิดหนึ่งที่ชื่อว่าคาถาลบรอยแผลเป็น

เมื่อใช้คาถาลบรอยแผลเป็นแล้ว จะสามารถลบรอยแผลเป็นได้ภายในระยะเวลาอันสั้น ทำให้ผิวหนังฟื้นคืนสภาพเดิมได้

“ถ้างั้นต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะลบรอยแผลเป็นของฉันได้ล่ะ?”

ผู้หญิงคนนั้นคิดว่าถ้าใช้เวลาสักปีกว่าๆ ก็ยังพอคุยกันได้ แต่ถ้าต้องใช้เวลาสามถึงห้าปีขึ้นมา เธอก็คงอดใส่กระโปรงสั้นไปอีกนานเลยน่ะสิ?

เยี่ยชิวครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วตอบว่า “ประมาณสิบนาทีครับ!”

“นายว่าไงนะ!” ผู้หญิงคนนั้นมองเยี่ยชิวด้วยความตกตะลึง

เยี่ยชิวเข้าใจผิดคิดว่าผู้หญิงคนนั้นไม่อยากรอนานขนาดนั้น จึงพยายามทำหน้านิ่งแล้วตอบว่า “ถ้าผมพยายามมากกว่านี้หน่อย บางทีอาจจะใช้เวลาแค่ห้านาทีครับ”

ผู้หญิงคนนั้นอึ้งสนิท เธอแทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน

ในขณะเดียวกัน แพทย์ฝึกหัดที่อยู่ด้านหลังหมอหวังก็พากันพ่นคำพูดเย้ยหยันออกมา

“เยี่ยชิว นายกำลังโกหกใครกันเนี่ย”

“แค่ห้านาทีก็ลบรอยแผลเป็นได้อย่างสมบูรณ์แบบเนี่ยนะ นายคิดว่าพวกเราไม่รู้วิชาแพทย์ หรือคิดว่าตัวเองมีหัตถ์เทวะกันแน่?”

“ฉันว่านายก็แค่พูดจาเหลวไหลไปอย่างนั้นแหละ! หมอหวังมาจากครอบครัวที่สืบทอดวิชาแพทย์มาหลายชั่วอายุคน เขายังไม่มีทางทำได้เลย แล้วนายที่เป็นแค่ผู้ช่วยพยาบาลจะไปมีปัญญาทำอะไรได้?”

“คัมภีร์คาถาเหมาซาน เหอะๆ ทำไมนายไม่บอกว่ารู้เคล็ดวิชาเขาพยัคฆ์มังกรด้วยเลยล่ะ?”

“เคล็ดวิชาเขาพยัคฆ์มังกร ฉันก็พอจะรู้บ้างจริงๆ นั่นแหละ แต่มันไม่มีผลกับการลบรอยแผลเป็นน่ะสิ” เยี่ยชิวตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉยและจริงจัง

ในบรรดาการสืบทอดของบรรพชนตระกูลเยี่ย มีเคล็ดวิชาลี้ลับที่แสนวิเศษอยู่มากมาย หนึ่งในนั้นก็คือเคล็ดวิชาเขาพยัคฆ์มังกร

แพทย์ฝึกหัดคนนั้นหัวเราะร่วน “ฮ่าฮ่าฮ่า ขำจะตายอยู่แล้ว! ถ้าเมื่อกี๊นี้ฉันถามนายว่าเข้าใจหลักฮวงจุ้ยไหม นายจะตอบว่า ‘ก็พอเข้าใจ’ ด้วยหรือเปล่า?”

เยี่ยชิวพยักหน้า “อืม หลักฮวงจุ้ยฉันก็พอเข้าใจเหมือนกัน”

“ในเมื่อนายเก่งกาจขนาดนั้น ทำไมต้องลอกประวัติผู้ป่วยของกัวเส้าชงด้วยล่ะ?”

