All Chapters of ใต้เงาจันทราข้านี้มิอาจเร้น: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 22 ปราบพยศ ฉู่อันหลานถูกกักบริเวณอยู่แต่ภายในเรือนพัก แรกเริ่มนางเอาแต่โวยวายอาละวาด ขว้างปาแจกัน ถ้วยชาม เครื่องตกแต่งภายในเรือนพังราบเป็นหน้ากลอง เหม่ยหลิงและเสี่ยวจงต่างพากันเข้าหน้านางแทบไม่ติด ทุกครั้งที่ทั้งสองย่างกรายเข้าไปในห้องล้วนเสี่ยงกับเศษกระเบื้องที่ลอยหวือเฉียดผ่านศีรษะไป “ออกไป...อย่ามาให้ข้าเห็นหน้า” เสียงตวาดดังลั่นทำเอาสาวใช้ทั้งสองได้แต่ตัวสั่นงันงกพร้อมลนลานออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งผ่านไปหลายสัปดาห์ฉู่อันหลานก็อ่อนแรงลง นางเอาแต่ซึมเศร้าและเหม่อลอย ข้าวปลาอาหารก็ทานเข้าไปเพียงเล็กน้อย หญิงสาวในยามนี้ซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าเคยงดงามดูซีดเผือดปราศจากสีเลือด ดวงตาว่างเปล่าเหม่อมองออกไปยังหน้าต่างราวกับคนที่ไร้วิญญาณ ในขณะที่หยางตงหยางเองก็ง่วนอยู่กับแผนการในมือและมิได้ไปพบนางให้รำคาญใจอีก จะมีก็แต่เพียงยามราตรีที่มืดมิดที่ฉู่อันหลานหลับใหลลงไปแล้ว เขาจึงย่องเข้ามาในเรือนอย่างเงียบเชียบ ชายหนุ่มนั่งลงที่ข้างเตียงเหม่อมองหญิงสาวด้วยความคิดถึงและคะนึงหา ใบหน้าของหญิงสาวที่เคยแสนดื้อรั้นบัดนี้กลับอ่อนแรงลง

บทที่ 24 นั่งดูเสือกัดกัน ราตรีอันมืดมิดปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณป่าลึก ทหารรักษาการณ์จำนวนมากเดินตรวจตราถ้ำร้างแห่งหนึ่งอย่างแข็งขัน พวกเขาเดินไปมาขวักไขว่พร้อมกวาดสายตามองไปโดยรอบอย่างระแวดระวังอยู่ตลอดเวลา ทว่าในเงามืดนั้นกลับมีกลุ่มชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่งซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลมากนัก พวกเขาสวมชุดคลุมดำสนิท ปิดหน้าด้วยผ้าผืนหนา มีเพียงแววตาแข็งกร้าวที่โผล่พ้นขึ้นมาเหนือผ้า พวกเขารอคอยอย่างใจจดใจจ่อราวกับเสือร้ายที่พร้อมจะตะครุบเหยื่อในชั่วพริบตา จนกระทั่งสัญญาณมือโบกสะบัดขึ้นมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนจากความเงียบเป็นความโกลาหล เหล่าชายฉกรรจ์กระโจนเข้าใส่ทหารรักษาการณ์อย่างไร้ความลังเล และเริ่มรบราอีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย “มีคนบุกรุก” เสียงทหารรักษาการณ์ตะโกนก้องไปทั่ว เสียงดาบกระทบกันสลับกับแสงวาบที่เกิดขึ้นเป็นจังหวะสะท้อนไปทั่วป่าทึบ ทั้งสองฝ่ายปะทะกันอย่างดุเดือด ทหารรักษาการณ์แม้จะได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี แต่กลุ่มชายฉกรรจ์ที่เตรียมพร้อมและวางแผนมาเป็นอย่างดี จึงเป็นฝ่ายได้เปรียบมากกว่า แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็สูญเสียกำลังคนไปไม่น้อยทีเดียว

บทที่ 26 ชุบมือเปิบ “เพี๊ยะ” ฝ่ามือบางตวัดลงบนใบหน้าของหยางเหวยหลงอย่างแรง ส่งผลให้เขาถึงกับซวนเซไปด้านข้าง ใบหน้าเข้มสะบัดไปตามแรงกระทบ เกิดเป็นรอยแดงเปื้อนขึ้นเป็นริ้วตรงบริเวณแก้มของเขา เวลานี้หลี่ลู่เหยียนโมโหอย่างสุดขีด ใบหน้าของนางแดงก่ำ ดวงตาเบิกโพลงด้วยไฟโทสะที่พร้อมจะแผดเผาคนตรงหน้าให้มอดไหม้ทีเดียว “เจ้าลูกโง่...เหตุใดเจ้าจึงทำเรื่องผิดพลาดได้ขนาดนี้ เจ้ากำลังจะทำให้สกุลหลี่หมดหนทาง” “เสด็จแม่...ข้ามิคิดว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้ ข้าวางแผนมาเป็นอย่างดี อีกทั้งกำลังทหารก็ล้วนแล้วแต่เป็นคนของท่านตา แต่มิรู้ว่าผู้ใดกลับกล้าชุบมือเปิบเอาเสียได้” “แล้วเช่นใดเล่า...ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่น...ถึงกับจงใจฉกฉวยโอกาสนี้ ยึดอำนาจกองทัพของสกุลหลี่ไปไว้ในมือ เช่นนั้นแล้วต่อไปพวกเราจะทำเช่นใด” หลี่ลู่เหยียนกำมือแน่น เล็บยาวจิกลงบนเนื้อจนเกิดเป็นรอยแดง แต้มต่อแห่งอำนาจที่สกุลหลี่ถือไว้อยู่ในมือ บัดนี้กลับถูกริบไปอย่างหน้าตาเฉย แล้วจะมิให้นางคั่งแค้นใจไปได้เช่นใดกัน “เสด็จแม่แต่พวกเรายังมีสมบัติที่ขนถ่ายออกมาได้ สมบัติเหล่านั้นอยู่ที่ใด ข้าจะใช้มันสร้าง

