All Chapters of His Runaway Obsession: Chapter 81 - Chapter 90

Mainit ang sikat ng araw ngunit hindi iyon alintana nina Xavier, Aurelia, at Anchali. Nasa hardin pa rin sila, nakalatag ang banig at may nakahandang basket ng prutas at juice. Si Anchali ay abala sa pagguhit gamit ang mga krayola habang si Xavier naman ay nakahiga, nakapatong ang ulo sa hita ni Aurelia.“Daddy, look!” masayang sigaw ng bata, iniangat ang papel. “I drew us—Mommy, Daddy, and me! We’re holding hands!”Napangiti si Aurelia, hinaplos ang buhok ng anak. “Ang ganda, baby. You’re such a talented girl.”“Of course,” sabat ni Xavier, nakapikit pa rin at kunwaring nagre-relax. “She got it from me.”“Excuse me?” mabilis na tugon ni Aurelia, sabay kurot sa tagiliran ng lalaki. “Hindi ka marunong gumuhit.”“Talent comes in many forms,” depensa ni Xavier, nakangiti habang dumidilat. “Mine is… charm.”“Charm? More like trouble,” sagot ni Aurelia, pero hindi maitago ang ngiti.Humagalpak ng tawa si Anchali. “Daddy, you’re not charming! Mommy’s prettier!”“Team Mommy wins again,” biro

Ang hangin ay malamig, may kasamang amoy ng bagong putol na damo mula sa hardin. Sa gitna ng masiglang paligid, magkakasama ang pamilya at mga kaibigan, nakapalibot sa mahabang mesa na punô ng prutas, matatamis na pastry, at malamig na inumin.Si Aurelia ay nakasuot ng simpleng damit na kulay puti, malambot ang tela at bumabagay sa liwanag ng araw. Ang kanyang buhok ay nakalugay, bahagyang sumasayaw sa ihip ng hangin. Ang bawat ngiti niya ay tila nakakahawa, pinapalambot maging ang seryosong ekspresyon ni Xavier na nakaupo sa tabi niya, nakasuot ng light blue na polo na nakabukas ang unang butones. Ang mga manggas ay tiniklop hanggang siko, kaya’t lalo itong nagmukhang relaxed.“Mommy, look!” sigaw ni Anchali habang hawak ang isang maliit na cupcake na may sobrang daming sprinkles. Nakasuot siya ng makulay na summer dress na puno ng floral prints, at ang kanyang buhok ay nakatirintas ng maayos. Lumapit siya kay Aurelia at ipinakita ang frosting na nakadikit na sa ilong niya.Natawa si

Nang gabing iyon, matapos ang lahat ng tawanan, pelikula, at pag-aasikaso kay Anchali, unti-unti ring nanahimik ang buong bahay. Si Aurelia ay maingat na dinala ang bata sa kwarto para makatulog nang mahimbing, habang si Xavier ay nanatiling gising, inaayos ang mga unan sa sala.Si Jill naman, tahimik lang na nakaupo, hawak ang kanyang baso ng tubig. Para siyang hindi mapalagay, parang may mabigat na pakiramdam na ayaw niyang ipahalata. Napansin iyon ni Xavier.“You sure you’re okay?” tanong nito, diretso at walang paligoy-ligoy.Napatingin si Jill at pilit na ngumiti. “Yeah. Don’t worry about me. I’m tougher than I look.”Pero hindi kumibo si Xavier. Hindi siya yung tipo ng tao na madaling maniwala sa isang pilit na ngiti. Nagtagal ang titig niya kay Jill, saka siya marahang tumango. “Kung kailangan mo ng kausap, nandito lang kami. Huwag mong ubusin mag-isa, Jill.”Bago pa siya makasagot, bumalik si Aurelia galing kwarto. Nakangiti ito, pero halata sa mga mata na pagod na. Umupo siya

Amoy usok at alat ng dagat ang sumasabay sa hangin habang nakaupo sila sa ilalim ng malaking payong. Nakahain sa gitna ng banig ang inihaw na manok, pritong isda, at simpleng kanin na binabalot sa dahon ng saging.“Daddy, I want the leg!” mabilis na sabi ni Anchali, halos tumayo na para abutin ang manok.“Aba, aba,” natatawang sagot ni Xavier, sabay kuha ng hita ng manok at iniabot sa anak. “Leg for the princess.”Kagat agad ni Anchali ang malaking piraso, at napatingin ito kay Aurelia na nakangiti lang. “Mommy, it’s yummy! Daddy’s a good hunter!”“Hunter talaga?” tawa ni Aurelia, sabay kuha ng sariling parte. “More like, daddy is a good eater. Sigurado akong hindi siya ang nag-ihaw niyan.”“Ouch, babe,” drama ni Xavier, kunwaring nasaktan. “Ako kaya ang nagpaluto. That counts as effort!”“Counts as laziness, you mean,” pang-aasar pa ni Aurelia, sabay kurot sa braso nito.“Mommy, be nice to Daddy,” singit ni Anchali habang ngumunguya. “He’s working hard, you know.”Napatawa si Xavier

Maaga pa, bago pa man sumikat ang araw, gumalaw si Anchali sa kama. Mahigpit pa rin ang yakap niya kay Sharky, at sa bawat hinga niya, parang musika ang katahimikan ng madaling araw. Ngunit kahit tulog pa ang bata, may mga matang gising na nakamasid. Nasa pinto si Xavier, tahimik na nakasandal, nakatitig sa anak na mahimbing. Para bang ayaw niyang umalis sa eksenang iyon—ang simpleng tanawin ng anak nilang nakangiti kahit sa panaginip, tila walang iniintinding bigat ng mundo. Hindi niya namalayang nasa likod na niya si Aurelia, hawak ang isang baso ng tubig. “Hindi ka pa natutulog?” mahina nitong tanong. Napalingon siya, bahagyang nagulat pero agad ding ngumiti. “Hindi ko kaya. Gusto ko lang siguraduhin na okay siya.” Lumapit si Aurelia, nakisilid sa tabi niya, parehong nakatanaw kay Anchali. Sandaling katahimikan ang namayani bago siya muling nagsalita. “Xavier, hindi ba… minsan, naiisip mo, kung hindi nangyari lahat ng gulo noon…” Tumigil siya, tila nagdadalawang-isip, pero t