Semua Bab อุ้มรักสัญญาเถื่อน His Hidden Bride: Bab 41 - Bab 50

"คุณผู้หญิงจะไปไหนอีกหรือคะ...ไปเที่ยวเมืองนอกหรือคะ"ก้อยถามคนเป็นนายระหว่างที่คอยช่วยหยิบนั่นหยิบนี่ให้ ไข่มุกกำลังเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าเดินทาง เวลาปกติเธอคงไล่ก้อยไปพ้น ๆ โทษฐานที่เกะกะแต่วันนี้กลับใจหายแปลก ๆ เลยยอมให้เด็กรับใช้คนสนิทค่อยช่วยอยู่ข้าง ๆ"ไม่รู้ จะไปไหนก็ยังไม่รู้ รู้แต่ว่าไม่อยากอยู่ที่นี่ บ้านหลังนี้มีแต่คนไม่ปกติ"ก้อยเกือบหลุดปากออกไปแล้วตามประสาคนปากเปราะว่า...เพิ่งรู้หรือคะ แต่โชคดีที่ฮึ้บไว้ทันกระนั้นก็ยังอดทนหน้าจ๋อยไม่ได้"ถ้าไม่ไปเที่ยวเมืองนอก ให้ก้อยไปด้วยได้ไหมคะ ก้อยจะได้ดูแลคุณผู้หญิง""จะมาดูแลฉันทำไม อีกอย่าง ฉันไม่ได้เป็นคนจ่ายเงินเดือนแกนะนังก้อย..."ไข่มุกหยุดเก็บของชั่วคราว หันมามองหน้าคนสนิทให้ชัด ๆ ยกมือเท้าสะเอวแล้วก็ถอนหายใจ"รู้ใช่ไหมว่าเงินเดือนที่แกได้ตั้งแต่เดือนแรกจนถึงเดือนนี้ เป็นเงินผัวฉัน ไม่ใช่เงินฉัน""ก้อยไม่รู้หรอกค่ะ"เด็กสาวบอกตามตรง"เพราะสำหรับก้อย จะเงินคุณผู้หญิงหรือคุณธาม ก็เงินเจ้านายเหมือนกัน ก็คุณผู้หญิงเป็นเมีย...เอ๊ย เป็น พันละยาของคุณธามนี่คะ"ไข่มุกถอนหายใจยาวกว่าเดิม ทรุดนั่งขอบเตียงอย่างหมดแรง ก่อนจะกวักมือเรียกก

"ทิ...พี่อยากมีลูกกับพี่ทิม"ทิพย์ลาวัณย์กำลังนั่งก้มหน้าอ่านหน้าประกาศสมัครงานในหนังสือพิมพ์บ้าน...ก็อยู่อาศัยกับพี่อยู่แล้ว เรื่องงาน...จึงอยากจะหาทางให้ได้ด้วยตัวเองก่อน แม้ครอบครัวของสามีพี่สาวจะมีบริษัทใหญ่โต สามารถรับน้องภรรยาเข้าทำงานได้ทันทีโดยไม่เกี่ยงงอน "พี่ธัญว่ายังไงนะคะ""พี่บอกว่า..." ธัญญาถอนหายใจเล็กน้อย เหม่อมองไปทางอื่น "บอกว่าอยากมีลูกกับทิม"ทิพย์ลาวัณย์อึ้งไป ใจเต้นตึกตักอย่างรู้สึกผิด 'ก็เพราะเราเอง...พี่ธัญถึงมีลูกไม่ได้...' ทิพย์ลาวัณย์รู้สึกเช่นนี้มาตลอดเธอจึงได้แต่นิ่งเงียบ ไม่รู้จะเอ่ยอะไรธัญญาก็พูดไว้แค่นั้น แล้วก็หันไปสนใจเรื่องอื่นต่อ ทิพย์ลาวัณย์จึงไม่กล้าถามอะไรอีกอีกหลายวันต่อมา ธัญญาที่เข้าไปทำงานบริษัทของธนดลแล้ว ชวนลูกพี่ลูกน้องไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันแถวบริษัท หญิงสาวคนน้องรับปากทันทีเพราะเธอก็ยังไม่มีธุระที่ไหน จดหมายสมัครงานที่ส่งไปก็ยังไม่มีที่ไหนเรียกสัมภาษณ์เลยสักที่ธัญญาในมาดนักบริหารหญิงดูสวยสง่า ทั้งที่อายุยังไม่ถึงสามสิบแต่กลับฉายแววผู้นำที่ทำให้คนต้องเชื่อถือ จนบางครั้งพนักงานบริษัทยังแอบคุยกันลับหลังว่า สะใภ้อย่างคุณธัญญา ดูน่าเกร