บทที่ 28 หาทาง ในระหว่างที่หยางตงหยางกำลังวุ่นวายอยู่กับการวางแผนแย่งชิงอำนาจในราชสำนักของแคว้นหนานอยู่นั้น ฉู่อันหลานเองก็มิได้นิ่งเฉย แม้ภายนอกนางจะยังคงสงบนิ่งอยู่แต่ภายในเรือนพัก แต่นางก็เก็บงำความขุ่นเคืองและความเจ็บปวดไว้ในใจอย่างมิดชิด และเริ่มวางแผนเพื่อหาทางหลบหนีกลับไปยังแคว้นเว่ยให้จงได้ ฉู่อันหลานเรียกตัวเหม่ยหลิงและเสี่ยวจงเข้ามาพบภายในห้องนอน แสงเทียนสลัวภายในห้องสร้างบรรยากาศอึมครึมและกดดัน หญิงสาวนั่งอยู่บนโต๊ะกลางห้อง ดวงตากลมโตจ้องมองสาวใช้ทั้งสองด้วยแววตาดุดันและจริงจัง “เหม่ยหลิง เสี่ยวจง…” ฉู่อันหลานเอ่ยเสียงเข้มดังกระซิบ ท่าทางของนางในเวลานี้แตกต่างไปจากคุณหนูผู้ร่าเริงสดใสในอดีตยิ่งนัก “พวกเจ้าสาบานจะภักดีต่อข้า...ข้ายังเชื่อคำสาบานของเจ้าได้หรือไม่” เสียงเข้มดังกระซิบพร้อมแววตาที่จับจ้องมองสาวใช้ทั้งสองอย่างไม่วางตา “พระชายาโปรดวางใจ พวกข้ายินดีถวายชีวิตเพื่อท่าน” เหม่ยหลิงและเสี่ยวจงคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมโขกศีรษะลงกับพื้น ทั้งสองเอ่ยคำอย่างหนักแน่นและจริงจัง “เช่นนั้นก็ดี...เวลานี้ข้ามีงานให้พวกเจ้าทำ...” ฉู่อันหลานยก

บทที่ 30 ยึดอำนาจ ในค่ำคืนอันมืดมิดและเงียบสงัด ภายในห้องบรรทมของหยางเทียนหยู เสียงไอดังขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่หยุด หยางเทียนหยูนอนอยู่บนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง ข้างกายมีผ้าเช็ดหน้าที่เปื้อนเลือดเป็นด่างดวง ปรากฏให้เห็นชัดถึงอาการเจ็บป่วยที่หนักหนาเกินกว่าจะเยียวยา หลี่ลู่เหยียนนั่งอยู่ด้านข้างเตียงบรรทมไม่ห่าง นางเฝ้าดูอาการของเขาอยู่ตลอดเวลา “อาการป่วยของฝ่าบาทหนักหนาเกินกว่าความสามารถของพวกหม่อมฉันแล้ว” เหล่าหมอหลวงต่างพากันส่ายหน้าด้วยความสิ้นหวังและจนใจ หลี่ลู่เหยียนตีสีหน้าเศร้าสร้อยก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงกร้าว “พวกเจ้าต้องรักษาฝ่าบาทให้หายให้จงได้” “หม่อมฉันสมควรตาย...หม่อมฉันสมควรตาย” เหล่าหมอหลวงทรุดลงโขกศีรษะลงกับพื้น หลี่ลู่เหยียนยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยโดยมิให้ผู้ใดได้เห็น ก่อนจะเอ่ยย้ำขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง “ฝ่าบาทเหลือเวลาอีกเท่าใด” “เกรงว่าจะมิพ้นค่ำคืนนี้พ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงรายงานออกไปพร้อมสีหน้าที่ดูหวั่นวิตก คำตอบของหมอหลวงทำให้หลี่ลู่เหยียนอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มขึ้นมา ยาพิษที่นางจงใจให้นางกำนัลคนสนิทแอบลอบวางยาได