Semua Bab ใต้เงาจันทราข้านี้มิอาจเร้น: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 11 ผิดแผน ค่ำคืนราตรีผ่าน ฉู่อันหลานเดินไปมาภายในห้องด้วยความกระวนกระวายใจ ความประหม่าทำให้นางถึงกับนั่งไม่ติด มือบางยังคงบีบเม้มวนเวียนไปมาด้วยความกระสับกระส่ายจนกระทั่งหยางตงหยางก้าวเท้าเข้ามาภายในเรือนนอน ฉู่อันหลานก็ถึงกับสะดุ้งเฮือกขึ้นมาด้วยความตระหนก นางหันมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาที่แฝงพิรุธอย่างเห็นได้ชัด หยางตงหยางจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างนึกแปลกใจกับท่าทีดังกล่าว ดวงตาคมหรี่ลงอย่างกำลังจ้องจับผิดนางอยู่ก็ไม่ปาน“คุณหนูฉู่...ท่านมีสิ่งใดหรือ” ฉู่อันหลานสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง “คืนนี้ข้าต้องการอยู่ลำพัง ท่านไปนอนที่เรือนด้านข้างเถิด” หยางตงหยางเลิกคิ้วขึ้น แต่ยังไม่ทันที่เขาจะตอบสิ่งใด ฉู่อันหลานก็ตะโกนเรียกหลงจูในทันที“หลงจู...พาองค์ชายหยางไปพักที่เรือนด้านข้าง คืนนี้อย่าให้ใครมารบกวนข้าเล่า”ฉู่อันหลานพูดจบก็สะบัดกายเดินตรงไปยังเตียงนอนพร้อมล้มตัวลงนอนโดยหันหลังให้คนทั้งสองในทันทีหยางตงหยางจ้องมองฉู่อันหลานอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น จากนั้นเขาจึงปรายตามองหลงจู ซึ่งนางได้แต่เอาแต่ก้มหน้าพร้อ

บทที่ 13 เอาใจ ในบ่ายวันเดียวกัน หยางตงหยางนั่งอยู่กลางโถงใหญ่พร้อมกับฉู่อันหลาน สายตาจ้องมองไปยังเสี่ยวเม่ยที่บัดนี้กำลังนั่งคุกเข่าพร้อมกับโขกศีรษะลงกับพื้นนับครั้งไม่ถ้วน “นายท่านโปรดไว้ชีวิตข้าด้วย...ข้าผิดไปแล้ว” เสียงร้องขอความเมตตาดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ใบหน้านวลบัดนี้อาบด้วยน้ำตาที่ไหลเปอะเปื้อนไปทั่วให้แลดูน่าสังเวชใจเป็นอย่างยิ่ง หลงจูปรี่เข้ามาตบหน้าเสี่ยวเม่ยในทันที “เจ้ากล้ามากนะ...กล้าวางยานายท่าน” เสี่ยวเม่ยได้แต่ส่ายหน้าพร้อมร้องไห้สะอึกสะอื้น “คุณหนู ข้าแค่ทำตามที่ท่านสั่ง ข้ามิรู้เรื่องอันใด” “บังอาจ...เจ้ากล้าใส่ความคุณหนูหรือ...เจ้ามันชั่วช้านัก คิดจะปีนป่ายเตียงนายท่าน แล้วยังจะใส่ร้ายคุณหนูอีก” หลงจูตวาดใส่อย่างโกรธเคืองแทนนายหญิงของตน “หลงจูพอได้แล้ว...ส่วนเจ้า...” ฉู่อันหลานปรายตามองหยางตงหยางอย่างชั่งใจอีกครั้ง แต่เมื่อเห็นเขายังคงทำหน้าเรียบเฉยดูไม่แยแสอันใดในตัวเสี่ยวเม่ย นางก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างร้ายกาจ “พ่อบ้าน...ขายนางออกไปจากจวน ข้าไม่ต้องการเห็นนางอีก” “ขอรับ” พ่อบ้านโบกมือสั่งบ่าวในเรือนให้ลากจ

