ธามรีบไปโรงพยาบาลทันทีที่มีคนโทรศัพท์มาบอก ทิพย์ลาวัณย์อยากไปด้วยแต่เขาขอร้องไว้"ผมว่าแม่รออยู่ที่นี่ก่อนดีกว่านะครับ ผมไม่แน่ใจว่าถ้าคุณแม่...หมายถึงคุณหญิงธัญญาถ้าเห็นหน้าแม่ แล้วท่านจะมีอาการโกรธเกรี้ยวอะไรขึ้นมาอีก"ธามพูดตามตรงและทิพย์ลาวัณย์ก็เข้าใจ ก่อนเขาออกไป เธอจับมือเขาไปบีบไว้ มือของเธอเย็นเฉียบเหมือนกลัวว่าจะไม่ได้จับมือคู่นี้ของธามไว้อีกชายหนุ่มสบตาแม่ผู้ให้กำเนิดอย่างเข้าใจ วูบหนึ่งเขารู้สึกอยากกอด แต่เพราะถูกเลี้ยงดูอย่างห่างเหินมาตลอดชีวิต เขาจึงยังไม่กล้าทำ"แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวมีอะไรคืบหน้าผมจะรีบกลับมา...ผมไม่หายไปไหนอีกแน่นอน แม่สบายใจนะครับ"ประโยคนั้นจึงทำให้ทิพย์ลาวัณย์ยิ้มออกมาได้ นั่นสิ...ความกังวลที่สั่งสมมานานค่อยๆ สะสางไปทีละปมทีละเปลาะทีนี้ก็เหลือแต่พี่สาวของเธอเท่านั้น ธัญญาจะเป็นปมสุดท้ายที่คลี่คลายได้หรือไม่ ก็คงไม่มีใครรู้นอกจากเจ้าตัวเพียงคนเดียว* * * * *ที่โรงพยาบาล ธัญญาเข้าพักในห้องพิเศษ ธามเจอก้อยที่หน้าห้องเป็นคนแรก"แม่เป็นอะไรก้อย...เกิดอะไรขึ้น"ธามถามเสียงเครียด เพราะถ้าเด็กแม่บ้านถึงกับต้องตามมาด้วยอาจเป็นได้ว่าแม่ของเขาอาการหนั
Last Updated : 2025-10-04 Read more