All Chapters of อุ้มรักสัญญาเถื่อน His Hidden Bride: Chapter 21 - Chapter 30

"ว่ายังไงธาม ลูกซื้อเครื่องประดับที่มีมูลค่าอย่างเพชรพลอย ให้ผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่หนูเพิร์ลอย่างนั้นหรือ"ธามไม่เห็นประโยชน์จะปิดบัง เขาวางช้อนส้อมก่อนหันไปสบตามารดา“ครับ ผมตั้งใจจะซื้อให้คนอื่นจริง ๆ”“ใคร”หญิงทั้งสองแทบจะถามออกมาพร้อม ๆ กัน“คนรู้จักน่ะครับ”“แค่คนรู้จัก จะซื้อของมีค่าให้กันทำไม”ธามยังไม่ยอมตอบ ไข่มุกก็จ้องชายหนุ่มด้วยสายตาแทบจะจุดไฟได้แต่ยังไม่กล้าจี้ถามเพราะเกรงจะเป็นการข้ามหน้าข้ามตาแม่สามีคุณหญิงธัญญาหันไปสั่งเด็กรับใช้เสียงเย็น“วันนี้ไม่ต้องยกของหวานมา ฉันอิ่มแล้ว ลูกชายกับลูกสะใภ้ฉันก็เหมือนกัน... ทั้งสองคน ไปคุยกับแม่ในห้องทำงาน"พูดจบ คนเป็นประมุขของบ้านก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินหน้าตึงไปยังห้องหนังสือ ไข่มุกยิ้มสะใจและรีบลุกตามแม่สามีไป ธามเดินตามไปเป็นคนสุดท้าย สองขายาว ๆ ของเขาก้าวช้ากว่าที่เคยเหมือนอยากใช้เวลาอันน้อยนิดใคร่ครวญว่าเขาจะตอบแม่ว่าอย่างไรดีแต่การที่เขาเลือกจะไม่โกหกตั้งแต่แรก ก็คงเพราะรู้ดีว่าสักวันแม่ของเขาก็ต้องทราบเรื่องนี้... เขาคงไม่สามารถสานต่อสิ่งที่ตั้งใจไว้ได้ตลอดรอดฝั่งโดยปราศจากการรับรู้ของมารดาในห้องทำงานของคุณหญิงธัญญาที่อย

เที่ยวบินจากลอสแอนเจลิสมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิในช่วงเที่ยงตามเวลาประเทศไทย แม้อยู่บนเครื่องบินมานานเกือบสามสิบชั่วโมง แต่ทีน่า ฮาร์ท หญิงวัย 55 ปีเชื้อชาติไทย สัญชาติอเมริกัน ก็ไม่มีทีท่าจะเหน็ดเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย ยิ่งเข้าใกล้แผ่นดินเกิดมากเท่าไร หัวใจก็ทั้งเต้นแรงและบีบรัด ความตื่นเต้นเอ่อล้นจนแทบไม่อาจข่มตาหลับได้ตลอดการเดินทางทั้งที่คนที่น่าจะตื่นเต้นมากกว่าน่าจะเป็นคนที่นั่งข้าง ๆ เพราะนี่เป็นการเดินทางมาประเทศไทยครั้งแรกของอีแวน ฮาร์ท“Mom, I feel like I’ve aged ten years on this plane.”(“แม่...ผมรู้สึกเหมือนแก่ขึ้นสิบปีบนเครื่องบินลำนี้เลย”)ชายหนุ่มวัยยี่สิบเอ่ยพลางขยับตัวบิดซ้ายขวา ร่างสูงยังคงนั่งอยู่บนเบาะโดยสาร ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายสดใส ผมสีอ่อนเข้ากับสีของดวงตา สันจมูกโด่งแหลม และริมฝีปากบางสีสด บ่งบอกถึงสายเลือดชาวตะวันตกที่ไหลเวียนอยู่ในตัว“แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าให้พูดภาษาไทยกับแม่” ทีน่าพูดพร้อมส่ายหน้าเล็กน้อยอย่างระอา แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับทำให้อีวานรู้ว่าแม่ไม่มีทางหงุดหงิดใส่เขาในบรรดาลูกชายสามคน เขาคือคนที่สนิทกับแม่ที่สุด เมื่อแม่บอกว่าจะกลับมาเยี่ยมเมืองไท

“ศีตลา...เธอไม่ต้องกังวลเรื่องอุ้มบุญอะไรนั่นแล้วนะ”ศีตลาสีหน้ากึ่งกังวลกึ่งตกใจที่จู่ ๆ เขาเอ่ยขึ้นมา ชายหนุ่มรู้ทันทีว่าเรื่องนี้ก็คงจะรบกวนใจเธอมาสักพักแล้วเหมือนกัน และนั่นยิ่งทำให้เขารู้ว่าตัวเองตัดสินใจถูกแล้ว“ที่ฉันบอกว่าไม่ต้องกังวล เพราะฉัน...จะไม่ขอให้เธอทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว”“คะ?”“ดีใจใช่ไหม เธอไม่ต้องอุ้มท้อง ไม่ต้องเป็นแม่ให้ลูกของใครก็ไม่รู้”“เอ่อ คุณพูดจริงหรือคะ”“จริงสิ แล้วก็ไม่ต้องห่วงเรื่องที่เราสัญญากันไว้ ทั้งเรื่องศักดิ์สยาม เรื่องงานของเขา เรื่องที่ฉันรับปากว่าจะสนับสนุนการศึกษาของเธอ... ทุกอย่างจะยังเหมือนเดิม และฉันเต็มใจให้ โดยที่เธอไม่ต้องมาตอบแทนอะไรอีกทั้งนั้น”“แต่ว่า...ทำไมล่ะคะ”เด็กสาวยังคงมองเขาอย่างหวาดระแวง“เหตุผลน่ะหรือ ก็เพราะฉันเพิ่งจะมีสติคิดได้ว่ามันไม่ยุติธรรมกับเธอ ปัญหาของฉันกับไข่มุก เรื่องของไข่มุกกับศักดิ์สยาม หรืออะไรก็แล้วแต่ มันเป็นปัญหาของคนที่เป็นผู้ใหญ่ เธอเป็นแค่เด็กน้อยที่ยังมีอนาคตอีกยาวไกล มันเรื่องอะไรที่ฉันจะต้องลากเธอมารับผิดชอบด้วยล่ะ จริงไหม...”“ก็...เพราะตาลห่วงพี่ต้นนี่คะ”ศีตลาบอกไปอย่างตรงใจที่สุดเรื่องนี้มันเริ