บทที่ 15 เล่ห์สตรี หลังจากวันนั้น เสวียนเฟยหลงก็ถูกกักบริเวณอยู่แต่ภายในจวนโดยมิได้พบปะผู้ใด เขาพยายามหาทางติดต่อกับฉู่อันหลานแต่ก็มิอาจทำได้สำเร็จ คนของเสวียนซีฮันได้ดักทางการสื่อสารไว้ในทุกทาง จนกระทั่งถึงวันแต่งงานของหญิงสาวคนรักในที่สุด เสวียนเฟยหลงแทบคลั่งจนเสียสติ เขาเอาแต่ดื่มสุราเมามายและอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง สาวใช้ในเรือนต่างมิกล้าสู้หน้านายท่านของตนด้วยกลัวโดนหางเลขไปด้วย แต่สุดท้ายเสวียนเฟยหลงก็ทำได้เพียงทรุดกายอย่างไร้ซึ่งความหวัง เขาไร้หนทางใดๆ ต่อไปอีก ค่ำคืนเข้าหอของฉู่อันหลานกลับเป็นค่ำคืนที่เขาต้องทนทุกข์ทรมาน ยิ่งเมื่อคิดถึงภาพของหญิงคนรักในอ้อมกอดของชายอื่นก็ยิ่งทำให้เขาคลุ้มคลั่งขึ้นมา สุราถูกเทเข้าปากอย่างต่อเนื่อง เสียงพร่ำเพ้อดังขึ้นอย่างไม่ขาดปาก จนกระทั่งสติทั้งหลายพลันพร่ามัวและหลับใหลไปในที่สุด จนกระทั่งเช้าของวัน คำสั่งกักบริเวณก็ถูกยกเลิก โม่ชิงโหลเดินทางมาพบเสวียนเฟยหลงในทันที สภาพชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังนั่งเหม่อลอยจนแทบไม่เหลือเค้าความสง่างามของรัชทายาทแห่งแคว้นหนาน ทำให้นางถึงกับเม้มปากแน่นด้วยความแค้นเคืองฉู่

บทที่ 17 หึงหวง ด้านฉู่อันหลานที่เดินหนีเสวียนเฟยหลงออกมาจากห้องอย่างเร่งรีบ ความร้อนรนทำให้นางถึงกับเดินชนเข้ากับแผงอกหนาของบุรุษผู้หนึ่ง ฉู่อันหลานผงะออกด้วยความตกใจ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง “ท่านพี่...” “ข้าเห็นเจ้าหายไปเสียนาน นึกเป็นห่วงยิ่งนักจึงได้ตามออกมาดู...แล้วนี่เจ้าเป็นอันใดหรือ เหตุใดจึงมีสีหน้าตื่นตระหนกเช่นนี้” หยางตงหยางกล่าวถามด้วยใบหน้าที่ดูเป็นห่วงเป็นใย “ไม่มีอันใดหรอก พวกเราไปกันเถิด” ฉู่อันหลานรีบเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้หยางตงหยางรู้ว่านางเพิ่งพบกับเสวียนเฟยหลงมา จึงรีบเข้าไปคล้องแขนหยางตงหยางตรงไปยังห้องรับรองอีกด้านเสีย หยางตงหยางเพียงทำหน้าเรียบเฉยราวกับมิรู้เรื่องอันใด เขาโอนอ่อนเดินตามนางไป จนกระทั่งทั้งสองเข้าไปภายในห้องพักตามลำพัง เมื่ออยู่ตามลำพังแล้ว หยางตงหยางก็คว้าร่างบางเข้ามาโอบกอดด้วยความรู้สึกหึงหวงขึ้นมา “หลานเอ๋อร์...เจ้าสารภาพมาเสีย เจ้าไปซนที่ใดมากันแน่” ฉู่อันหลานเม้มปากแน่น นางจะบอกหยางตงหยางได้เช่นใดกัน แม้ว่านางจะมิได้มีความรู้สึกอันใดต่อเสวี

บทที่ 19 ค่ำคืนหวาน ตลอดหลายวันที่เดินทางมาระยะทางเริ่มห่างไกลจากเมืองหลวงมากขึ้นๆ หยางตงหยางเองก็มีท่าทีเงียบขรึมขึ้นมาเช่นเดียวกัน สร้างความผิดสังเกตให้ฉู่อันหลานเป็นอันมาก “ท่านพี่...เส้นทางที่พวกเราเดินทางมา เหตุใดข้ารู้สึกแปลกประหลาดยิ่งนัก” เสียงเอ่ยถามของฉู่อันหลานทำลายความเงียบสงัดที่มี หยางตงหยางสะดุ้งเฮือกขึ้นมา ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นปกติอีกครั้ง “ระยะยาวไกลกว่าที่ข้าคิด เจ้าพักผ่อนก่อนเถิด อย่าได้เป็นกังวล” หยางตงหยางพูดจบก็เอนกายพิงผนัง พร้อมกับปิดตาลงอย่างไม่ต้องการกล่าวสิ่งใดอีก ฉู่อันหลานได้แต่มองหน้าหยางตงหยางอย่างสงสัย แต่เมื่อชายหนุ่มหลับตาลง นางจึงได้แต่นิ่งเงียบอีกครั้ง จนกระทั่งรถม้าเข้าเขตชายแดนบริเวณริมป่าละเมาะ หยางตงหยางก็สั่งให้คนหยุดพักและตั้งกระโจมขึ้นที่ริมลำธาร หยางตงหยางพาฉู่อันหลานออกมาเดินเล่นที่ริมลำธาร น้ำใสที่ไหลเย็นสร้างความสดชื่นให้ฉู่อันหลานเป็นอันมาก นางรีบถอดรองเท้า และนั่งแช่เท้าอย่างสดชื่น “ท่านพี่...น้ำเย็นยิ่งนัก ท่านมานั่งข้างข้าเสียสิ” เสียงหวานใสตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นเต้น