Semua Bab ใต้เงาจันทราข้านี้มิอาจเร้น: Bab 41 - Bab 50

บทที่ 42 พายุโหมกระหน่ำ ภายในท้องพระโรงแห่งแคว้นหนาน หยางตงหยางนั่งบนบัลลังก์ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมไร้ซึ่งรอยยิ้มใดออกมา “จัดกองทัพให้พร้อม ข้าจะบุกตีแคว้นเว่ย” หยางตงหยางสั่งการด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด เสี่ยวตงเป่าที่ยืนอยู่ด้านข้างได้แต่ส่ายหน้าไปมาพร้อมทอดถอนหายใจหนักออกมาอีกครั้ง นี่คงถึงเวลาแล้วสินะที่ชายหนุ่มจะทวงคืนความแค้นที่อัดแน่นมานานกว่าหลายปี หยางตงหยางปรายตามองเสี่ยวตงเป่า แต่เขากลับก้มหน้านิ่งอย่างไม่คิดจะทัดทานอันใดเฉกเช่นเคย หยางตงหยางแสยะยิ้มขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เหี้ยมเกรียม เขารอคอยเวลานี้มานานแสนนาน เขาจะบดขยี้แคว้นเว่ยให้ราบเป็นจุณ เขาต้องการเจอฉู่อันหลานอีกครั้ง เพื่อย้ำเตือนว่าผู้ใดกันแน่คือสามีของนางที่แท้จริง จากความรักและคิดถึง กลายเป็นความโหยหา แล้วแปรเปลี่ยนเป็นความแค้นเคือง ข่าวคราวเรื่องฉู่อันหลานที่ให้กำเนิดบุตรชายบุตรสาวฝาแฝดแก่เสวียนเฟยหลง สร้างความคับแค้นใจให้ชายหนุ่มยิ่งนัก ทุกค่ำคืนยามเขาหลับตาและจินตนาการเห็นภาพหญิงสาวอยู่ในอ้อมแขนของชายอื่น แวดล้อมไปด้วยบุตรทั้งสอง ก็ทำให้เขาถึงกับฝันร

บทที่ 44 พบกันอีกครั้ง ฉู่อันหลานครุ่นคิดหาทางออกของปัญหาซ้ำแล้วซ้ำเล่า สุดท้ายนางก็ตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับหยางตงหยางอีกครั้ง หากว่าชายหนุ่มยังคิดถึงความสัมพันธ์ในครั้งเก่าก่อน สงครามที่กำลังดำเนินไปอาจมีข้อยุติก็เป็นได้ “ซินเอ๋อร์...แม่มีธุระสำคัญต้องจัดการ เจ้าอยู่ในวังหลวงแห่งนี้ต้องดูแลน้องสาวของเจ้าให้ดีเล่า...ส่วนเจ้าต้องเชื่อฟังคำพี่ชายให้จงหนัก...ระหว่างที่แม่ไม่อยู่ พวกเจ้าอย่าได้สร้างปัญหาอันใด...เข้าใจหรือไม่” ฉู่อันหลานกำชับบุตรทั้งสองด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด เสวียนฟางซินและเสวียนซูเมิ่งไม่เคยเห็นมารดาจริงจังเช่นนี้มาก่อนจึงรีบพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง “เสด็จแม่...ข้าจะเชื่อฟังพี่ใหญ่เป็นอย่างดี ไม่สร้างปัญหาให้เสด็จแม่แน่นอน” เสวียนซูเมิ่งรับปากอย่างแข็งขัน “เสด็จแม่...ท่านอย่าได้กังวล ข้าจะปกป้องซูเมิ่งด้วยชีวิตของข้า” เสวียนฟางซินก็เอ่ยคำมั่นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “แม่จะรีบไปรีบกลับ...เรื่องนี้พวกเจ้าต้องปิดเป็นความลับ อย่าให้ผู้ใดล่วงรู้ แม้แต่พ่อของเจ้าก็ตาม” ฉู่อันหลานกำชับเรื่องสำคัญอีกครั้ง เสวียนฟางซินหั

บทที่ 46 โหยหา เสียงคาดคั้นอันน่าอับอายดังชัดเจนอยู่ในโสตประสาทของฉู่อันหลาน นางได้แต่เม้มปากแน่นและส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ยอมแพ้ แม้ร่างกายจะร้อนรุ่มไปด้วยแรงปรารถนาที่หยางตงหยางจุดขึ้น แต่สติที่เหลือเพียงน้อยนิดของนาง กลับพยายามยับยั้งชั่งอารมณ์เอาไว้โดยไม่คิดจะยอมแพ้ต่อเขาโดยง่าย หยางตงหยางหัวเราะเบาๆ อย่างนึกชอบใจกับการต่อต้านของหญิงสาว ดวงตาคมกริบเปล่งประกายวาววับด้วยความปรารถนาที่ทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าร่างบางตรงหน้าทำให้เขาหื่นกระหายและปรารถนาได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด เขาไม่เคยรู้สึกต่อผู้ใดมากมายเช่นนี้มาก่อน ราวกับว่านางเป็นยาพิษที่เขาเสพติดอย่างไม่กลัวตายไปเสียแล้ว หยางตงหยางยกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยอย่างดูร้ายกาจแต่กลับน่าลุ่มหลงในเวลาเดียวกัน ใบหน้าเคลื่อนลงต่ำ ก่อนจะจรดริมฝีปากลงบนหน้าท้องแบนราบของนางอย่างแผ่วเบาและยั่วยวน ลิ้นร้อนของเขาไล้ไปตามผิวบางสร้างความร้อนรุ่มให้แก่ร่างบางจนถึงกับบิดเร่าไปมา สัมผัสของเขาราวกับเปลวเพลิงที่คอยลามเลียไปทั่วทุกตารางนิ้วของร่างกาย หากแต่หยางตงหยางกลับไม่หยุด