เช้าวันรุ่งขึ้น ธามลงมารับประทานอาหารเช้าสายกว่าทุกวันเพราะวันนี้มีประชุมตอนบ่ายที่โรงแรม เขาจึงคิดว่าจะไม่เข้าบริษัท แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าแม่ของเขายังอยู่ที่ห้องกินข้าว“อรุณสวัสดิ์ครับแม่ ผมนึกว่าแม่ไปบริษัทแล้วเสียอีก”คนเป็นลูกชายเอ่ยทักและคิดว่ามารดาอาจจะถามกลับมาเรื่องที่วันนี้เขาก็เข้าบริษัทสายเช่นกัน แต่ธัญญาไม่เอ่ยเรื่องนั้น นางรอธามสั่งอาหารกับแม่บ้านแล้วเสร็จ จึงค่อยเอ่ยขึ้นมา“ฉันอยู่เพราะจะรอคุยกับแก”น้ำเสียงราบเรียบและสรรพนามนั้นทำให้ชายหนุ่มรู้ทันทีว่าคงมีเรื่องที่มารดากำลังไม่พอใจ“เรื่องด่วนมากไหมครับ คุณแม่รอไปคุยที่บริษัทดีไหม”“เรื่องส่วนตัว ก็ต้องคุยกันที่บ้าน”แม่บ้านที่ยืนรอเพื่อรับคำสั่ง เมื่อได้ยินว่าเจ้านายกำลังจะคุยเรื่องส่วนตัวกันก็รีบถอยออกจากห้องรับประทานอาหารไปทันทีอย่างรู้งานเมื่อไม่มีใครอยู่ตรงนั้น คุณหญิงธัญญาก็เอ่ยเรื่องที่ตั้งใจจะพูดทันที“เด็กคนที่แกไปเจอที่ร้านกาแฟ คนนี้ใช่ไหมที่แกซื้อสร้อยให้ และอยากให้มาเป็นแม่ของลูกแกด้วย”“คุณแม่ทราบ?”ธามย้อนถามเรียบ ๆ ท่าทางไม่ได้แปลกใจนักคนเป็นแม่ไม่เสียเวลาตอบคำถามนั้น“สรุปที่ฉันบอกแกไปคราวก่อน แก

พ.ศ. 2527 ธัญญาในวัย 18 ปี วันนี้เธอสวยเด่นอยู่ในชุดเชียร์ลีดเดอร์สีสดสะดุดตา ใบหน้าอ่อนเยาว์ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสีจัดจ้านตามแบบฉบับผู้นำทีมเชียร์ ทั้งเธอและเพื่อนร่วมทีมอีกสิบกว่าคนล้วนผ่านการคัดเลือกมาอย่างเข้มข้น ทุกคนโดดเด่นทั้งรูปร่างและหน้าตา สมบทบาท “หน้าตาของมหาวิทยาลัย” ในงานประเพณีที่ใคร ๆ ก็จับตามอง “ธัญสวยจริง ๆ นะวันนี้...” ชาติสยาม รุ่นพี่ชมรมเอ่ยกับสาวน้อยปีหนึ่งพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ธัญญายิ้มขัน “แล้ววันอื่น ๆ ไม่สวยหรือคะ” “สวยสิ ไม่แต่งหน้าก็สวย แต่งแล้วก็สวย... สวยที่สุด” “แหม ถ้าธัญกินคำว่าสวยของพี่ชาติแทนข้าว คงอิ่มไปอีกหลายวัน” ชาติสยามยิ้ม สบตารุ่นน้องด้วยแววตาลึกล้ำ เขาเป็นนักศึกษาวิชากฎหมายปีสามที่ไม่เพียงเฉลียวฉลาดแต่ยังสูงโปร่งและหน้าตาคมคายแบบไทยแท้ ธัญญายังคิดว่าถ้าเขาลงคัดเลือกเป็นผู้นำทีมเชียร์ด้วยก็คงจะติดอันดับอย่างแน่นอน แต่ชาติสยามเลือกเป็นผู้นำอยู่เบื้องหลัง คอยดูแลให้งานเชียร์และงานเดินพาเหรดออกมาสมบูรณ์ไม่มีขาดตกบกพร่อง “จิบน้ำหน่อยไหม” ชาติสยามยื่นขวดน้ำเกลือแร่เย็น ๆ ที่เพิ่งหยิบมาจากถังน้ำแข็งส่งให้ธัญญาในช่วงพักทั้งที่มีเชียร์หลีดเ