ธัญญาก้าวเข้าไปในห้องโดยไม่ต้องรอให้เชิญ ทิพย์ลาวัณย์เบี่ยงตัวหลบให้โดยอัตโนมัติทั้งที่ตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กสาวคนเดิมที่ต้องฟังคำสั่งของญาติผู้พี่อยู่เสมอ...แต่เธอก็อนุญาตให้ธัญญาเข้ามาแค่คนเดียว บรรดาผู้ช่วยผู้ติดตามของเขา เธอให้รออยู่ด้านนอกธัญญามองไปรอบ ๆ ห้องพักที่มีห้องนอนย่อยสองห้อง มีชุดครัว มุมนั่งเล่นดูโทรทัศน์ และมุมอ่านหนังสือ ทุกอย่างดูสะดวกสบายครบครันสมเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดของโรงแรม"ฉันไม่ได้มาที่นี่ตั้งนานแล้ว ธามเขายังดูแลได้ดีทีเดียว ดูดีกว่าตอนทิมยังอยู่เสียอีก""พี่ธัญมาทำไมคะ"ทิพย์ลาวัณย์ถามออกไปอย่างไม่อ้อมค้อม ญาติผู้พี่ของเธอคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อแค่ทักทายอย่างแน่นอนธัญญาหันกลับมาทันที "แกต่างหากกลับมาทำไม 'กล้า' กลับมาทำไม หรือมันนานเกินไปจนแกลืมไปแล้วว่าแกสัญญาอะไรกับฉัน""ใช่ค่ะพี่ธัญ มันนานเกินไปแล้ว"ทิพย์ลาวัณย์ยอมรับ แววตาและน้ำเสียงอ่อนลงอย่างอ้อนวอน"มันสามสิบกว่าปีแล้วนะคะ พี่จะไม่ให้ฉันกลับมาเหยียบบ้านเกิดเมืองนอนตัวเองเลยหรือไง ฉันแค่อยากพาลูกชายฉันกลับมาเที่ยว... ไม่ได้มาเพราะต้องการจะรบกวนอะไรพี่... ขนาดงานศพพี่ทิม ฉันยังไม่มาเลย เท่านั้นยังไม่มา

เวลาสองทุ่ม จังหวัดเชียงรายไร่อรุณเบิกฟ้าเปิดไฟสว่างไสวตั้งแต่ปากทางเข้าไร่มาจนถึงตัวเรือนด้านในเพราะผู้มาเยือนโทรศัพท์มาบอกล่วงหน้าหลายชั่วโมงแล้วว่ากำลังจะมา เมื่อรถเล็กซัส แอลเอ็กซ์-หกร้อย มาถึงจึงมีคนงานคอยเปิดประตูให้ และเจ้าของไร่ตัวสูงใหญ่ยืนเท้าสะเอวรอต้อนรับด้วยสีหน้าดีใจแกมโล่งใจที่เพื่อนมาถึงโดยปลอดภัย"ไงมึง"ปีขาลทักสั้น ๆ พลางเข้าไปโอบเพื่อน ตบหลังเบา ๆ หนึ่งที แล้วหันไปทักทายลุงธงคนขับรถของเพื่อนสนิท"สวัสดีครับลุง ขับมาไม่ได้พักเลยสินะครับ""ก็มีแวะปั๊มบ้างครับ"ลุงธงยิ้มเหนื่อย ๆ ไม่รู้กี่สิบปีแล้วที่ไม่ได้ขับรถออกต่างจังหวัด เพราะปกติที่ขับรถให้นาย ไกลสุดก็แค่อยุธยา"ที่จริงคุณธามแกจะขับเองครับ บอกให้ผมกลับบ้านได้เลย แต่ผมขอมาด้วย อย่างน้อยจะได้เปลี่ยนมือกัน...นี่ก็ออกมาเลย เสื้อพงเสื้อผ้าอะไรไม่มีสักตัวเลยครับ"ลุงธงบอกอย่างเป็นห่วงมากกว่าจะฟ้อง"ผมให้แม่บ้านเตรียมห้องกับพวกกับข้าวกับปลาไว้ให้ลุงแล้ว ไปกินข้าวก่อนก็แล้วกันนะลุง เดี๋ยวเสื้อผ้าสะอาด ๆ ให้แม่บ้านหาให้แป๊บเดียว...แม่ต้อย ฝากดูแลลุงเปิ้นกำเน่อ""เจ้า"แม่บ้านวัยกลางคนรับคำแล้วพาลุงธงเดินหายเข้าไปด้านหลั

แต่วีณายังไม่ทันได้ถาม... ก้อยก็รีบวิ่งกลับมาเคาะประตูด้วยท่าทางตื่นเต้น"คุณท่านคะ คุณท่าน!""อะไร! มีอะไร!""คุณธามกลับมาแล้วค่ะ มาถึงก็ถามหาคุณท่านทันทีเลยค่ะ!"* * * * * ตอนแรกธามคิดว่าอาจจะพักสมองอยู่ที่เชียงรายต่ออีกสองสามวันแต่ปีขาลเตือนเขาว่า เรื่องบางเรื่อง ปล่อยไว้นานก็จะยิ่งคุยกันไม่รู้เรื่อง 'ถึงยังไงคุณน้าก็เป็นแม่ของมึงนะธาม เลี้ยงดูกันมาขนาดนั้น จะไม่มีเยื่อใยความผูกพันกันเลยก็คงไม่ใช่ มึงกลับไปคุยกับแม่ดี ๆ เถอะ อย่างน้อยก็จะได้ใช้ชีวิตต่อไปโดยไม่มีอะไรค้างคา'ขนาดคนที่หุนหันพลันแล่นอย่างปีขาลยังบอกแบบนี้ ธามจึงนั่งเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ มาทันทีเมื่อเลขาฯ บอกว่าท่านประธานฯ ไม่เข้าบริษัท เขาจึงมาที่บ้าน และก็เจอธัญญาจริง ๆ ในห้องทำงานของธัญญา มีกันเพียงสองคนแม่ลูก ชายหนุ่มใจชื้น อย่างน้อยแม่ก็ไม่ได้ไล่เขาทันทีที่เห็นหน้า"มาทำไม ต้องการอะไร""ผมอยากรู้ความจริงครับ ว่าผมเป็นลูกของ...คุณทีน่า...จริง ๆ ใช่ไหม""แกยังไม่ได้ไปถามมันอีกเหรอ""ผมยังไม่ได้ไปเจอเธอเลยครับ ผมอยากมาคุยกับแม่ก่อน เพราะสำหรับผม คุณทีน่าก็ไม่ต่างจากคนแปลกหน้า แม่ต่างหากที่ยังเป็นแม่ของผม""แต่สำ