Lahat ng Kabanata ng ผู้สาวสายฝอ: Kabanata 11 - Kabanata 20

ภาพรักของเขาและเธอแค่ในฝัน------------------------หลังการประชุมระหว่างฝ่ายประสานงานของบริษัทที่นี่ มาร์คุสได้แจ้งกับคนึงนิจว่าผู้บริหารของบริษัทเชิญเธอร่วมประชุมกับบอร์ดเพื่อขอความเห็นชอบการรับเธอมาประจำอยู่ในลอนดอน“ผมจะออกค่าใช้จ่ายส่วนตัวให้” มาร์คุสแจ้งเธอคร่าวๆ“พรุ่งนี้หลังประชุมบอร์ด เราไปหาที่พักกัน ผมมีเอเจนซี่ที่รู้จักอยู่ที่นี่” เขายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือไม่อยากให้สาวน้อยลำบาก“บอสคะ...นิจ ขอถามค่ะ”“มีอะไร...” เขาจ้องหน้าเธออย่างสงสัย“เอ่อ...มีเงื่อนไขอะไรบ้างคะ คือต้องตอบแทนบอสหรือเปล่า” เธอตะขิดตะขวงใจไม่อยากเอ่ยตรงๆ“ทำไม...มาทำงานนะ” เขาทำหน้างงกับคำถาม“ค่ะ...นิจรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ”“ผมไม่เข้าใจคนไทย...” เขายักคิ้ว ส่งสายตาให้เธอ“มาทำงานที่นี่แล้วต้องตอบแทนผม...ยังไง” เขาเริ่มหงุดหงิด“บอส...อยากให้นิจรับรักไม่ใช่หรือคะ” เป็นคำถามที่เธอไม่อยากถามเขาเลย“ใช่...แต่ผมไม่ชอบบังคับ”“ค่ะ...เอ่อ แล้วเกิดบอสอยากให้ตอบแทนล่ะคะ” เธอไม่แน่ใจกับอนาคต เพราะเธอยังเป็นหนี้บุญคุณกับสุธนอยู่ แล้วมาร์คุสกลายมาเป็นคนที่สร้างบุญคุณใหม่ซ้ำซ้อนทำให้เธอเริ่มคาดการณ์ไม่ถูก วัฒนธรรมของฝร

ไม่สามารถเลือกคนใดคนหนึ่งแล้วตัดอีกคนหนึ่งออกไปได้ เพราะเขาทั้งคู่คือคนที่มอบโอกาสในชีวิตให้------------------------คำตอบของคนึงนิจทำให้หนุ่มใหญ่อย่างมาร์คุสไม่เชื่อหูตนเองว่าเขาได้รับคำตอบนั้นจริงๆ หรือเพราะเขาเมากันแน่“พูดอีกครั้ง...ได้ไหม” เขาสะบัดหน้าไปมาเพราะยังไม่แน่ใจว่าหูฝาดไปไหม“บอสถามนิจ...ก็ตอบไปแล้วนี่คะ” สาวน้อยยอกย้อนได้แสบมาก“นิจ...อย่าให้ผมอารมณ์เสีย” เขาหงุดหงิดใส่เธอ“พรุ่งนี้เรานัดเอเจนซี่ไปดูอพาร์ตเม้นท์ ไปนอนเถอะ” เขาไล่เธอกลับห้อง“ค่ะ...บอส” คนึงนิจดีใจจนแทบกระโดดออกจากห้อง“เจอกันที่ห้องอาหาร ตอน 10 โมง” เขาสั่งเธอขณะล้มตัวฟุบบนเตียงหลับไปทันทีก่อนที่หญิงสาวจะย่องออกจากห้องของเขาอย่างใจเย็น เธอเดินกลับไปดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เขา เกรงว่าเขาจะไม่สบายด้วยอากาศค่อนข้างเย็น เธอปรับฮีตเตอร์ให้อุ่นขึ้นกว่าเดิม จากนั้นเธอพึมพำเบาๆ ก่อนออกจากห้อง“บายค่ะ...คุณสามีที่คิดเอาเอง” เธออดขำอยู่ในใจไม่ได้“บอสขา... นิจยังไม่อยากมีผัวหรอกนะคะ ไม่ค่อยอิสระ แบบฟรีเบิร์ด...นกน้อยอิสระ สบายออก!...”เธอกลับไปที่ห้องซึ่งไม่ได้นอนอยู่ในนี้เกือบสองวัน เมื่อคืนวานและคืนนี้ก็เกือบเ