บทที่ 48 เอาเรื่อง ฉู่อันหลานสะดุ้งเฮือก ก่อนจะเรียกสติอีกครั้ง ความใกล้ชิดดังกล่าวมากเกินความจำเป็นเสียแล้ว นางจึงพยายามดิ้นรนสะบัดตัวออกห่างแต่ไม่ว่าอย่างไรก็มิอาจขืนพละกำลังอันแข็งแกร่งนั้นได้ “ท่าน...ท่านช่างหน้าไม่อายยิ่งนัก ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ” หยางตงหยางเห็นท่าทีพยศตรงหน้าก็นึกครึ้มใจขึ้นมา เขาโน้มใบหน้าฉกฉวยความหวานจากริมฝีปากช่างเจรจานั้นอย่างลืมตัว “อื้อ...อื้อ...” ฉู่อันหลานโวยวายเสียงอู้อี้ออกมา ก่อนจะฉวยโอกาสที่ชายหนุ่มเผลอตัว ยกหน้าขากระทุ้งเข้าใส่เขาอย่างจัง “โอ๊ย...” หยางตงหยางร้องเสียงหลงพร้อมผละมือออกจากหญิงสาวโดยอัตโนมัติ เขาคู้กายลงด้วยความรู้สึกจุกเจ็บขึ้นมา “ท่านเลิกเสแสร้งกับข้าได้แล้ว...นับแต่วันแรกที่เจอกัน ท่านก็คิดวางแผนการกับข้า ท่านเห็นข้าเป็นเพียงหมากในกระดานเพื่อให้ท่านคือคืนสู่อำนาจของตน...ท่านแต่งงานกับข้าแต่กลับฉกฉวยโอกาสล่อลวงข้าไปยังแคว้นหนาน...ท่านกักขังข้า...ท่านทรยศข้า...แล้วท่านยังจะให้ข้ารักท่าน เชื่อใจท่านอยู่อีกหรือ” ฉู่อันหลานพรั่งพรูความอัดอั้นออกมาอย่างนึกเสียใจ “ข้าเคยคิดจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับท่

บทที่ 50 นัดพบ เสียงฝีเท้าม้ากระทบพื้นดังเป็นจังหวะอย่างเร่งรีบ ก่อนที่รถม้าจะหยุดลงด้านหน้าจวนเจ้าเมืองตงหลาน เสวียนเฟยหลงก้าวลงจากรถม้าด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ดวงตาฉายแววความร้อนรุ่มที่อยู่ภายในใจ เสวียนฟางซินและเสวียนซูเมิ่ง รีบตามลงมาติดๆ ดวงตาของเด็กทั้งคู่จับจ้องไปยังแนวค่ายอย่างตื่นเต้นและระแวดระวัง “ถวายพระพรฝ่าบาท” เจ้าเมืองตงหลานรีบเข้ามาคำนับชายหนุ่มด้วยความกระวนกระวายใจ “ฝ่าบาทเวลานี้เมืองตงหลานมิปลอดภัยนัก เหตุใดพระองค์จึงเสด็จมาโดยลำพัง” “ไม่ต้องมากพิธี...ข้ามาในครั้งนี้มิได้บอกผู้ใด เจ้าเองก็จงปิดปากเงียบเสีย” เสวียนเฟยหลงสั่งการเสียงเข้ม ก่อนจะเดินตรงไปยังจวนเจ้าเมืองเพื่อพาบุตรทั้งสองเข้าพักผ่อนจากการเดินทางอย่างเหน็ดเหนื่อย หลังจากพาเสวียนฟางซินและเสวียนซูเมิ่งเข้านอนจนเป็นที่เรียบร้อย เสวียนเฟยหลงก็กลับมายังเรือนพักของตน เขาหยิบพู่กันขึ้นมาพร้อมกับเขียนจดหมายขึ้นมาฉบับหนึ่ง ก่อนจะยื่นให้องครักษ์ประจำกาย “เจ้าจงนำจดหมายฉบับนี้ไปส่งมอบให้หยางตงหยางด้วยมือของตนเอง” องครักษ์รับคำพร้อมกับเดินออกไปทำตามคำสั่งอย่างไม่ปริปากอันใด