All Chapters of His Runaway Obsession: Chapter 91 - Chapter 100

Kinabukasan, maaga pa ring nagising si Aurelia. Pero sa pagkakataong iyon, hindi siya sinalubong ng mabigat na damdamin. Sa halip, nagising siya sa tunog ng halakhak ni Anchali mula sa sala. Napangiti siya bago pa man bumangon, at nang lumabas siya ng kuwarto, bumungad sa kanya ang tanawin: si Xavier, nakasuot ng simpleng t-shirt at shorts, nakaluhod sa sahig habang hinahabol-habol ang mga laruan ni Anchali na parang siya mismo ang bata.“Papa, ang bilis mo!” tawang-tawa si Anchali, hawak-hawak si Sharky na parang referee sa laro.“Hindi mo ako mahuhuli!” sagot ni Xavier, tumatakbo sa maliit na espasyo ng sala habang pilit na nagpapanggap na nahuhulog para lang mas lumakas ang tawa ng bata.Natigilan si Aurelia sa pinto, pinagmamasdan ang eksenang iyon. Para bang hindi niya kilala ang lalaking ito—hindi ang Xavier na madilim at palaging kontrolado ang paligid. Ito’y isang Xavier na marunong magpatawa, marunong magpakumbaba sa harap ng anak.“Mama!” sigaw ni Anchali nang mapansin siya.

Kinabukasan, maagang nagising si Aurelia sa banayad na sikat ng araw na sumilip mula sa kurtina. Sandali siyang natigilan, pinagmamasdan ang maamo at walang kamalay-malay na mukha ni Anchali na mahimbing pa ring natutulog. Napangiti siya kahit paano. Para bang sa tuwing nakikita niya ang anak, pansamantalang nawawala ang lahat ng bigat sa dibdib niya. Tahimik siyang bumangon, naglakad papunta sa kusina, at nagsimulang maghanda ng almusal. Pancakes ang pinili niyang lutuin—simple, paborito ni Anchali. Ang bango ng mantikilya at tunog ng sizzling pan ay nagbigay ng kakaibang aliw. Maya-maya, bumaba si Xavier, nakasuot ng puting t-shirt at pajama pants, hawak ang kanyang mug ng kape. Hindi ito mukhang galit o balisa—sa halip, parang ordinaryong umaga lang para sa kanya. “Good morning,” bati nito, medyo paos pa ang tinig. “Good morning,” maikling sagot ni Aurelia, patuloy na iniikot ang pancake sa kawali. Lumapit si Xavier at nakatayo lang sandali sa tabi niya, pinagmamasdan ang

Tahimik ang gabi. Ang buong paligid ay tila natutulog na, maliban sa mahinang huni ng mga kuliglig at paminsan-minsang pagaspas ng hangin sa mga dahon ng puno. Sa likod ng bahay, nakatayo ang maliit na playhouse ni Anchali—pinturang kulay pastel, may maliliit na bintana at kurtinang may prints ng bituin.Doon, nakaupo sina Aurelia at Xavier. May maliit na ilaw na nakasabit sa loob, malambot at madilim ang liwanag, parang kandila na nagbibigay init. Hawak ni Aurelia ang isang tasa ng tsaa, samantalang si Xavier ay kape pa rin ang pinili.“Hindi ko maalala kung kailan huling nagkaroon ng ganitong katahimikan,” mahina at may bahid ng pagtataka ang tinig ni Aurelia. Tinitigan niya ang mesa kung saan nakaupo si Anchali tuwing naglalaro ng tea party kasama ang mga laruan nito.“Matagal na,” tugon ni Xavier, nakasandal sa dingding ng playhouse. May bahagyang ngiti sa labi niya, ngunit hindi maikakaila ang bigat sa mga mata. Hindi agad sumagot si Aurelia. Sinulyapan niya si Xavier, at sa san

Hapon na nang bumukas ang malaking gate ng kanilang bahay. Huminto ang itim na kotse sa driveway, at agad na nakilala ni Aurelia ang pamilyar na tunog ng makina. Kumabog ang dibdib niya, hindi dahil sa kaba, kundi sa bigat ng presensiyang alam niyang darating.“Papa!” sigaw ni Anchali, agad na kumaripas palabas ng sala. Naiwan si Aurelia sa may kusina, hawak pa ang basang tuwalya mula sa pagliligpit ng kanilang pinagkainan.Narinig niya ang masiglang tili ng anak nang salubungin nito ang ama. Paglabas niya, nakita niyang binuhat ni Xavier si Anchali, paikot-ikot pa sa ere, habang tumatawa ang bata.“Cookie monster ka na naman?” biro ni Xavier habang pinupunasan ang labi ng anak na may natirang tsokolate.“Yes, Papa! Mama made cookies!” proud na sabi ni Anchali.“Ganun ba?” ngumiti si Xavier, at saka tumingin kay Aurelia na nakatayo sa may pintuan. Ang mga mata nito, malamlam pero mabigat, para bang binabasa ang kaluluwa niya. “Nag-bake ka?”Mahina ang tinig ni Aurelia. “Oo… naisip ko

Nanatiling tahimik ang sala matapos ang banayad na halik. Tanging tunog ng wall clock at mahinang ihip ng hangin mula sa bukas na bintana ang pumupuno sa paligid. Si Aurelia ay nakatingin pa rin kay Xavier, gulat ngunit hindi galit, tila nahulog sa alon ng alaala at emosyon na matagal na niyang itinago.“Aurelia…” mahina ang boses ni Xavier, parang nagdadalawang-isip kung dapat pa siyang magsalita. “I shouldn’t have—”Ngunit bago niya matapos ang sasabihin, dahan-dahang umiling si Aurelia. Hindi niya inaasahan iyon. Ang kanyang labi ay bahagyang bumuka, tila may gustong sabihin ngunit walang salitang lumalabas.Ang ginawa niya sa halip ay huminga nang malalim, at bago niya pa mapigilan ang sarili, mahina niyang hinawakan ang braso ni Xavier. Hindi mahigpit, hindi rin pilit—isang simpleng hawak na nagsasabing huwag ka munang lumayo.Naramdaman ni Xavier ang init ng palad nito, at para siyang natunaw sa kinatatayuan. Unti-unti siyang lumapit, at sa ikalawang pagkakataon, idinikit niya u