เขายังเป็นผู้ดูแลแสนดีที่ทำหัวใจสาวน้อยอบอุ่น...กรุ่นละมุนเหลือเกินก่อนเดินทางไปทำงานที่ลอนดอน คนึงนิจบอกผู้กำกับสุธนที่เธอเรียกขานเขาว่า คุณพ่อ ว่าเกรงใจที่ใช้สรรพนามเช่นนี้มาตลอด"อยากให้เรียกอีกคำ แต่หนูคงจะไม่เรียกล่ะมั้ง""อะไรคะ" เธอ...งง"Darling เหมือนคนที่นั่น ที่เราจะไปทำงาน" เขายิ้มเต็มดวงตา"คุณพ่อชอบใช่ไหมคะ" เธอหน้าแดง"แล้วแต่...จะไม่บังคับ" เขาตอบเธอแต่มีแผนการอยู่ในใจ เอาไว้ไปถึงที่นั่นก่อนเขาได้ทำเรื่องขอไปสืบพวก scam ออนไลน์ เมื่อมีคำสั่งจากสอบสวนกลางว่าผู้ทรงอิทธิพลในพื้นที่ของเขามีส่วนพัวพัน จึงถือโอกาสไปส่งสาวน้อยและปฏิบัติหน้าที่ให้บรรลุตามภารกิจให้เรียบร้อย ในระหว่างนั้นให้ความรักนำทาง เขาจะหล่อเลี้ยงหัวใจดวงนี้อย่างทะนุถนอม แม้เธอจะยังไม่ยอมรับเขาในวันนี้ก็ตาม เขาบอกกับใจตนเองเสมอว่า...ต้องถึงวันนั้นสักวันคนึงนิจหวนนึกถึงคำพูดของน้อยหน่าที่ขึ้นมาทำหน้าที่แทนเธอ ขณะกินข้าวเที่ยงด้วยกัน เธอเปรยๆ เรื่องนี้"นิจ...ทำไมเรียกผู้ชายใจดีคนที่เธออยู่บ้านเขาว่า คุณพ่อ..." น้อยหน่าสงสัยเพื่อนสาวคนนี้มาตลอดตั้งแต่วันนั้น"ทำไมเหรอ..." คนึงนิจปั้นหน้าไม่ให้น้อยหน่าตั้งข

พร้อมเป็นได้ทุกอย่าง... เพื่อน คนรู้ใจ พ่อ และ...“อย่าต้องให้นิจเลือกข้างเลยค่ะ” เธอตอบเลี่ยงๆ ขณะเบี่ยงตัวออกจากอ้อมอกของชายหนุ่ม“ทำไม แค่อยากรู้จริงๆ ว่าในใจของเรา เคยมีผมอยู่ในนั้นไหม หรือแค่ไว้เป็นไม้กันหมา” เขาอมยิ้มมองเธอ“โห...คุณพ่อก็...” คนึงนิจไปไม่ถูกเหมือนกัน คืนนี้เขาคงอยากใช้ทีเด็ดแบบคืนนั้นในโรงแรมที่เขามาประชุมอีกหรือเปล่า“ไป...เรากลับโรงแรมเถอะ...จะดึกเกินไป” เขาไม่อยากบีบคั้นเอาคำตอบอีกต่อไปแล้ว มันหลายรอบจนเขาเองเกิดความรู้สึกว่า เธอคงอยากพิสูจน์ตัวตนของเขาก่อนตัดสินใจสุธนอาศัยความเป็นหนุ่มใหญ่ที่เผชิญโลกมามากกว่าสาวน้อยคนนี้ แต่เขายังอยากให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์เช่นกัน------------------------“น้องชายของนิจอีกกี่ปีจบแพทย์” เขาเปิดเรื่องสนทนาแบบไม่มีบริบทอะไรนำ ทำให้สาวน้อยแปลกใจเมื่อเธอเดินออกมาจากห้องน้ำอยู่ในชุดนอนแบบอบอุ่นจัดเต็ม“อีก 4 ปีค่ะ” หนุ่มใหญ่กวักมือให้เธอออกมาจากห้องนอนมานั่งที่โซฟาเพื่อคุยกัน“เอายังงี้ เราจดทะเบียนกันนะ” คำพูดนี้ทำคนึงนิจสะดุ้งโหยง“ทำไมสะดุ้งขนาดนั้น ไม่อยากให้เป็นเรื่องเป็นราวหรือไง มาอยู่บ้านผมเกือบครึ่งปีแล้ว แม่ตำหนิผมว่า

เงื่อนไขระหว่างเราสองคน...มันคือความลับ------------------------คนึงนิจรีบเข้านอนหลังจากมื้อค่ำไม่นาน รุ่งขึ้นเธอต้องไปรายงานตัวกับสำนักงานใหญ่ เธอได้รับอีเมล์จากมาร์คุสว่า มาร์ควิช ซันเดรย์ประธานบริษัทขอให้เธอไปพบเวลา 9 โมงครึ่งสุธนรีบปิดโน้ตบุ๊กเดินเข้าไปดูสาวน้อยที่นอนอยู่บนเตียง เธอใส่ชุดนอนมิดชิดแถมคลุมโปงคงกลัวว่าคืนนี้เขาจะลงมืออีกครั้ง ชายหนุ่มถอนหายใจเสียงดังจนสาวน้อยเปิดหน้าออกมามอง“คุณพ่อคะ...นิจขอนอนก่อนนะคะ พรุ่งนี้ต้องไปรายงานตัวแต่เช้าค่ะ” เธอรีบเปิดผ้าห่มส่งเสียงใส ทำให้สุธนเงียบหยุดคิดเรื่องนั้นที่จะต่อคืนนี้“ได้...แล้วไม่ต่อกันหน่อยรึ” เขาหยั่งใจเธอดูเขาเห็นเธอเอาผ้าคลุมโปงต่อ คงน่าจะหนาวจริงๆ ในห้องก็เปิดฮีตเตอร์อุ่นมากพอ หรือว่าเธอคงกลัวหนาวจนอาจไม่สบายได้เขาชั่งใจว่าจะทำยังไงกับเธอดีก่อนกลับเมืองไทย เวลาอยู่ที่นี่เพียงสองอาทิตย์หมดไปในแต่ละวันกับการสืบหาข้อมูลร่วมกับหน่วยสืบกลางของที่นี่ ทั้งเครียดทั้งหมกมุ่นจนไม่เป็นทำอะไรนอกจากต้องทำงานแข่งกับเวลาแล้ว ยังต้องได้ข้อมูลให้มากพอที่จะกลับไปสืบหาต้นตอ มิฉะนั้นเขาจำเป็นต้องกลับมาอีก จึงทำให้การมาทำงานครั้งนี้อาจ