“ก็ฉันไม่ได้ลอกเขาไง” เยี่ยชิวหันไปมองแพทย์ฝึกหัดคนนั้นด้วยความโกรธ

“ถ้านายไม่ได้ลอก แล้วทำไมนายถึงถูกลดตำแหน่งให้มาทำงานผู้ช่วยพยาบาลล่ะ?” แพทย์ฝึกหัดคนนั้นยิ้มเยาะ

เยี่ยชิวไม่รู้จะตอบยังไง ใบหน้าขึ้นสีแดงจางๆ ก่อนจะบอกว่า “ยังไงซะฉันก็ไม่ได้ลอกแล้วกัน กัวเส้าชงเป็นคนใส่ร้ายฉัน...”

“พอได้แล้ว” หมอหวังคล้ายหมดความอดทน เขามองเยี่ยชิวอย่างเย็นชา “ที่นี่หมดธุระของนายแล้ว ออกไปซะ!”

“เดี๋ยวก่อน” ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยทักท้วงอีกครั้ง เธอมองเยี่ยชิวอย่างลึกล้ำแล้วถามว่า “ฉันเชื่อใจนายได้ไหม?”

หลังได้ยินประโยคนั้น เยี่ยชิวก็รู้ทันทีว่าโอกาสของเขามาถึงแล้ว

เขาหันไปสบตาผู้หญิงคนนั้นแล้วตอบอย่างหนักแน่นจริงจัง “คุณเชื่อใจผมได้เลย ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน”

“ถ้าอย่างนั้นจะเริ่มรักษาฉันได้ตอนไหนล่ะ?”

“จะเริ่มตอนไหนก็ได้”

“งั้นตอนนี้เลยละกัน!” ผู้หญิงคนนั้นบอกกับเยี่ยชิวว่า “ถ้านายลบรอยแผลเป็นของฉันได้อย่างสมบูรณ์แบบจริงๆ ล่ะก็ ฉันจะตอบแทนนายอย่างงามเลย”

หมอหวังฟังบทสนทนาของทั้งสองคน ก็รีบเข้าไปเกลี้ยกล่อม “คุณหลินครับ การรักษาไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะครับ จะทำแบบส่งเดชไม่ได้ เยี่ยชิวเป็นแค่ผู้ช่วยพยาบาลเท่านั้น เขาจะไปเข้าใจอะไรล่ะ”

ผู้หญิงคนนั้นถามเยี่ยชิว “ถ้านายรักษาไม่หาย จะเกิดผลเสียอะไรต่อร่างกายของฉันไหม?”

“ถึงจะรักษาไม่หาย ก็ไม่เกิดผลเสียอะไรทั้งนั้นครับ” เยี่ยชิวตอบ

ผู้หญิงคนนั้นหันไปบอกกับหมอหวัง “คุณได้ยินแล้วใช่ไหม ถึงรักษาไม่หายก็ไม่เกิดผลเสียอะไร แล้วทำไมจะลองดูไม่ได้ล่ะ?”

“แต่ว่า...”

“แล้วคุณมีปัญญารักษาหรือไง?”

หมอหวังรีบหุบปากอย่างทันควัน

“ในเมื่อคุณไม่มีปัญญารักษา แล้วทำไมจะต้องขัดขวางไม่ให้เยี่ยชิวรักษาฉันด้วยล่ะ? เพราะเขาเป็นแค่ผู้ช่วยพยาบาลงั้นเหรอ? หรือว่า คุณมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง?”

ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยประโยคสุดท้าย น้ำเสียงของเธอเย็นเยียบอย่างฉับพลัน สายตาจ้องมองหมอหวังอย่างดุร้าย

หมอหวังตกใจจนสะดุ้งเฮือก รีบร้อนปฏิเสธว่า “คุณหลินอย่าเข้าใจผิดสิครับ ผมก็แค่เป็นห่วงว่าเยี่ยชิวจะรักษาคุณไม่หาย ไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรทั้งนั้น”

“ไม่มีจุดประสงค์อื่นก็ดีแล้ว ไม่อย่างนั้น ฉันไม่เอาคุณไว้แน่” ผู้หญิงคนนั้นหันกลับมา ใบหน้าพลันปรากฏรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้ม เอ่ยเสียงออดอ้อนว่า “หนุ่มน้อย รีบรักษาให้ฉันเถอะ!”

