All Chapters of His Runaway Obsession: Chapter 71 - Chapter 80

Ngunit sa pagtalikod niya, napailalim ang sarili niya sa karimlan ng kanyang sariling pag-iisip. At sa sandaling iyon, bago pa siya makagalaw nang higit, naramdaman niya ang pagbugso ng reklamo sa tiyan—isang kombinasyon ng pagod at gutom at takot.Bumalik siya sa kama na para bang naglalakad sa yelo, humiga nang hindi natutulog, nakaabang sa anumang magiging susunod. Si Jill ay panatag pa ring natutulog sa kabilang gilid; si Anchali ay mahimbing. Sa loob ng ilang minuto na mananatili siyang nakahiga, ang malamig na hangin ay humaplos sa kanyang pisngi, parang paalala. Sa labas, ang ilaw ng poste ay bumagitaw; sa ilalim nito, ang lugar kung saan katatapos lang niyang makita ang pigura ay tahimik na muli.Nakatihaya si Aurelia sa kama, nakabalot sa malamig na kumot na tila ba walang bigat at walang init. Tahimik ang paligid, ang tanging naririnig niya ay ang mababaw na hinga ni Anchali na mahimbing na natutulog sa kanyang tabi, at ang marahang paghinga ni Jill sa kabilang gilid ng kam

Tumigas ang panga ni Xavier, ngunit hindi ito umatras. Bagkus ay lalo itong lumapit, halos magdikit na ang kanilang mukha. “Yes, Aurelia. Because you only run when you think you have something to hold on to. Take that away…” Nagpa-pause ito, saka bahagyang ngumiti ng malamig. “…and you’ll realize you only have me.” Mariing ipinikit ni Aurelia ang kanyang mga mata, pinipigilan ang luha. Ngunit hindi na niya mapigil ang pagdaloy nito. “Please, Xavier,” bulong niya, halos wala nang lakas ang boses. “Kahit isang sulyap lang… I need to see my daughter. I need to know she’s okay.” Tahimik ang bumalot sa pagitan nila, maliban sa marahas na paghinga ni Aurelia. Ilang saglit na pinagmasdan ni Xavier ang mukha niya—ang luha, ang pagmamakaawa, ang sugat na iniwan ng kanyang mga desisyon. Pagkaraan ng ilang minuto, marahang ngumiti si Xavier, ngunit malamig at mapanganib. “Soon, Aurelia. You’ll see her. You’ll see them both.” Yumuko ito, idinikit ang labi sa gilid ng kanyang tainga, malamig an

Ang katahimikan ng gabi ay tila bumabalot sa buong mansyon, ngunit sa loob ng silid, walang ibang maririnig kundi ang mabigat na paghinga nina Aurelia at Xavier.Nakahawak pa rin si Xavier sa kanyang baywang, mariing pinipirmi siya sa kandungan nito. Ang kanilang mga mata ay nakatukod sa isa’t isa—mata ni Aurelia na puno ng pagkalito, at mata ni Xavier na nagliliyab sa pagitan ng pagnanasa at pananakop.“Aurelia…” bulong ni Xavier, mababa ang tinig, halos isang ungol. “You once said you still love me… kahit na pilit mong tinatanggi. You admitted it. Do you remember?”Napasinghap si Aurelia, nanlaki ang mga mata. “Xavier… stop—”Ngumisi ito, mabagal at puno ng panunukso. “No, don’t deny it now. I heard it from your own lips. *‘Mahal kita, Xavier.’*” Ginaya pa nito ang tono ng kanyang tinig, pabulong at puno ng pait, ngunit ngayo’y binalot ng lalim ng kanyang halakhak. “You can’t take that back.”Mariing pumikit si Aurelia, nanginginig ang mga balikat. “I was weak… I was hurt—”“Or mayb

Matapos ang hapunan, mabilis na tinulungan ni Aurelia si Anchali upang maghanda para sa pagtulog. Pinunasan niya ang maliit nitong mukha, isinilid sa malambot na pajamas, at binasa pa ng isang kwento bago matulog. Sa bawat halakhak at tanong ng bata, pinipilit niyang maging kalmado—kahit na sa likod ng mga ngiti, nagbabantang sumabog ang kaba sa kanyang dibdib.Si Xavier ay nanatili sa may pintuan ng kwarto, nakasandal, nakapamulsa. Tahimik itong nakamasid sa mag-ina. Nang tuluyang pumikit si Anchali at huminga nang malalim, lumapit ito at hinagod ng marahan ang buhok ng bata bago humalik sa noo.“Sweet dreams, little princess,” bulong niya.Paglabas nila ng kwarto, isinara ni Xavier ang pinto nang marahan. Si Aurelia, bitbit ang hindi mapigilang pag-aalala, dumiretso patungo sa kanilang silid. Naupo siya sa harap ng vanity, at doon, matagal siyang tumitig sa sariling repleksyon. Maputla pa rin ang kanyang mukha, bahagyang mamasa-masa ang mga mata.Nang maramdaman niyang pumasok si Xa

Nasa hapag na si Aurelia, nakaputing simpleng bestida, habang abala sa pag-aayos ng juice ni Anchali. Si Xavier naman ay nakaupo sa tapat niya, nakatupi ang manggas ng itim na long-sleeves at abala sa paghiwa ng prutas.“Mommy, look!” masayang sigaw ni Anchali, habang nilalaro ang dalawang pancake na parang pinggan. “I made a pancake burger!” Pinatong niya ang bacon at itlog sa gitna ng dalawang pancake at ipinakita ito na parang malaking obra.Natawa si Aurelia at umiling. “Anak, hindi burger ‘yan. Pancake pa rin ‘yan kahit ilang patong.”Sumabat si Xavier, nakataas ang kilay at may biro sa tinig. “Correction, Aurelia. That’s innovation. That’s the spirit of creativity. My daughter’s a genius.”Napahalakhak si Anchali at nagpakawala ng malakas na “Yay!” sabay high-five sa kanyang ama.Napairap si Aurelia, ngunit hindi maitago ang ngiti. “Paborito mo talagang kampihan ang anak mo, ano?”“Syempre,” sagot ni Xavier, nakangisi. “Team Daddy always wins.”“Team Mommy is prettier,” balik ni