All Chapters of His Runaway Obsession: Chapter 111 - Chapter 120

Mainit ang tanghali at malakas ang sikat ng araw, pero si Aurelia Andrada ay hindi man lang napansin ang init habang hinihintay si Anchali sa harap ng gate ng eskuwelahan. Nakabukas ang bintana ng kotse, may marahang tugtog sa radyo, at ang kanyang tingin ay nakatuon lamang sa mga batang isa-isang lumalabas, may kasamang mga guro o yaya.“Mommy!” sigaw ni Anchali nang makita siya, kumaway pa ito ng masigla habang papalapit sa gate. Pero bago pa man makalapit ang bata, napansin ni Aurelia ang isang bagay—o mas tamang sabihing, isang tao.May lalaki, nakatayo malapit sa poste ng gate, suot ang kulay abong polo at maitim na pantalon. Hindi siya pamilyar sa mukha, pero may kung anong tingin sa lalaki na nagpahigpit ng dibdib ni Aurelia. Hindi ito magulang, hindi rin mukhang staff. Nakatitig ito kay Anchali, tila may sinasabi.“Anchali…” mahina niyang sambit, halos mapahawak siya sa manibela.Nakita niyang ngumiti ang lalaki sa bata. Nag-usap sila sandali—hindi marinig ni Aurelia kung ano

Ang araw ay nagsisimula pa lamang, at ang sinag ng araw ay unti-unting tumatagos sa puting kurtina ng silid. Nasa gitna ng kama si Anchali, mahimbing na natutulog, samantalang si Aurelia ay marahang nagigising sa init ng bisig ni Xavier na nakayakap sa kanya.“Good morning,” bulong ni Xavier, ang boses nito ay paos pa sa antok ngunit puno ng lambing. “Did you sleep well?”Napangiti si Aurelia at marahang tumango. “Mhmm… surprisingly, yes.” Tumingin siya sa lalaking nakahiga sa tabi niya, ang buhok nitong medyo magulo at ang ngiti ay tipid ngunit totoo. “You look too relaxed for someone who works nonstop.”Umiling si Xavier, ngumiti. “Because today, I’m not working.”“Really?” biro ni Aurelia, tumataas ang isang kilay. “You’re actually taking a day off?”“Mmhm.” Hinaplos nito ang pisngi niya. “I promised Anchali we’d spend the whole day together. Family day, remember?”Parang biglang gumaan ang dibdib ni Aurelia. Ang mga ganitong sandali — tahimik, normal, punô ng maliliit na bagay na

Tahimik ang gabi—isang uri ng katahimikan na masyadong buo, parang aninong nakaupo sa bawat sulok ng bahay. Sa kwarto, nakahiga sina Aurelia at Anchali, magkatabi sa malambot na kama. Si Anchali ay nakapulupot ang maliit na braso sa baywang ng ina, habang si Aurelia naman ay mahimbing na natutulog, ang mukha’y payapa ngunit bahagyang may bakas ng pagod.Si Xavier, nakatayo sa may paanan ng kama, pinagmamasdan silang dalawa. Sa gitna ng dilim, ang ilaw mula sa lampshade ang tanging gumuguhit ng banayad na liwanag sa kanilang mga mukha.Ang tanawin ay dapat ay magaan—isang larawan ng katahimikan at pag-ibig—ngunit sa dibdib niya, may bigat. Hindi pa rin siya mapakali sa sinabi ni Aurelia kanina.Ang lalaking nakita malapit sa paaralan.Ang itim na sasakyan na tila sumusunod sa kanila.Ang biglang kabog sa dibdib ng asawa niya.Hindi iyon bagay na basta nalilimutan. Hindi niya iyon kayang iwan na lamang sa salita.Tahimik niyang kinuha ang jacket na nakasabit sa upuan at isinuot ito. Isi

May kumurot sa dibdib ko—isang pamilyar na kirot, hindi dahil sa galit, kundi sa takot. Takot na baka may bumabalik na dating ugali, o baka may tinatago siyang pinipilit niyang wag kong malaman.Pagkatapos ng ilang minuto, tumayo ako at dumiretso sa bintana. Mula roon, kita ko ang malawak na hardin sa likod-bahay. Ang hangin ay banayad, malamig, at may kasamang amoy ng gabi—yung halimuyak ng mga sampaguita na nakatanim sa gilid ng daan. Pero sa gitna ng lahat ng katahimikan, may kung anong bigat sa hangin, parang may matang nakamasid.“Hindi... baka iniisip ko lang ‘to,” bulong ko, sinusubukang ibalik ang sarili sa rason.Bumalik ako sa kwarto, ngunit nang humiga ako sa tabi ni Xavier, lalo lang akong hindi mapakali. Nakasandal ako sa gilid niya, pero hindi ko maramdaman ang init na dati kong pinakaaasam kapag magkatabi kami. May malamig sa pagitan namin—isang hindi nakikitang distansya na unti-unting lumalawak.Pinikit ko ang mga mata, pero imbes na antok, mga tanong ang sumulpot sa

Mataas na ang araw nang magising si Aurelia. Dumadaloy ang ginintuang liwanag sa mga kurtina, dumadampi sa malamig na sahig ng silid nila ni Xavier. Ang tunog ng mga ibon sa labas ay tila musika ng panibagong araw, at sa gilid ng kama, mahimbing pa ring natutulog si Anchali, nakayakap sa maliit na stuffed bear na ibinigay sa kanya ng ama.Dahan-dahang tumayo si Aurelia, iniiwasang mag-ingay. Ang buhok niya’y malambot na bumagsak sa balikat, at sa kanyang hakbang ay may halong antok pa. Nang lingunin niya ang kabilang bahagi ng kama, napansin niyang wala roon si Xavier.“Again…” mahina niyang sabi sa sarili, pilit pinipigilan ang pag-aalala. Kahit pa sanay na siyang maagang bumababa ito para sa mga tawag sa opisina, may kakaibang pakiramdam na bumabalot sa kanya ngayon—isang hindi mapangalanang kaba.Mula sa hagdan, naririnig niya ang mahinang kaluskos ng mga tauhan sa kusina. Naamoy niya ang bagong timplang kape, at sandaling ngumiti. Ngunit bago pa siya makapunta roon, napansin niyan