เปลี่ยนสีหน้าไวยิ่งกว่าพลิกหน้าหนังสืออีก

“อืม”

เยี่ยชิวพยักหน้าเบาๆ ทว่าแอบระมัดระวังอยู่ในใจ ผู้หญิงคนนี้อารมณ์แปรปรวนเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ห้ามไปล่วงเกินเธอโดยเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นตนเองคงจบไม่สวยแน่

เขานำน้ำเปล่าออกมาชามหนึ่ง จากนั้นก็ยื่นมือขวาออกไป ประสานนิ้วชี้กับนิ้วกลางชิดกันแล้ววาดบางอย่างเหนือชามน้ำอย่างต่อเนื่อง คล้ายกำลังเขียนอะไรบางอย่าง ขณะที่ปากพึมพำไม่หยุด แต่เพราะเสียงเบามาก ทุกคนจึงได้ยินคร่าวๆ แค่คำว่า ”สัมฤทธิ์ผลดั่งใจ” อะไรทำนองนั้น

“พวกต้มตุ๋น!”

แพทย์ฝึกหัดที่อยู่ด้านหลังหมอหวังคนหนึ่งแค่นเสียงเย็นชา ขณะที่แพทย์ฝึกหัดคนอื่นๆ ทำท่าดูหมิ่นดูแคลน

เพราะสำหรับพวกเขาแล้ว การรักษาผู้ป่วยควรจะใช้การฉีดยา ทานยาและผ่าตัด ส่วนเรื่องคัมภีร์คาถาเหมาซานอะไรนั่น เป็นแค่ละครตบตาไว้หลอกลวงคนอื่นเท่านั้น

สามนาทีผ่านไป

เยี่ยชิวดึงมือกลับมา แล้วนำน้ำชามนั้นไปทาลงบนรอยเย็บแผลของผู้หญิงคนนั้นอย่างเบามือ พร้อมกับบอกว่า “รออีกสักสองนาที รอยแผลเป็นน่าจะค่อยๆ หายไปเอง”

พรืด——

แพทย์ฝึกหัดคคนหนึ่งกลั้นหัวเราะไม่ไหว “เยี่ยชิว ดูไม่ออกเลยนะเนี่ยว่านายจะแสดงละครเก่งเหมือนกัน ฉันว่านายเลิกเป็นผู้ช่วยพยาบาลอะไรนั่นเถอะ ไปเป็นนักแสดงตัวประกอบที่โรงถ่ายภาพยนต์เหิงเตี้ยนดีกว่า ดูจากทักษะการแสดงของนายแล้วน่าจะรุ่งอยู่นะ”

แพทย์ฝึกหัดอีกคนเอ่ยว่า “เรื่องที่เทคโนโลยีการแพทย์สมัยปัจจุบันยังทำไม่ได้ นายแค่เอาน้ำสะอาดมาทาๆ ก็รักษาหายแล้ว คิดจะหลอกใครกัน!”

หมอหวังก็ไม่เชื่อเหมือนกัน เขาเป็นแพทย์มานานหลายปี ยังไม่เคยได้ยินเลยว่าคัมภีร์คาถาเหมาซานอะไรนั่นรักษาโรคได้ ถ้าเป็นงั้นจริง จะยังมีแพทย์ไว้ทำไมอีกล่ะ?”

เวลาค่อยๆ เดินผ่านไปอย่างช้าๆ

ครั้นเห็นว่าเวลาใกล้จะครบสองนาทีแล้ว

จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงอุทานขึ้นมาว่า “รอยแผลเป็นกำลังค่อยๆ หายไปแล้ว”

หมอหวังเลิกคิ้วสูงด้วยความไม่อยากเชื่อ แต่ตอนที่หันไปมองเรียวขาของผู้หญิงคนนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาของหมอหวังกลับเบิกกว้างจนแทบถลนออกมา ราวกับเห็นผีกกลางวันแสกๆ

แพทย์ฝึกหัดที่อยู่ด้านหลังเขาก็ตาค้างไปเหมือนกัน

“มัน...มันเป็นไปได้ยังไงกัน!”