All Chapters of ใต้เงาจันทราข้านี้มิอาจเร้น: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 31 กระอักเลือด หยางเทียนหยูใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินหยางเหวยหลง ผู้เป็นบุตรชายพ่นคำก่นด่าเขาเช่นนั้น ชายชราจึงคำรามออกมาอย่างหมดความอดทน “ในเมื่อเจ้ามันไม่รักดี...เช่นนั้นข้าจะสนองให้แก่เจ้าเอง” หยางเทียนหยูกล่าวจบก็หันไปสั่งทหารองครักษ์ด้วยน้ำเสียงอันเย็นเยือก “ทหารควบคุมตัวคนสกุลหลี่ประหารเจ็ดชั่วโคตร...ส่วนองค์ชายสามและสนมเฟยประทานเหล้าพิษ” สิ้นเสียงคำสั่งของหยางเทียนหยู หลี่ลู่เหยียนก็ถึงกับทรุดตัวลงพร้อมร้องตะโกนอย่างน่าเวทนา “ฝ่าบาท...ได้โปรดปล่อยลูกของข้า...ได้โปรดเห็นแก่สายเลือดของท่าน...โปรดไว้ชีวิตหยางเอ๋อร์ด้วยเถิด” หยางเหวยหลงกลับมิคิดจะเอ่ยคำขอร้องอันใดจากบิดาของตนเอง เขาก้มตัวลงกระชับลำแขนของมารดาเอาไว้แน่น “เสด็จแม่...ในเมื่อวันนี้ข้าเดินหมากกระดานนี้ล้มเหลว...ข้าจะมินึกเสียใจเป็นอันขาด...สิ่งที่ข้าเสียใจเป็นที่สุด...นั่นคือการเห็นท่านต้องทนทุกข์อยู่ในที่แห่งนี้” ชายหนุ่มกล่าวปลอบมารดาพลางนึกสมเพชในชะตาชีวิตของตนเองและมารดาของเขา หญิงสาวที่ทุ่มเทความสุขทั้งชีวิตเพื่อต่อสู้แย่งชิงความอยู่รอดของบุตรชายและตระกูล หลี่ลู่

บทที่ 33 ตั้งครรภ์ เวลาผ่านไปกว่าสามเดือนแล้วนับตั้งแต่ฉู่อันหลานลอบหนีจากแคว้นหนานกลับมายังแคว้นเว่ยได้สำเร็จ ฉู่ม่อเย่และฉู่อี้เหรินต่างยินดียิ่งที่ได้พบหน้าบุตรสาวอีกครั้ง หลังจากกลับมาที่จวนสกุลฉู่ ฉู่อันหลานก็เงียบขรึมไปลงกว่าแต่กว่า นางที่เคยเป็นหญิงสาวร่าเริงสดใส เวลานี้กลับดูสงบนิ่งและเยือกเย็นมากขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่ถึงอย่างนั้นก็ตามบ่อยครั้งที่นางกลับเอาแต่เหม่อลอยและเงียบขรึมลงไปสร้างความปวดใจให้แก่คนในจวนเป็นอย่างยิ่ง จวนสกุลฉู่ในยามนี้เปลี่ยนไปมากนัก ไม่ใช่จวนที่เคยเต็มไปด้วยความสดใสของหญิงสาวอีกต่อไป บรรยากาศภายในเต็มไปด้วยความเงียบงัน เคร่งเครียด และหม่นหมองจนแม้แต่คนรับใช้ยังรู้สึกอึดอัดไปตามๆ กัน ชื่อของ “หยางตงหยาง” กลายเป็นคำต้องห้ามในจวนสกุลฉู่ ฉู่ม่อเย่ถึงกับประกาศกร้าวออกมาในวันที่อันหลานกลับมาถึงจวนครั้งแรก “หากผู้ใดเอ่ยชื่อคนผู้นี้ในจวนของข้า...ข้าจะลงโทษอย่างหนักโดยไม่ละเว้น” แม้ว่าฉู่ม่อเย่และฉู่อี้เหรินจะพยายามปลอบโยนและเอาใจใส่บุตรสาวมากกว่าแต่ก่อน แต่บ่อยครั้งฉู่อันหลานก็มักจะเหม่อลอยและเงียบขรึมไปอย่างเห็นได้ช

