All Chapters of His Runaway Obsession: Chapter 51 - Chapter 60

Tahimik ang bahay nang araw na iyon. Nasa kwarto si Anchali, abala sa kanyang mga laruan, habang si Aurelia ay nakaupo sa mesa, hawak ang tasa ng kape na halos lumamig na. Walang ingay kundi ang tunog ng hangin mula sa bintana.Si Xavier ay nasa trabaho. Tulad ng nakagawian, mahigpit ang bilin bago umalis, “Stay inside. Don’t talk to anyone. Wait for me.”Ngunit hindi lahat ng pinto ay nananatiling sarado.Napapitlag si Aurelia. Una, inisip niyang tauhan lang ni Xavier. Ngunit may malamig na pakiramdam sa kanyang batok, isang pamilyar na kaba.Dahan-dahan siyang lumapit at sumilip sa peephole.At doon, nanlamig ang kanyang katawan.Isang babae—mataas ang postura, naka-damit pang-opisina, may kumpiyansang nakaukit sa mukha. Ang babaeng narinig niya noon sa kabilang linya, tumatawag kay Xavier ng hon.Huminga nang malalim si Aurelia, at binuksan ang pinto.“Ano’ng kailangan mo?” mariing tanong niya.Ngumiti ang babae, walang pakundangan. “Hindi mo ba ako papapasukin?”At bago pa man siy

Lumipas ang mga araw matapos ang pagbisita nila sa bagong school. Sa bawat umaga, tila mas nagiging abala si Aurelia sa paghahanda—bumili siya ng bagong gamit-pang-eskwela, maliit na backpack na kulay dilaw na may print ng araw, mga lapis, crayola, at ilang notebook na puno ng makukulay na disenyo. Siya mismo ang pumili ng mga ito, iniisip kung ano ang magbibigay sigla sa bata.Si Xavier naman, bagaman abala sa trabaho, ay hindi rin nagpahuli. May ipinadala itong driver upang masiguradong ligtas ang magiging biyahe nila, kahit walking distance lang ang eskwelahan. Ipinagawa rin niya ang isang maliit na kahoy na mesa sa bahay, para raw kay Anchali kapag gagawa ito ng assignment.Ngunit sa kabila ng tila normal na paghahanda, ramdam ni Aurelia ang bawat patalim ng mga tingin ni Xavier. Kapag napapansin nitong sobra ang paglalapit niya at ni Anchali, may malamig na titig itong hindi maipaliwanag. Kapag naman nagtatagal sila ng anak sa paglalaro, naroon ang presensiyang parang bantay na b

Mabango ang amoy ng pritong itlog at mainit na sinangag na bumabalot sa buong kusina. Maagang nagising si Aurelia upang ihanda ang agahan; si Anchali ay abala sa kanyang maliit na mesa, nakikipaglaro sa stuff toy nito habang hinihintay ang pagkain. Si Xavier naman, nakaupo na sa mesa, nagbabasa ng balita sa kanyang tablet, ngunit paminsan-minsan ay tumitingin sa dalawa, waring nasisiyahan sa simpleng tanawin ng kanilang pamumuhay.“Anchali, eat slowly ha, baka mabulunan ka,” paalala ni Aurelia habang inilalapag ang platito ng itlog at longganisa sa mesa.“Yes, Mama!” masiglang sagot ng bata, agad na tinusok ng tinidor ang pagkain.Sa gilid ng kanyang mata, napansin ni Aurelia na nakangiti si Xavier habang pinagmamasdan si Anchali. Para bang ang lalaking laging puno ng tensyon at kontrol ay nagiging malambot kapag kasama nila ang bata.Ngunit bago pa tuluyang lumapat ang katahimikan, isang malakas na katok ang umalingawngaw sa kanilang pintuan.Sabay-sabay silang napalingon. Halos saba

Magaan ang hangin ng gabi nang umuwi sina Aurelia at Anchali mula sa ospital. Bitbit pa rin nila ang bigat ng nakita kay Mang Ernesto, ngunit may bahid ng ginhawa dahil kahit paano, nakapagparamdam sila ng pag-asa sa matanda at kay Liza. Pagpasok nila sa kanilang bahay, agad na sumalubong ang amoy ng lutong pagkain—masarap at mainit, halatang pinaghirapan. Napahinto si Aurelia sa may pinto, bahagyang nabigla. “Mama, ang bango!” masiglang sigaw ni Anchali, agad na tumakbo papunta sa kusina. “Parang adobo!” Doon nila nadatnan si Xavier, nakasuot ng simpleng t-shirt, nakahawak pa ang isang kahoy na sandok. “Welcome home,” nakangiting bati nito, kahit may bakas ng pagod sa mata. “Sakto lang ang dating ninyo. Malapit nang maluto ang lahat.” Napatingin si Aurelia, hindi alam kung matutuwa ba o madudurog ang puso. Sa gitna ng lahat ng tensyon at tanong sa kanilang relasyon, narito si Xavier—naghahanda ng hapunan, tila isang ordinaryong asawa’t ama. Mabilis na inayos ni Xavier ang l

Palubog ang sikat ng araw nang magpasya silang umuwi mula sa parke. Ang halakhak ng ibang bata, ang kaluskos ng mga dahon na tinatangay ng hangin, at ang amoy ng sariwang damo ay nanatili sa paligid habang naglalakad sina Aurelia, Xavier, at Anchali patungo sa kotse na nakaparada sa gilid ng kalye.Mahigpit ang hawak ni Anchali sa kamay ng kanyang ina, parang ayaw pakawalan. Ang stuffed toy niya’y nakasiksik pa rin sa kabila niyang braso. Habang naglalakad, nakasunod si Xavier, halatang gusto pa ring makalapit, pero mariing umiiwas ang bata.“Anak…” mahinahong tawag ni Xavier habang binibilisan ang hakbang para mapantayan ang dalawa. “Sumama ka naman sa tabi ko kahit sandali lang. Hindi ba mas masaya kung maglalakad tayo nang magkakasabay?”Pero biglang bumitaw si Anchali sa gilid at tumakbo nang kaunti, halos idikit ang sarili kay Aurelia. “Ayoko! Mama lang ang katabi ko!”Napatigil si Xavier sa paglalakad at napapikit ng mariin. Kitang-kita ni Aurelia ang pagsisikap ng lalaki na huw