บทที่ 35 ข่าวลือ หลายวันต่อมา ข่าวลือเรื่องฉู่อันหลานก็กลับมาร่ำลือลุกลามไปทั่วเมืองหลวงอีกครั้ง คุณหนูใหญ่สกุลฉู่ที่หน้าด้านไร้ยางอายถึงกับลักลอบหลับนอนกับบุรุษไปทั่ว จนสุดท้ายก็ถูกรัชทายาทถอนหมั้นอย่างไม่ไว้หน้า และจำต้องแต่งงานกับองค์ชายตัวประกันโดยมิมีทางเลือก สุดท้ายนางกลับถูกทอดทิ้งให้ต้องกลายเป็นหญิงม่ายคาจวนไร้การเหลียวแล แต่แทนที่นางจะรู้จักสำนึกและทำตัวให้ดี เวลานี้นางกลับแอบมีความสัมพันธ์ลับกับเหล่าบุรุษชนชั้นสูงจนตนเองตั้งครรภ์โดยไร้สามี สร้างความอับอายขายขี้หน้าให้แก่วงศ์ตระกูลยิ่งนัก คำเล่าลือดังกล่าวกระจายไปทั่วเมืองหลวง สร้างความโกรธเคืองให้แก่ฉู่ม่อเย่เป็นอันมาก “ไอ้พวกปากพล่อยมิรู้ความ กลับกล้ากล่าวหาบุตรสาวของข้าเช่นนี้...ข้าจะต้องเอาเรื่องพวกมันให้ถึงที่สุด” เสียงคำรามของฉู่ม่อเย่ดังลั่นจวน ฉู่อันหลานเดินเข้ามาภายในห้องโถงด้วยท่าทางสงบนิ่ง นางย่อกายคำนับบิดาเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวออกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ท่านพ่อ...อย่าได้ใส่ใจเลย อีกไม่นานข่าวลือเหลวไหลพวกนี้ก็จะหายไปเอง” “ได้เช่นใดกัน...ข้าจะให้คนสืบหาให้จงได้ว่าใ

บทที่ 37 ร้อนรน หลังจากที่ฉู่อันหลานและเสวียนเฟยหลงตกลงกันเป็นที่เรียบร้อย ข่าวคราวการแต่งงานของรัชทายาทกับฉู่อันหลานก็แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวง ข่าวลือที่เสียหายของนางก็ถูกข่าวใหญ่ดังกล่าวกลบลงจนหมดสิ้น ผู้คนต่างพากันพูดถึงงานแต่งงานที่กำลังจะจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และสมเกียรติ คนที่เดือดเนื้อร้อนใจมากกว่าผู้ใดคงไม่พ้นโม่ชิงโหล นางอุตส่าห์วางแผนให้คนปล่อยข่าวลือเสียหายของฉู่อันหลานออกไป หวังให้นางเป็นที่รังเกียจของผู้คน กลับกลายเป็นว่าเวลานี้นางกลับได้ตบแต่งเป็นชายาของเสวียนเฟยหลงไปเสียได้ “ไม่…นี่มันเป็นไปไม่ได้” โม่ชิงโหลคำรามด้วยความโกรธแค้น นางทุบโต๊ะอย่างแรงจนข้าวของบนโต๊ะกระจัดกระจาย แจกันดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะล้มลง เศษแก้วและน้ำกระจัดกระจายไปทั่วพื้นห้อง โม่ชิงโหลยืนหอบหายใจด้วยความโมโห ดวงตาของนางแดงก่ำและเต็มไปด้วยความเคียดแค้น สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว พวกนางไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองนายหญิงของตน พวกนางรู้ดีว่าเวลานี้โม่ชิงโหลกำลังอยู่ในอารมณ์ที่ร้ายกาจและรุนแรงมากเพียงใด “เหตุใดกัน...เหตุใดจึงเป็นเ

บทที่ 39 เพียงสายลมพัดผ่าน กาลเวลาผันผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งย่างเข้าปีที่ห้าเหตุการณ์วุ่นวายในแคว้นหนานกลับคืนสู่ปกติ หยางตงหยางรวบรวบอำนาจเอาไว้ในมือจนเป็นที่น่าเกรงขามของทุกคน บารมีของเขาแผ่ขยายไปทั่วทั้งแคว้น มิมีผู้ใดกล้าขัดขืนหรือล่วงเกินเขาแม้แต่น้อย และห้าปีที่ผ่านมาฉู่อันหลานก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ในฐานะฮองเฮาของฮ่องเต้แห่งแคว้นเว่ย เสวียนเฟยหลงขึ้นครองบัลลังก์อย่างสง่าผ่าเผย เขากลายเป็นฮ่องเต้ที่เปี่ยมไปด้วยความสามารถและความเมตตา เขาปกครองแคว้นเว่ยให้เจริญรุ่งเรืองยิ่งกว่าเดิม แรกเริ่มที่เสวียนเฟยหลงขึ้นครองบัลลังก์ในช่วงปีที่สองนั้น เขาได้ประกาศแต่งตั้งฉู่อันหลานขึ้นเป็นฮองเฮาในทันที ฉู่อันหลานยังคงยืนกรานอย่างหนักแน่นเสียงแข็งที่จะปฏิเสธตำแหน่งดังกล่าว “ฝ่าบาท…หม่อมฉันไม่คู่ควรกับตำแหน่งนี้ ขอฝ่าบาทโปรดพิจารณาผู้อื่นด้วยเถิด” หญิงสาวทัดทานออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง นางยืนอยู่ตรงหน้าเสวียนเฟยหลงในห้องบรรทมของเขา ดวงตาของนางเคร่งเครียดและฉายแวววิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด เสวียนเฟยหลงยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เขายื่นมือไปจ